เราแอบชอบเพื่อนในห้องคนนึงมาตั้งแต่สมัย ม.ต้น สมมติชื่อ เก้า เพราะเพื่อนล้อชื่อแม่ของเก้า มาคล้ายกับชื่อเรา
เหตุผลนี่แปลกๆ แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราสนใจเก้า มากกว่าเพื่อน
แถมแม่เก้ากับแม่เราก็เป็นเพื่อนกัน น้องชายเรากับน้องสาวเก้าก็เป็นเพื่อนกัน เลยคิดในใจว่าเป็นพรหมลิขิต 555
แต่เรามันพวกปากไม่ตรงกับใจ ชอบเก้าอยู่ แต่ดันบอกเพื่อนว่าชอบคนอื่นเพื่อกลบเกลื่อน กลัวเพื่อนจะล้อ กลัวจะเข้าหน้าเก้าไม่ติด
เวลาที่เพื่อนพูดชมเก้าว่าน่ารักใจก็หวิวๆ แต่ก็ไม่เคยแสดงความรู้สึกออกมา คิดว่าถ้าจบม. ต้น ก็คงเลิกชอบเอง
ตอนนั้นไม่ค่อยได้คุยกับเก้า แต่ตอนพักกลางวันก็แอบมองเก้าอยู่ข้างสนามฟุตบอลตลอด
พอ ม.ปลาย ก็ดันอยู่ห้องเดียวกันอีก แต่ครั้งนี้เรากับเก้าได้คุยกันมากขึ้น เพราะว่าย้ายมาจากห้องเดิมไม่กี่คน
เลยรู้สึกเหมือนเป็นกลุ่มเดียวกัน เค้าตัวสูงกว่าเมื่อก่อนมากเลย ใจเต้นนิดนึง แต่ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
ได้นั่งใกล้กันเวลาเรียนบ้าง ทำงานกลุ่มเดียวกันบ้าง นั่งกินข้าวด้วยกัน (เป็นกลุ่ม) บ่อยๆ
เลิกเรียนก็ไปนั่งกินส้มตำกัน กับเพื่อนผู้ชายกลุ่มเก้าด้วย แล้วเค้าก็เป็นสุภาพบุรุษ (มั้ย) โดยการตักอาหารให้เราก่อน
เรานี่อึ้งเลย แต่เค้าก็บอกต่อว่า แกกินไม่ทันพวกผู้ชายหรอก เลยตักมาให้ก่อน ตอนนั้นดีใจแต่ก็ขำด้วย
ช่วงที่ต้องทำงานห้อง ฝ่าย ญ กับฝ่าย ช ทะเลาะกัน เราเป็นคนพยายามไปห้าม แต่ดันร้องไห้ซะเอง
เสียใจที่ห้ามไม่ได้ ร้องไห้เป็นวันๆ เก้าเดินมาหาเรา ถามเราว่า ยังไม่หยุดร้องไห้อีกเหรอ เรายิ่งร้องหนักกว่าเดิม
เวลาคาบว่างก็นั่งคุยนั่งเล่นกับกลุ่มเก้า มีความสุขอ่ะ แต่ตอนนั้นเราก็พยายามทำใจให้เป็นเพื่อนกับเก้า
เพราะไม่อยากสูญเสียพื้นที่ข้างๆ ที่มีแต่เพื่อนเท่านั้นจะอยู่ตรงนั้นได้ โดยไปบอกชอบเพื่อนอีกคน
เราก็เหมือนจะทำใจได้ แต่ใจก็ยังมีคิดเรื่องเก้าบ้าง ตอนเรียนจบ เก้าก็เอาเฟรนชิพเราไปดองไว้เป็นปีๆ แต่ก็ไม่ได้เขียนอะไร
แต่แปลกที่เรากลับรู้สึกว่าต่อให้ไม่เขียนอะไรลงไป ก็ไม่ทำให้เราห่างกัน
เข้ามหาลัย เก้าก็เรียนใน กทม. เราเรียน ตจว. นานๆ เจอกันที (นานมาก)
รู้ว่าเก้ามีแฟนก็ดีใจด้วย แล้วเราก็มีแฟนเหมือนกัน ไม่ได้ติดต่อกันหลายปี เจอบ้างตามงานรับปริญญาเพื่อน
จนวันนั้น เก้าก็ทักไลน์มา ว่าเป็นอะไร เห็นเพ้อในไลน์มากมาย เราก็งง ว่า ทำไมอยู่ดีๆ ทักมา
เค้าบอกว่าเห็นเพ้อเยอะ เลยเป็นห่วง ตอนนั้นเราเหงา ก็เลยโพสต์ในไลน์ซะเยอะ (กลับไปดูนี่ เขินเลย เยอะจริง)
แล้วจากวันนั้น เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ ไม่ได้บ่อย แต่ก็แค่รู้ว่าเค้าโสดแล้ว ย้ายที่ทำงานกลับ กทม. แล้ว
