(ขอบคุณภาพจากคุณ M-Berserk ด้วยนะคะ)
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หลังจากที่เราได้ดูตะวันตัดบูรพาย้อนในยูทูปไปแล้วตอนนึง
ก็รู้สึกได้ถึง...รังสีวายลอยละลิ่วมาแต่ไกลกันเลยทีเดียว แว้กกกกกกกกกกกกกกกกก
นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เราจิ้นคู่พี่น้องในละครบู๊ของช่องวันนะ (เพราะที่ผ่านมาจิ้นแต่เดอะดาว 5555)
ไปๆมาๆ อยากจะเขียนฟิคคู่นี้ขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ เลยอยากถามว่ามีใครอยากอ่านมั้ย
มีใครจิ้นเหมือนที่เราจิ้นรึเปล่า บอกมาได้เลยนะคะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
(นี่คือตัวอย่างฟิคที่เราคิดไว้ เหอๆๆ อิงเนื้อเรื่องตอนต้นมาจากเวอร์ชั่นละครซะหน่อย)
เมื่อพี่ชายผู้เป็นตำรวจตัดสินใจพาน้องชายซึ่งเป็นผู้ร้ายหนีไปด้วยกัน
ความรู้สึกต้องห้ามที่ไม่ควรเกิดขึ้น...ก็ชักจะเกินเลยเข้าไปทุกที
[ตะวันฉาย x บูรพา] Love VS Revenge รอยแค้นรักร้ายสายเลือดต่างขั้ว
"ตะวันฉาย พงศ์พิทักษ์" และ "บูรพา พงศ์พิทักษ์"
สองพี่น้องที่มีเหตุผลและอารมณ์ต่างกับสุดขั้ว แต่ก็ยังรักกันดี
กลับถึงคราวแตกหักจากเหตุเมื่อทั้งสองได้เห็นเหตุการณ์คนถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา
ตะวันฉายตัดสินใจจะช่วยเหยื่อผู้โชคร้ายคนนั้น แต่บูรพากลับฉุดตัวเอาไว้
ทำให้หลังจากวันนั้น ตะวันฉายคิดจะไปชี้ตัวคนร้ายที่สถานีตำรวจที่พ่อของทั้งสองทำงานอยู่
แต่การคิดจะชี้ตัวคนร้ายของตะวันฉายนั้น บูรพากลับคัดค้านสุดตัว
เพราะบูรพากลัวว่าครอบครัวจะเกิดเหตุร้ายขึ้น ในขณะที่ตะวันฉายกลับคิดว่า
การกระทำของตัวเองนั้น ที่ทำไปเพราะเพื่อผดุงความยุติธรรมและรักษากฎหมาย
แต่สุดท้าย...ครอบครัวถูกตามล่าเพื่อฆ่าปิดปาก แม่เสียชีวิต ส่วนพ่อกลายเป็นอัมพาต
ทำให้บูรพาตัดสินใจฆ่าผู้ร้ายตายเพื่อแก้แค้น และเพราะเหตุนี้...บูรพาจึงถูกจับเข้าคุก
ตะวันฉายเกิดความตั้งใจในนาทีนั้นว่าจะช่วยน้องชายตัวเองด้วยความยุติธรรมให้ได้
แต่รูปคดีกลับพลิก...บูรพากลับถูกตัดสินให้ถูกจำคุก 5 ปี ระหว่างนั้น
ตะวันฉายผันตัวไปทำอาชีพตำรวจสังกัดกองปราบปราม ส่วนบูรพาเข้าไปอยู่ใน
"แก๊งมังกรแดง" แก๊งมาเฟียกลุ่มใหญ่ที่นักโทษชายแทบทุกคนต้องยอมสยบแทบเท้า
และหลังจากนั้น บูรพาถูกปล่อยตัวออกมาจากเรือนจำ ออกมาอยู่กับแก๊งมังกรแดง
ส่วนตะวันฉายก็กลายเป็นตำรวจสังกัดกองปราบปรามแบบเต็มตัว
ชะตากรรมของทั้งสองสวนทางกันแล้ว...อย่างสิ้นเชิง
