ความฝันของเด็กบ้าๆคนนึง^^

วันนี้ผมจะมาเล่าประสบการณ์ชีวิตและจุดมุ่งหมายที่ผมเป็นอยู่และเคยเป็นของแต่ล่ะช่วงให้ฟังกันนะครับ ซึ่งนี่เป็นกระทู้แรกของผมเลย^^ถ้ามีอะไรไม่ถูกไม่ควร หรือแท็กอะไรผิดต้องขออภัยด้วย เพราะเพิ่งจะเริ่มเล่นเลย เลยไม่รู้ว่าห้องแบบไหนมีคนแบบไหน
ผมขออภัยไว้ล่วงหน้าเลยนะครับ

ช่วงที่1.วัยเรียน

...........โอเครครับ เริ่มเลยนะ ปัจจุบันผมอายุ 17ย่าง18ปีนี้ ตัวผมในตอนที่ยังเรียนอยู่ไม่ใช่คนที่ตั้งใจในการเรียนอะไรเลย ได้ที่โหล่ตลอดปี ฮา
วันๆก็เตะบอล เล่นเกม ตอนเรียนก็หลับ ฮา งานก็ไม่ตามด้วย ผมเรียนโรงเรียนเอกชน[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไม่รู้ว่าเรียกเอกชนได้รึเปล่าไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคำเท่าไหร่ระหว่างทางจากเอกมัยกับพระโขนง ถ้าถามว่าทำไมไม่ตั้งใจเรียน ที่บ้านมีตังมากหรอ ก็ตอบตรงนี้เลยครับว่า ไม่ได้รวยอะไรแต่ไม่เคยลำบากเลยเพราะมันเป็นสวัสดิการของบริษัท ที่พ่อผมทำอยู่ค่าเทอมเลยไม่ต้องจ่ายเอง มาต่อที่เรื่องเรียนกัน ด้วยความที่ตัวผมไม่เคยคิดอะไรเลยเรื่องอนาคตของตัวเองเลยทำให้ไม่สนใจที่จะเรียน แค่สนุกไปวันๆเท่านั้น จนมาถึงวันที่ผมรู้ตัวว่าจะซ้ำชั้น ผมก็เลยลาออกจากที่โรงเรียนแห่งนี้แล้วมาเรียนอีกแห่งนึงแถวบ้าน แต่ก็ไปได้ไม่ถึงเทอมก็ตัดสินใจไม่ไปเรียนซะเฉยๆ จนพ่อรู้เข้าผมก็เลยคุยกับพ่อประมาณว่า"เดี๋ยวเรียน กศน เอา เพราะผมอยากเอาเวลาไปทำอย่างอื่น" ช่วงแรกพ่อผมก็รับไม่ค่อยได้เพราะท่านสมัยเรียนเป็นคนที่เรียนกเก่งขยัน[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ท่านเรียนจบโทและไม่ทำตัวเหลวไหลแบบที่ผมเป็นด้วย นิสัยต่างกันมาก ฮา แล้วเมื่อผมเลิกเรียนก็เลยมีเวลาอยู่บ้านตลอด เลยเล่นเกมทั้งวันทั้งคืน ดูอนิเมะ ดูซี่รี่ ไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดมุ่งหมายใดๆเลย


มาถึงช่วงที่2.ค้นหาตัวเอง
                            ผมเริ่มทะเลาะกับพ่อบ่อยขึ้นเรื่องอนาคตของตัวผมท่านถามผมว่า"ไม่เรียนแล้วจะทำงานอะไร"
ซึ่งตอนนั้นผมกำลังอยากะลองวาดภาพดูเพราะมันเป็นสิ่งที่ผมสนใจมาตลอดแต่ไม่เคยลองวาดดูเลย ตอนนั้นผมกับพ่อทะเลาะกันหนักมากจนผม พูดไปประมาณว่า "ผมจะเป็นนักเขียนการ์ตูนครับ!!" ตอนนั้นพ่อผมก็เงียบไปบทสนทนาจบแค่ตรงนี้ แล้วผมก็ออกมาจากห้องของท่านมาที่ห้องตัวเอง ตอนนั้นตัวผมก็คิดว่า"ซวยละเรา" ฮา แต่ก่อนที่ผมจะมาสนใจการ์ตูน ผมก็เคยลอง เตะฟุตบอล ทำอาหาร เล่นดนตรี บลาๆๆๆ แต่ก็ไม่เอาสักอย่างเลย ฮา
มาถึงตอนที่จะฝึกวาดภาพตอนนั้นตัวผมมีเพื่อนที่วาดภาพเก่งๆอยู่คนนึงผมเลยให้มันช่วยสอนให้ แล้วผมก็ฝึกมาได้สักพักจนเริ่มรู้สึกว่านี่แหละใช่เลย เราจะทำงานนี้แหละ ส่วนตัวแล้วผมเป็นคนชอบดูการ์ตูนมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว การเขียนการ์ตูนเลยไม่น่าจะยากอะไรสำหรับผม[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้หลงตัวเองสุดๆ ฮา
ระหว่างทางฝึกฝนผมก็เริ่มรู้มาว่าคนเขียนวันพีชนั้นมีรายได้ที่เยอะมาก ผมเลยเอาเขาเป็นแบบอย่างแล้วตั้งเป้าว่าเราจะไปเขียนการ์ตูนที่ญี่ปุ่นแล้วเข้า สนพ. ของจั้มให้ได้และจะต้องแซงวันพีชให้ได้ ถึงมันจะดูลมๆแล้งๆ แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่ามันทำไม่ได้เลย


