เปิด Facebook ไปแล้วเจอหน้าเพจรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยคนหนึ่ง ซึ่งเขาเป็นแฟนเก่าของเพื่อนสนิทเรา ซึ่งอีเพื่อนสนิทเราคนนี้มันเคยชอบรุ่นพี่คนนี้มาก (ไม่รู้จะชอบอะไรหนักหนาหน้าตาก็แบบ..อืม) ซึ่งพี่คนเนี่ยนี่แหละสาเหตุที่ทำให้เราทำเรื่องที่คิดว่าเออ..กูทำไปทำไมเนี่ย? เห็นหน้าเขาแล้วก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเลยเอามาแชร์ 55
ตอนนั้นเราเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังย่านคลองรังสิตที่แดดร้อนโครต! จำได้ว่าตอนนั้นน่าจะอยูประมาณปีสอง ในกลุ่มเรามีกันอยู่ 8 คน แล้วเพื่อนคนนึงให้ชื่อว่า "น้อย" น้อยเป็นคนหน้าตาเรียบร้อย ขาว ตัวเล็ก สเป๊คผู้ชาย ไม่รู้ไปไงมาไงบอกอีรุ่นพี่ร่างอวบมาจีบเอาเส่ นางก็เล่นด้วยไง ทีนี่ก็ป๊ะกันเข้าให้คุยกัน คบกันในระดับหนึ่งอ่ะ โดย น้อย ไม่รู้เลยว่ากำลังโดนอีรุ่นพี่ร่างอวบคนนี้หลอก เพราะรุ่นพี่คนนี้เขามีแฟนอยู่แล้วแต่อยากเด็กไง พูดแล้วขึ้น! น้อยมันก็อารมณ์ขั้นเลยวุ้ย เดือนร้อนมาถึงเพื่อนสาวสวยทั้ง 7 ผู้แสนดี ซึ่งหนึ่งในนั้นมีเรา ต้องตกระกำลำบากเดินมาราธอน ยังกลับเรียนวิชาเดินทางไกลเนตรนารีสามัญรุ่นใหญ่ จากมหาวิทยาลัย เดินทะลุหมู่บ้านผู้คนแออัด ข้ามถนนใหญ่ที่มีรถบรรทุกวิ่งผ่านและแมร่งไม่มีทางม้าลาย เกือบตายไหมล่ะ เพื่อเดินไปเคลียร์กับอีรุ่นพี่ร่างอวบคนนี้ถึงบ้านเอากับมันตอนนั้นเส่อารมณ์ล้วนๆ ระยะทางตอนนั้นเท่าที่จำได้ 5 กิโลเมตรเห็นจะได้ (เอ่อตอนเรียนหนูจริงจังอย่างนี้ไหมลูก) ตอนนั้นยังไม่รถขับไงถึงขั้นลงทุนเดินยอมใจเลยค่ะ เพื่อมากดกริ่งเรียกพี่เขาออกมาเคลียร์พอพี่เขาออกมาอีเพื่อนน้อยตัวดี มันทำอะไรรู้ไหมคะ มันยืนนิ่งทำท่างอนพูดอะไรก็ไม่รู้ฟังไม่ถนัดแต่คงเลิกกันชัวร์ๆ แต่ที่รู้ๆพวกเราทั้ง 7 คน เหนื่อยมาก! เลยไม่ได้ฟัง ยืนรอพวกเขาคุยกันข้างถนนเอาสิ ร้อนก็ร้อน แต่รุ่นพี่คนนั้นเขาก็คงไม่ได้จริงจังอะไรบวกกับสงสารเลยบอกเดี๋ยวจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปเลยเเท๊กซี่ให้กลับม. นางน้อย นางเพื่อนเลวมันบอกไม่ต้องจร้า เดินกลับเองได้ อ้าว! แล้วพวกตรูอีก 7 คน ล่ะ เพิ่งเดินมาถึงยังหยุดพักแค่แปปเดี๋ยวเมิงจะเชิญตรูเข้าไปนั่งพักสักหน่อยได้ไหมล่ะ ไม่มี พวกเราเลยต้องเดินกลับ อีก 5 กิโลเมตร รวมระยะ ทาง 10 กม.ได้
พอกลับมาถึง ม.พวกเราก็กลับมาคิดว่า เห้ยพวกเราทำไมต้องเดินไปกับอีน้อยด้วยว่ะ เรื่องของมันสองคนก็ให้มันไปเคลียร์กันเองสิ แท๊กซี่ก็มีทำไมไม่ขึ้น ยอมเดิน ยอมดำ และนี่ก็เป็นประสบการณ์ที่โง่ๆของเราเเละเพื่อนที่ทำไปได้ คิดแล้วก็ขำ5555 แล้วของเพื่อนๆล่ะค่ะ....