แต่เมื่อทั้งสองกลับมาเจอกันอีกครั้งในฐานะ "ตำรวจผู้ตงฉิน" กับ "ผู้ร้ายหน้าหยก"
ความรู้สึกต้องห้ามที่ไม่ควรเกิดขึ้นก็พลันเกิดขึ้นมาอย่างช้าๆ...นั่นคือความรู้สึก "รัก"
ความรู้สึกที่ชักจะเกินความเป็น "พี่น้อง" เข้าไปทุกทีเมื่อตะวันฉายตัดสินใจพาบูรพาหนีคดี
ไปอยู่ด้วยกันที่เซฟเฮ้าส์ที่หัวหินด้วยกัน...สองต่อสอง
"โห เซฟเฮ้าส์พี่ฉายนี่สวยเนอะ ท่าทางจะแพงนะเนี่ย"
บูรพาเอ่ยยิ้มๆ ขณะที่รีบเดินตามตะวันฉายเข้าไปในเซฟเฮ้าส์
"จริงๆแล้ว...ตอนที่บูรพายังอยู่ในเรือนจำน่ะ มีตำรวจนายนึงเขาใจดี ยกโฉนดที่ดินพร้อมกับเซฟเฮ้าส์หลังนี้
ที่หัวหินแห่งนี้ให้พี่พร้อมบอกทิ้งท้ายสั้นๆว่า "เอาไว้ให้พักเวลางานยุ่งนะ" พี่ก็เลย...กะว่าจะเก็บไว้ให้พ่อกับบูรพามาพัก
กับพี่ที่นี่ด้วยกันน่ะ"
ตะวันฉายอธิบายพลางลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองที่บรรจุเสื้อผ้าของเขาและน้องชายเข้าไปที่โซนของห้องนอนของเซฟเฮ้าส์
"อ่ะนี่....คือห้องนอนของ..."
"ห้องนอนของพี่ฉายล่ะสิ เหอะ...ผมไปนอนโซฟาก็ได้นะ ผมชินแล้วล่ะ"
บูรพาบ่นงึมงำอย่างอดน้อยใจไม่ได้ออกมา เมื่อตะวันฉายได้ยินคำบ่นของคนขี้น้อยใจ ก็ปล่อยกระเป๋าเดินทางไว้ที่ข้างเตียงแล้ว
เดินไปโอบกอดร่างสูงจากด้านหลังเพื่อง้อทันที
หมับ!!
"พะ...พี่ฉาย!? ทำอะไรของพี่เนี่ย??"
"ก็...ง้อคนขี้น้อยใจ คนใจน้อยอย่างบูรพาไง พี่ผิดเหรอ?"
เสียงตอบของตะวันฉายดูไม่สมกับความเป็นตะวันฉายเลยสักนิดเดียว ไม่ห้าว ไม่แข็งกร้าว แต่กลับเป็นมุมอ่อนหวานน่ารัก
ที่ไม่เคยปรากฎให้ใครเห็นมาก่อนแม้แต่ตัวบูรพาเองก็ตาม
"พะ...พี่...."
บูรพายังคงอึ้งไม่หาย...คำพูดที่ตัวเองคิดว่ากำลังจะพูดออกไปกลับไม่สามารถพูดได้สักคำเดียว
"ตั้งแต่ตอนนี้...บูรพาจะอยู่ด้วยกันกับพี่ เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ ไม่ต้องไปสนเรื่องอะไรตอนนี้หรอก แค่พี่ได้อยู่กับบูรพาแค่นี้ก็...พอใจแล้วล่ะ"
"พี่ฉายพูดอะไร...อย่าทำให้ผมเขินได้มั้ย??"
บูรพาเริ่มโวยวายพร้อมพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของตะวันฉาย แต่คนเป็นพี่กลับไม่ยอมปล่อยให้บูรพาเป็นอิสระเสียที
กลับยิ่งเพิ่มแรงรัดของแขนให้มากขึ้นกว่าเดิมซะอย่างนั้น
"โอ๊ย---พี่ฉาย!! ผมจะหายใจไม่ออกแล้วนะ....พี่ฉายคิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย??"
บูรพาตะโกนถามด้วยความเขินอายที่พุ่งขึ้นมาจนแทบทะลุเพดานสติของตัวเอง
"ก็...แค่รั้งตัวไม่ให้บูรพาหนีพี่ไปแค่นั้นเอง....."
