ส วั ส ดี ค ว า ม รั ก...
ก่อนหน้านี้...และจนถึงทุกวันนี้ มีคนมากมายมาเคาะที่หน้าประตู และส่งก้อนอะไรบางอย่างที่มีขนาดไม่ใหญ่ไปกว่าผ่ามือนั้นให้...
และฉันเลือกที่จะปิดประตูละส่ายหน้าให้กับผู้คนเหล่านั้น บางคนก็ยังคงวนเวียนมาเคาะประตูซ้ำๆ และบางคนก็เลือกที่จะเดินจากไปอย่างไม่หวนกลับ ในขณะที่บางคนเลือกที่จะแค่มองที่บานประตูอย่างห่างๆหลังจากที่พวกเขาได้ลองเคาะประตูแล้วได้รับการปฎิเสธมา...
ในจิตใจลึกๆ ทุกๆครั้งที่ฉันเปิดประตูออกมา ฉันก็ยังคงคาดหวังว่าจะเป็นคนที่ฉันรอคอย คนที่เขาได้เดินออกจากประตูนี้ไปจะเดินกลับมา... จนกระทั้งมันหมดความเชื่อ หมดศรัทธา จนกระทั้งฉันเลือกที่จะปิดตายประตูบานนั้น ไม่ว่าใครจะเคาะเท่าไร ฉันก็ยังคงนั่งกอดเข่า เอามือปิดหูทำเป็นไม่ได้ยินเสียงนั้น
แต่มีอยู่วันหนึ่ง...
ฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปข้างนอกที่ฝนตกพร่ำๆนั้นอย่างเศร้าๆ หนึ่งในผู้คนมากมายที่ฉันปิดประตูใส่เขาเหมือนกับคนอื่นๆ เดินมาเห็นฉันที่ริมหน้าต่างพอดี เขายิ้มให้ฉันเล็กน้อย แต่คราวนี้เขาไม่ได้ส่งอะไรให้ฉันอีกแล้ว เขาทำเพียงแค่โบกมือแล้วเดินผ่านไป และเขาก็เดินผ่านมาแบบนี้อยู่สองสามครั้ง ทำให้ฉันสงสัยว่าทำไมเขาไม่เข้ามาเคาะประตู... ฉันจึงตัดสินใจ กวักมือเรียกเขาให้เดินเข้ามาที่หน้าต่างและเขาก็เดินมา...พร้อมกับใช้นิ้วมือนั้นลากผ่านกระจก เป็นสัญลักษณ์ อีโมติคอน smile
ฉันไม่เข้าใจกับสัญลักษณ์นั้นเท่าไรนัก และเขาก็ทำแบบนี้ทุกวัน... เขาวาดพระอาทิต นก หรืออะไรก็ตามที่สดใสลงบนไอน้ำที่กระจกนั่นทำให้ฉันหายเศร้า และมีรอยยิ้มมากขึ้นในทุกๆวัน เขาไม่ใส่ใจว่าตัวเองจะเปียกท่ามกลางสายฝนนั้น และเขายังคงทำมันทุกวัน...จนกระทั้งวันหนึ่ง
ฉันเปิดประตูออกไปแล้วถามเขาโดยไม่สนใจอีกหลายๆคนที่กำลังต่อคิวเคาะประตูนั้น
"อยากจะเข้ามาไหม?"
ณ เวลานั้นฉันมีคำถามมากมายอยากจะถามเขา อยากจะขอบคุณเขา อยากจะรู้จักเขา ในใจฉันคิดว่าทันทีที่ฉันถาม เขาจะส่งก้อนเล็กๆนั้นให้ แต่เปล่าเลย เขาเดินเข้ามา...ก่อนจะมองไปรอบๆเขาเริ่มเก็บกวาด ทาสี ซ่อมทุกๆอย่างที่มันพัง ทีล่ะนิด ทีละนิด เขาเข้ามาทำแบบนี้ทุกวัน จนพื้นที่นี้มันเต็มไปด้วยสีสันและความสดใส และแล้ววันหนึ่งฉันก็เอ่ยถามเขาในที่สุด
"ทำไมเธอถึงไม่ส่งหัวใจมาให้ฉันล่ะ?"
เขายิ้มกว้าง... แล้วตอบ
"ฉันนำมันมาพร้อมกับตัวฉัน...และนับตั้งแต่ที่ฉันก้าวเข้ามา มันก็ได้อยู่กับเธอตลอดเวลา และวันนี้ฉันพังลูกบิดประตูทิ้งไปแล้ว คงจะไม่มีใครเข้ามาได้อีก
ฉันจะทำให้ในนี้สดใส เธอจะไม่ต้องออกไปตากฝนข้างนอกนั่น ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องรับหัวใจของฉันไปดูแลหรอก เพราะตอนนี้มันถูกโอบล้อมด้วยหัวใจของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แค่เธออยู่เฉยๆ สำหรับฉันเท่านี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ"
Cr.Chiyo+
เพ้อยามดึก
ฝากเพจหน่อยจ้า^^
https://www.facebook.com/thebecauseraving/photos/a.465834756913363.1073741828.465831133580392/495691770594328/?type=1&theater
ส วั ส ดี ค ว า ม รั ก..
