สวัสดีค่ะ ขอเกริ่นก่อนนะคะ
ตอนมัธยมเราเรียนโรงเรียนเอกชนภาคไทย ที่พอมีชื่อบ้างนิดหน่อย เราเป็นคนที่อยู่ในเกณฑ์เรียนดีมาตลอด โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ เราเป็นท็อปของห้อง และ รู้สึกว่าวิชานี้เป็นวิชาที่ชอบมากๆ ตอนเข้ามหาวิทยาลัยเราเลยเลือกเข้าภาคอินเตอร์เพราะเราอยากต่อยอดด้านภาษา และรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่เราทำได้ดีที่สุด
เราสอบติดมหาวิทยาลัยที่ทุกคนต้องรู้จัก และก็รู้สึกภูมิใจมากๆ เพราะโรงเรียนเราปีนึงคนจะติดที่นี่ไม่เกิน 10 คนจากทั้งระดับ
เราเองมองว่าตัวเองโอเคกับภาษามาตลอด เวลาสอบวัดระดับอะไรก็ผ่านในรอบแรก แต่พอมาเจอกับคนอื่นในคณะเรากลับท้อไปเลย คนส่วนใหญ่มาจากนานาชาติหรือเมืองนอกกันเกือบทั้งหมด ทุกคนใช้ภาษาอังกฤษเหมือนเป็นภาษาเกิดของตัวเอง ถึงแม้ว่าเราจะโอเคกับภาษาแต่เราก็ยังใช้ผิดๆถูกๆ เวลาเขียนประโยคก็ยังต้องใช้กูเกิ้ลช่วยเช็คแกรมม่าบ้าง ความแตกต่างนี้มันทำให้เราเครียดมาก จากคนที่เคยเป็นที่หนึ่งตกลงมาเป็นที่โหล่ เราพยายามมองหาคนในคณะที่อาจไม่เก่งเหมือนเรา แต่เราก็หาไม่เจอเลยซักคน ทุกคนดูเก่งและมีความมั่นใจมากๆ ยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าเราสู้คนอื่นไม่ได้เข้าไปใหญ่
เมื่อไม่นานมานี้มีการนำงานของเพื่อนๆมาพูดคุยกัน งานของแต่ละคนเก่งและเป๊ะมาก พอเรามองกลับมาที่งานตัวเองยิ่งเห็นความแตกต่างชัดเจน หรือ เมื่อต้องอ่านหนังสือที่ได้รับมอบหมายมา เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เราอ่านแล้วไม่เข้าใจอะไรเลย รู้สึกเหมือนอ่านภาษาอังกฤษไม่ออก เรานั่งมองตัวอักษรพยายามเปิดหาความหมาย พยายามทำความเข้าใจ แต่ทำยังไงก็ไม่รู้เรื่อง
เวลาอยู่ในห้องเรียนก็เครียด เพราะเราไม่อยากให้ครูเรียกเราตอบ เพราะกลัวโดนเรียกแล้วจะตอบไม่ดี ภาษาไม่ลื่น และทำให้คนอื่นรู้ว่าเราอ่อนกว่า
หนึ่งในปัญหาอีกอย่างก็คือเรายังไม่มีเพื่อน เพราะเราเป็นคนขี้อาย เราเลยไม่ค่อยพูดคุยกับใคร มีแต่คนที่คุยทักกันบ้างในคาบ แต่พอเลิกก็แยกย้ายกันไป ซึ่งเราคิดว่าเราโอเคกับตรงนี้ จนเวลาต้องมีงานกลุ่ม ความรู้สึกที่ว่าหากลุ่มไม่ได้เราว่าเป็นความรู้สึกที่แย่โคตรๆ หรือเวลาที่เราไม่เข้าใจอะไร เราไม่มีคนให้ถาม เราไม่รู้จะขอความช่วยเหลือจากใคร เพื่อนเก่าก็ช่วยไม่ได้ เพราะถ้าเราทำไมไ่ด้เพื่อนเก่าก็ทำไม่ได้
ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากเลยค่ะ กลับบ้านมาร้องไห้แทบทุกวัน เหมือนว่าตัวเองสู้ใครไม่ได้เลย หนังสือเราก็อ่าน ทั้งที่เพื่อนคนอื่นไม่อ่านเลย แต่เราก็ยังสู้คนอื่นไม่ได้ พื้นฐานเริ่มต้นมันต่างกัน กว่าเราจะไล่คนอื่นทันมันเมื่อไหร่ หรือจะมีวันไล่ทันรึเปล่าก็ไม่รู้ เวลาเครียดระบายให้เพื่อนเก่าฟังก็ช่วยอะไรไม่ได้ พ่อแม่ก็คิดว่าเราเก่งอยู่แล้ว แล้วเราก็เพิ่งเปิดเทอมไม่นาน พอเล่าให้ใครก็บอกแค่นี้ทนไม่ได้หรอ นี่เพิ่งเริ่มเองนะ TT แต่เรารู้สึกท้อจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงดี คำว่าขยัน คำว่าพรแสวง มันอาจฟังดูสวย ฟังดูเหมือนว่าถ้าตั้งใจอะไรก็สำเร็จ แต่จะให้เชื่อได้ยังไงในเมื่อมันดูแทบไม่มีทางเลย
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับพื้นที่ค่ะ TT
