สวัสดี....
เรื่องมีอยู่ว่า เราทะเลาะกับเพื่อน นางชอบเเกล้งเรามาก เราจะโดนนางเเกล้งบ่อยมาก พอเรางอนนาง นางก็จะง้อเรา เราก็จะให้อภัยเสมอว่าจะเป็นเรื่องอะไร แต่เรากับไม่ชอบคำพูดของนางเลย ถึงจะเป็นคำพูดที่ไม่แรงเลย เเต่มันทำให้เจ็บมาก เราจะเก็บคำพูดพวกนี้มาคิดเสมอนางไม่รู้เลยเลยว่าเราคิดอะไร บางทีเราก็น้อยใจนะ วันนี้เราทะเลาะกันค่อยข้างที่จะแรงอยู่นะ คือนางมาต่อยหลังเราหลังที่เรากินข้าวเช้ามา กินมาเต็มที่มากคือมันจุกนะโว้ยยย ก็บอกนางไปหลายรอบแล้วนะว่าเราไม่เล่น คือนางไม่เข้าใจภาษาคนเหรอ จนเราต้องบอก "กูไม่เล่น" มีเพื่อนคนอื่นบอกว่าเรางอนแล้ว นางก็ว่า"เดียวกูเขียนกระดาษง้อก็ได้" นางก็เขียนกระดาษมาง้อแต่เราไม่สนใจกระดาษตรงหน้าเราเลย นางเลยมาง้อด้วยตัวนางเอง เเต่กลับพูดอะไรไม่ออก น้ำตาก็ไหล ไม่ชอบเลยสถานะการณ์ตอนนั้น บ้างคนอาจจะคิดว่าเราเรียกร้องความสนใจ เเต่เปล่าเลย เราไม่ชอบเลยกับคำว่า เรียกร้องความสนใจ ตั้งตอนเช้าจนถึงปัจจุบันเรายังไม่ได้คุยกันเลย ตอนกลางวันเราก็ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว ส่วนนางก็จะไปกับเพื่อนอีกสองที่เราสนิทด้วยกัน พวกนางสองก็ไม่ได่คุยเรา นางก็โทรมาแต่เรากลับไม่พร้อมที่คุย เราอยากที่จะปรึกษาเพื่อนอีกสองคนนั้น อยากเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น เเต่ก็ไม่ได้คุยกันเลย เหมือนพวกนางจะค่อยหลบหน้ายังไงก็ไม่รู้ ตอนนั้นเหมือนน้ำตามันจะไหลพยายามที่จะไม่ให้มันไหล เราคิดเลยว่าเราควรที่เลิกเป็นเพื่อนกับพวกนางดีมั้ย ไหนๆก็กินข้าวคนเดียวแล้ว ก็อยู่คนเดียวเเบบนี้ตลอดเลย ไม่ต้องไปสนใจใคร อยู่เเต่เรา จะทำอะไรก็ทำแต่ ไม่ต้องไม่สนใจใคร ความรู้สึกของคนๆนั้น เเต่คิดไปคิดมาก็กลัว พอกลับมาถึงบ้านก็จะร้องไห้อีก เราอยากทีจะระบายให้สักคนฟัง กลับไม่มีใครคนนั้น พ่อกับแม่เราจะไม่พูดคุยกับท่านทุกเรื่อง ณจุดๆนี้ เราคิดว่าเราผิดมาก ถ้าพวกนางไม่คุยกับเรา เราจะอยู่เฉยๆ ไม่ยุ่ง ไม่สนใจ ไม่คุย เราจะเงียบอย่างเดียว แต่อย่างเดียวที่เรารู้คือ เราทั้งหมดตั้งเคลียร์กันให้รู้เรื่อง
สุดท้ายเราก็ต้องมาระบายที่นี้
ขอบคุณคะ
เพื่อนเเบบนี้......
เรื่องมีอยู่ว่า เราทะเลาะกับเพื่อน นางชอบเเกล้งเรามาก เราจะโดนนางเเกล้งบ่อยมาก พอเรางอนนาง นางก็จะง้อเรา เราก็จะให้อภัยเสมอว่าจะเป็นเรื่องอะไร แต่เรากับไม่ชอบคำพูดของนางเลย ถึงจะเป็นคำพูดที่ไม่แรงเลย เเต่มันทำให้เจ็บมาก เราจะเก็บคำพูดพวกนี้มาคิดเสมอนางไม่รู้เลยเลยว่าเราคิดอะไร บางทีเราก็น้อยใจนะ วันนี้เราทะเลาะกันค่อยข้างที่จะแรงอยู่นะ คือนางมาต่อยหลังเราหลังที่เรากินข้าวเช้ามา กินมาเต็มที่มากคือมันจุกนะโว้ยยย ก็บอกนางไปหลายรอบแล้วนะว่าเราไม่เล่น คือนางไม่เข้าใจภาษาคนเหรอ จนเราต้องบอก "กูไม่เล่น" มีเพื่อนคนอื่นบอกว่าเรางอนแล้ว นางก็ว่า"เดียวกูเขียนกระดาษง้อก็ได้" นางก็เขียนกระดาษมาง้อแต่เราไม่สนใจกระดาษตรงหน้าเราเลย นางเลยมาง้อด้วยตัวนางเอง เเต่กลับพูดอะไรไม่ออก น้ำตาก็ไหล ไม่ชอบเลยสถานะการณ์ตอนนั้น บ้างคนอาจจะคิดว่าเราเรียกร้องความสนใจ เเต่เปล่าเลย เราไม่ชอบเลยกับคำว่า เรียกร้องความสนใจ ตั้งตอนเช้าจนถึงปัจจุบันเรายังไม่ได้คุยกันเลย ตอนกลางวันเราก็ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว ส่วนนางก็จะไปกับเพื่อนอีกสองที่เราสนิทด้วยกัน พวกนางสองก็ไม่ได่คุยเรา นางก็โทรมาแต่เรากลับไม่พร้อมที่คุย เราอยากที่จะปรึกษาเพื่อนอีกสองคนนั้น อยากเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น เเต่ก็ไม่ได้คุยกันเลย เหมือนพวกนางจะค่อยหลบหน้ายังไงก็ไม่รู้ ตอนนั้นเหมือนน้ำตามันจะไหลพยายามที่จะไม่ให้มันไหล เราคิดเลยว่าเราควรที่เลิกเป็นเพื่อนกับพวกนางดีมั้ย ไหนๆก็กินข้าวคนเดียวแล้ว ก็อยู่คนเดียวเเบบนี้ตลอดเลย ไม่ต้องไปสนใจใคร อยู่เเต่เรา จะทำอะไรก็ทำแต่ ไม่ต้องไม่สนใจใคร ความรู้สึกของคนๆนั้น เเต่คิดไปคิดมาก็กลัว พอกลับมาถึงบ้านก็จะร้องไห้อีก เราอยากทีจะระบายให้สักคนฟัง กลับไม่มีใครคนนั้น พ่อกับแม่เราจะไม่พูดคุยกับท่านทุกเรื่อง ณจุดๆนี้ เราคิดว่าเราผิดมาก ถ้าพวกนางไม่คุยกับเรา เราจะอยู่เฉยๆ ไม่ยุ่ง ไม่สนใจ ไม่คุย เราจะเงียบอย่างเดียว แต่อย่างเดียวที่เรารู้คือ เราทั้งหมดตั้งเคลียร์กันให้รู้เรื่อง
สุดท้ายเราก็ต้องมาระบายที่นี้
ขอบคุณคะ