นี่เป็นกระทู้แรกของผมที่ผมอยากเล่าเรื่องราวความรักของผมไว้เป็นข้อคิดให้กับทุกคนนะครับผิดพลาดประการใด ผมขอโทษ ณที่นี้
ผมย้ายรร. จากกรุงเทพไปเข้าเรียนม. 4ที่รร. ประจำแห่งหนึ่งที่ต่างจังหวัดผมชีวิตก็เป็นปกติครับจนผมเจอเธอ เธอเป็นเด็กเก่าที่รร. อยู่แล้ว เธอเป็นผญธรรมดาๆคนนึงในตอนนั้นแต่ผมกลับรู้สึกชอบเธอ
ตอนแรกก็เหมือนคู่รักทั่วไปคือจีบกันปกติแต่ผมเป็นคนซึนเดเระ(ปากไม่ตรงกับใจ)อ่ะคับจนผมก็ได้ขอเธอเป็นแฟนในช่วงปิดเทอมเตรียมขึ้นม. 5เราก็เหมือนคู่รักหลายๆคู่ครับคือคุยโทรศัพตอนกลางคืนเป็นชั่วโมงไม่เบื่อในช่วงที่ตอนนั้นมีโปรโมชั่นถ้าจำไม่ผิดผมใช้โทรฟรีเบอร์คนพิเศษ4ทุ่มถึง5โมงเย็นมั้ง5555ช่วงนั้นผมมีความสุขมากเธอเป็นคนน่ารักเอาใจเก่งดูแลดีหลายๆอย่างในสายตาผมตอนนั้นและทุกครั้งที่ผมเจอเธอตัวเป็นๆผมก็จะเขินเธอทุกครั้งไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ใครเป็นกันบ้าง555หรือผมบ้าไปแล้วเวลาก็ดำเนินมาจนจบม. 6ต่างคนก็ต้องแยกย้ายกันไปแต่ล่ะมหาลัยตลอดเวลาที่ผ่านมามันก็มีทะเลาะกันบ้างแต่ไม่รุนแรงส่วนมากก็เพราะผมชอบทำตัวบ้าๆห่ามๆตามประสาวัยรุ่นอ่ะครับมีกฎรร. ก็ต้องแหกกันบ้าง555เธอก๊จะงอลผมแต่ไม่ว่าผมจะผิดหรือผมจะถูกผมก็จะง้อเธอเสมอเพราะผมคิดว่าคนเป็นแฟนกันก็ยอมๆกันไปจะเป็นอะไร
จนช่วงมหาลัยช่วงที่เราห่างกันนี่แหละครับช่วงพีคเลย555ปกติผมก็เป็นคนติดเพื่อนยุแล้วแต่มันรร. ประจำไงเลยทำให้เรายังได้เจอกันแต่พอออกมาเราห่างกันผมก็วุ่นๆลืมโทรหาบ้างเขาไลน์เขาโทรมาผมไม่รับบ้าง บางทีก็ขี้เกียจบางทีก็เพราะอยากแกล้งเธอผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะทำเพื่อ555พอเข้ามหาลัยเธอดูดีขึ้มมากและก็มีคนมาจีบเธอเยอะแต่เธอบอกผมว่าเธอไม่เคยสนใจใครเลยเพราะเธอมีผมทั้งๆที่ผมไม่ได้สนใจเธอเลยจิงๆผมสนแต่ชอบทำเป็นไม่สน(บ้าดีเนอะ)และเพราะนิสัยบ้าๆนี้ของผมเป็นเหตุให้ผมทะเลาะกับเธอเรื่องเดิมๆเรื่องนี้บ่อยๆแม้แต่ไปเที่ยวกันผมยังแทบไม่เคยไปกับเธอเลยไปนับครั้งได้ไม่ถึง5ครั้งอ่ะครับ
ตลอดเวลาผมไม่เคยเช็คโทรศัพท์หรือระแวงอะไรเธอเลยเพราะถึงผมจะบ้าๆแต่ผมรักจิงผมมั่นใจและผมก็เชื่อใจในคนที่ผมเลือกด้วย
