บางทีการที่เราชอบใครก็เจ็บเหมือนกันเนอะ ควรทำอย่างไงกับความรู้สึกนี้ดี

ผมเป็นนักเรียน ปวช. 3 (ม.6) ครับ ไม่เคยมีแฟนมาก่อน และก็ไม่เคยชอบใคร คนไหนเข้ามาก็ไม่ชอบหมด คือเอาง่ายๆ โสดมา 17 ปีโดยไม่มีแฟนเลย (ตอนนี้ก็อายุ 17) เรื่องมันเกิดขึ้นว่า ตอนนั้นผมฝึกงานใช่ป่าวครับ ผมฝึกงานที่โรงเรียน มีอยู่วันหนึ่งผมต้องเดินเอกสารไปที่ห้องพักครูแผนกหนึ่ง ผมได้เจอเด็กฝึกงานผู้หญิงคนหนึ่ง ผมรู้สึกแปลกๆ กับคนนี้มาก และผมก็ชอบคนนี้มา (แบบไร้เหตุผล) จากนั้นผมก็ขึ้นมาหาเขาตลอดเวลาว่าง ไม่ว่างก็โดดงานมาหาเขา เขาก็ถามผมประจำว่าว่างงานหรอ ผมก็ตอบเขาว่าว่างตลอด (ทำไงได้ ก็อยากรู้จักนิ่) แต่ที่ผมขึ้นไปทุกวัน เขาก็ไม่รู้สึกว่าผมกำลังจะจีบเขาอยู่ จนกระทั่งเขาทักเฟสมา ทักทายเรา คุยกับเรา ผมรู้สกดีใจมากครับ เขาทักมาตอนไหน ผมจะรีบตอบตลอด ต่างจากคนอื่น ที่ดองไว้ครึ่งวันกว่าจะตอบ ตลอดมาผมก็พยายามจะทำให้รู้ว่าผมชอบเขา จีบเขาบ้าง แล้วก็บอกว่าล้อเล่น เพราะกลัวเขาจะเลิกคุยกับเรา (แต่ที่ล้อเล่นนั่นคือเรื่องจริง อยากให้รู้จัง) ผมก็คุยกับเขาอย่างนี้มาตลอด จนกระทั้งเมื่อวาน เขาบอกผมตรงๆว่าเขาก็ชอบผม ผมรู้สึกดีใจมาก ผมก็ไม่กล้าบอกเขาตรงๆว่าผมก็ชอบเขา ก็ได้แต่ถามเขาว่า "แล้วคิดยังไงล่ะ" ตกดึกผมก็คุยกับเขา จนเขาถามผมว่า ถ้าเขาจะเล่าเรื่องบางอย่าง เราจะเกลียดเขามั้ย เราก็บอกว่าเราไม่เกลียดเธอหรอก เล่ามาเลย เชาก็เล่าให้ฟังว่าเขาแอบชอบใครก็ไม่รู้มาสองปีแล้ว แล้วก็เล่าเรื่อยๆ จนเราสั่งให้เขาพอได้แล้ว จากนั้นก็บอกว่าฝันดี (ด้วยความที่รับไม่ได้ ที่เขาไม่ได้ชอบเราแค่คนเดียว เขาชอบคนอื่นด้วย) จนถึงวันนี้ เราตัดใจจากเขา เพื่อให้เขาชอบกับคนที่เขาชอบ เรารู้สึกเจ็บมากๆ เหมือนโดนถีบหล่นจากตึก 10 ชั้นแต่ไม่ตาย จากที่ไม่เคยรักใครเลย รักครั้งแรกมันเจ็บขนาดนี้เลยหรอ จากนั้นก็ได้เป็นแค่เพื่อนกัน ตอนนี้ผมรู้สึกเสียใจมาก ผมไม่รู้จะทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้ดี จบแค่นี้ก่อนนะครับ