มีผู้ชายคนหนึ่งชีวิตเค้าไม่ค่อยจะร่าเริงนักเค้าดูไม่มีชีวิตชีวาตลอดเวลาและเค้าก็เป็นแบบนี้มานานจนอายุ15ปีเค้าไม่ค่อยมีเพื่อน เค้าไม่ชอบคบหาเข้าสังคมเค้าชอบอยู่คนเดียวเค้าไม่เคยคิดถึงเรื่องความรักเลยเค้ามองมันเป็นเรื่องไร้สาระมาตลอดเค้าไม่ได้รู้สึกอยากมีความรักเค้าไม่ชอบการมีคู่เค้าบอกกับตัวเองมาเสมอว่าจะไม่มีใครไม่รักใครแม้แต่เพื่อนผู้หญิงเค้าก็แทบไม่มีเค้าไม่เคยสบตาผู้หญิงแบบจริงๆไม่เคยจีบใครไม่เคยปลื้มใครและพยามผลักไสผู้หญิงหรือเฉยชากับผู้หญิงรอบตัวเค้าเค้าคิดมาตลอดว่าจะไม่มีใครจะอยู่คนเดียวไปตลอด..แต่แล้วเค้าก็เดินมาจนถึงจุดที่เริ่มพลิกผันในชีวิตพอเค้าอายุได้16ปี นี้เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวต่างๆซึ่งผู้ชายคนนั้นก็คือผมเอง
ต่อเลยพอขึ้นม.ปลายแล้วก็มีเพื่อนใหม่เข้ามาซึ่งแน่นอนผมยังมีแต่เพื่อนผู้ชายผมไม่เข้าหาเพื่อนผู้หญิงเลยแต่และแล้วก็มีอะไรมาดลจิตดลใจผมให้ผมเข้าไปรู้จักกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งผมสมมุติให้เธอชื่อDผมเข้าไปทักDก่อนและทำความรู้จักเป็นเพื่อนกันซึ่งผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนจนผมกับเธอเราคุยกันบ่อยขึ้นจนเราเริ่มสนิทกันแต่ยังไม่มากซึ่งผมก็ยังมีนิสัยที่เฉยๆผมคิดว่าแค่ได้เพื่อนผู้หญิงมาคนนึงก็ไม่ได้มีไรพิเศษจากนั้นเวลาต่อมาไม่นานDก็มีแฟนซึ่งผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรในตอนแรกซึ่งพอผมรู้เรื่องผมก็รู้สึกตกใจนิดหน่อยซึ่งก็ไม่รู้จะตกใจทำไมเพื่อนแค่มีแฟนแค่นั้นเองหลังจากDมีแฟนเค้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเราคุยกันจนสนิทเหมือนเดิมแต่ผมก็ไม่ได้สนิทมากจนคุยกันมากมายอะไรเพราะผมคุยไม่เก่ง พูดไม่เป็น แล้วก็ไม่ค่อยสนใจอะไรจนกระทั่งเวลาผ่านพ้นมาได้ระยะหนึ่งผมพอรู้มาว่าความรักของDเริ่มไม่ดีนักแต่ผมก็ไม่ได้รู้รายละเอียดจนกระทั่งDเลิกกับแฟนจนได้ซึ่งพอผมรู้ผมก็รู้สึกตกใจอีกและเห็นใจเธอนะแต่เธอโอเคเธอเข้มแข็งมาก หลังจากนี้ซักพักเรา2คนก็เริ่มคุยกันมากขึ้นในหลายๆเรื่องต่างคนต่างคุยกันอย่างบริสุทใจในฐานะเพื่อนไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นที่ต่างกันคือ ณ ตอนนั้นเธอรู้จักความรักแต่ผมยังไม่รู้จักและเวลาก็เดินผ่านไปเรื่อยๆผมกับDยิ่งสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆทั้งคุยกันหยอกล้อเล่นกันและไม่น่าเชื่อว่าความสัมพันของเราจะเดินมาถึงจุดที่ไว้ใจกันคุยกันบ่อยปรึกษาทุกๆเรื่องคือดีมากอะเธอทำดีกับผมมากผมก็ดีกับเธอแต่ผมคนที่ไม่เคยรู้จักความรักผมไม่รู้เลยว่าความรู้สึกตอนนั้นมันคืออะไรผมจึงไม่ได้คิดอะไรนอกจากเพื่อนที่ดีมากคนนึงต่อมาผมได้คิดอะไรอยู่ไม่รู้ผมดันไปชอบน้องม.1คนนึงตอนนั้นผมแค่ชอบผมไม่ได้คิดอะไรเลย คือคำว่าชอบของผมคือน้องเค้าน่ามองดูเป็นธรรมชาติ คือมันแค่รู้สึกดีอะแค่นั้นจริงๆผมไม่เคยคิดเรื่องจีบ หรือเป็นแฟนไรแม้แต่นิดเดียวลืมบอกอย่างนึงความสัมพันของผมกับDตอนนั้นคือเรื่องของผมDจะรู้หมดเรื่องของDผมก็จะรู้หมดมีไรก็บอกกันหมดซึ่งตอนนั้นผมยอมรับจริงว่าผมไม่รู้จริงๆว่าDรู้สึกยังไงหรือคิดอะไรแต่ตัวผมเองคือยังไม่รู้จักความรักเช่นเดิมและแล้วผมกับDเราก็เดินมาถึงจุดที่เราแลกรหัสเฟสกัน ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันยังเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันมากคือมากจริงๆบางทีผมก็เข้ามาเล่นเฟสDบางทีDก็มาดูเฟสผม555จนDกลายเป็นที่ปรึกษาที่พึ่งของผมไปเลยตอนนั้นในเฟสเราคุยกันประมาณ5หมื่นข้อความได้ภายในเวลาไม่นานผมส่งเพลงที่ผมชอบให้Dฟังเยอะมากมันเป็นเพลงรักทั้งนั้น แล้วผมก็ยังไม่รู้ว่าตอนนั้นDคิดอะไรอยู่แต่ผมก็เช่นเดิมผมไม่รู้จักความรักทีผมยอมรับเลยว่ารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้คุยได้หยอกล้อเล่นกับD Dชอบเอาลูกอมมาให้ผมกินทุกวันที่รร.อยู่เสมอผมจำได้ไม่ลืมเพราะผมเป็นคนชอบกินลูกอมสุดๆหลังจากนั้นทุกอย่างมันดีขึ้นเรื่อยๆจนบอกได้เลยว่าผมมีความสุขมากส่วนDก็ไม่ต่างกันเราเดินมาถึงจุดที่ผมงอลเธอเธองอลผมผมงอแงใส่เธอผมเอาแต่ใจกับเธอซึ่งเราเป็นเพียงแค่เพื่อนกันเท่านั้นผมทำแบบนั้นลงไปผมบอกเลยว่าผมไม่ได้คิดไรมันเป็นความรู้สึกล้วนๆแล้วDก็ดีกับผมมากเธอง้อเธอรับฟังเอาใจใส่ผมมากย้อนกลับไปที่น้องม.1ที่ผมบอก Dก็รู้ผมก็ปรึกษาD ด้วยแหละผมบอกว่าน้องเค้าน่ารักดีผมชอบ Dบอกผมว่าเธอเคยเห็นน้องเค้านิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ถ้าผมชอบก็จีบไปแค่นั้นแล้วDก็หงุดหงิดซึ่งผมก็ยังไม่รู้อะไรผมไม่รู้เลยว่าDคิดอะไรยังไง แต่สิ่งที่ผมตัดสินใจคือผมไปบอกน้องเค้าว่าพี่ชอบน้องนะน้องน่ารักดีน่ามองเป็นธรรมชาติ แต่พี่แค่ชอบนะพี่ไม่ได้คิดไรแค่ชอบเฉยๆจริงๆน้องเค้าก็งงๆแล้วผมก็ไม่ได้คุยหรือสนใจน้องเค้าอีกเลยคือบอกแล้วก็หายไปเลยคือแค่ได้บอกว่าชอบก็คือพอใจแล้ว555หลังจากนั้นความสัมพันของผมกับDมันลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆแบบไม่รู้ตัวต่างคนต่างเป็นคนสำคัญของกันและกันผมเรียกร้องเอาแต่ใจทุกอย่าง Dก็แคร์ผมทุกอย่างเหมือนกันทั้งๆที่เป็นแค่เพื่อนผมรู้สึกดีมากๆบางทียังแอบรู้สึกหวงDเลยซึ่งตอนนั้นมันเรียกว่าความรักแต่ผมไม่เคยมีแฟนไม่เคยรู้จักความรัก ทำให้ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมรักเธอไปแล้ว แล้วDก็คงรู้สึกแบบเดียวกันแต่เราต่างไม่แน่ใจสถานะ แต่ที่รู้พอผมเอาแต่ใจDจะยอมผมผมชอบมากเลย เราคุยกันแบบเพ้อเจ้อกันอยู่2คนทั้งๆที่ยังเป็นเพื่อนกัน Dบอกผมว่าDจะอยู่กับผมตอนโต แต่ว่าคือกึ่งพูดเล่นพูดจริงแต่ผมบอกว่าได้มาอยู่กับเราได้นะ เราเลี้ยงเอง555แล้วDก็บอกว่าถ้าผมมีแฟนเค้าก็จะไม่รบกวนเค้าจะอยู่เฉยๆเฝ้าบ้านให้55ตอนนั้นคงเป็นความคิดเด็กๆแหละ ผมก็ตอบเธอไปว่าเราไม่มีใครหรอกเราจะอยู่กับDเองแต่เชื่อมั้ยว่าผมอะมันโครตซื่อผมยังไม่รู้ใจตัวเองว่ารักDไปแล้วและเช่นกันนี้ก็เป็นจุดที่ทำให้Dรักผมต่อไปผมจะรวบๆแล้วนะครับเดี๋ยวยาวเกินหลังจากนั้นซักพักเราก็คุยกันอย่างมีความสุขจนวันหนึ่งDได้เล่นมุขมุขนึงว่าประมาณว่าชอบผมไรงี้ ผมก็ทำเป็นงงๆDเลยบอกช่างเหอะๆไม่ต้องสนใจ ผมไม่รู้ใจผมมันคิดอะไรอยู่คำว่ารักที่ไม่เคยรู้จักผมกลับพูดออกไปว่าเราก็รักDนะ เขินทั้งคู่เลย ตอนนั้นผมรู้อย่างเดียวแล้วว่าผมจะรักผู้หญิงคนนี้ให้มากขึ้นเรื่อยและจะพยามดูแลเธอให้ดีที่สุดและนี้คือรักแรกหลังจากที่เราได้คบกันก็มีความสุขดีหวานซึ้งไม่มากแต่ผมจริงใจผมแสดงออกไม่เก่งต่อมาซักระยะหนึ่งปัญหาเรื่องทะเลาะมันก็มีเข้ามาเรื่อยๆDค่อนข้างเอาแต่ใจแต่กลับกันผมเอาแต่ใจกว่าDอีก ผมใจร้อนผมดื้อผมรั้นผมชอบบังคับเธอคือทุกอย่างต้องให้ได้ตามใจผม แต่ผมรักเธอจริงๆผมอยากให้เธอสนใจผมมากๆให้เธอแสดงออกมากๆเพื่อให้ผมรู้สึกดีมีความสุขแล้วเธอก็ทำดีที่สุดแต่กลับกันผมรักDมากก็จริงแต่ผมไม่พูดไม่แสดงออกผมชอบประชดจนทำให้Dเสียใจหลายต่อหลายครั้งผมชอบเอาเหตุผลตัวเองมาสำคัญไม่รับฟังความคิดเห็นคนอื่นส่วนDถ้างอลหรือเสียใจจะเงียบซึ่งผมเป็นคนไม่ละเอียดอ่อนเรื่องความรักผมเลยไม่ได้ใส่ใจผมไม่รู้ เรื่องพวกนี้จึงเป็นสาเหตุแรกให้รักเรามีปัญหาโทรสัพผมก็ไม่ค่อยได้คุยเพราะว่ากลัวแม่เห็นคุยทีก็ดึกๆตอนแม่นอนซึ่งบางทีDก็รอไม่ไหว Dบอกว่าทำไมไม่บอกแม่ ผมบอกแม่ไม่ได้จริงๆที่ผ่านๆมาผมแทบไม่ทำไรให้แม่ผิดหวังหรือเสียใจ เรื่องอะไรไม่ดีผมจะไม่ทำ และถ้าแม่รู้ว่าผมมีแฟนแม่จะไม่สบายใจแน่นอนฉนั้นเรื่องอะไรที่แม่ไม่สบายใจผมจะไม่ยอมทำเด็ดขาดอยู่กันมาไม่นานมากDเริ่มขัดใจผมเพราะเธออยากให้รู้ว่าให้ผมสนใจเธอบ้างอย่าบังคับแต่เธออยากให้ผมเข้าใจเธอแต่ผมกลับไม่ฟังเธอแล้วผมเองที่เป็นคนบอกเลิกเธอแบบไม่ได้คิดไรหลังจากผมบอกเลิกได้ไม่ถึง2ชม.ผมมาง้อเธอผมเพิ่งรู้เพิ่งเข้าใจว่าผมขาดเธอไม่ได้มันเป็นความผูกพันมาตั้งแต่เป็นเพื่อนเราไม่ได้เจอกันแล้วชอบแล้วจีบ แต่เราคุยกันเข้าใจกันดูแลกันจนเกิดเป็นความผูกพันเธอเป็นเหมือนกำลังใจของผม ผมง้อเธอยอมกลับมาเพราะเธอยังรักผมหมดหัวใจหลังจากนั้นความรักก็มีทั้งดีและไม่ดี ผสมกันไป จนได้1ปีกว่า มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเหตุการเดิมเริ่มมาผมชอบบังคับDก็เพราะว่ารักคำเดียวผมแค่อยากให้เค้าเป็นแบบที่ผมให้เป็นผมทำร้ายจิตใจเค้าเยอะมากทำเค้าเสียใจเยอะมากแต่ตอนนั้นผมไม่เคยรู้ตัวจริงๆจนเธอบอกว่าจะไม่ทนเธอบอกเธอจะไม่อยู่ถ้าผมยังทำเธอเสียใจด้วยความที่ว่าผมเป็นคนใจร้อนทิฐิมากไม่ยอมใครยึดแต่ตัวเองเป็นหลักผมเลยบอกเธอว่าอยากไปก็ไปเราเลิกกันอีกครั้งเธอเสียใจที่ผมทำแบบนี้ผมทำไปโดยไม่คิดซึ่งผมรักเธอมากอันนี้เป็นเรื่องเดียวที่ผมทำได้ดีมาตลอดทุกๆครั้งที่ผมทำไรผมจะนึกถึงเธอ อนาคตผมก็มีแต่เธอผมทำทุกอย่างก็เพื่อเธอแต่ผมไม่เคยบอกเธอทุกๆครั้งที่ผมไม่สนใจผมคิดถึงเธอตลอดคอยดูเฟสเธอตลอดชีวิตผมมีปัญหาเยอะผมต้องหางานเสริมทำบ้างระหว่างเรียนผมก็คิดมากกับปัญหาเรื่องเงินบ้างเวลาผมมีปัญหาผมจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งแฟนผมแต่ทุกอย่างที่ผมกำลังพยามทำนี้ก็เพื่อเค้าผมแสดงออกไม่เป็นจริงๆ พอวันรุ่งขึ้นจากวันที่เลิกครั้งที่สอง ผมทักไปบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีDแล้วเธอก็บอกว่าจะกลับมาไหม ผมบอกว่ากลับผมขาดเธอไม่ได้ผมร้องไห้ทั้งคืนผมอะเป็นคนติดบ้านไปไหนไกลไม่ได้ อารมค่อนข้างแปรปรวน ชอบทำให้คนรักเสียใจบ่อยๆ ปากผมพูดไปแบบนั้นแต่ใจผม ไม่เคยคิดทำร้ายเธอเลยจริงๆ