แต่แล้วปี2เราก็ทะเลาะกันหนักขึ้นถึงกับเลิกไปช่วงนึงผมรุสึกไม่ดีเลยเพราะตอนแรกที่ผมจะขอเธอเป็นแฟนผมคิดไว้กับตัวเองเสมอว่าผมจะไม่เลิกไม่พูดคำว่าเลิกเลยแต่เมื่อพูดแล้วมันคือคำขาดและจะไม่กลับไปอีกให้คิดดีๆก่อนจะพูดคำนี้แต่แล้วผมก็ทนไม่ได้และกลับไปขอโอกาศเธอก็ให้โอกาสผมอีกครั้แต่ผมก็ยังทำตัวแบบเดิมๆอีกคือซึนนั่นแหละครับจนปี3เราเลิกกันอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อนเพราะผมรุสึกว่าเราคงไม่ได้คู่กันและหล่ะผมอยากออกมาคิดให้ดีก่อนและปล่อยให้เธอเสียใจอยู่คนเดียวไม่ว่าเธอจะติดต่อมายังไงผมก็ฝืนเย็นชาใส่เธอตลอดตอนนั้นผมอยากให้เธอลองคุยกับคนดีๆสักคนเผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้นและแล้วก็ผ่านมา3เดือนเธอกลับมาพร้อมกับรักครั้งใหม่ของเธอตลอดเวลาผมดูการเคลื่อนไหวของเธอผ่านโซเชียลเสมอผมทำได้แค่นั้นการกลับมาของเธอครั้งนี้ผมรุสึกเสียใจมากแต่ผมทำอะไรไม่ได้เพราะผมไล่เธอไปเองและผมไม่ชอบไปแย่งของใครด้วยแต่เหมือนมีผีร้ายเข้าสิงผมผมรับทักเธอไปทันทีเธอตอบเนื้อหาที่ผมทักคือผมต้องการกลับไปผมหวงก้าง(ทุกคนต้องมีด่านมืดเนอะ)เธอตอบผมผมดีใจมากผมถามว่าเธอรักผมยุไหมเธอบอกรักแต่ผมเลยขอกลับไปแต่เธอบอกไม่ทันแล้วเธอกำลังคุยกับอีกคนอยู่คำตอบนี้ทำผมแทบกองลงกับพื้นเลยแต่ก็มีความชั่วร้ายมาดลใจผมบอกับตัวเองว่าจะพยายามให้ถึงที่สุดช่วงนั้นผมไปหาเธอทุกวันทำทุกอย่างที่คนเป็นแฟนทำกันไปเที่ยว ดูหนัง กินข้าว เดินจับมือ(ก่อนหน้านี้ไม่เคยเลยผมรุสึกจับมือในที่สาธารณะผมเขิน)แต่ในเวลาที่ผมทำแบบนี้ผมมองหน้าเธอเหมือนเธอไม่มีความสุขช่วงเวลาที่เราคุยกันเธอก็ต้องคุยกับอีกคนของเธอผมก็ยอมเวลาเราไปเที่ยวกันอีกคนของเธอโทรมาผมก็ยอมตอนนั้นผมยอมเธอทุกอย่างผมเคยนั่งรอเธอไปเที่ยวกับเขาตั้งแต่สี่โมงเย็นถึงห้าทุ่มด้านล่างหอ ทำต่างๆที่ไม่เคยทำ
ผมถามเธอว่าเธอจะเลือกใครผมกับเขาเธอบอกว่าเธอรักผมแต่ต้องเลือกเขาเพราะเขาไม่ผิดอะไรเขาทำให้เธอที่เสียใจกับความรักมากๆในช่วงที่ผมทิ้งเธอไปกลับมีความรักอีกครั้งผมนี่อึ้งเลยผมพยายามทำหลายๆอย่างเป็นเวลา3เดือนสุดท้ายผมก็ต้องออกมาเพราะเธอด่าและไล่ผมด้วยคำหยาบ(ตลอดเวลาเราไม่เคยพูดหยาบกันเลย)เพราะผมไปหาเธอในขณะที่เทอคุยอยู่กับเขาผมรุสึกได้ว่านี่ไม่ใช่เทอและผมเข้าไปดีๆเดินผ่านด้วยซ้ำยิ้มให้ไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งที่อยากทำมากแต่เธอกลับโกรธผมมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเธอบอกว่าเธอคบกับเขาไปแล้วให้ผมหยุดเถอะเธอเหนื่อยผมนอนคิดอีกหลายวันและผมจึงตัดสินใจออกมาจากชีวิตเธอเธอบอกผมว่าถ้าเราคู่กันหวังว่าเราคงกลับมาพบกันในเวลาที่เหมาะสมกว่านี้
