สวัสดีครับผมเป็นสมาชิกใหม่ของพันทิฟนะครับ
เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้คือเรื่องที่ผมไม่สามารถไปคุยกันใครได้เลยผมจึงมาเล่าทางนี้เป็นการดีที่สุด
เรื่องมีอยู่ว่า ขอท้าวความนะครับผมเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เรียนครูและได้มาฝึกสอนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งและได้สอนนักเรียนชั้นม. 3 และ ม.4 ทั้งหมดชั้นละ4ห้องครับ ก่อนที่จะเปิดเรียนวันแรกในเดือนพฤษภาที่ผ่านมา และเวลาสอนคาบแรกของแต่ละห้องก็ต้องทำการรู้จักกันก่อน ผมจึงได้มีการแนะนำตัวทั้งครูและเด็ก แต่เรื่องมันมีอยู่ว่า มีเด็กคนหนึ่งเป็นเด็กผู้ชายชั้นม.4ผมให้แทนชื่อเขาว่าดช.เอแล้วกันนะครับ ในสองอาทิตย์แรกที่มาสอนก็เจอหน้าปกติ แต่หลังจากนั้นดช.เอคนนี้กลับหายไปจากโรงเรียนและคาบที่ผมสอน ผมจึงสงสัยและพยายามที่จะหาข้อมูลต่างๆว่าเอเค้าหายไปไหน ทั้งสอบถามจากเพื่อนในห้องจนได้คำตอบว่า เอไม่สบายเป็นหลายโรค แต่ผมก็ได้แต่ฝากไปบอกกับเพื่อนบอกให้เอมาเรียนด้วยไม่งั้นเวลาเรียนจะไม่ครบ พอหลังจากผ่านไปนานสักพักใหญ่เค้ายังไม่มาโรงเรียน ผมจึงไปถามกับครูประจำชั้นเพราะผมคิดว่าน่าจะเป็นคนที่รู้จักเอมากที่สุด แต่ก็ได้คำตอบเดิมเหมือนกันว่าเอไม่สบายจากนั้นพอเข้าเดือนสิงหาคม ผมก็ฝากพื่อนในห้องไปบอกเอว่ามาคุยด้วยเพราะเอ จะติด มส จากนั้นไม่นาน1อาทิตย์เอก็มารายงานตัวกับผมและพร้อมกับผู้ปกครองตอนนั้นผมก็รู้สึกเป็นห่วงและได้คุยกับผู้ปกครองของเอและเอ เองนานเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ยอมมาเรียนมีปัญหาอะไรหรือเปล่า แต่ก็ได้คำตอบเดียวกันว่าเป็นหลายโรคไม่สามารถบอกได้ ผมก็ตอบว่าโอเค งั้นก็เอคงต้องปรึกษาครูประจำชั้นของเอนะ ว่าเป็นอะไร ครูจะไม่ยุ่งแล้วเรื่อง มส และคะแนนเอายังไงผมก็เลยแนะนำว่าให้ไปทำงานตามมาส่งเพราะก็สงสารที่ไม่สบายแต่ในใจก็แอบสงสัยว่าเป็นอะไรทำไมไม่ยอมบอกครู พอหลังจากนั้นวันที่17สิงหาที่ผ่านมา มีนักเรียนคนหนึ่งมาบอกผมว่านายเอมาเรียนนะครู ผมก็คอบกลับไปว่าขอบคุณครับที่มาบอก พอหลังจากนั้นในคาบที่ผมสอน ก็ได้เจอดช.เอในห้อง แต่ผมก็สอนปกติยังไม่ได้พูดอะไร แต่พอหลังจากหมดคาบเรียนแล้วเด็กนักเรียนก็จะย้ายไปเรียนวิชาต่อไป ผมก็บอกดช.เอว่า ครูขอคุยด้วยหน่อยอย่าพึ่งไป พอนักเรียนคนอื่นไปเรียนหมด ผมกับเอก็นั่งคุยกันในห้องเรียน ในประเด็นที่ว่าหายไปไหนมาทำไมไม่ยอมมาเรียน ครูเป็นห่วงการเรียนของเธอ จนผมเปิดประเด็นคำถามกับเอว่า
