ก่อนอื่น ต้องขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ เพิ่งสมัครเป็นสมาชิกเป็นครั้งแรก
หลายต่อหลายครั้งที่อ่าน เรื่องราวความรักใบพันทิปได้ข้อคิดดีๆ
จึงมีประสบการณ์ที่อยากจะระบาย
เริ่มต้นที่ว่า ตลอด16-17ปีที่เกิดมา ไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลยสักครั้ง ได้แต่แอบชอบคนนั้นคนนี้
ส่วนตัวเป็นไม่สวยเลย คิดอยู่แค่ว่า ได้แค่มองก็พอแล้ว เพื่อนนี่ก็นะ ในกลุ่มก็มีแฟนกันเกือบหมด ไปไหนทีก็เหมือนเป็นไส้ติ่งพร้อมที่จะถูกตัดออกได้ทุกเมื่อ
จนเข้าม.ปลาย บอกได้เลยว่า ชิวๆมาตลอด ใครๆก็คิดว่าสาวม.ปลายนี่น่ารักกันทั้งนั้น เด็กในเมืองก็ขาวๆใสๆกันหมด ตัวเองเป็นคนอยากสวย แต่ไม่ชอบดูแลตัวเอง ทาครีมหรอ เหนอะมาก แต่งหน้าทาปากไม่เป็น วันๆทาแป้งแคร์ก็หรูแล้ว
จนกลางๆช่วงของม.5 ช่วงเรียนวิชานึง ซึ่งเรียนรวมกันกับอีกห้องในชั้นม.5เหมือนกัน. วันนั้นคงมีเด็กใหม่ของอีกห้องเข้ามา เพื่อนคนหนึ่งสนิทนะ บอกว่า เด็กใหม่ห้องนั้นน่ารักอ่า หาเฟซให้หน่อยดิ บอกเลย ตั้งแต่เกิดมา ไม่มีแฟนก็เพราะชอบเป็นแม่สื่อให้เพื่อนนี่แหละ แต่ก็ประสบความสำเร็จไปหลายคนอยู่นะ ขอต่อจากการตามหาเฟซผช.ให้เพื่อน ก็หามาให้จนได้ หึ๋ย อยู่ก็เขินแทนเพื่อนเฉย เพื่อนบอกคุยให้หน่อยนะ ก็คุยให้ นี่คุยทุกวัน ก็รู้สึกว่าตัวเองนี่ยิ้มตลอด จนเพื่อนรู้ เพื่อนคนนี้ จริงๆแล้วเค้าก็ไม่ได้จริงจังอะไรกับเค้าหรอก แค่ปลื้มเฉยๆ และเพื่อนก็ถามว่าชอบหรอ จะบอกว่าไงดีล่ะ คุยทุกวันก็เขินอยู่นะ เพื่อนในกลุ่มทุกคนรู้เท่านั้นแหละ บอกว่าจะช่วย จากเป็นแม่สื่อ ตอนนี้เริ่มมีความรักแล้วค่า จากเป็นคนที่เคยน้ำหนักถึง55 สูงแค่153 ครีมไม่ชอบทา ก็ดูแลตัวเองมากขึ้น อยู่ๆน้พหนักก็ลดไปเอง เหลือ47 ภายใน1เดือน ระหว่างที่เป็นนักเลงคีย์บอร์ดคุยกับเค้าในเฟซทุกวัน อาจเป็นเพราะห่วงคุยมากกว่ากินข้าว แอบมองทุกวันเลย ขนาดอยู่คนละห้อง ยังมีตารางเรียนของเข้าเลย
อยู่มาวันหนึ่ง เป็นวันเกิดของเค้าและเป็นวันที่เราเองต้องเรียนแนะแนวห้องเป็นกัน ตอนเช้าก็เอาคุ้กกี้ห่อน้อยๆและโน้ตเบิร์ดเดย์ติดไป ฝากให้เพื่อนเอาไปให้ เค้ารู้ว่าเราชื่ออัไรแต่เค้าไม่รู้ว่าเราคือคนไหน จนถึงคาบเรียนแนะแนว ต้องหน้านิ่งที่สึด เพราะพวกเพื่อนผช.ของเค้าก็คอยสังเกตหาว่าใครเอาคุ้กกี้มาให้เพื่อนเค้า ใจนี่เต้นรัวไปหมด กลัวว่าเค้ารู้ว่าคนไหน งานนี้แหละ ตายแน่ และก็ตายของจริง เลิกเรียน แล้วเรากำลังเดินผ่านหลังกลุ่มพวกเค้า เมื่อเพื่อนเค้าดันถามเพื่อนผช.ห้องเราว่า คนที่ชื่อ หม่อน (ชื่อสมมติ) คนไหน นางแอบชอบเพื่อนกูว่ะ แค่นั่นแหละ เพื่อนผช.ห้องเราก็ตะโกนว่า หม่อนชอบไม้หรอ!!!! ตัวเองนี่รีบวิ่งแล้วลากเพื่อนหนีทันใด โอ้ยตาย จบเลยค่า เพราะกลัวว่าเค้าจะรู้ว่าเราเป็นใคร คนขี้เหร่อย่างเราก็อายสิคะ ไปแอบรักเด็กใหม่น่าตาดี แต่เกินคาด เย็นกลับมา แชทเฟซเด้งมาว่า ขอบคุณสำหรับขนมนะ แค่นั้นแหละ อยากจะกรี้ดดดดดดดดดดดด. ลุยค่ะลุย
ดึกแล้วๆ ใครอยากฟังต่อบ้างคะ เดี๋ยวเช้าๆจะมาเล่าให้จบ
แอบรักจนไดรัก นี่สิฟินสุดๆ ว่าไหมคะ???