ทุกวันนี้ผมเห็นเธอผ่านรูปในโซเชียลด้วยแอ็คเค้าคนอื่น(ผมโดนบล็อค)ในที่ของผมและน้ำตาของผมอย่างเงียบๆผมเห็นเธอมีความสุขมากดูสดใสขึ้นเยอะอย่างที่ผมไม่เคยเห็นเธอมุมนี้ตอนเธออยู่กับผมแต่แค่เธอมีความสุขผมก็โอเคแล้ว
ตอนนี้ถ้าให้ผมกลับไปผมคงไม่กลับไปแล้วผมก็ไม่รู้วว่าทำไมแต่มีวันนึงผมคิดขึ้มมาว่าผมรักมาหแต่ผมก็จะปล่อยเธอไปส่วนตัวผมก็จะอยู่เพื่อรอความรักครั้งหน้าที่อาจจะเป็นเธอหรือคนอื่น
สุดท้ายผมอาจจะเล่าได้งงๆหน่อยนะครับผมขอโทษผมแค่อยากระบายมันออกมานี่เวลาก็ผ่านมา5เดือนแล้วที่ผมเดินออกมาผมอยากเตือนเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆทุกคนนะถ้ามีรักที่ดีอยู่แล้วดูแลรักษาเขาใว้ให้ดีอย่าปล่อยปะละเลยเขาดูแลกันให้ดีจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจในวันที่สายเกินไปแล้วแบบผม
ขอบคุณครับ
เรื่องราว ความรัก ความหวัง และความผิดพลาดของผม
ผมย้ายรร. จากกรุงเทพไปเข้าเรียนม. 4ที่รร. ประจำแห่งหนึ่งที่ต่างจังหวัดผมชีวิตก็เป็นปกติครับจนผมเจอเธอ เธอเป็นเด็กเก่าที่รร. อยู่แล้ว เธอเป็นผญธรรมดาๆคนนึงในตอนนั้นแต่ผมกลับรู้สึกชอบเธอ
ตอนแรกก็เหมือนคู่รักทั่วไปคือจีบกันปกติแต่ผมเป็นคนซึนเดเระ(ปากไม่ตรงกับใจ)อ่ะคับจนผมก็ได้ขอเธอเป็นแฟนในช่วงปิดเทอมเตรียมขึ้นม. 5เราก็เหมือนคู่รักหลายๆคู่ครับคือคุยโทรศัพตอนกลางคืนเป็นชั่วโมงไม่เบื่อในช่วงที่ตอนนั้นมีโปรโมชั่นถ้าจำไม่ผิดผมใช้โทรฟรีเบอร์คนพิเศษ4ทุ่มถึง5โมงเย็นมั้ง5555ช่วงนั้นผมมีความสุขมากเธอเป็นคนน่ารักเอาใจเก่งดูแลดีหลายๆอย่างในสายตาผมตอนนั้นและทุกครั้งที่ผมเจอเธอตัวเป็นๆผมก็จะเขินเธอทุกครั้งไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ใครเป็นกันบ้าง555หรือผมบ้าไปแล้วเวลาก็ดำเนินมาจนจบม. 6ต่างคนก็ต้องแยกย้ายกันไปแต่ล่ะมหาลัยตลอดเวลาที่ผ่านมามันก็มีทะเลาะกันบ้างแต่ไม่รุนแรงส่วนมากก็เพราะผมชอบทำตัวบ้าๆห่ามๆตามประสาวัยรุ่นอ่ะครับมีกฎรร. ก็ต้องแหกกันบ้าง555เธอก๊จะงอลผมแต่ไม่ว่าผมจะผิดหรือผมจะถูกผมก็จะง้อเธอเสมอเพราะผมคิดว่าคนเป็นแฟนกันก็ยอมๆกันไปจะเป็นอะไร