ผม: เอเอายังไงดีกับเวลาเรียนและผลการเรียนของเอเพราะไม่มีคะแนนเก็บเลยครูช่วยเอสุดๆแล้วนะแบะอีกอย่างครูก็เป็นห่วงเรื่องสุขภาพเธอด้วยนะเพราะ. รพ นี้เป็นรพ ที่ครูเคยรักษาตัวมาเมื่อ2ปีที่แล้วครูเข้าใจเอนะว่าต้องทำใบส่งตัวจาก คลินิคไปรพแห่งนี้มันใช้เวลา นานเอจึงขาดเรียนไปทำแบบนี้ใช่ไหม
เอ:ใช่ครับผมใช้เวลาไปหาหมอครับหมอจะนัดผมไปตรวจครับ
ผม:เออเอ ครูขอดูยาที่เอเอามาได้ไหมว่าหมอเขาจ่ายยาอะไรให้กินบ้าง
จากนั้นเอก็หยิบถุงยาที่มาจากโรงพยารัฐแห่งหนึ่งให้ผมดูและจากนั้นผมก็ค้นดูด้วยความสงสัยแต่ก็งงเพราะชื่อยาเป็นภาษาอังกฤษแต่ผมก็พยามแปลแต่ก็แปลได้คำหนึ่งมี่ทำให้ผมสงสัยมากขึ้นผมเลยถามเอต่อไปว่า
ผม:เอแล้วยานี้หมอให้กินวันละเม็ดก่อนนอนและกี่เดือนไปเอาอีก
เอ:ก็2เดือนึรับหมอจะนัดอีกที
ผมเลยสงสัยมากๆว่าเอเป็นโรคอะไรผมเลยพูดไปว่า เอ บอกครูได้ไหมว่าเป็นอะไร ครูเป็นห่วงเธอเพราะยังไงครูก็เคยรักษา รพ นี้เผื่อครูช่วยอะไรได้บ้าง แต่เอ...แต่อึ้งไปสักพักแล้วตอบกลับพร้อมกับก้มหน้าว่า..ครูถ้าผมบอกแล้วครูอย่าไปบอกใครนะ. ผมก็ตอบสัจว่าครูจะไม่บอกใครครูจะหาทางช่วยเธอถ้าไม่ร้ายแรงง
พอสักพักเอก็ตอบว่าผมเป็นโรคhi....ครับครู ผมยิ่งตกใจมากและรีบถามเอต่อว่าเอเป็นมานานยังทำไปเป็นติดมากับใคร ผมถามด้วยความเป็นห่วง
เอบอกว่าผมไม่ได้ติดมากับใครมันเป็นเองครับครู
ผมเลยพูดต่อว่าเอ ตอนที่เอมีอะไรกับแฟนคนปัจจุบันเนี่ยใส่ถุงยางไหมป้องกันไหม เอก็ตอบกลับกับผมว่าทุกครั้งตลอดครับ แต่มีแค่ดูดปากแต่ผมก็ไม้รู้นะครับว่าโรคนี้ติดทางน้ำลายได้ไหม
ผมถามเอต่อว่าแฟนปัจจุบันของเอคบมานานยัง เอบอกว่านังไม่ถึงปีผมเลยบอกว่าแฟนรู้ไหมว่าเอเป็น เอบอกแฟนรู้และผมเลยถามเอว่า เออย่างงี้แฟนเอโตกว่าเอไปอยู่กับเค้าหรอ. เอตอบว่าไม่ แต่ผมบอกว่าก็คนที่เขามาคุยกับครูคนนั้นไงที่เป็นผู้ปกครองของดช.เอ เอตกใจว่าผมรู้ได้ยังไงว่าผู้ปกครองคนนั้นคือแฟนผมเลยตอบว่าดูออกตั้งแต่ตอนแรกแล้ว (บอกก่อนนะครับดช.เอนี้เป็นเกย์นะครับ)
ผมถามต่อด้วยความเป็นห่วงว่ายานี้มีผลข้างเคียงอะไรไหมแบะเอเป็นระยะที่เท่าไหร่ เอคอบว่าระยะที่1ผมเลยบิกว่าดีแล้วที่รู้ก่อนและก็บอกว่าให้แฟนเอไปตรวจเลือด และก็สั่งให้เองดมึเพศสัมพันกับแฟนและทุกอย่างที่ทำให้คนอื่นลำบาก เอยอกว่าไม่เปนไรนะครูผมเป็นระยะไม่แพร่เชื่อแต่ผมก็บอกกับเอว่าป้องกันไว้ดีแล้ว และผมก็กำชับให้เอเก็บยานี้ไว้ดีๆห้ามเอามาโรงเรียนอีก เพราะคนอื่นจะรู้
