ฉันเรียนที่มหาวิทยาลัยในภาคอีสาน นอกจากคำดูถูกของคนอื่นๆจากที่ห่างไกลความยากจนแล้ว ยังต้องมาเผชิญกับบการเอารัดเอาเปรียบกันเองในมหาวิทยาลัยที่ฉันภาคภูมิใจ ฉันเรียนมาก็สามปีแล้ว ไม่ว่าปีไหนๆ ตั้งแต่ปี 1-3 นั้น ก็ต้องเจอกับคำนินทาว่าร้ายกับการกรระทำที่ไม่รู้ว่าเขาเอาอะไรมาวัด ทั้งที่เรียนในคณะเดียวกัน ด้วยซ้ำ เขาเรียนสาขาไม้บรรทัด กลับไม่เคยรักษาความเป็นไม้บรรทัดได้เลย เราเองบางครั้งพยายามปรับตัวปรับปรุงแต่โอกาสไม่มีแม้แต่ในความคิด สาขาไม้บรรทัดเลย ศิลาอย่างเราๆก็ได้มองดูความล่มจมของคณะเราต่อไป แลพจะลามไปถึงมหาลัยของเราไหม อัดอั้น แต่ด้วยสังคมไทยมันไม่เปิดดด มันไม่เปลี่ยน ผลเสียที่มีอยู่ก็มีแต่เพิ่มพูลไปไม่มีวันจบสิ้น เราจะแก้ไขยังไง มหาลัยที่ฉันรัก!!!!!
มหาลัยที่ฉันรัก!!!!