มันเป็นเหตุกาณ์ที่ไม่สามารถบอกคนรอบข้างได้ มันจึงค้างคาให้รู้สึกแย่ๆมาจนทุกวันนี้
เมื่อช่วงก่อนสงกรานต์ ได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมบ้านก่อนคนอื่น
บ้านผมไม่ได้เลี้ยงหมา แต่มีบ้านพี่สาวพี่เขยที่เลี้ยงหมาไว้หลายตัว
แต่พี่เขยไม่ค่อยจะลงรอยกับผม จากสาเหตุใดก็ไม่ทราบ หาว่าผมหยิ่ง เขาว่างั้น
ในบรรดาหมาของพี่เขยนั้น มีหมาเพศผู้ตัวหนึ่ง ชื่อกาแฟ เป็นหมาโกลเด้นตัวใหญ่สีเหลืองเข้ม มันอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว
เจ้ากาแฟจะสนิทกับที่บ้านผมเป็นพิเศษ ชอบมานอนมาคลุกคลีอยู่ที่บ้านผมตลอด จนใครๆคิดว่าเป็นหมาของที่บ้านผม
ผมกลับบ้านทีไร มันก็จะมาอยู่กับผมตลอด เดินไปไหนมาไหนมันก็ตาม จนผมรู้สึกขอบมัน
จนกระทั้งคืนวันหนึ่ง ประมาณสองทุ่มกว่าๆ
ผมนั่งเล่นอยู่ที่ศาลาริมน้ำหน้าบ้าน
เจ้ากาแฟวิ่งมาหาผม ลักษณะการวิ่งเหมือนมันนจะเซๆ ขาไขว้กันเวลาเดิน
มันกระโดดขึ้นมาเอาหัวมาซุกที่ตักแล้วครางงืดๆ เหมือนมาขี้อ้อน ทั้งที่ปกติมันไม่เคยทำอย่างนั้น
ผมผิดสังเกต แต่ไม่นึกว่าเป็นเรื่องอื่น นึกว่ามันมาอ้อนเฉยๆ เลยเอามือลุบหัวมันไปมา
แต่ในใจก็นึกแปลกๆ ที่มันวิ่งเซๆ มันจะถูกยาเบื่อมาหรือเปล่า เพราะได้ข่าวว่าไก่ชนของบ้านข้างในหายบ่อย เขาจะวางยาเบื่อหรือเปล่า
สักพัก มันกระโดดลงจากศาลาแล้ววิ่งเซๆไปทางบ้านพี่เขย ซึ่งปิดบ้านเข้านอนกันตั้งแต่ทุ่มนึงแล้ว
ผมยังไม่แน่ใจ แต่ก็ไม่กล้าโทร.ไปบอกพี่เขย เพราะถ้าเจ้ากาแฟไม่ได้ถูกยาเบื่อตามที่คิด ผมก็จะถูกทางพี่เขยโวยวายใส่ที่ปลุกไม่มีเหตุผล
และด้วยทิฐิของผม ทำให้ผมไม่โทร.ไปปลุกพี่สาว แต่ผมยังคิดในแง่ดีว่า ถ้าเจ้ากาแฟถูกยาเบื่อจริง มันคงไม่มีทางวิ่งมาหาผมได้แน่
เพราะบ้านที่เลี้ยงไก่ชนนั้นอยู่ข้างในหมู่บ้าน ระยะทางเกือบๆครึ่งกิโลเมตร
คืนนั้นผมเข้านอนปกติ ไม่ได้คิดอะไร
รุ่งเช้า มีคนพบเจ้ากาแฟนอนตายอยู่บนศาลาริมน้ำ
ผมรีบออกไปดู เจ้ากาแฟนอนหลับตานิ่ง มีเลือดและน้ำลายเป็นฟองออกทางปากและจมูก
ตัวมันแข็งแล้ว แสดงว่ามันตายมาหลายชั่วโมงแล้ว
ผมรู้สึกผิดขึ้นมาในทันที เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ น้ำตาเริ่มออกมาคลอ ผมลูบหัวมันเบาๆขอให้มันอโหสิกรรมให้
จนทุกวันนี้ ผมยังไม่สามารถลืมเหตุการณ์และความรู้สึกผิดในครั้งนั้นได้
รู้สึกเหมือนผมมีส่วนทำให้มันต้องตาย รู้สึกเหมือนผมปล่อยให้มันตาย
ผมไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับใครได้ กลัวคนจะตำหนิในทิฐิของผม จนหมาที่ซื่อสัตย์ต้องตาย
ที่สำคัญ กลัวว่าพี่สาวจะโกรธ ที่ไม่บอกให้เขารู้ เพราะเจ้ากาแฟเป็นหมาที่พี่สาวรักมาก
