จากเหตุการณ์เมื่อวาน..........
นี่ไม่รู้จะบรรยายเป็นคำพูดอะไรได้เลย นอกจาก เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านของเรา
เสียใจแทนญาติครอบครัวของผู้เสียชีวิต
เราคนหนึ่งที่นั่งรอโทรศัพท์จากคน ๆ หนึ่งมาทั้งคืน นับตั้งแต่เค้าวางสายไปแล้วพูดว่า "ขอข้ามถนนแปบนึงนะ เดี๋ยวโทรกลับไปหาใหม่"
บริเวณตรงที่เค้าอยู่คือ ตรงสี่แยกราชประสงค์ เราไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเค้าบ้าง
เรารู้แต่ว่า เรารอเสียงโทรศัพท์ ที่อยากให้มันดังขึ้นเร็ว ๆ เราวางสายกันในช่วงจะใกล้ 1 ทุ่ม เพราะเค้าต้องกลับบ้านทางนั้น
เรามาอ่านในทวิตเตอร์พบข่าวนี่ ทำเอาเราช็อกไปเลย อึ้งไป และพยายามโทรกลับหาเค้า แต่โทรไม่ติด
ใจเราตอนนั้นมันนิ่ง เงียบ และ รู้สึกว่างเปล่าไงไม่รู้.........แต่เรายังจะรอ
ช่วงเวลาที่รอนั้น เรานั่งอ่านทั้งในเฟชบุ๊ค ในทวิตเตอร์ เยอะแยะมากมาย
ตัวเราเองถึงห้องพักแล้ว ปลอดภัย พ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอา ครอบครัวของเราโทรหาเรามากมายหลายสาย เราดีใจที่มีคนห่วง
เราบอกทุกคนว่าเรา ปลอดภัย ค่ะ ถึงห้องแล้วนะ
แต่พอวางสายจากทุกคน...เรายังนั่งรอโทรศัพท์จากคน ๆ หนึ่งต่อ และรอแบบมีความหวังอยู่ในใจตลอดเวลา
ยิ่งดูข่าว จิตใจเรายิ่งแย่ จิตเรานี่ตกไปเลย เป็นโรคเครียดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว มันเหมือนยิ่งแย่
สมองเรา ความคิดเรา ปั่นป่วนไปหมดในหัว พยายามใช้ใจข่มความคิดตัวเอง ว่า ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร เค้าต้องไม่เป็นไรสิ.....
พอเวลาผ่านไป ประมาณห้าทุ่มได้ เริ่มมีรายชื่อผู้บาดเจ็บ เสียชีวิตออกมาให้ได้เห็น...เราได้แต่ภาวนาอย่าให้มีชื่อเค้าคนนั้น ผลปรากฎว่า "ไม่มี"
แต่นั้นเป็นเพียงรายชื่อของ รพ.จุฬา เรายังรอต่อไป........
จนเวลาประมาณ 00:46 น. มีเบอร์ 02 โทรเข้ามาในโทรศัพท์...ความรู้สึกแรกที่เห็นคือ กลัว ไม่กล้ารับเลยจริง ๆ
กลัวจะได้ยินประโยคที่มันไม่ดี เราปล่อยให้โทรศัพท์ดังไปได้สักพัก เราจึงกดรับแต่ไม่พูดอะไรอออกไป
เรากลั้นหายใจสัก 2 วิได้มั้งและพูดออกไปว่า "ฮัลโหลค่ะ" และแล้วเสียงที่เรารอ...เราก็ได้ยิน เค้าพูดว่า "ขอโทษที่โทรมาช้านะ แต่พี่โทรมาแล้วนะ"
เรานี่ร้องไห้ฟูมฟายมาก แล้วถามเค้าว่า เป็นอะไรไหม ? โดนอะไรหรือเปล่า ? เจ็บตรงไหนไหม ? ปลอดภัยแล้วใช่ไหม ?
เค้าตอบกลับมาว่า " ปลอดภัยครับ...ปลอดภัยแล้วนะ มีแผลนิดหน่อย แต่โทรศัพท์พังไปแล้วละ ขอยืมโทรศัพท์ในรพ.โทรหานี่ไง "
เรานี่พูดไรไม่ออก นอกจากร้องไห้หนักมากกกกกกกกกก... เราดีใจที่เค้าไม่เป็นอะไร แต่เราเสียใจกับสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับพี่น้องร่วมบ้านของเรา
เราได้แต่หวังว่า อย่าให้เกิดขึ้นกับครอบครัวใคร หรือคนใกล้ตัวใครอีกเลยนะ.......วันนี้เรายังจิตตกอยู่ สภาพจิตใจยังไม่ดีขึ้น
อยากบอกว่าเราห่วงทุกคนบนแผ่นดินนี้ ตราบใดที่เรายังต้องอยู่ด้วยกันที่นี้ เราต้องรักกันให้มากนะ...อย่าให้ใครมาทำให้เราต้องแตกแยก แตกคอกัน
ชีวิตทุกชีวิตล้วนมีค่าและสำคัญ อยากให้ทุกคนรักชีวิตของตัวเองให้มาก เมื่อมากพอแล้ว ก็หมั่นแบ่งปัน ความรัก ความหวังดีให้คนรอบข้างด้วยนะ
Thailand will get strong again,
Please pray for Thailand.