หลังจากกลับมาครั้งที่สองได้ระยะนึงDเริ่มเปลี่ยนไปDอยากให้ผมปรับตัวอยากให้ผมสนใจเธอให้ผมแสดงออกไม่ทำร้ายเธอส่วนผมด้วยความดื้อรันผมไม่คิดไรทั้งนั้นผมคิดว่าผมรักDด้วยใจจริงด้วยความบริสุทใจ Dจะเข้าใจผมเองผมบอกเลยว่าผมรักผู้หญิงคนนี้มากผมวางแผนอนาคตทุกอย่างเพื่อเค้าผมรักเค้าจริงๆ ผมจะไม่มีวันทิ้งเค้า ช่วงนั้นเป็นช่วงจะไปเรียนมหาลัยมาไม่ค่อยมีเงินผมมีปัญหาหลายอย่างผมเครียดมาผมทำงานหาเงินแล้วผมก็ไม่สนใจDเลยแม้แต่นิดเดียว ผมทำให้Dเสียใจให้Dรู้สึกว่าผมไม่ใส่ใจไม่รักแต่จริงๆไม่ใช่เลยผมกำลังทำทุกอย่างให้ดีขึ้นผมกำลังพยามแต่ปัญหามันเยอะพอผมเครียดผมจะไม่พูดไม่บอกใครไม่สนใจใครผมเก็บไว้คนเดียวผมคิดกับตัวเองว่าตอนนั้นผมมีเวลาเดือนกว่าก่อนไปมหาลัยผมจะจัดการปัญหาทุกๆอย่างรีบทำงานหาเงิน แล้วผมจะกลับไปดูแลDอย่างดีกลับไปสนใจกลับไปใส่ใจเพราะผมรักเค้าคนเดียวรักมากมันเป็นอะไรที่ผูกพันผมมีกำลังใจได้ก็เพราะเค้าแต่ผมไม่เคยพูดกับเค้าสิ่งที่ผมพูดคือเหมือนไม่ใส่ใจไม่รักแต่คือผมปากเป็นอย่างนั้นแต่ใจคิดอีกอย่างนึงผมคิดว่าถ้าผมทำตัวให้มีทุกอย่างได้แล้วผมจะทำให้Dมีความสุขทุกๆอย่างเลย แต่คุณรู้มั้ยว่า เดือนที่ผมทุ่มสุดตัวเคลียปัญหาทุกอย่างเพื่อเธอเพื่อกลับมาเป็นคนเดิมของเธอคือเดือนที่เธอกำลังตัดใจจากผมเธอเปลี่ยนไปเธอทำใจและเธอเลิกรักผมลงเรื่อยๆซึ่งผมนึกว่าเธองอลปกติผมก็คิดว่าเดี๋ยวเราเคลียปัญหานี้ได้แล้วจะกลับไปทำให้เธอมีความสุขรอเรานะนี่ผมคิดในใจแต่สิ่งที่แสดงคือผมก็ไม่สนใจเค้าเราเริ่มห่างเรื่อยๆต่างคนต่างแยกกันไปมหาลัยผมยอมรับว่าผมทำให้เธอเสียใจมาก็เยอะแต่สิ่งที่ผมยังคงซื่อสัตย์มาตลอดคือผมรักเธอไม่เปลี่ยนแปลงเลย
ผมพลาดไปนิดเดียวเดือนที่ผมมั่วแต่ทำงานแก้ปัญหาที่มันรุมเล้าทำทุกอย่างให้ดีขึ้นเพื่อDแต่อย่างที่บอกขณะที่ผมกำลังพยามอย่างหนักเพื่อแก้ไขและทำทุกอย่างให้ดีขึ้นDกลับกำลังทำใจไปจากผมไม่สนใจผมผมก็รู้นะว่าแปลกๆแต่ผมไม่ได้คิดไรผมคิดว่าพอผมเคลียทุกอย่างเรียบร้อยผมจะกลับไปดีเป็นคนใหม่ วันนั้นวันที่ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นผมเคลียปัญหาเสร็จผมจะไปบอกว่าผมจะกลับมาเป็นคนดีคนใหม่แต่เหมือนละครเลยมันไม่ทันวันนั้นเป็นวันที่Dบอกเลิกผมผมพลาดผมดื้อรั้นจนทุกอย่างแย่จนแก้ไม่ได้ เอาจริงๆนะDไม่กล้าบอกเลิกผมผมสงสัยเลยถามว่าอยากไปหรอเค้าบอกว่าใช่ ผมด้วยความโมโหไม่รู้ผมพูดแบบนั้นออกไปได้ไงผมพูดว่างั้นก็ไปซะจากนั้นเค้าก็ไปแบบไม่มีวันกลับอีกเลยต่อให้ผมอ้อนวอนให้ตายยังไง เค้าก้ไม่กลับมา ที่ผมพูดไปใจผมไม่เคยอยากให้เค้าไปผมรักเค้าสุดหัวใจมันเป็นรักแรกรักเดียวไม่มีใครแทนที่ได้เลยถ้าเกิดจะถามถึงต้นเหตุผมบอกเลยว่าผมนี่แหละผิดเต็มๆคนเดียวผมทำมันพังเองด้วยตัวเองทั้งๆที่ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้เลย คือผมเข้าใจฟิวของคำว่าสายไปแล้วเลยคือถ้าย้อนเวลาได้ผมกล้าพูดเลยว่ามันจะไม่เป็นแบบนี้ ตอนนี้Dปิดกั้นทุกทางจากรักกลายเป็นเกลียดจากผูกพันกลายเป็นแค้น จากคนที่เคยเป็นแฟนกลายเป็นตัวอะไรไม่รู้แล้ว คือต่อให้โลกนี้มีผมคนเดียวDก็ไม่กลับมา ไม่เคยพลาดอะไรเท่านี้มาก่อนผมคงไม่ให้อภัยตัวเองอีกเลย ตอนนี้ผมตาสว่างผมรู้แล้วว่าผมต้องทำตัวยังไงแล้วผมมั่นใจว่าผมทำได้ แต่สายไป ตอนนี้ผมแค่อยากให้เธออภัยให้ผม ถ้าผมรู้ว่าวันหนึ่งเธอจะกลับมาแน่ผมจะสร้างทุกอย่างไว้รอ):