ความผิดบาปที่ยังคงค้างคาใจ
เมื่อช่วงก่อนสงกรานต์ ได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมบ้านก่อนคนอื่น
บ้านผมไม่ได้เลี้ยงหมา แต่มีบ้านพี่สาวพี่เขยที่เลี้ยงหมาไว้หลายตัว
แต่พี่เขยไม่ค่อยจะลงรอยกับผม จากสาเหตุใดก็ไม่ทราบ หาว่าผมหยิ่ง เขาว่างั้น
ในบรรดาหมาของพี่เขยนั้น มีหมาเพศผู้ตัวหนึ่ง ชื่อกาแฟ เป็นหมาโกลเด้นตัวใหญ่สีเหลืองเข้ม มันอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว
เจ้ากาแฟจะสนิทกับที่บ้านผมเป็นพิเศษ ชอบมานอนมาคลุกคลีอยู่ที่บ้านผมตลอด จนใครๆคิดว่าเป็นหมาของที่บ้านผม
ผมกลับบ้านทีไร มันก็จะมาอยู่กับผมตลอด เดินไปไหนมาไหนมันก็ตาม จนผมรู้สึกขอบมัน
จนกระทั้งคืนวันหนึ่ง ประมาณสองทุ่มกว่าๆ
ผมนั่งเล่นอยู่ที่ศาลาริมน้ำหน้าบ้าน
เจ้ากาแฟวิ่งมาหาผม ลักษณะการวิ่งเหมือนมันนจะเซๆ ขาไขว้กันเวลาเดิน
มันกระโดดขึ้นมาเอาหัวมาซุกที่ตักแล้วครางงืดๆ เหมือนมาขี้อ้อน ทั้งที่ปกติมันไม่เคยทำอย่างนั้น
ผมผิดสังเกต แต่ไม่นึกว่าเป็นเรื่องอื่น นึกว่ามันมาอ้อนเฉยๆ เลยเอามือลุบหัวมันไปมา
แต่ในใจก็นึกแปลกๆ ที่มันวิ่งเซๆ มันจะถูกยาเบื่อมาหรือเปล่า เพราะได้ข่าวว่าไก่ชนของบ้านข้างในหายบ่อย เขาจะวางยาเบื่อหรือเปล่า
สักพัก มันกระโดดลงจากศาลาแล้ววิ่งเซๆไปทางบ้านพี่เขย ซึ่งปิดบ้านเข้านอนกันตั้งแต่ทุ่มนึงแล้ว
ผมยังไม่แน่ใจ แต่ก็ไม่กล้าโทร.ไปบอกพี่เขย เพราะถ้าเจ้ากาแฟไม่ได้ถูกยาเบื่อตามที่คิด ผมก็จะถูกทางพี่เขยโวยวายใส่ที่ปลุกไม่มีเหตุผล
และด้วยทิฐิของผม ทำให้ผมไม่โทร.ไปปลุกพี่สาว แต่ผมยังคิดในแง่ดีว่า ถ้าเจ้ากาแฟถูกยาเบื่อจริง มันคงไม่มีทางวิ่งมาหาผมได้แน่
เพราะบ้านที่เลี้ยงไก่ชนนั้นอยู่ข้างในหมู่บ้าน ระยะทางเกือบๆครึ่งกิโลเมตร
คืนนั้นผมเข้านอนปกติ ไม่ได้คิดอะไร
รุ่งเช้า มีคนพบเจ้ากาแฟนอนตายอยู่บนศาลาริมน้ำ
ผมรีบออกไปดู เจ้ากาแฟนอนหลับตานิ่ง มีเลือดและน้ำลายเป็นฟองออกทางปากและจมูก
ตัวมันแข็งแล้ว แสดงว่ามันตายมาหลายชั่วโมงแล้ว
ผมรู้สึกผิดขึ้นมาในทันที เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ น้ำตาเริ่มออกมาคลอ ผมลูบหัวมันเบาๆขอให้มันอโหสิกรรมให้
จนทุกวันนี้ ผมยังไม่สามารถลืมเหตุการณ์และความรู้สึกผิดในครั้งนั้นได้
รู้สึกเหมือนผมมีส่วนทำให้มันต้องตาย รู้สึกเหมือนผมปล่อยให้มันตาย
ผมไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับใครได้ กลัวคนจะตำหนิในทิฐิของผม จนหมาที่ซื่อสัตย์ต้องตาย
ที่สำคัญ กลัวว่าพี่สาวจะโกรธ ที่ไม่บอกให้เขารู้ เพราะเจ้ากาแฟเป็นหมาที่พี่สาวรักมาก