หลายต่อหลายครั้งที่อ่าน เรื่องราวความรักใบพันทิปได้ข้อคิดดีๆ
จึงมีประสบการณ์ที่อยากจะระบาย
เริ่มต้นที่ว่า ตลอด16-17ปีที่เกิดมา ไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลยสักครั้ง ได้แต่แอบชอบคนนั้นคนนี้
ส่วนตัวเป็นไม่สวยเลย คิดอยู่แค่ว่า ได้แค่มองก็พอแล้ว เพื่อนนี่ก็นะ ในกลุ่มก็มีแฟนกันเกือบหมด ไปไหนทีก็เหมือนเป็นไส้ติ่งพร้อมที่จะถูกตัดออกได้ทุกเมื่อ
จนเข้าม.ปลาย บอกได้เลยว่า ชิวๆมาตลอด ใครๆก็คิดว่าสาวม.ปลายนี่น่ารักกันทั้งนั้น เด็กในเมืองก็ขาวๆใสๆกันหมด ตัวเองเป็นคนอยากสวย แต่ไม่ชอบดูแลตัวเอง ทาครีมหรอ เหนอะมาก แต่งหน้าทาปากไม่เป็น วันๆทาแป้งแคร์ก็หรูแล้ว
จนกลางๆช่วงของม.5 ช่วงเรียนวิชานึง ซึ่งเรียนรวมกันกับอีกห้องในชั้นม.5เหมือนกัน. วันนั้นคงมีเด็กใหม่ของอีกห้องเข้ามา เพื่อนคนหนึ่งสนิทนะ บอกว่า เด็กใหม่ห้องนั้นน่ารักอ่า หาเฟซให้หน่อยดิ บอกเลย ตั้งแต่เกิดมา ไม่มีแฟนก็เพราะชอบเป็นแม่สื่อให้เพื่อนนี่แหละ แต่ก็ประสบความสำเร็จไปหลายคนอยู่นะ ขอต่อจากการตามหาเฟซผช.ให้เพื่อน ก็หามาให้จนได้ หึ๋ย อยู่ก็เขินแทนเพื่อนเฉย เพื่อนบอกคุยให้หน่อยนะ ก็คุยให้ นี่คุยทุกวัน ก็รู้สึกว่าตัวเองนี่ยิ้มตลอด จนเพื่อนรู้ เพื่อนคนนี้ จริงๆแล้วเค้าก็ไม่ได้จริงจังอะไรกับเค้าหรอก แค่ปลื้มเฉยๆ และเพื่อนก็ถามว่าชอบหรอ จะบอกว่าไงดีล่ะ คุยทุกวันก็เขินอยู่นะ เพื่อนในกลุ่มทุกคนรู้เท่านั้นแหละ บอกว่าจะช่วย จากเป็นแม่สื่อ ตอนนี้เริ่มมีความรักแล้วค่า จากเป็นคนที่เคยน้ำหนักถึง55 สูงแค่153 ครีมไม่ชอบทา ก็ดูแลตัวเองมากขึ้น อยู่ๆน้พหนักก็ลดไปเอง เหลือ47 ภายใน1เดือน ระหว่างที่เป็นนักเลงคีย์บอร์ดคุยกับเค้าในเฟซทุกวัน อาจเป็นเพราะห่วงคุยมากกว่ากินข้าว แอบมองทุกวันเลย ขนาดอยู่คนละห้อง ยังมีตารางเรียนของเข้าเลย
อยู่มาวันหนึ่ง เป็นวันเกิดของเค้าและเป็นวันที่เราเองต้องเรียนแนะแนวห้องเป็นกัน ตอนเช้าก็เอาคุ้กกี้ห่อน้อยๆและโน้ตเบิร์ดเดย์ติดไป ฝากให้เพื่อนเอาไปให้ เค้ารู้ว่าเราชื่ออัไรแต่เค้าไม่รู้ว่าเราคือคนไหน จนถึงคาบเรียนแนะแนว ต้องหน้านิ่งที่สึด เพราะพวกเพื่อนผช.ของเค้าก็คอยสังเกตหาว่าใครเอาคุ้กกี้มาให้เพื่อนเค้า ใจนี่เต้นรัวไปหมด กลัวว่าเค้ารู้ว่าคนไหน งานนี้แหละ ตายแน่ และก็ตายของจริง เลิกเรียน แล้วเรากำลังเดินผ่านหลังกลุ่มพวกเค้า เมื่อเพื่อนเค้าดันถามเพื่อนผช.ห้องเราว่า คนที่ชื่อ หม่อน (ชื่อสมมติ) คนไหน นางแอบชอบเพื่อนกูว่ะ แค่นั่นแหละ เพื่อนผช.ห้องเราก็ตะโกนว่า หม่อนชอบไม้หรอ!!!! ตัวเองนี่รีบวิ่งแล้วลากเพื่อนหนีทันใด โอ้ยตาย จบเลยค่า เพราะกลัวว่าเค้าจะรู้ว่าเราเป็นใคร คนขี้เหร่อย่างเราก็อายสิคะ ไปแอบรักเด็กใหม่น่าตาดี แต่เกินคาด เย็นกลับมา แชทเฟซเด้งมาว่า ขอบคุณสำหรับขนมนะ แค่นั้นแหละ อยากจะกรี้ดดดดดดดดดดดด. ลุยค่ะลุย
ดึกแล้วๆ ใครอยากฟังต่อบ้างคะ เดี๋ยวเช้าๆจะมาเล่าให้จบ