เรื่องมีอยู่ว่าผมกับแฟนคบกันมา3ปีกว่าทั้งชีวิตเคยมีแฟนแค่2คนแต่คนปัจจุบันนี้ผมรักเค้าทุ่มเทให้เค้าทุกอย่างทั้งเรื่องครอบครัวและเรื่องงาน
แต่เรื่องงานนี้อาจจะหนักหน่อยเพราะผมไม่ค่อยมีเวลาให้และงานก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะมันจำเป็นอันนี้ผมยอมรับผมผิด
เข้าเรื่องกันเรยดีกว่าคับเรื่องเกิดขึ้นเมื่อสัก4เดือนที่แร้วผมจับได้ว่าเธอคุยกับอื่นผมก็ปล่อยไปที่รู้เพราะแอบบดูโทรศัพท์
ผมก็เงียบไม่พูดก็ได้แต่สังเกตุมาเรื่อยๆผมก็รู้อยู่แหละว่าเธอคุยบางทีถึงขั้นมีเบอร์คนอื่นโทรเข้ามาต่อหน้าต่อตาผมก็ถามว่าใคร
ทำไมไม่รับเค้าตอบว่า"คนไม่สำคัญจะรับไปทำไม"แล้วผมก็ถามว่าใคร. เค้าตอบว่าพี่ที่รู้จัก. ผมก็เฉยๆมองในแง่ดีปล่อยมันไป
เป็นแบบนี้มาตลอดจนมาถึงเดือนนี้ผมเริ่มทนไม่ไหวแฟนผมเริ่มไปดูหนังคนเดียวผมก็งงทุกทีต้องมีผมไปด้วยผมเรยถามเหตุผล
ว่าทำไมไปคนเดียว. เธอตอบว่าอยากดูหนังมันจะออกโรงแร้ว. อ่ามมีปันหาโอเครเพราะตอนนั้นผมทำงานอยู่ต่างจังหวัดพอถัดจากวันไปดูหนัง
สัก2วันก็คือเมื่อวานนี้ทีเด็ดเรยตอนเเรกบอกผมว่าอยู่บ้านพักผมก็สบายใจแล้วบอกให้ไปหาไรกินตอนนั้นสักทุ่มกว่า(คุยกันในแชท)แล้วเธอก็เงียบ
ไปนานผมก็เรยสงสัยว่าทำไมไม่ตอบก็เรยเชคว่าเค้าอยู่ที่ไหนด้วยโปรแกรมค้นหาก็เหนเธออยู่จากบ้านไกลพอสมควรก็เรยลองไลน์ถามว่าไปกินข้าวที่ไหน
เธอก็ไม่ตอบเงียบทักไปก็เยอะก็เงียบแล้วก็เริ่มโทรหาก็ไม่รับโทรซำ้แล้วซ้ำอีกจนเธอตัดสายทิ้งโทรไปหลายครั้งจนเธอโทรกลับมาแล้วผมก้ถามว่าอยู่ไหน
เธอก็บอกว่าออกมากินเลี้ยงกับพี่ๆที่ถามงานผมเรยถามไปว่างั้นเอาเบอร์พี่ที่ทำงานมาจะโทรไปถามเธอบอกว่าได้แล้วตัดสายผมแล้วเธอก็ปิดเครื่อง.