จนช่วงมหาลัยช่วงที่เราห่างกันนี่แหละครับช่วงพีคเลย555ปกติผมก็เป็นคนติดเพื่อนยุแล้วแต่มันรร. ประจำไงเลยทำให้เรายังได้เจอกันแต่พอออกมาเราห่างกันผมก็วุ่นๆลืมโทรหาบ้างเขาไลน์เขาโทรมาผมไม่รับบ้าง บางทีก็ขี้เกียจบางทีก็เพราะอยากแกล้งเธอผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะทำเพื่อ555พอเข้ามหาลัยเธอดูดีขึ้มมากและก็มีคนมาจีบเธอเยอะแต่เธอบอกผมว่าเธอไม่เคยสนใจใครเลยเพราะเธอมีผมทั้งๆที่ผมไม่ได้สนใจเธอเลยจิงๆผมสนแต่ชอบทำเป็นไม่สน(บ้าดีเนอะ)และเพราะนิสัยบ้าๆนี้ของผมเป็นเหตุให้ผมทะเลาะกับเธอเรื่องเดิมๆเรื่องนี้บ่อยๆแม้แต่ไปเที่ยวกันผมยังแทบไม่เคยไปกับเธอเลยไปนับครั้งได้ไม่ถึง5ครั้งอ่ะครับ
ตลอดเวลาผมไม่เคยเช็คโทรศัพท์หรือระแวงอะไรเธอเลยเพราะถึงผมจะบ้าๆแต่ผมรักจิงผมมั่นใจและผมก็เชื่อใจในคนที่ผมเลือกด้วย
แต่แล้วปี2เราก็ทะเลาะกันหนักขึ้นถึงกับเลิกไปช่วงนึงผมรุสึกไม่ดีเลยเพราะตอนแรกที่ผมจะขอเธอเป็นแฟนผมคิดไว้กับตัวเองเสมอว่าผมจะไม่เลิกไม่พูดคำว่าเลิกเลยแต่เมื่อพูดแล้วมันคือคำขาดและจะไม่กลับไปอีกให้คิดดีๆก่อนจะพูดคำนี้แต่แล้วผมก็ทนไม่ได้และกลับไปขอโอกาศเธอก็ให้โอกาสผมอีกครั้แต่ผมก็ยังทำตัวแบบเดิมๆอีกคือซึนนั่นแหละครับจนปี3เราเลิกกันอีกครั้งแต่คราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อนเพราะผมรุสึกว่าเราคงไม่ได้คู่กันและหล่ะผมอยากออกมาคิดให้ดีก่อนและปล่อยให้เธอเสียใจอยู่คนเดียวไม่ว่าเธอจะติดต่อมายังไงผมก็ฝืนเย็นชาใส่เธอตลอดตอนนั้นผมอยากให้เธอลองคุยกับคนดีๆสักคนเผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้นและแล้วก็ผ่านมา3เดือนเธอกลับมาพร้อมกับรักครั้งใหม่ของเธอตลอดเวลาผมดูการเคลื่อนไหวของเธอผ่านโซเชียลเสมอผมทำได้แค่นั้นการกลับมาของเธอครั้งนี้ผมรุสึกเสียใจมากแต่ผมทำอะไรไม่ได้เพราะผมไล่เธอไปเองและผมไม่ชอบไปแย่งของใครด้วยแต่เหมือนมีผีร้ายเข้าสิงผมผมรับทักเธอไปทันทีเธอตอบเนื้อหาที่ผมทักคือผมต้องการกลับไปผมหวงก้าง(ทุกคนต้องมีด่านมืดเนอะ)เธอตอบผมผมดีใจมากผมถามว่าเธอรักผมยุไหมเธอบอกรักแต่ผมเลยขอกลับไปแต่เธอบอกไม่ทันแล้วเธอกำลังคุยกับอีกคนอยู่คำตอบนี้ทำผมแทบกองลงกับพื้นเลยแต่ก็มีความชั่วร้ายมาดลใจผมบอกับตัวเองว่าจะพยายามให้ถึงที่สุดช่วงนั้นผมไปหาเธอทุกวันทำทุกอย่างที่คนเป็นแฟนทำกันไปเที่ยว