สวัสดีครับ กระทู้นี้เป็นครั้งแรกที่เขียน อาจจะผิดตกหน่อย ก็ขออภัยด้วย
1 2 3 เริ่ม คือ เรื่องก็มีอยู่ว่าผมได้คุยกับผู้หญิงคนนึงซึ่งเธอน่ารักแหละแลดูนิสัยดี คือต้องบอกก่อนว่าเราเจอกันในโซเซียว
มันอาจจะเป็นเรื่องยากที่เราจะลงเอยกันได้ เราก็คุยกันมาได้ 1 เดือนกับอีก 5 วัน ก็คุยกันมาเรื่อยๆแหละคับ
ตลอด 1 เดือน 5 วัน ที่เราเคยนัดเจอกันอยู่ครั้งนึง สิ่งแรกที่ได้ทำด้วยกันคือ ไหว้พระขอพร คือดีอะ
ตลอดวันที่เราอยู่ด้วยกัน ตั้งแต่ 4 โมงเช้า ถึง 5 ทุ่ม มันทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหวมากขึ้นกว่าเดิมที่เคยมีอยู่ คือต้องบอกก่อนเลยว่า
ไม่เคยนัดเจอใครแบบนี้มาก่อน เพราะไม่เคยคุยกับใคร ผมเป็นโรคส่วนตัวฮะ ไปใหนชอบไปคนเดียวแต่พอได้ไปกับเธอเท่านั้นแหละ
ตลอดที่เคยไปคนเดียวมันก็ทำให้ผมรูว่า ถ้ามีคนมาเดินข้างๆ ก็ดีนะ ไม่เหงาดี แต่พอจากลากับเขาวันนั้น เท่านั้นแหละคับ ความเหงาก็มาเยือนอีกครั้ง
มันเหมือนเราตื่นจากฝันยังไงไม่รู้ หลังจากวันนั้นผ่านไปเราก็คุยกันปกติและได้แรกเบอร์กันเป็นที่เรียบร้อย เขาบอกไม่ชอบคุยโทรศัพท์
โอเครเราก็ไม่ค่อยกล้าโทรไปเพราะกลัวเขาไม่ว่าง จากวันแรกถึงวันนี้เค้าทำให้ผมหวั่นไหวมาโดยตลอดหรือผมอาจจะคิดไปเอง
ก็ไม่รู้สิผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเราทำไปเพื่ออะไร คอยเป็นห่วงถามเค้าทำโน่นนี้นั้นเหนื่อยมั้ย เค้าคิดยังไงกับเรากันแน่เพราะส่วนมาก
เราจะเป็นคนทักเขาไปก่อนนานๆทีเขาจะตอบอาจจะเป็นเพราะเขาไม่ว่างหรือถ้าได้คุยกัน ก็คุยกันแบบยาวๆ แต่จะเป็นเราที่เป็นฝ่ายถามมากกว่า
หรือเป็นเพราะว่าเขาจะรำคาญเรารึป่าวหรือเขาคุยหลายคนอันนี้ผมก็มิอาจทราบ ความรู้สึกคือไม่กล้าถามกลัวคำตอบ
แต่ผมบอกเลยคนนี้รักจริงคับ เธอดูเป็นผู้ใหญ่ทั้งนิสัยและการวางตัวคือดีอะ
ประเด็นคือเหมือนเค้าไม่ค่อยอยากจะคุยกับเราเหมือนแรกๆยังไงไม่รู้
#ถ้าเป็นเพื่อน ๆ จะทำยังไงดีคับ ผมสับสนเหลือเกิน ระหว่างอยู่ต่อหรือถอยดี (แต่หัวใจมันรักเขาไปแล้วอ่ะสิ)
เราควรไปต่อหรือถอยห่างดี?
1 2 3 เริ่ม คือ เรื่องก็มีอยู่ว่าผมได้คุยกับผู้หญิงคนนึงซึ่งเธอน่ารักแหละแลดูนิสัยดี คือต้องบอกก่อนว่าเราเจอกันในโซเซียว
มันอาจจะเป็นเรื่องยากที่เราจะลงเอยกันได้ เราก็คุยกันมาได้ 1 เดือนกับอีก 5 วัน ก็คุยกันมาเรื่อยๆแหละคับ
ตลอด 1 เดือน 5 วัน ที่เราเคยนัดเจอกันอยู่ครั้งนึง สิ่งแรกที่ได้ทำด้วยกันคือ ไหว้พระขอพร คือดีอะ
ตลอดวันที่เราอยู่ด้วยกัน ตั้งแต่ 4 โมงเช้า ถึง 5 ทุ่ม มันทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหวมากขึ้นกว่าเดิมที่เคยมีอยู่ คือต้องบอกก่อนเลยว่า
ไม่เคยนัดเจอใครแบบนี้มาก่อน เพราะไม่เคยคุยกับใคร ผมเป็นโรคส่วนตัวฮะ ไปใหนชอบไปคนเดียวแต่พอได้ไปกับเธอเท่านั้นแหละ
ตลอดที่เคยไปคนเดียวมันก็ทำให้ผมรูว่า ถ้ามีคนมาเดินข้างๆ ก็ดีนะ ไม่เหงาดี แต่พอจากลากับเขาวันนั้น เท่านั้นแหละคับ ความเหงาก็มาเยือนอีกครั้ง
มันเหมือนเราตื่นจากฝันยังไงไม่รู้ หลังจากวันนั้นผ่านไปเราก็คุยกันปกติและได้แรกเบอร์กันเป็นที่เรียบร้อย เขาบอกไม่ชอบคุยโทรศัพท์
โอเครเราก็ไม่ค่อยกล้าโทรไปเพราะกลัวเขาไม่ว่าง จากวันแรกถึงวันนี้เค้าทำให้ผมหวั่นไหวมาโดยตลอดหรือผมอาจจะคิดไปเอง
ก็ไม่รู้สิผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเราทำไปเพื่ออะไร คอยเป็นห่วงถามเค้าทำโน่นนี้นั้นเหนื่อยมั้ย เค้าคิดยังไงกับเรากันแน่เพราะส่วนมาก
เราจะเป็นคนทักเขาไปก่อนนานๆทีเขาจะตอบอาจจะเป็นเพราะเขาไม่ว่างหรือถ้าได้คุยกัน ก็คุยกันแบบยาวๆ แต่จะเป็นเราที่เป็นฝ่ายถามมากกว่า
หรือเป็นเพราะว่าเขาจะรำคาญเรารึป่าวหรือเขาคุยหลายคนอันนี้ผมก็มิอาจทราบ ความรู้สึกคือไม่กล้าถามกลัวคำตอบ
แต่ผมบอกเลยคนนี้รักจริงคับ เธอดูเป็นผู้ใหญ่ทั้งนิสัยและการวางตัวคือดีอะ
ประเด็นคือเหมือนเค้าไม่ค่อยอยากจะคุยกับเราเหมือนแรกๆยังไงไม่รู้
#ถ้าเป็นเพื่อน ๆ จะทำยังไงดีคับ ผมสับสนเหลือเกิน ระหว่างอยู่ต่อหรือถอยดี (แต่หัวใจมันรักเขาไปแล้วอ่ะสิ)