ผ่านไปสักชัวโมงเธอทักแชทมาผมเรยบอกให้เธออธิบายเธอบอกไปกินข้าวกับรุ่นพี่ที่เคยเรียนด้วยกัน. เงิบสิครับตอนแรกบอกไปกะพี่ที่ทำงาน. ผมก็บอกเธอแนะนำเธอ
ว่าทำไมถึงทำแบบนี้เธอก็ได้แต่ขอโทษๆผมก็บอกเธอว่าว่าขอโทษแล้วไม่ปรับตัวไม่แก้ไขตัวเองขอโทษไปก็ป่าวประโยชน์ถ้าไม่ปรับปรุงตัว(ผมยังอยู่ต่างจังหวัดทำไรมากไม่ค่อยได้)สุดท้ายก็เงียบแล้วเธอก็คงหลับเพราะดึกละ. แล้วผมก้มานั่งคิดว่า ใจนึงผมก้ยังรกเธออยู่ อีกใจก้เจ็บรู้แต่ทำอะไรไม่ได้. เพราะ "รัก"
มีใครเคยคิดที่จะเลิกกับแฟนทั้งที่ยังรักเค้าอยู่รึป่าวคับ....บ
แต่เรื่องงานนี้อาจจะหนักหน่อยเพราะผมไม่ค่อยมีเวลาให้และงานก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะมันจำเป็นอันนี้ผมยอมรับผมผิด
เข้าเรื่องกันเรยดีกว่าคับเรื่องเกิดขึ้นเมื่อสัก4เดือนที่แร้วผมจับได้ว่าเธอคุยกับอื่นผมก็ปล่อยไปที่รู้เพราะแอบบดูโทรศัพท์
ผมก็เงียบไม่พูดก็ได้แต่สังเกตุมาเรื่อยๆผมก็รู้อยู่แหละว่าเธอคุยบางทีถึงขั้นมีเบอร์คนอื่นโทรเข้ามาต่อหน้าต่อตาผมก็ถามว่าใคร
ทำไมไม่รับเค้าตอบว่า"คนไม่สำคัญจะรับไปทำไม"แล้วผมก็ถามว่าใคร. เค้าตอบว่าพี่ที่รู้จัก. ผมก็เฉยๆมองในแง่ดีปล่อยมันไป
เป็นแบบนี้มาตลอดจนมาถึงเดือนนี้ผมเริ่มทนไม่ไหวแฟนผมเริ่มไปดูหนังคนเดียวผมก็งงทุกทีต้องมีผมไปด้วยผมเรยถามเหตุผล
ว่าทำไมไปคนเดียว. เธอตอบว่าอยากดูหนังมันจะออกโรงแร้ว. อ่ามมีปันหาโอเครเพราะตอนนั้นผมทำงานอยู่ต่างจังหวัดพอถัดจากวันไปดูหนัง
สัก2วันก็คือเมื่อวานนี้ทีเด็ดเรยตอนเเรกบอกผมว่าอยู่บ้านพักผมก็สบายใจแล้วบอกให้ไปหาไรกินตอนนั้นสักทุ่มกว่า(คุยกันในแชท)แล้วเธอก็เงียบ
ไปนานผมก็เรยสงสัยว่าทำไมไม่ตอบก็เรยเชคว่าเค้าอยู่ที่ไหนด้วยโปรแกรมค้นหาก็เหนเธออยู่จากบ้านไกลพอสมควรก็เรยลองไลน์ถามว่าไปกินข้าวที่ไหน
เธอก็ไม่ตอบเงียบทักไปก็เยอะก็เงียบแล้วก็เริ่มโทรหาก็ไม่รับโทรซำ้แล้วซ้ำอีกจนเธอตัดสายทิ้งโทรไปหลายครั้งจนเธอโทรกลับมาแล้วผมก้ถามว่าอยู่ไหน
เธอก็บอกว่าออกมากินเลี้ยงกับพี่ๆที่ถามงานผมเรยถามไปว่างั้นเอาเบอร์พี่ที่ทำงานมาจะโทรไปถามเธอบอกว่าได้แล้วตัดสายผมแล้วเธอก็ปิดเครื่อง.
ผ่านไปสักชัวโมงเธอทักแชทมาผมเรยบอกให้เธออธิบายเธอบอกไปกินข้าวกับรุ่นพี่ที่เคยเรียนด้วยกัน. เงิบสิครับตอนแรกบอกไปกะพี่ที่ทำงาน. ผมก็บอกเธอแนะนำเธอ
ว่าทำไมถึงทำแบบนี้เธอก็ได้แต่ขอโทษๆผมก็บอกเธอว่าว่าขอโทษแล้วไม่ปรับตัวไม่แก้ไขตัวเองขอโทษไปก็ป่าวประโยชน์ถ้าไม่ปรับปรุงตัว(ผมยังอยู่ต่างจังหวัดทำไรมากไม่ค่อยได้)สุดท้ายก็เงียบแล้วเธอก็คงหลับเพราะดึกละ. แล้วผมก้มานั่งคิดว่า ใจนึงผมก้ยังรกเธออยู่ อีกใจก้เจ็บรู้แต่ทำอะไรไม่ได้. เพราะ "รัก"