พอหลังจากได้คุยกับเอเสร็จในตอนนั้นผมก็รู้สึกเป็นห่วงเอมากเพราะทำไมเด็กผู้ชายตัวแค่นี้ต้องมาเป็นโรคอะไรที่ยารักษาหายขาดยาก และเรื่องก็เป็นเรื่องที่ผมรู้คนเดียวในโรงเรียนแม้แต่ครูที่ปรึกษาก็ไม่รู้แต่การที่ผมมาโพสตรงนี้ในที่สาธารณะอาจทำให้คนอื่นรู้แต่ผมก็อึดอัดใจมากไม่มีที่เล่าให้คนที่มีความรู้ได้ช่วยผมบ้าง เพราะผมก็แค่นักศึกษาฝึกษาที่อยากช่วยเหลือเด็กคนนี้ด้วยใจ และตั้งแต่เมื่อวานมาถึงวันนี้ผมก็พยามหาข้อมูลหายาเพื่อให้ดชเอ ไว้รักษาตัว ผมเลยอยากมาถามว่าเรื่องที่ผมพูดมากทั้งหมดเนี่ยผมควรเก็บไว้คนเดียวหรือไปปรึกษาใครแต่ถ้าจะให้ปรึกษาคนในโรงเรียนผมขอร้องนะครับผมไม่อยากปรึกษผมสงสารเด็กเพราะแค่เพื่อนทุกคนที่มองเด็กคนมีเป็นอย่างงั้นอย่างงี้ผมก็สงสารมากแต่ผมก็พูดอะไรไม่ได้นอกจากคำว่า พูดให้อื่นเสียๆหายๆเป็นสิ่งไม่ดีนะ
ผมแค่นักศึกษาวิชาชีพครูคนหนึ่งที่เจอกับปัญหาที่ว่าเนี่ยผมควรทำยังไงดีครับ แนะนำผมด้วยนะครับผมอยากช่วยให้เอหายจากโรคนี้ ผมสงสารเค้ามากครับทโปรดเห็นใจสิ่งที่ผมเล่าและสิ่งที่ผมอยากทำด้วยนะครับ ผมไม่อยากให้ทุกคนต้องเห็นเอเป็นตัวตลกในสายตาคนรอบข้าง....
ผมเป็นแค่นักศึกษาฝึกสอนอยากจะช่วยเด็กคนนี้ให้หายครับผมสงสารเค้า
เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้คือเรื่องที่ผมไม่สามารถไปคุยกันใครได้เลยผมจึงมาเล่าทางนี้เป็นการดีที่สุด
เรื่องมีอยู่ว่า ขอท้าวความนะครับผมเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เรียนครูและได้มาฝึกสอนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งและได้สอนนักเรียนชั้นม. 3 และ ม.4 ทั้งหมดชั้นละ4ห้องครับ ก่อนที่จะเปิดเรียนวันแรกในเดือนพฤษภาที่ผ่านมา และเวลาสอนคาบแรกของแต่ละห้องก็ต้องทำการรู้จักกันก่อน ผมจึงได้มีการแนะนำตัวทั้งครูและเด็ก แต่เรื่องมันมีอยู่ว่า มีเด็กคนหนึ่งเป็นเด็กผู้ชายชั้นม.4ผมให้แทนชื่อเขาว่าดช.เอแล้วกันนะครับ ในสองอาทิตย์แรกที่มาสอนก็เจอหน้าปกติ แต่หลังจากนั้นดช.เอคนนี้กลับหายไปจากโรงเรียนและคาบที่ผมสอน ผมจึงสงสัยและพยายามที่จะหาข้อมูลต่างๆว่าเอเค้าหายไปไหน ทั้งสอบถามจากเพื่อนในห้องจนได้คำตอบว่า เอไม่สบายเป็นหลายโรค แต่ผมก็ได้แต่ฝากไปบอกกับเพื่อนบอกให้เอมาเรียนด้วยไม่งั้นเวลาเรียนจะไม่ครบ พอหลังจากผ่านไปนานสักพักใหญ่เค้ายังไม่มาโรงเรียน ผมจึงไปถามกับครูประจำชั้นเพราะผมคิดว่าน่าจะเป็นคนที่รู้จักเอมากที่สุด