ต่อช่วงที่3.ปลายทางที่มองไม่เห็น
            ตอนนั้นผมเริ่มอายุเข้า17 ถ้านับจากตอนที่เริ่มฝึกวาดรูปก็ตอนอายุ15 ผ่านมา2ปีแล้ว>////<ผมเริ่มรู้สึกภูมิใจในตัวเองไม่น้อยที่จากคนที่ไม่สนใจอะไรเลยไม่คิดอะไรเลยอย่างผมมาถึงขนาดนี้ได้  จนมาวันนึงผมก็เริ่มคิดว่าแล้วชีวิตหลังจากเขียนการ์ตูนทุกอย่างเสร็จหมดแล้วหล่ะจะทำอะไรต่อ ผมก็เลยเริ่มวาดความฝันต่อขึ้นมาเพิ่มว่า จะสร้างโรงเรียนๆนึง[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้โรงเรียนสอนพิเศษขนาดใหญ่ที่ไม่เกี่ยวข้องกับรัฐเลยที่ต้องอลัง ต้องโอเวอร์และจะเป็นโรงเรียนที่มาจากเงินของเราเองทั้งหมด แล้วโรงเรียนนี้ผมจะเป็นทั้งเจ้าของและอาจารที่สอนในด้านที่ผมถนัดและเคยประสบกับมันมาก่อน ผมเลยคิดว่าผมน่าจะแนะแนวให้นักเรียนของผมไปในทางที่ถูกได้ และผมคิดว่าจะเปิดสอนในด้านอื่นด้วย เช่น ดนตรี การแสดง เกม บลาๆๆๆ ประมาณว่าเกือบทุกสาขาอาชีพอะไรประมาณนั้น[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เวอร์ชิบ ฮา แล้วผมก็จะเริ่มค้นหาเหล่าอาจารจากทั่วทุกมุมโลกที่ถนัดในด้านนั้นๆเข้ามาสอนนักเรียนในสาขาอาชีพ และผมจะเลือกอาจารที่มีทัศนคติที่ผมมองแล้วรู้สึกว่าเขาจะสอนนักเรียนได้ดี แล้วผมจะทำให้โรงเรียนผมเป็นเหมือน โรงเรียนเกรียนๆอะไรประมาณนั้นที่เราจะเปรียบเสมือนครอบครัวใหญ่ๆ และจะจัดงานคริสมาสในโรงเรียน[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไม่รู้ว่าพูดเรื่องนี้ทำไมผมชอบคริสมาสเฉยๆ ฮา นี่คือความฝันทั้งหมดแล้วที่ผมต้องการทำให้ได้


มาถึงช่วงปัจจุบันกันครับ  
         ความฝันของผมยังเหมือนเดิมทุกอย่างครับและผมยังพยายามกับมันอยู่ตลอดเวลา ผมมีท้อบ้างเป็นบางครั้ง ฟุ้งซ่านบ้างเป็นบางเวลา
แต่ชีวิตผมตอนนี้ก็ถือว่าโอเครที่เดียว ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีอะไรเป็นรูปเป็นร่างเลยก็ตาม แต่ผมก็ได้ปูทางและเตรียมการมาจะ3ปีแล้ว อีก4เดือนผมก็จะอายุ18
แล้วผมกะว่าจะไปเรียนภาษาญี่ปุ่น จนกว่าจะได้N1 ก่อนแล้วค่อยไปเริ่มที่ญี่ปุ่น ตอนนี้ก็ได้แต่เรียนวาดภาพไปก่อน ถ้าถามว่าทำไมต้องรอ18แล้วค่อยไปเรียนคงเป็นเพราะ ผมยังไม่พร้อมในหลายๆอย่างเลยยังไม่อยากทำมันตอนนี้[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แก้ตัวเห็นๆ ฮา

จุดประสงค์ที่เล่ามาทั้งหมดผมไม่ได้มีเจตนาจะโชว์ว่าผมเก่ง ผมเจ๋ง ผมสร้างภาพ หรืออะไรก็ตามแต่ที่เขาจะเรียกๆกัน ผมแค่อยากมาเล่าให้ฟังว่าชีวิตคนเรามันเปลี่ยนได้ตลอดสำหรับคนยังไม่มีจุดมุ่งหมาย ผมอยากให้พวกคุณรีบๆคิดซะ เพราะชีวิตคนเรามันสั้นเกินกว่าที่จะรอให้มันมาถึงเราเอง และคำว่าประสบความสำเร็จ มันไม่จำเป็นจะต้อง มีชื่อเสียงหรือเงินทองอะไร ขอแค่เราสามารถหาสิ่งที่จะทำให้เราพอใจได้และเดินไปกับมันได้ นั่นก็ประสบความสำเร็จแล้ว มันแล้วแต่เราจะมอง
ส่วนคนที่มีแล้วและกำลังกังวลกับมันกำลังท้อแท้ ผมอยากจะบอกว่าถ้าเราทำสำเร็จหรือไม่สำเร็จตามที่ต้องการทุกอย่าง ก็ขอให้คิดไว้เสมอว่า คุณทำเต็มที่แล้วและยินดีกับตัวเองหน่อยที่มาได้ขนาดนี้ บางครั้งสถานที่เก่าๆก็จะทำให้เรารู้ว่าเราเปลี่ยนไปมากแค่ไหน และเชื่อผมเถอะ กล้าทำในสิ่งที่ตัวเองเห็น และคนอื่นไม่เห็น พอถึงวันที่คุณทำให้คนอื่นเห็นมันได้ วันนั้นจะโครตมีความสุขเลย ถึงผมจะไม่เคยประสบความสำเร็จเลย แต่ผมก็ยังเชื่อในตัวผมอยู่ ว่าผมทำถูกแล้ว

อาจจะยาวไปหน่อยแต่ขอขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะครับ^^