สภาพจิตใจตอนนี้ ใครยัง "จิตตก" เหมือนกับเราบ้าง ?
นี่ไม่รู้จะบรรยายเป็นคำพูดอะไรได้เลย นอกจาก เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านของเรา
เสียใจแทนญาติครอบครัวของผู้เสียชีวิต
เราคนหนึ่งที่นั่งรอโทรศัพท์จากคน ๆ หนึ่งมาทั้งคืน นับตั้งแต่เค้าวางสายไปแล้วพูดว่า "ขอข้ามถนนแปบนึงนะ เดี๋ยวโทรกลับไปหาใหม่"
บริเวณตรงที่เค้าอยู่คือ ตรงสี่แยกราชประสงค์ เราไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเค้าบ้าง
เรารู้แต่ว่า เรารอเสียงโทรศัพท์ ที่อยากให้มันดังขึ้นเร็ว ๆ เราวางสายกันในช่วงจะใกล้ 1 ทุ่ม เพราะเค้าต้องกลับบ้านทางนั้น
เรามาอ่านในทวิตเตอร์พบข่าวนี่ ทำเอาเราช็อกไปเลย อึ้งไป และพยายามโทรกลับหาเค้า แต่โทรไม่ติด
ใจเราตอนนั้นมันนิ่ง เงียบ และ รู้สึกว่างเปล่าไงไม่รู้.........แต่เรายังจะรอ
ช่วงเวลาที่รอนั้น เรานั่งอ่านทั้งในเฟชบุ๊ค ในทวิตเตอร์ เยอะแยะมากมาย
ตัวเราเองถึงห้องพักแล้ว ปลอดภัย พ่อแม่พี่น้องลุงป้าน้าอา ครอบครัวของเราโทรหาเรามากมายหลายสาย เราดีใจที่มีคนห่วง
เราบอกทุกคนว่าเรา ปลอดภัย ค่ะ ถึงห้องแล้วนะ
แต่พอวางสายจากทุกคน...เรายังนั่งรอโทรศัพท์จากคน ๆ หนึ่งต่อ และรอแบบมีความหวังอยู่ในใจตลอดเวลา
ยิ่งดูข่าว จิตใจเรายิ่งแย่ จิตเรานี่ตกไปเลย เป็นโรคเครียดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว มันเหมือนยิ่งแย่
สมองเรา ความคิดเรา ปั่นป่วนไปหมดในหัว พยายามใช้ใจข่มความคิดตัวเอง ว่า ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร เค้าต้องไม่เป็นไรสิ.....
พอเวลาผ่านไป ประมาณห้าทุ่มได้ เริ่มมีรายชื่อผู้บาดเจ็บ เสียชีวิตออกมาให้ได้เห็น...เราได้แต่ภาวนาอย่าให้มีชื่อเค้าคนนั้น ผลปรากฎว่า "ไม่มี"
แต่นั้นเป็นเพียงรายชื่อของ รพ.จุฬา เรายังรอต่อไป........
จนเวลาประมาณ 00:46 น. มีเบอร์ 02 โทรเข้ามาในโทรศัพท์...ความรู้สึกแรกที่เห็นคือ กลัว ไม่กล้ารับเลยจริง ๆ
กลัวจะได้ยินประโยคที่มันไม่ดี เราปล่อยให้โทรศัพท์ดังไปได้สักพัก เราจึงกดรับแต่ไม่พูดอะไรอออกไป
เรากลั้นหายใจสัก 2 วิได้มั้งและพูดออกไปว่า "ฮัลโหลค่ะ" และแล้วเสียงที่เรารอ...เราก็ได้ยิน เค้าพูดว่า "ขอโทษที่โทรมาช้านะ แต่พี่โทรมาแล้วนะ"
เรานี่ร้องไห้ฟูมฟายมาก แล้วถามเค้าว่า เป็นอะไรไหม ? โดนอะไรหรือเปล่า ? เจ็บตรงไหนไหม ? ปลอดภัยแล้วใช่ไหม ?
เค้าตอบกลับมาว่า " ปลอดภัยครับ...ปลอดภัยแล้วนะ มีแผลนิดหน่อย แต่โทรศัพท์พังไปแล้วละ ขอยืมโทรศัพท์ในรพ.โทรหานี่ไง "
เรานี่พูดไรไม่ออก นอกจากร้องไห้หนักมากกกกกกกกกก... เราดีใจที่เค้าไม่เป็นอะไร แต่เราเสียใจกับสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับพี่น้องร่วมบ้านของเรา
เราได้แต่หวังว่า อย่าให้เกิดขึ้นกับครอบครัวใคร หรือคนใกล้ตัวใครอีกเลยนะ.......วันนี้เรายังจิตตกอยู่ สภาพจิตใจยังไม่ดีขึ้น
อยากบอกว่าเราห่วงทุกคนบนแผ่นดินนี้ ตราบใดที่เรายังต้องอยู่ด้วยกันที่นี้ เราต้องรักกันให้มากนะ...อย่าให้ใครมาทำให้เราต้องแตกแยก แตกคอกัน
ชีวิตทุกชีวิตล้วนมีค่าและสำคัญ อยากให้ทุกคนรักชีวิตของตัวเองให้มาก เมื่อมากพอแล้ว ก็หมั่นแบ่งปัน ความรัก ความหวังดีให้คนรอบข้างด้วยนะ
Thailand will get strong again,
Please pray for Thailand.