แต่ก็ได้คำตอบเดิมเหมือนกันว่าเอไม่สบายจากนั้นพอเข้าเดือนสิงหาคม ผมก็ฝากพื่อนในห้องไปบอกเอว่ามาคุยด้วยเพราะเอ จะติด มส จากนั้นไม่นาน1อาทิตย์เอก็มารายงานตัวกับผมและพร้อมกับผู้ปกครองตอนนั้นผมก็รู้สึกเป็นห่วงและได้คุยกับผู้ปกครองของเอและเอ เองนานเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ยอมมาเรียนมีปัญหาอะไรหรือเปล่า แต่ก็ได้คำตอบเดียวกันว่าเป็นหลายโรคไม่สามารถบอกได้ ผมก็ตอบว่าโอเค งั้นก็เอคงต้องปรึกษาครูประจำชั้นของเอนะ ว่าเป็นอะไร ครูจะไม่ยุ่งแล้วเรื่อง มส และคะแนนเอายังไงผมก็เลยแนะนำว่าให้ไปทำงานตามมาส่งเพราะก็สงสารที่ไม่สบายแต่ในใจก็แอบสงสัยว่าเป็นอะไรทำไมไม่ยอมบอกครู พอหลังจากนั้นวันที่17สิงหาที่ผ่านมา มีนักเรียนคนหนึ่งมาบอกผมว่านายเอมาเรียนนะครู ผมก็คอบกลับไปว่าขอบคุณครับที่มาบอก พอหลังจากนั้นในคาบที่ผมสอน ก็ได้เจอดช.เอในห้อง แต่ผมก็สอนปกติยังไม่ได้พูดอะไร แต่พอหลังจากหมดคาบเรียนแล้วเด็กนักเรียนก็จะย้ายไปเรียนวิชาต่อไป ผมก็บอกดช.เอว่า ครูขอคุยด้วยหน่อยอย่าพึ่งไป พอนักเรียนคนอื่นไปเรียนหมด ผมกับเอก็นั่งคุยกันในห้องเรียน ในประเด็นที่ว่าหายไปไหนมาทำไมไม่ยอมมาเรียน ครูเป็นห่วงการเรียนของเธอ จนผมเปิดประเด็นคำถามกับเอว่า
ผม: เอเอายังไงดีกับเวลาเรียนและผลการเรียนของเอเพราะไม่มีคะแนนเก็บเลยครูช่วยเอสุดๆแล้วนะแบะอีกอย่างครูก็เป็นห่วงเรื่องสุขภาพเธอด้วยนะเพราะ. รพ นี้เป็นรพ ที่ครูเคยรักษาตัวมาเมื่อ2ปีที่แล้วครูเข้าใจเอนะว่าต้องทำใบส่งตัวจาก คลินิคไปรพแห่งนี้มันใช้เวลา นานเอจึงขาดเรียนไปทำแบบนี้ใช่ไหม
เอ:ใช่ครับผมใช้เวลาไปหาหมอครับหมอจะนัดผมไปตรวจครับ
ผม:เออเอ ครูขอดูยาที่เอเอามาได้ไหมว่าหมอเขาจ่ายยาอะไรให้กินบ้าง
จากนั้นเอก็หยิบถุงยาที่มาจากโรงพยารัฐแห่งหนึ่งให้ผมดูและจากนั้นผมก็ค้นดูด้วยความสงสัยแต่ก็งงเพราะชื่อยาเป็นภาษาอังกฤษแต่ผมก็พยามแปลแต่ก็แปลได้คำหนึ่งมี่ทำให้ผมสงสัยมากขึ้นผมเลยถามเอต่อไปว่า
ผม:เอแล้วยานี้หมอให้กินวันละเม็ดก่อนนอนและกี่เดือนไปเอาอีก
เอ:ก็2เดือนึรับหมอจะนัดอีกที
ผมเลยสงสัยมากๆว่าเอเป็นโรคอะไรผมเลยพูดไปว่า เอ บอกครูได้ไหมว่าเป็นอะไร ครูเป็นห่วงเธอเพราะยังไงครูก็เคยรักษา รพ นี้เผื่อครูช่วยอะไรได้บ้าง แต่เอ...แต่อึ้งไปสักพักแล้วตอบกลับพร้อมกับก้มหน้าว่า..ครูถ้าผมบอกแล้วครูอย่าไปบอกใครนะ. ผมก็ตอบสัจว่าครูจะไม่บอกใครครูจะหาทางช่วยเธอถ้าไม่ร้ายแรงง