เรื่องเล่ารักแรกของผมที่ผูกพันมากๆ แต่ผมกลับทำผิดพลาดจนทำให้ทุกอย่างมันจบลง และไม่มีโอกาสจะกลับไปแก้ไขอีก
ต่อเลยพอขึ้นม.ปลายแล้วก็มีเพื่อนใหม่เข้ามาซึ่งแน่นอนผมยังมีแต่เพื่อนผู้ชายผมไม่เข้าหาเพื่อนผู้หญิงเลยแต่และแล้วก็มีอะไรมาดลจิตดลใจผมให้ผมเข้าไปรู้จักกับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งผมสมมุติให้เธอชื่อDผมเข้าไปทักDก่อนและทำความรู้จักเป็นเพื่อนกันซึ่งผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนจนผมกับเธอเราคุยกันบ่อยขึ้นจนเราเริ่มสนิทกันแต่ยังไม่มากซึ่งผมก็ยังมีนิสัยที่เฉยๆผมคิดว่าแค่ได้เพื่อนผู้หญิงมาคนนึงก็ไม่ได้มีไรพิเศษจากนั้นเวลาต่อมาไม่นานDก็มีแฟนซึ่งผมก็ไม่รู้เรื่องอะไรในตอนแรกซึ่งพอผมรู้เรื่องผมก็รู้สึกตกใจนิดหน่อยซึ่งก็ไม่รู้จะตกใจทำไมเพื่อนแค่มีแฟนแค่นั้นเองหลังจากDมีแฟนเค้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเราคุยกันจนสนิทเหมือนเดิมแต่ผมก็ไม่ได้สนิทมากจนคุยกันมากมายอะไรเพราะผมคุยไม่เก่ง พูดไม่เป็น แล้วก็ไม่ค่อยสนใจอะไรจนกระทั่งเวลาผ่านพ้นมาได้ระยะหนึ่งผมพอรู้มาว่าความรักของDเริ่มไม่ดีนักแต่ผมก็ไม่ได้รู้รายละเอียดจนกระทั่งDเลิกกับแฟนจนได้ซึ่งพอผมรู้ผมก็รู้สึกตกใจอีกและเห็นใจเธอนะแต่เธอโอเคเธอเข้มแข็งมาก หลังจากนี้ซักพักเรา2คนก็เริ่มคุยกันมากขึ้นในหลายๆเรื่องต่างคนต่างคุยกันอย่างบริสุทใจในฐานะเพื่อนไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นที่ต่างกันคือ ณ ตอนนั้นเธอรู้จักความรักแต่ผมยังไม่รู้จักและเวลาก็เดินผ่านไปเรื่อยๆผมกับDยิ่งสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆทั้งคุยกันหยอกล้อเล่นกันและไม่น่าเชื่อว่าความสัมพันของเราจะเดินมาถึงจุดที่ไว้ใจกันคุยกันบ่อยปรึกษาทุกๆเรื่องคือดีมากอะเธอทำดีกับผมมากผมก็ดีกับเธอแต่ผมคนที่ไม่เคยรู้จักความรักผมไม่รู้เลยว่าความรู้สึกตอนนั้นมันคืออะไรผมจึงไม่ได้คิดอะไรนอกจากเพื่อนที่ดีมากคนนึงต่อมาผมได้คิดอะไรอยู่ไม่รู้ผมดันไปชอบน้องม.1คนนึงตอนนั้นผมแค่ชอบผมไม่ได้คิดอะไรเลย คือคำว่าชอบของผมคือน้องเค้าน่ามองดูเป็นธรรมชาติ คือมันแค่รู้สึกดีอะแค่นั้นจริงๆผมไม่เคยคิดเรื่องจีบ หรือเป็นแฟนไรแม้แต่นิดเดียวลืมบอกอย่างนึงความสัมพันของผมกับDตอนนั้นคือเรื่องของผมDจะรู้หมดเรื่องของDผมก็จะรู้หมดมีไรก็บอกกันหมดซึ่งตอนนั้นผมยอมรับจริงว่าผมไม่รู้จริงๆว่าDรู้สึกยังไงหรือคิดอะไรแต่ตัวผมเองคือยังไม่รู้จักความรักเช่นเดิมและแล้วผมกับDเราก็เดินมาถึงจุดที่เราแลกรหัสเฟสกัน ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันยังเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันมากคือมากจริงๆบางทีผมก็เข้ามาเล่นเฟสDบางทีDก็มาดูเฟสผม555จนDกลายเป็นที่ปรึกษาที่พึ่งของผมไปเลยตอนนั้นในเฟสเราคุยกันประมาณ5หมื่นข้อความได้ภายในเวลาไม่นานผมส่งเพลงที่ผมชอบให้Dฟังเยอะมากมันเป็นเพลงรักทั้งนั้น แล้วผมก็ยังไม่รู้ว่าตอนนั้นDคิดอะไรอยู่แต่ผมก็เช่นเดิมผมไม่รู้จักความรักทีผมยอมรับเลยว่ารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้คุยได้หยอกล้อเล่นกับD Dชอบเอาลูกอมมาให้ผมกินทุกวันที่รร.