ตามหัวข้อเลยนะ ใครรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไร้หัวใจบ้าง?
เราอยากรู้ว่าเราเป็นอยู่คนเดียวรึเปล่า
เราไม่เคยมีความรักเลย ตั้งแต่อนุบาลประถมยันมัธยม
ไม่เคยมีโมเม้นต์มีแฟน โดนจีบ แค่คนคุยเรายังไม่เคยมีเลย
บางครั้งสร้างกำแพงไว้สูง กลัวการถูกจู่โจมเข้าหา แต่ก็ไม่ชอบที่จะเข้าหาใคร
หน้าตาเราไม่ได้แย่ มีคนปิ๊งเราก็หลายคน
แต่พอทุกคนทักมาเราก็ปิดกั้นด้วยการไม่ยุ่ง เรากลัวการโดนเข้าหาจากคนที่เราไม่ได้ชอบเขาก่อน
บางรายถึงกับบล็อกไปเลยก็มี เพราะเรารู้สึกกลัวมาก ขนลุกจนบางครั้งใจเต้นแรงแอบร้องไห้ก็เคย
กับพ่อแม่เราไม่เคยรู้สึกพิเศษ พูดได้ไม่เต็มปากว่ารัก
แต่ไม่เคยเกลียดไม่เคยทำให้เขาเสียใจ
เราไม่เคยบอกรักไม่เคยทำอะไรหวานๆให้เพราะเรารู้สึกแปลกๆที่ทำอะไรแบบนั้น อาจเพราะการเลี้ยงดูด้วย
ส่วนกับเพื่อน เราไม่เคยอินกับคำว่ามิตรภาพมาก มีเพื่อนดีๆก็หลายคนมากนะ อยู่กับเพื่อนเราก็ร่าเริงดี ช่วยเพื่อนได้ รับฟังเพื่อนตลอด
แต่ไม่เคยรู้สึกรัก ไม่มีเคยรู้สึกซึ้ง หรือตายแทนอะไรกันได้ เวลาเพื่อนเศร้าเราก็ไม่เคยรู้สึกอะไรเลย รู้สึกเฉยๆไปซะทุกเรื่อง บางครั้งเห็นคนอื่นทุกข์ก็ต้องเนียนๆทุกข์ไปกับเขาด้วย
เรารู้สึกเฉยๆกับโลกนี้ บางครั้งออกแนวเบื่อโลกด้วยซ้ำ
แต่ชอบการอยู่คนเดียวอยู่กับกล้องกับต้นไม้กับสัตว์กับการวาดภาพกับอาหารและอยู่กับตัวเอง
มันรู้สึกเหงามากแต่ไม่อยากเปิดรับใคร
อาจเพราะเราติสท์จนไม่มีใครเข้าใจเรา
เราไม่ได้ประหลาด แต่เราแค่มองโลกในมุมที่ต่างออกไป
จนบางครั้งอยากไปเริ่มต้นใหม่ในที่ๆไม่มีใครรู้จักเรา
รู้สึกสับสนกับตัวเอง ไม่รู้ตัวเองเป็นอะไร โลกส่วนตัวสูงหรือด้านชากันแน่ ไม่รู้จะปรึกษาใครช่วยฟังเราบ่นหน่อยเนอะ
ปล:กระทู้แรกผิดพลาดขออภัยงับ
ปล2:เขียนจากความรู้สึกส่วนตัวที่เก็บมาล้วนๆใครว่าเราแย่ก็อย่าดราม่าเลยนะคะ
ใครเป็นคนด้านชาเรื่องความรักบ้างคะ?
เราอยากรู้ว่าเราเป็นอยู่คนเดียวรึเปล่า
เราไม่เคยมีความรักเลย ตั้งแต่อนุบาลประถมยันมัธยม
ไม่เคยมีโมเม้นต์มีแฟน โดนจีบ แค่คนคุยเรายังไม่เคยมีเลย
บางครั้งสร้างกำแพงไว้สูง กลัวการถูกจู่โจมเข้าหา แต่ก็ไม่ชอบที่จะเข้าหาใคร
หน้าตาเราไม่ได้แย่ มีคนปิ๊งเราก็หลายคน
แต่พอทุกคนทักมาเราก็ปิดกั้นด้วยการไม่ยุ่ง เรากลัวการโดนเข้าหาจากคนที่เราไม่ได้ชอบเขาก่อน
บางรายถึงกับบล็อกไปเลยก็มี เพราะเรารู้สึกกลัวมาก ขนลุกจนบางครั้งใจเต้นแรงแอบร้องไห้ก็เคย
กับพ่อแม่เราไม่เคยรู้สึกพิเศษ พูดได้ไม่เต็มปากว่ารัก
แต่ไม่เคยเกลียดไม่เคยทำให้เขาเสียใจ
เราไม่เคยบอกรักไม่เคยทำอะไรหวานๆให้เพราะเรารู้สึกแปลกๆที่ทำอะไรแบบนั้น อาจเพราะการเลี้ยงดูด้วย
ส่วนกับเพื่อน เราไม่เคยอินกับคำว่ามิตรภาพมาก มีเพื่อนดีๆก็หลายคนมากนะ อยู่กับเพื่อนเราก็ร่าเริงดี ช่วยเพื่อนได้ รับฟังเพื่อนตลอด
แต่ไม่เคยรู้สึกรัก ไม่มีเคยรู้สึกซึ้ง หรือตายแทนอะไรกันได้ เวลาเพื่อนเศร้าเราก็ไม่เคยรู้สึกอะไรเลย รู้สึกเฉยๆไปซะทุกเรื่อง บางครั้งเห็นคนอื่นทุกข์ก็ต้องเนียนๆทุกข์ไปกับเขาด้วย
เรารู้สึกเฉยๆกับโลกนี้ บางครั้งออกแนวเบื่อโลกด้วยซ้ำ
แต่ชอบการอยู่คนเดียวอยู่กับกล้องกับต้นไม้กับสัตว์กับการวาดภาพกับอาหารและอยู่กับตัวเอง
มันรู้สึกเหงามากแต่ไม่อยากเปิดรับใคร
อาจเพราะเราติสท์จนไม่มีใครเข้าใจเรา
เราไม่ได้ประหลาด แต่เราแค่มองโลกในมุมที่ต่างออกไป
จนบางครั้งอยากไปเริ่มต้นใหม่ในที่ๆไม่มีใครรู้จักเรา
รู้สึกสับสนกับตัวเอง ไม่รู้ตัวเองเป็นอะไร โลกส่วนตัวสูงหรือด้านชากันแน่ ไม่รู้จะปรึกษาใครช่วยฟังเราบ่นหน่อยเนอะ
ปล:กระทู้แรกผิดพลาดขออภัยงับ
ปล2:เขียนจากความรู้สึกส่วนตัวที่เก็บมาล้วนๆใครว่าเราแย่ก็อย่าดราม่าเลยนะคะ