พอสักพักเอก็ตอบว่าผมเป็นโรคhi....ครับครู ผมยิ่งตกใจมากและรีบถามเอต่อว่าเอเป็นมานานยังทำไปเป็นติดมากับใคร ผมถามด้วยความเป็นห่วง
เอบอกว่าผมไม่ได้ติดมากับใครมันเป็นเองครับครู
ผมเลยพูดต่อว่าเอ ตอนที่เอมีอะไรกับแฟนคนปัจจุบันเนี่ยใส่ถุงยางไหมป้องกันไหม เอก็ตอบกลับกับผมว่าทุกครั้งตลอดครับ แต่มีแค่ดูดปากแต่ผมก็ไม้รู้นะครับว่าโรคนี้ติดทางน้ำลายได้ไหม
ผมถามเอต่อว่าแฟนปัจจุบันของเอคบมานานยัง เอบอกว่านังไม่ถึงปีผมเลยบอกว่าแฟนรู้ไหมว่าเอเป็น เอบอกแฟนรู้และผมเลยถามเอว่า เออย่างงี้แฟนเอโตกว่าเอไปอยู่กับเค้าหรอ. เอตอบว่าไม่ แต่ผมบอกว่าก็คนที่เขามาคุยกับครูคนนั้นไงที่เป็นผู้ปกครองของดช.เอ เอตกใจว่าผมรู้ได้ยังไงว่าผู้ปกครองคนนั้นคือแฟนผมเลยตอบว่าดูออกตั้งแต่ตอนแรกแล้ว (บอกก่อนนะครับดช.เอนี้เป็นเกย์นะครับ)
ผมถามต่อด้วยความเป็นห่วงว่ายานี้มีผลข้างเคียงอะไรไหมแบะเอเป็นระยะที่เท่าไหร่ เอคอบว่าระยะที่1ผมเลยบิกว่าดีแล้วที่รู้ก่อนและก็บอกว่าให้แฟนเอไปตรวจเลือด และก็สั่งให้เองดมึเพศสัมพันกับแฟนและทุกอย่างที่ทำให้คนอื่นลำบาก เอยอกว่าไม่เปนไรนะครูผมเป็นระยะไม่แพร่เชื่อแต่ผมก็บอกกับเอว่าป้องกันไว้ดีแล้ว และผมก็กำชับให้เอเก็บยานี้ไว้ดีๆห้ามเอามาโรงเรียนอีก เพราะคนอื่นจะรู้
พอหลังจากได้คุยกับเอเสร็จในตอนนั้นผมก็รู้สึกเป็นห่วงเอมากเพราะทำไมเด็กผู้ชายตัวแค่นี้ต้องมาเป็นโรคอะไรที่ยารักษาหายขาดยาก และเรื่องก็เป็นเรื่องที่ผมรู้คนเดียวในโรงเรียนแม้แต่ครูที่ปรึกษาก็ไม่รู้แต่การที่ผมมาโพสตรงนี้ในที่สาธารณะอาจทำให้คนอื่นรู้แต่ผมก็อึดอัดใจมากไม่มีที่เล่าให้คนที่มีความรู้ได้ช่วยผมบ้าง เพราะผมก็แค่นักศึกษาฝึกษาที่อยากช่วยเหลือเด็กคนนี้ด้วยใจ และตั้งแต่เมื่อวานมาถึงวันนี้ผมก็พยามหาข้อมูลหายาเพื่อให้ดชเอ ไว้รักษาตัว ผมเลยอยากมาถามว่าเรื่องที่ผมพูดมากทั้งหมดเนี่ยผมควรเก็บไว้คนเดียวหรือไปปรึกษาใครแต่ถ้าจะให้ปรึกษาคนในโรงเรียนผมขอร้องนะครับผมไม่อยากปรึกษผมสงสารเด็กเพราะแค่เพื่อนทุกคนที่มองเด็กคนมีเป็นอย่างงั้นอย่างงี้ผมก็สงสารมากแต่ผมก็พูดอะไรไม่ได้นอกจากคำว่า พูดให้อื่นเสียๆหายๆเป็นสิ่งไม่ดีนะ
ผมแค่นักศึกษาวิชาชีพครูคนหนึ่งที่เจอกับปัญหาที่ว่าเนี่ยผมควรทำยังไงดีครับ แนะนำผมด้วยนะครับผมอยากช่วยให้เอหายจากโรคนี้ ผมสงสารเค้ามากครับทโปรดเห็นใจสิ่งที่ผมเล่าและสิ่งที่ผมอยากทำด้วยนะครับ ผมไม่อยากให้ทุกคนต้องเห็นเอเป็นตัวตลกในสายตาคนรอบข้าง....