เลือกไปเลือกมาสุดท้ายก็อยู่คนเดียว

เราอายุเข้าเลขสี่แล้วค่ะ แต่ยังโสด รู้สึกเหงามากมาย เหมือนชีวิตนี้ไม่มีอะไรเลย มองไปรอบ ๆ ตัวเขาแต่งงานกันหมดแล้ว น่าสงสารตัวเองจัง ย้อนวัยสาว เพราะเราช่างเลือกนี่เอง เราเป็นคนหน้าตาดีค่ะ มีคนเข้ามาชอบเราเรื่อย ๆ แต่เราก็ยังไม่ถูกใจใคร เหตุผลหลัก ๆ คือเรามองที่ภาพลักษณ์โดยรวมค่ะ เช่น หน้าตาต้องไม่ขี้เหร่ แต่ไม่ต้องหล่อค่ะขอธรรมดา
หน้าที่การงานต้องไม่ต่ำกว่าเรา และที่สำคัญฐานะทางบ้านค่ะ ขอไม่รวยก็ได้ประเภทหาเช้ากินค่ำ ค่อนข้างไม่ดี ก็ไม่มองค่ะ เพราะเราเคยสบายที่บ้านเราก็เป็นหลัก ขอฐานะไม่ด้อยกว่าเรา
ที่สำคัญมากไม่เจ้าชู้ ขยัน และเป็นคนดีค่ะ เราขอมากไปใช่ไหมคะ เพราะแต่ละคนที่เข้ามาก็ไม่มีคุณสมบัติตามนี้เลย บางคนดีแสนดี ฐานะที่บ้านยังเช่าเขาอยู่ บางคนหน้าที่การงานดี แต่อารมณ์ขี้โมโห ทิฐิ  บางคนก็เจ้าชู้มีแฟนหลายคน  บางคนรักเราจริงแต่ไม่มีเงินมาขอ ถ้าแต่งคงต้องกู้มา เฮ้อ..  สุดท้ายไอ้ที่ยกตัวอย่างมาทั้งหมดนี่ตอนนี้เขาแต่งงานกันหมดแล้วค่ะ เลยมานั่งคิดย้อนว่า การที่เราต้องโดดเดี่ยวตอนอายุเยอะนี่เพราะเราเลือกมากใช่ไหมคะ หรือมีใครบ้างไหมคะที่ยังโสดแบบเรา