รู้สึกเครียดและท้อกับมหาลัยมาก ไม่รู้จะทำยังไงเลย
ตอนมัธยมเราเรียนโรงเรียนเอกชนภาคไทย ที่พอมีชื่อบ้างนิดหน่อย เราเป็นคนที่อยู่ในเกณฑ์เรียนดีมาตลอด โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ เราเป็นท็อปของห้อง และ รู้สึกว่าวิชานี้เป็นวิชาที่ชอบมากๆ ตอนเข้ามหาวิทยาลัยเราเลยเลือกเข้าภาคอินเตอร์เพราะเราอยากต่อยอดด้านภาษา และรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่เราทำได้ดีที่สุด
เราสอบติดมหาวิทยาลัยที่ทุกคนต้องรู้จัก และก็รู้สึกภูมิใจมากๆ เพราะโรงเรียนเราปีนึงคนจะติดที่นี่ไม่เกิน 10 คนจากทั้งระดับ
เราเองมองว่าตัวเองโอเคกับภาษามาตลอด เวลาสอบวัดระดับอะไรก็ผ่านในรอบแรก แต่พอมาเจอกับคนอื่นในคณะเรากลับท้อไปเลย คนส่วนใหญ่มาจากนานาชาติหรือเมืองนอกกันเกือบทั้งหมด ทุกคนใช้ภาษาอังกฤษเหมือนเป็นภาษาเกิดของตัวเอง ถึงแม้ว่าเราจะโอเคกับภาษาแต่เราก็ยังใช้ผิดๆถูกๆ เวลาเขียนประโยคก็ยังต้องใช้กูเกิ้ลช่วยเช็คแกรมม่าบ้าง ความแตกต่างนี้มันทำให้เราเครียดมาก จากคนที่เคยเป็นที่หนึ่งตกลงมาเป็นที่โหล่ เราพยายามมองหาคนในคณะที่อาจไม่เก่งเหมือนเรา แต่เราก็หาไม่เจอเลยซักคน ทุกคนดูเก่งและมีความมั่นใจมากๆ ยิ่งทำให้เรารู้สึกว่าเราสู้คนอื่นไม่ได้เข้าไปใหญ่
เมื่อไม่นานมานี้มีการนำงานของเพื่อนๆมาพูดคุยกัน งานของแต่ละคนเก่งและเป๊ะมาก พอเรามองกลับมาที่งานตัวเองยิ่งเห็นความแตกต่างชัดเจน หรือ เมื่อต้องอ่านหนังสือที่ได้รับมอบหมายมา เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เราอ่านแล้วไม่เข้าใจอะไรเลย รู้สึกเหมือนอ่านภาษาอังกฤษไม่ออก เรานั่งมองตัวอักษรพยายามเปิดหาความหมาย พยายามทำความเข้าใจ แต่ทำยังไงก็ไม่รู้เรื่อง
เวลาอยู่ในห้องเรียนก็เครียด เพราะเราไม่อยากให้ครูเรียกเราตอบ เพราะกลัวโดนเรียกแล้วจะตอบไม่ดี ภาษาไม่ลื่น และทำให้คนอื่นรู้ว่าเราอ่อนกว่า
หนึ่งในปัญหาอีกอย่างก็คือเรายังไม่มีเพื่อน เพราะเราเป็นคนขี้อาย เราเลยไม่ค่อยพูดคุยกับใคร มีแต่คนที่คุยทักกันบ้างในคาบ แต่พอเลิกก็แยกย้ายกันไป ซึ่งเราคิดว่าเราโอเคกับตรงนี้ จนเวลาต้องมีงานกลุ่ม ความรู้สึกที่ว่าหากลุ่มไม่ได้เราว่าเป็นความรู้สึกที่แย่โคตรๆ หรือเวลาที่เราไม่เข้าใจอะไร เราไม่มีคนให้ถาม เราไม่รู้จะขอความช่วยเหลือจากใคร เพื่อนเก่าก็ช่วยไม่ได้ เพราะถ้าเราทำไมไ่ด้เพื่อนเก่าก็ทำไม่ได้
ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากเลยค่ะ กลับบ้านมาร้องไห้แทบทุกวัน เหมือนว่าตัวเองสู้ใครไม่ได้เลย หนังสือเราก็อ่าน ทั้งที่เพื่อนคนอื่นไม่อ่านเลย แต่เราก็ยังสู้คนอื่นไม่ได้ พื้นฐานเริ่มต้นมันต่างกัน กว่าเราจะไล่คนอื่นทันมันเมื่อไหร่ หรือจะมีวันไล่ทันรึเปล่าก็ไม่รู้ เวลาเครียดระบายให้เพื่อนเก่าฟังก็ช่วยอะไรไม่ได้ พ่อแม่ก็คิดว่าเราเก่งอยู่แล้ว แล้วเราก็เพิ่งเปิดเทอมไม่นาน พอเล่าให้ใครก็บอกแค่นี้ทนไม่ได้หรอ นี่เพิ่งเริ่มเองนะ TT แต่เรารู้สึกท้อจริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงดี คำว่าขยัน คำว่าพรแสวง มันอาจฟังดูสวย ฟังดูเหมือนว่าถ้าตั้งใจอะไรก็สำเร็จ แต่จะให้เชื่อได้ยังไงในเมื่อมันดูแทบไม่มีทางเลย
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับพื้นที่ค่ะ TT