คำตอบชวนใจสั่นช่างขัดกับใบหน้าเฉยเมยของตะวันฉายจริงๆ
------------------------------------------------------------------------------------
อยากให้เขียนเต็มๆมั้ยคะ ว่ามาเลยยยยยยย
มีใคร(แอบ)จิ้นเฮียตะวันฉายกับพี่บูรพาเวอร์ชั่น 2015 บ้างมั้ยคะ ><
(ขอบคุณภาพจากคุณ M-Berserk ด้วยนะคะ)
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หลังจากที่เราได้ดูตะวันตัดบูรพาย้อนในยูทูปไปแล้วตอนนึง
ก็รู้สึกได้ถึง...รังสีวายลอยละลิ่วมาแต่ไกลกันเลยทีเดียว แว้กกกกกกกกกกกกกกกกก
นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เราจิ้นคู่พี่น้องในละครบู๊ของช่องวันนะ (เพราะที่ผ่านมาจิ้นแต่เดอะดาว 5555)
ไปๆมาๆ อยากจะเขียนฟิคคู่นี้ขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ เลยอยากถามว่ามีใครอยากอ่านมั้ย
มีใครจิ้นเหมือนที่เราจิ้นรึเปล่า บอกมาได้เลยนะคะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
เมื่อพี่ชายผู้เป็นตำรวจตัดสินใจพาน้องชายซึ่งเป็นผู้ร้ายหนีไปด้วยกัน
ความรู้สึกต้องห้ามที่ไม่ควรเกิดขึ้น...ก็ชักจะเกินเลยเข้าไปทุกที
[ตะวันฉาย x บูรพา] Love VS Revenge รอยแค้นรักร้ายสายเลือดต่างขั้ว
"ตะวันฉาย พงศ์พิทักษ์" และ "บูรพา พงศ์พิทักษ์"
สองพี่น้องที่มีเหตุผลและอารมณ์ต่างกับสุดขั้ว แต่ก็ยังรักกันดี
กลับถึงคราวแตกหักจากเหตุเมื่อทั้งสองได้เห็นเหตุการณ์คนถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา
ตะวันฉายตัดสินใจจะช่วยเหยื่อผู้โชคร้ายคนนั้น แต่บูรพากลับฉุดตัวเอาไว้
ทำให้หลังจากวันนั้น ตะวันฉายคิดจะไปชี้ตัวคนร้ายที่สถานีตำรวจที่พ่อของทั้งสองทำงานอยู่
แต่การคิดจะชี้ตัวคนร้ายของตะวันฉายนั้น บูรพากลับคัดค้านสุดตัว
เพราะบูรพากลัวว่าครอบครัวจะเกิดเหตุร้ายขึ้น ในขณะที่ตะวันฉายกลับคิดว่า
การกระทำของตัวเองนั้น ที่ทำไปเพราะเพื่อผดุงความยุติธรรมและรักษากฎหมาย
แต่สุดท้าย...ครอบครัวถูกตามล่าเพื่อฆ่าปิดปาก แม่เสียชีวิต ส่วนพ่อกลายเป็นอัมพาต
ทำให้บูรพาตัดสินใจฆ่าผู้ร้ายตายเพื่อแก้แค้น และเพราะเหตุนี้...บูรพาจึงถูกจับเข้าคุก
ตะวันฉายเกิดความตั้งใจในนาทีนั้นว่าจะช่วยน้องชายตัวเองด้วยความยุติธรรมให้ได้
แต่รูปคดีกลับพลิก...บูรพากลับถูกตัดสินให้ถูกจำคุก 5 ปี ระหว่างนั้น
ตะวันฉายผันตัวไปทำอาชีพตำรวจสังกัดกองปราบปราม ส่วนบูรพาเข้าไปอยู่ใน
"แก๊งมังกรแดง" แก๊งมาเฟียกลุ่มใหญ่ที่นักโทษชายแทบทุกคนต้องยอมสยบแทบเท้า
และหลังจากนั้น บูรพาถูกปล่อยตัวออกมาจากเรือนจำ ออกมาอยู่กับแก๊งมังกรแดง
ส่วนตะวันฉายก็กลายเป็นตำรวจสังกัดกองปราบปรามแบบเต็มตัว
ชะตากรรมของทั้งสองสวนทางกันแล้ว...อย่างสิ้นเชิง