อยู่เสมอผมจำได้ไม่ลืมเพราะผมเป็นคนชอบกินลูกอมสุดๆหลังจากนั้นทุกอย่างมันดีขึ้นเรื่อยๆจนบอกได้เลยว่าผมมีความสุขมากส่วนDก็ไม่ต่างกันเราเดินมาถึงจุดที่ผมงอลเธอเธองอลผมผมงอแงใส่เธอผมเอาแต่ใจกับเธอซึ่งเราเป็นเพียงแค่เพื่อนกันเท่านั้นผมทำแบบนั้นลงไปผมบอกเลยว่าผมไม่ได้คิดไรมันเป็นความรู้สึกล้วนๆแล้วDก็ดีกับผมมากเธอง้อเธอรับฟังเอาใจใส่ผมมากย้อนกลับไปที่น้องม.1ที่ผมบอก Dก็รู้ผมก็ปรึกษาD ด้วยแหละผมบอกว่าน้องเค้าน่ารักดีผมชอบ Dบอกผมว่าเธอเคยเห็นน้องเค้านิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ถ้าผมชอบก็จีบไปแค่นั้นแล้วDก็หงุดหงิดซึ่งผมก็ยังไม่รู้อะไรผมไม่รู้เลยว่าDคิดอะไรยังไง แต่สิ่งที่ผมตัดสินใจคือผมไปบอกน้องเค้าว่าพี่ชอบน้องนะน้องน่ารักดีน่ามองเป็นธรรมชาติ แต่พี่แค่ชอบนะพี่ไม่ได้คิดไรแค่ชอบเฉยๆจริงๆน้องเค้าก็งงๆแล้วผมก็ไม่ได้คุยหรือสนใจน้องเค้าอีกเลยคือบอกแล้วก็หายไปเลยคือแค่ได้บอกว่าชอบก็คือพอใจแล้ว555หลังจากนั้นความสัมพันของผมกับDมันลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆแบบไม่รู้ตัวต่างคนต่างเป็นคนสำคัญของกันและกันผมเรียกร้องเอาแต่ใจทุกอย่าง Dก็แคร์ผมทุกอย่างเหมือนกันทั้งๆที่เป็นแค่เพื่อนผมรู้สึกดีมากๆบางทียังแอบรู้สึกหวงDเลยซึ่งตอนนั้นมันเรียกว่าความรักแต่ผมไม่เคยมีแฟนไม่เคยรู้จักความรัก ทำให้ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมรักเธอไปแล้ว แล้วDก็คงรู้สึกแบบเดียวกันแต่เราต่างไม่แน่ใจสถานะ แต่ที่รู้พอผมเอาแต่ใจDจะยอมผมผมชอบมากเลย เราคุยกันแบบเพ้อเจ้อกันอยู่2คนทั้งๆที่ยังเป็นเพื่อนกัน Dบอกผมว่าDจะอยู่กับผมตอนโต แต่ว่าคือกึ่งพูดเล่นพูดจริงแต่ผมบอกว่าได้มาอยู่กับเราได้นะ เราเลี้ยงเอง555แล้วDก็บอกว่าถ้าผมมีแฟนเค้าก็จะไม่รบกวนเค้าจะอยู่เฉยๆเฝ้าบ้านให้55ตอนนั้นคงเป็นความคิดเด็กๆแหละ ผมก็ตอบเธอไปว่าเราไม่มีใครหรอกเราจะอยู่กับDเองแต่เชื่อมั้ยว่าผมอะมันโครตซื่อผมยังไม่รู้ใจตัวเองว่ารักDไปแล้วและเช่นกันนี้ก็เป็นจุดที่ทำให้Dรักผมต่อไปผมจะรวบๆแล้วนะครับเดี๋ยวยาวเกินหลังจากนั้นซักพักเราก็คุยกันอย่างมีความสุขจนวันหนึ่งDได้เล่นมุขมุขนึงว่าประมาณว่าชอบผมไรงี้ ผมก็ทำเป็นงงๆDเลยบอกช่างเหอะๆไม่ต้องสนใจ ผมไม่รู้ใจผมมันคิดอะไรอยู่คำว่ารักที่ไม่เคยรู้จักผมกลับพูดออกไปว่าเราก็รักDนะ เขินทั้งคู่เลย ตอนนั้นผมรู้อย่างเดียวแล้วว่าผมจะรักผู้หญิงคนนี้ให้มากขึ้นเรื่อยและจะพยามดูแลเธอให้ดีที่สุดและนี้คือรักแรกหลังจากที่เราได้คบกันก็มีความสุขดีหวานซึ้งไม่มากแต่ผมจริงใจผมแสดงออกไม่เก่งต่อมาซักระยะหนึ่งปัญหาเรื่องทะเลาะมันก็มีเข้ามาเรื่อยๆDค่อนข้างเอาแต่ใจแต่กลับกันผมเอาแต่ใจกว่าDอีก