แชร์ประสบการณ์โง่ๆ ที่เคยทำกับเพื่อน ซึ่งมาคิดดูแล้วทำไปแล้วได้อะไรว่ะ?
ตอนนั้นเราเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังย่านคลองรังสิตที่แดดร้อนโครต! จำได้ว่าตอนนั้นน่าจะอยูประมาณปีสอง ในกลุ่มเรามีกันอยู่ 8 คน แล้วเพื่อนคนนึงให้ชื่อว่า "น้อย" น้อยเป็นคนหน้าตาเรียบร้อย ขาว ตัวเล็ก สเป๊คผู้ชาย ไม่รู้ไปไงมาไงบอกอีรุ่นพี่ร่างอวบมาจีบเอาเส่ นางก็เล่นด้วยไง ทีนี่ก็ป๊ะกันเข้าให้คุยกัน คบกันในระดับหนึ่งอ่ะ โดย น้อย ไม่รู้เลยว่ากำลังโดนอีรุ่นพี่ร่างอวบคนนี้หลอก เพราะรุ่นพี่คนนี้เขามีแฟนอยู่แล้วแต่อยากเด็กไง พูดแล้วขึ้น! น้อยมันก็อารมณ์ขั้นเลยวุ้ย เดือนร้อนมาถึงเพื่อนสาวสวยทั้ง 7 ผู้แสนดี ซึ่งหนึ่งในนั้นมีเรา ต้องตกระกำลำบากเดินมาราธอน ยังกลับเรียนวิชาเดินทางไกลเนตรนารีสามัญรุ่นใหญ่ จากมหาวิทยาลัย เดินทะลุหมู่บ้านผู้คนแออัด ข้ามถนนใหญ่ที่มีรถบรรทุกวิ่งผ่านและแมร่งไม่มีทางม้าลาย เกือบตายไหมล่ะ เพื่อเดินไปเคลียร์กับอีรุ่นพี่ร่างอวบคนนี้ถึงบ้านเอากับมันตอนนั้นเส่อารมณ์ล้วนๆ ระยะทางตอนนั้นเท่าที่จำได้ 5 กิโลเมตรเห็นจะได้ (เอ่อตอนเรียนหนูจริงจังอย่างนี้ไหมลูก) ตอนนั้นยังไม่รถขับไงถึงขั้นลงทุนเดินยอมใจเลยค่ะ เพื่อมากดกริ่งเรียกพี่เขาออกมาเคลียร์พอพี่เขาออกมาอีเพื่อนน้อยตัวดี มันทำอะไรรู้ไหมคะ มันยืนนิ่งทำท่างอนพูดอะไรก็ไม่รู้ฟังไม่ถนัดแต่คงเลิกกันชัวร์ๆ แต่ที่รู้ๆพวกเราทั้ง 7 คน เหนื่อยมาก! เลยไม่ได้ฟัง ยืนรอพวกเขาคุยกันข้างถนนเอาสิ ร้อนก็ร้อน แต่รุ่นพี่คนนั้นเขาก็คงไม่ได้จริงจังอะไรบวกกับสงสารเลยบอกเดี๋ยวจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปเลยเเท๊กซี่ให้กลับม. นางน้อย นางเพื่อนเลวมันบอกไม่ต้องจร้า เดินกลับเองได้ อ้าว! แล้วพวกตรูอีก 7 คน ล่ะ เพิ่งเดินมาถึงยังหยุดพักแค่แปปเดี๋ยวเมิงจะเชิญตรูเข้าไปนั่งพักสักหน่อยได้ไหมล่ะ ไม่มี พวกเราเลยต้องเดินกลับ อีก 5 กิโลเมตร รวมระยะ ทาง 10 กม.ได้
พอกลับมาถึง ม.พวกเราก็กลับมาคิดว่า เห้ยพวกเราทำไมต้องเดินไปกับอีน้อยด้วยว่ะ เรื่องของมันสองคนก็ให้มันไปเคลียร์กันเองสิ แท๊กซี่ก็มีทำไมไม่ขึ้น ยอมเดิน ยอมดำ และนี่ก็เป็นประสบการณ์ที่โง่ๆของเราเเละเพื่อนที่ทำไปได้ คิดแล้วก็ขำ5555 แล้วของเพื่อนๆล่ะค่ะ....