ดูหนัง กินข้าว เดินจับมือ(ก่อนหน้านี้ไม่เคยเลยผมรุสึกจับมือในที่สาธารณะผมเขิน)แต่ในเวลาที่ผมทำแบบนี้ผมมองหน้าเธอเหมือนเธอไม่มีความสุขช่วงเวลาที่เราคุยกันเธอก็ต้องคุยกับอีกคนของเธอผมก็ยอมเวลาเราไปเที่ยวกันอีกคนของเธอโทรมาผมก็ยอมตอนนั้นผมยอมเธอทุกอย่างผมเคยนั่งรอเธอไปเที่ยวกับเขาตั้งแต่สี่โมงเย็นถึงห้าทุ่มด้านล่างหอ ทำต่างๆที่ไม่เคยทำ
ผมถามเธอว่าเธอจะเลือกใครผมกับเขาเธอบอกว่าเธอรักผมแต่ต้องเลือกเขาเพราะเขาไม่ผิดอะไรเขาทำให้เธอที่เสียใจกับความรักมากๆในช่วงที่ผมทิ้งเธอไปกลับมีความรักอีกครั้งผมนี่อึ้งเลยผมพยายามทำหลายๆอย่างเป็นเวลา3เดือนสุดท้ายผมก็ต้องออกมาเพราะเธอด่าและไล่ผมด้วยคำหยาบ(ตลอดเวลาเราไม่เคยพูดหยาบกันเลย)เพราะผมไปหาเธอในขณะที่เทอคุยอยู่กับเขาผมรุสึกได้ว่านี่ไม่ใช่เทอและผมเข้าไปดีๆเดินผ่านด้วยซ้ำยิ้มให้ไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งที่อยากทำมากแต่เธอกลับโกรธผมมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเธอบอกว่าเธอคบกับเขาไปแล้วให้ผมหยุดเถอะเธอเหนื่อยผมนอนคิดอีกหลายวันและผมจึงตัดสินใจออกมาจากชีวิตเธอเธอบอกผมว่าถ้าเราคู่กันหวังว่าเราคงกลับมาพบกันในเวลาที่เหมาะสมกว่านี้
ทุกวันนี้ผมเห็นเธอผ่านรูปในโซเชียลด้วยแอ็คเค้าคนอื่น(ผมโดนบล็อค)ในที่ของผมและน้ำตาของผมอย่างเงียบๆผมเห็นเธอมีความสุขมากดูสดใสขึ้นเยอะอย่างที่ผมไม่เคยเห็นเธอมุมนี้ตอนเธออยู่กับผมแต่แค่เธอมีความสุขผมก็โอเคแล้ว
ตอนนี้ถ้าให้ผมกลับไปผมคงไม่กลับไปแล้วผมก็ไม่รู้วว่าทำไมแต่มีวันนึงผมคิดขึ้มมาว่าผมรักมาหแต่ผมก็จะปล่อยเธอไปส่วนตัวผมก็จะอยู่เพื่อรอความรักครั้งหน้าที่อาจจะเป็นเธอหรือคนอื่น
สุดท้ายผมอาจจะเล่าได้งงๆหน่อยนะครับผมขอโทษผมแค่อยากระบายมันออกมานี่เวลาก็ผ่านมา5เดือนแล้วที่ผมเดินออกมาผมอยากเตือนเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆทุกคนนะถ้ามีรักที่ดีอยู่แล้วดูแลรักษาเขาใว้ให้ดีอย่าปล่อยปะละเลยเขาดูแลกันให้ดีจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจในวันที่สายเกินไปแล้วแบบผม
ขอบคุณครับ