ผมใจร้อนผมดื้อผมรั้นผมชอบบังคับเธอคือทุกอย่างต้องให้ได้ตามใจผม แต่ผมรักเธอจริงๆผมอยากให้เธอสนใจผมมากๆให้เธอแสดงออกมากๆเพื่อให้ผมรู้สึกดีมีความสุขแล้วเธอก็ทำดีที่สุดแต่กลับกันผมรักDมากก็จริงแต่ผมไม่พูดไม่แสดงออกผมชอบประชดจนทำให้Dเสียใจหลายต่อหลายครั้งผมชอบเอาเหตุผลตัวเองมาสำคัญไม่รับฟังความคิดเห็นคนอื่นส่วนDถ้างอลหรือเสียใจจะเงียบซึ่งผมเป็นคนไม่ละเอียดอ่อนเรื่องความรักผมเลยไม่ได้ใส่ใจผมไม่รู้ เรื่องพวกนี้จึงเป็นสาเหตุแรกให้รักเรามีปัญหาโทรสัพผมก็ไม่ค่อยได้คุยเพราะว่ากลัวแม่เห็นคุยทีก็ดึกๆตอนแม่นอนซึ่งบางทีDก็รอไม่ไหว Dบอกว่าทำไมไม่บอกแม่ ผมบอกแม่ไม่ได้จริงๆที่ผ่านๆมาผมแทบไม่ทำไรให้แม่ผิดหวังหรือเสียใจ เรื่องอะไรไม่ดีผมจะไม่ทำ และถ้าแม่รู้ว่าผมมีแฟนแม่จะไม่สบายใจแน่นอนฉนั้นเรื่องอะไรที่แม่ไม่สบายใจผมจะไม่ยอมทำเด็ดขาดอยู่กันมาไม่นานมากDเริ่มขัดใจผมเพราะเธออยากให้รู้ว่าให้ผมสนใจเธอบ้างอย่าบังคับแต่เธออยากให้ผมเข้าใจเธอแต่ผมกลับไม่ฟังเธอแล้วผมเองที่เป็นคนบอกเลิกเธอแบบไม่ได้คิดไรหลังจากผมบอกเลิกได้ไม่ถึง2ชม.ผมมาง้อเธอผมเพิ่งรู้เพิ่งเข้าใจว่าผมขาดเธอไม่ได้มันเป็นความผูกพันมาตั้งแต่เป็นเพื่อนเราไม่ได้เจอกันแล้วชอบแล้วจีบ แต่เราคุยกันเข้าใจกันดูแลกันจนเกิดเป็นความผูกพันเธอเป็นเหมือนกำลังใจของผม ผมง้อเธอยอมกลับมาเพราะเธอยังรักผมหมดหัวใจหลังจากนั้นความรักก็มีทั้งดีและไม่ดี ผสมกันไป จนได้1ปีกว่า มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเหตุการเดิมเริ่มมาผมชอบบังคับDก็เพราะว่ารักคำเดียวผมแค่อยากให้เค้าเป็นแบบที่ผมให้เป็นผมทำร้ายจิตใจเค้าเยอะมากทำเค้าเสียใจเยอะมากแต่ตอนนั้นผมไม่เคยรู้ตัวจริงๆจนเธอบอกว่าจะไม่ทนเธอบอกเธอจะไม่อยู่ถ้าผมยังทำเธอเสียใจด้วยความที่ว่าผมเป็นคนใจร้อนทิฐิมากไม่ยอมใครยึดแต่ตัวเองเป็นหลักผมเลยบอกเธอว่าอยากไปก็ไปเราเลิกกันอีกครั้งเธอเสียใจที่ผมทำแบบนี้ผมทำไปโดยไม่คิดซึ่งผมรักเธอมากอันนี้เป็นเรื่องเดียวที่ผมทำได้ดีมาตลอดทุกๆครั้งที่ผมทำไรผมจะนึกถึงเธอ อนาคตผมก็มีแต่เธอผมทำทุกอย่างก็เพื่อเธอแต่ผมไม่เคยบอกเธอทุกๆครั้งที่ผมไม่สนใจผมคิดถึงเธอตลอดคอยดูเฟสเธอตลอดชีวิตผมมีปัญหาเยอะผมต้องหางานเสริมทำบ้างระหว่างเรียนผมก็คิดมากกับปัญหาเรื่องเงินบ้างเวลาผมมีปัญหาผมจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งแฟนผมแต่ทุกอย่างที่ผมกำลังพยามทำนี้ก็เพื่อเค้าผมแสดงออกไม่เป็นจริงๆ พอวันรุ่งขึ้นจากวันที่เลิกครั้งที่สอง ผมทักไปบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีDแล้วเธอก็บอกว่าจะกลับมาไหม ผมบอกว่ากลับผมขาดเธอไม่ได้ผมร้องไห้ทั้งคืนผมอะเป็นคนติดบ้านไปไหนไกลไม่ได้ อารมค่อนข้างแปรปรวน ชอบทำให้คนรักเสียใจบ่อยๆ ปากผมพูดไปแบบนั้นแต่ใจผม ไม่เคยคิดทำร้ายเธอเลยจริงๆ