มีปรึกษาโน่น นี่ นั่น เราหาเรื่องไปคุยไปทักตลอด แต่เราก็ยังปากแข็งเหมือนเดิม ไม่บอกความรู้สึกออกไป เก็บไว้อีกตามเคย
เก้าชอบบอกให้เราหาสาวๆ มาแนะนำให้มั่ง เรานี่เจ็บจี๊ดตลอดเลย แต่ก็รับปากว่าจะแนะนำเพื่อนให้
จนวันนี้เก้าบอกว่าจีบ ผญ คนนึงอยู่ เจอกันในพันทิพ เรางี้หน้าชาเลย
ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ ใจนึงก็อยากเอาใจช่วย แต่อีกใจก็รู้สึกว่าเราจะเสียโอกาสบอกรักไปอีกแล้วใช่มั้ย
เราไม่รู้ว่าควรทำไงต่อดีกับความรู้สึกนี้ ระหว่างยินดีและเอาใจช่วย แล้วปิดปากไว้ตลอดไป
กับบอกชอบไป ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีทางสมหวัง (เก้าบอกชอบคนอายุมากกว่า หน้าแก่หน่อยๆ
เรานี่ไม่ใช่เลย ทำไงก็ให้อายุมากกว่าเก้าไม่ได้ แล้วเราตัดผมสั้นหน้ายิ่งเด็กไปใหญ่เลย T T )
อาทิตย์หน้าเราต้องเข้าไปประชุมที่ กทม. แล้วนัดเจอเก้า เราควรทำตัวยังไงดี
เราไม่รู้เลยว่าความรู้สึกที่มันมากมายที่ไม่เคยบอกไป จะรบกวนเก้ารึเปล่าถ้าบอกไป
เราอยากระบายมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสเลย วันนี้ได้รู้เรื่องเก้า ไม่ไหวแล้ว ระเบิดลงในนี้นี่แหละ
ขอโทษถ้ารบกวนทุกๆ ท่านนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะมาถามอะไรเลยค่ะ อยากระบายจริงๆ
เคยแอบชอบเพื่อน แล้วบอกความรู้สึกไม่ได้รึเปล่า
เหตุผลนี่แปลกๆ แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราสนใจเก้า มากกว่าเพื่อน
แถมแม่เก้ากับแม่เราก็เป็นเพื่อนกัน น้องชายเรากับน้องสาวเก้าก็เป็นเพื่อนกัน เลยคิดในใจว่าเป็นพรหมลิขิต 555
แต่เรามันพวกปากไม่ตรงกับใจ ชอบเก้าอยู่ แต่ดันบอกเพื่อนว่าชอบคนอื่นเพื่อกลบเกลื่อน กลัวเพื่อนจะล้อ กลัวจะเข้าหน้าเก้าไม่ติด
เวลาที่เพื่อนพูดชมเก้าว่าน่ารักใจก็หวิวๆ แต่ก็ไม่เคยแสดงความรู้สึกออกมา คิดว่าถ้าจบม. ต้น ก็คงเลิกชอบเอง
ตอนนั้นไม่ค่อยได้คุยกับเก้า แต่ตอนพักกลางวันก็แอบมองเก้าอยู่ข้างสนามฟุตบอลตลอด
พอ ม.ปลาย ก็ดันอยู่ห้องเดียวกันอีก แต่ครั้งนี้เรากับเก้าได้คุยกันมากขึ้น เพราะว่าย้ายมาจากห้องเดิมไม่กี่คน
เลยรู้สึกเหมือนเป็นกลุ่มเดียวกัน เค้าตัวสูงกว่าเมื่อก่อนมากเลย ใจเต้นนิดนึง แต่ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
ได้นั่งใกล้กันเวลาเรียนบ้าง ทำงานกลุ่มเดียวกันบ้าง นั่งกินข้าวด้วยกัน (เป็นกลุ่ม) บ่อยๆ
เลิกเรียนก็ไปนั่งกินส้มตำกัน กับเพื่อนผู้ชายกลุ่มเก้าด้วย แล้วเค้าก็เป็นสุภาพบุรุษ (มั้ย) โดยการตักอาหารให้เราก่อน
เรานี่อึ้งเลย แต่เค้าก็บอกต่อว่า แกกินไม่ทันพวกผู้ชายหรอก เลยตักมาให้ก่อน ตอนนั้นดีใจแต่ก็ขำด้วย