แต่เมื่อทั้งสองกลับมาเจอกันอีกครั้งในฐานะ "ตำรวจผู้ตงฉิน" กับ "ผู้ร้ายหน้าหยก"
ความรู้สึกต้องห้ามที่ไม่ควรเกิดขึ้นก็พลันเกิดขึ้นมาอย่างช้าๆ...นั่นคือความรู้สึก "รัก"
ความรู้สึกที่ชักจะเกินความเป็น "พี่น้อง" เข้าไปทุกทีเมื่อตะวันฉายตัดสินใจพาบูรพาหนีคดี
ไปอยู่ด้วยกันที่เซฟเฮ้าส์ที่หัวหินด้วยกัน...สองต่อสอง
"โห เซฟเฮ้าส์พี่ฉายนี่สวยเนอะ ท่าทางจะแพงนะเนี่ย"
บูรพาเอ่ยยิ้มๆ ขณะที่รีบเดินตามตะวันฉายเข้าไปในเซฟเฮ้าส์
"จริงๆแล้ว...ตอนที่บูรพายังอยู่ในเรือนจำน่ะ มีตำรวจนายนึงเขาใจดี ยกโฉนดที่ดินพร้อมกับเซฟเฮ้าส์หลังนี้
ที่หัวหินแห่งนี้ให้พี่พร้อมบอกทิ้งท้ายสั้นๆว่า "เอาไว้ให้พักเวลางานยุ่งนะ" พี่ก็เลย...กะว่าจะเก็บไว้ให้พ่อกับบูรพามาพัก
กับพี่ที่นี่ด้วยกันน่ะ"
ตะวันฉายอธิบายพลางลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองที่บรรจุเสื้อผ้าของเขาและน้องชายเข้าไปที่โซนของห้องนอนของเซฟเฮ้าส์
"อ่ะนี่....คือห้องนอนของ..."
"ห้องนอนของพี่ฉายล่ะสิ เหอะ...ผมไปนอนโซฟาก็ได้นะ ผมชินแล้วล่ะ"
บูรพาบ่นงึมงำอย่างอดน้อยใจไม่ได้ออกมา เมื่อตะวันฉายได้ยินคำบ่นของคนขี้น้อยใจ ก็ปล่อยกระเป๋าเดินทางไว้ที่ข้างเตียงแล้ว
เดินไปโอบกอดร่างสูงจากด้านหลังเพื่อง้อทันที
หมับ!!
"พะ...พี่ฉาย!? ทำอะไรของพี่เนี่ย??"
"ก็...ง้อคนขี้น้อยใจ คนใจน้อยอย่างบูรพาไง พี่ผิดเหรอ?"
เสียงตอบของตะวันฉายดูไม่สมกับความเป็นตะวันฉายเลยสักนิดเดียว ไม่ห้าว ไม่แข็งกร้าว แต่กลับเป็นมุมอ่อนหวานน่ารัก
ที่ไม่เคยปรากฎให้ใครเห็นมาก่อนแม้แต่ตัวบูรพาเองก็ตาม
"พะ...พี่...."
บูรพายังคงอึ้งไม่หาย...คำพูดที่ตัวเองคิดว่ากำลังจะพูดออกไปกลับไม่สามารถพูดได้สักคำเดียว
"ตั้งแต่ตอนนี้...บูรพาจะอยู่ด้วยกันกับพี่ เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่ ไม่ต้องไปสนเรื่องอะไรตอนนี้หรอก แค่พี่ได้อยู่กับบูรพาแค่นี้ก็...พอใจแล้วล่ะ"
"พี่ฉายพูดอะไร...อย่าทำให้ผมเขินได้มั้ย??"
บูรพาเริ่มโวยวายพร้อมพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของตะวันฉาย แต่คนเป็นพี่กลับไม่ยอมปล่อยให้บูรพาเป็นอิสระเสียที
กลับยิ่งเพิ่มแรงรัดของแขนให้มากขึ้นกว่าเดิมซะอย่างนั้น
"โอ๊ย---พี่ฉาย!! ผมจะหายใจไม่ออกแล้วนะ....พี่ฉายคิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย??"
บูรพาตะโกนถามด้วยความเขินอายที่พุ่งขึ้นมาจนแทบทะลุเพดานสติของตัวเอง
"ก็...แค่รั้งตัวไม่ให้บูรพาหนีพี่ไปแค่นั้นเอง....."
คำตอบชวนใจสั่นช่างขัดกับใบหน้าเฉยเมยของตะวันฉายจริงๆ
------------------------------------------------------------------------------------
อยากให้เขียนเต็มๆมั้ยคะ ว่ามาเลยยยยยยย