หลังจากกลับมาครั้งที่สองได้ระยะนึงDเริ่มเปลี่ยนไปDอยากให้ผมปรับตัวอยากให้ผมสนใจเธอให้ผมแสดงออกไม่ทำร้ายเธอส่วนผมด้วยความดื้อรันผมไม่คิดไรทั้งนั้นผมคิดว่าผมรักDด้วยใจจริงด้วยความบริสุทใจ Dจะเข้าใจผมเองผมบอกเลยว่าผมรักผู้หญิงคนนี้มากผมวางแผนอนาคตทุกอย่างเพื่อเค้าผมรักเค้าจริงๆ ผมจะไม่มีวันทิ้งเค้า ช่วงนั้นเป็นช่วงจะไปเรียนมหาลัยมาไม่ค่อยมีเงินผมมีปัญหาหลายอย่างผมเครียดมาผมทำงานหาเงินแล้วผมก็ไม่สนใจDเลยแม้แต่นิดเดียว ผมทำให้Dเสียใจให้Dรู้สึกว่าผมไม่ใส่ใจไม่รักแต่จริงๆไม่ใช่เลยผมกำลังทำทุกอย่างให้ดีขึ้นผมกำลังพยามแต่ปัญหามันเยอะพอผมเครียดผมจะไม่พูดไม่บอกใครไม่สนใจใครผมเก็บไว้คนเดียวผมคิดกับตัวเองว่าตอนนั้นผมมีเวลาเดือนกว่าก่อนไปมหาลัยผมจะจัดการปัญหาทุกๆอย่างรีบทำงานหาเงิน แล้วผมจะกลับไปดูแลDอย่างดีกลับไปสนใจกลับไปใส่ใจเพราะผมรักเค้าคนเดียวรักมากมันเป็นอะไรที่ผูกพันผมมีกำลังใจได้ก็เพราะเค้าแต่ผมไม่เคยพูดกับเค้าสิ่งที่ผมพูดคือเหมือนไม่ใส่ใจไม่รักแต่คือผมปากเป็นอย่างนั้นแต่ใจคิดอีกอย่างนึงผมคิดว่าถ้าผมทำตัวให้มีทุกอย่างได้แล้วผมจะทำให้Dมีความสุขทุกๆอย่างเลย แต่คุณรู้มั้ยว่า เดือนที่ผมทุ่มสุดตัวเคลียปัญหาทุกอย่างเพื่อเธอเพื่อกลับมาเป็นคนเดิมของเธอคือเดือนที่เธอกำลังตัดใจจากผมเธอเปลี่ยนไปเธอทำใจและเธอเลิกรักผมลงเรื่อยๆซึ่งผมนึกว่าเธองอลปกติผมก็คิดว่าเดี๋ยวเราเคลียปัญหานี้ได้แล้วจะกลับไปทำให้เธอมีความสุขรอเรานะนี่ผมคิดในใจแต่สิ่งที่แสดงคือผมก็ไม่สนใจเค้าเราเริ่มห่างเรื่อยๆต่างคนต่างแยกกันไปมหาลัยผมยอมรับว่าผมทำให้เธอเสียใจมาก็เยอะแต่สิ่งที่ผมยังคงซื่อสัตย์มาตลอดคือผมรักเธอไม่เปลี่ยนแปลงเลย
ผมพลาดไปนิดเดียวเดือนที่ผมมั่วแต่ทำงานแก้ปัญหาที่มันรุมเล้าทำทุกอย่างให้ดีขึ้นเพื่อDแต่อย่างที่บอกขณะที่ผมกำลังพยามอย่างหนักเพื่อแก้ไขและทำทุกอย่างให้ดีขึ้นDกลับกำลังทำใจไปจากผมไม่สนใจผมผมก็รู้นะว่าแปลกๆแต่ผมไม่ได้คิดไรผมคิดว่าพอผมเคลียทุกอย่างเรียบร้อยผมจะกลับไปดีเป็นคนใหม่ วันนั้นวันที่ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นผมเคลียปัญหาเสร็จผมจะไปบอกว่าผมจะกลับมาเป็นคนดีคนใหม่แต่เหมือนละครเลยมันไม่ทันวันนั้นเป็นวันที่Dบอกเลิกผมผมพลาดผมดื้อรั้นจนทุกอย่างแย่จนแก้ไม่ได้ เอาจริงๆนะDไม่กล้าบอกเลิกผมผมสงสัยเลยถามว่าอยากไปหรอเค้าบอกว่าใช่ ผมด้วยความโมโหไม่รู้ผมพูดแบบนั้นออกไปได้ไงผมพูดว่างั้นก็ไปซะจากนั้นเค้าก็ไปแบบไม่มีวันกลับอีกเลยต่อให้ผมอ้อนวอนให้ตายยังไง เค้าก้ไม่กลับมา ที่ผมพูดไปใจผมไม่เคยอยากให้เค้าไปผมรักเค้าสุดหัวใจมันเป็นรักแรกรักเดียวไม่มีใครแทนที่ได้เลยถ้าเกิดจะถามถึงต้นเหตุผมบอกเลยว่าผมนี่แหละผิดเต็มๆคนเดียวผมทำมันพังเองด้วยตัวเองทั้งๆที่ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้เลย คือผมเข้าใจฟิวของคำว่าสายไปแล้วเลยคือถ้าย้อนเวลาได้ผมกล้าพูดเลยว่ามันจะไม่เป็นแบบนี้ ตอนนี้Dปิดกั้นทุกทางจากรักกลายเป็นเกลียดจากผูกพันกลายเป็นแค้น จากคนที่เคยเป็นแฟนกลายเป็นตัวอะไรไม่รู้แล้ว คือต่อให้โลกนี้มีผมคนเดียวDก็ไม่กลับมา ไม่เคยพลาดอะไรเท่านี้มาก่อนผมคงไม่ให้อภัยตัวเองอีกเลย ตอนนี้ผมตาสว่างผมรู้แล้วว่าผมต้องทำตัวยังไงแล้วผมมั่นใจว่าผมทำได้ แต่สายไป ตอนนี้ผมแค่อยากให้เธออภัยให้ผม ถ้าผมรู้ว่าวันหนึ่งเธอจะกลับมาแน่ผมจะสร้างทุกอย่างไว้รอ):