ช่วงที่ต้องทำงานห้อง ฝ่าย ญ กับฝ่าย ช ทะเลาะกัน เราเป็นคนพยายามไปห้าม แต่ดันร้องไห้ซะเอง
เสียใจที่ห้ามไม่ได้ ร้องไห้เป็นวันๆ เก้าเดินมาหาเรา ถามเราว่า ยังไม่หยุดร้องไห้อีกเหรอ เรายิ่งร้องหนักกว่าเดิม
เวลาคาบว่างก็นั่งคุยนั่งเล่นกับกลุ่มเก้า มีความสุขอ่ะ แต่ตอนนั้นเราก็พยายามทำใจให้เป็นเพื่อนกับเก้า
เพราะไม่อยากสูญเสียพื้นที่ข้างๆ ที่มีแต่เพื่อนเท่านั้นจะอยู่ตรงนั้นได้ โดยไปบอกชอบเพื่อนอีกคน
เราก็เหมือนจะทำใจได้ แต่ใจก็ยังมีคิดเรื่องเก้าบ้าง ตอนเรียนจบ เก้าก็เอาเฟรนชิพเราไปดองไว้เป็นปีๆ แต่ก็ไม่ได้เขียนอะไร
แต่แปลกที่เรากลับรู้สึกว่าต่อให้ไม่เขียนอะไรลงไป ก็ไม่ทำให้เราห่างกัน
เข้ามหาลัย เก้าก็เรียนใน กทม. เราเรียน ตจว. นานๆ เจอกันที (นานมาก)
รู้ว่าเก้ามีแฟนก็ดีใจด้วย แล้วเราก็มีแฟนเหมือนกัน ไม่ได้ติดต่อกันหลายปี เจอบ้างตามงานรับปริญญาเพื่อน
จนวันนั้น เก้าก็ทักไลน์มา ว่าเป็นอะไร เห็นเพ้อในไลน์มากมาย เราก็งง ว่า ทำไมอยู่ดีๆ ทักมา
เค้าบอกว่าเห็นเพ้อเยอะ เลยเป็นห่วง ตอนนั้นเราเหงา ก็เลยโพสต์ในไลน์ซะเยอะ (กลับไปดูนี่ เขินเลย เยอะจริง)
แล้วจากวันนั้น เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ ไม่ได้บ่อย แต่ก็แค่รู้ว่าเค้าโสดแล้ว ย้ายที่ทำงานกลับ กทม. แล้ว
มีปรึกษาโน่น นี่ นั่น เราหาเรื่องไปคุยไปทักตลอด แต่เราก็ยังปากแข็งเหมือนเดิม ไม่บอกความรู้สึกออกไป เก็บไว้อีกตามเคย
เก้าชอบบอกให้เราหาสาวๆ มาแนะนำให้มั่ง เรานี่เจ็บจี๊ดตลอดเลย แต่ก็รับปากว่าจะแนะนำเพื่อนให้
จนวันนี้เก้าบอกว่าจีบ ผญ คนนึงอยู่ เจอกันในพันทิพ เรางี้หน้าชาเลย
ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ ใจนึงก็อยากเอาใจช่วย แต่อีกใจก็รู้สึกว่าเราจะเสียโอกาสบอกรักไปอีกแล้วใช่มั้ย
เราไม่รู้ว่าควรทำไงต่อดีกับความรู้สึกนี้ ระหว่างยินดีและเอาใจช่วย แล้วปิดปากไว้ตลอดไป
กับบอกชอบไป ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีทางสมหวัง (เก้าบอกชอบคนอายุมากกว่า หน้าแก่หน่อยๆ
เรานี่ไม่ใช่เลย ทำไงก็ให้อายุมากกว่าเก้าไม่ได้ แล้วเราตัดผมสั้นหน้ายิ่งเด็กไปใหญ่เลย T T )
อาทิตย์หน้าเราต้องเข้าไปประชุมที่ กทม. แล้วนัดเจอเก้า เราควรทำตัวยังไงดี
เราไม่รู้เลยว่าความรู้สึกที่มันมากมายที่ไม่เคยบอกไป จะรบกวนเก้ารึเปล่าถ้าบอกไป
เราอยากระบายมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสเลย วันนี้ได้รู้เรื่องเก้า ไม่ไหวแล้ว ระเบิดลงในนี้นี่แหละ
ขอโทษถ้ารบกวนทุกๆ ท่านนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะมาถามอะไรเลยค่ะ อยากระบายจริงๆ