ก่อนหน้านี้...และจนถึงทุกวันนี้ มีคนมากมายมาเคาะที่หน้าประตู และส่งก้อนอะไรบางอย่างที่มีขนาดไม่ใหญ่ไปกว่าผ่ามือนั้นให้...
และฉันเลือกที่จะปิดประตูละส่ายหน้าให้กับผู้คนเหล่านั้น บางคนก็ยังคงวนเวียนมาเคาะประตูซ้ำๆ และบางคนก็เลือกที่จะเดินจากไปอย่างไม่หวนกลับ ในขณะที่บางคนเลือกที่จะแค่มองที่บานประตูอย่างห่างๆหลังจากที่พวกเขาได้ลองเคาะประตูแล้วได้รับการปฎิเสธมา...
ในจิตใจลึกๆ ทุกๆครั้งที่ฉันเปิดประตูออกมา ฉันก็ยังคงคาดหวังว่าจะเป็นคนที่ฉันรอคอย คนที่เขาได้เดินออกจากประตูนี้ไปจะเดินกลับมา... จนกระทั้งมันหมดความเชื่อ หมดศรัทธา จนกระทั้งฉันเลือกที่จะปิดตายประตูบานนั้น ไม่ว่าใครจะเคาะเท่าไร ฉันก็ยังคงนั่งกอดเข่า เอามือปิดหูทำเป็นไม่ได้ยินเสียงนั้น
แต่มีอยู่วันหนึ่ง...
ฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปข้างนอกที่ฝนตกพร่ำๆนั้นอย่างเศร้าๆ หนึ่งในผู้คนมากมายที่ฉันปิดประตูใส่เขาเหมือนกับคนอื่นๆ เดินมาเห็นฉันที่ริมหน้าต่างพอดี เขายิ้มให้ฉันเล็กน้อย แต่คราวนี้เขาไม่ได้ส่งอะไรให้ฉันอีกแล้ว เขาทำเพียงแค่โบกมือแล้วเดินผ่านไป และเขาก็เดินผ่านมาแบบนี้อยู่สองสามครั้ง ทำให้ฉันสงสัยว่าทำไมเขาไม่เข้ามาเคาะประตู... ฉันจึงตัดสินใจ กวักมือเรียกเขาให้เดินเข้ามาที่หน้าต่างและเขาก็เดินมา...พร้อมกับใช้นิ้วมือนั้นลากผ่านกระจก เป็นสัญลักษณ์ อีโมติคอน smile
ฉันไม่เข้าใจกับสัญลักษณ์นั้นเท่าไรนัก และเขาก็ทำแบบนี้ทุกวัน... เขาวาดพระอาทิต นก หรืออะไรก็ตามที่สดใสลงบนไอน้ำที่กระจกนั่นทำให้ฉันหายเศร้า และมีรอยยิ้มมากขึ้นในทุกๆวัน เขาไม่ใส่ใจว่าตัวเองจะเปียกท่ามกลางสายฝนนั้น และเขายังคงทำมันทุกวัน...จนกระทั้งวันหนึ่ง
ฉันเปิดประตูออกไปแล้วถามเขาโดยไม่สนใจอีกหลายๆคนที่กำลังต่อคิวเคาะประตูนั้น
"อยากจะเข้ามาไหม?"
ณ เวลานั้นฉันมีคำถามมากมายอยากจะถามเขา อยากจะขอบคุณเขา อยากจะรู้จักเขา ในใจฉันคิดว่าทันทีที่ฉันถาม เขาจะส่งก้อนเล็กๆนั้นให้ แต่เปล่าเลย เขาเดินเข้ามา...ก่อนจะมองไปรอบๆเขาเริ่มเก็บกวาด ทาสี ซ่อมทุกๆอย่างที่มันพัง ทีล่ะนิด ทีละนิด เขาเข้ามาทำแบบนี้ทุกวัน จนพื้นที่นี้มันเต็มไปด้วยสีสันและความสดใส และแล้ววันหนึ่งฉันก็เอ่ยถามเขาในที่สุด
"ทำไมเธอถึงไม่ส่งหัวใจมาให้ฉันล่ะ?"
เขายิ้มกว้าง... แล้วตอบ
"ฉันนำมันมาพร้อมกับตัวฉัน...และนับตั้งแต่ที่ฉันก้าวเข้ามา มันก็ได้อยู่กับเธอตลอดเวลา และวันนี้ฉันพังลูกบิดประตูทิ้งไปแล้ว คงจะไม่มีใครเข้ามาได้อีก
ฉันจะทำให้ในนี้สดใส เธอจะไม่ต้องออกไปตากฝนข้างนอกนั่น ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องรับหัวใจของฉันไปดูแลหรอก เพราะตอนนี้มันถูกโอบล้อมด้วยหัวใจของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แค่เธออยู่เฉยๆ สำหรับฉันเท่านี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ"
Cr.Chiyo+
เพ้อยามดึก
ฝากเพจหน่อยจ้า^^
https://www.facebook.com/thebecauseraving/photos/a.465834756913363.1073741828.465831133580392/495691770594328/?type=1&theater