เราแคร์เพื่อนเกินไปไหม?

เราเป็นคนที่ชอบเก็บเอาเรื่องเล็กๆน้อยๆมาคิด  แล้วก็รู้สึกแย่ ตอนอยู่กับเพื่อน  เราไม่พอใจอะไร เราเลือกที่จะไม่พูด เพราะเรากลัวทำให้เขาเสียความรู้สึกหรือเสียใจ ทั้งที่เราอึดอัดมากๆ และบางครั้งมันรู้สึกแย่สุดๆ แต่เราก็เลือกที่จะเงียบ  แต่กับพวกเค้า  แสดงทุกอย่างตรงๆกับเราได้ แต่พอเราทำ เรารู้สึกว่าพวกเค้า มองว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดมาก เหมือนเขาทำกับเราได้แต่เราไม่มีสิทธิ์ที่จะทำ     ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนว่าการอยู่กับตัวเองคนเดียวมันมีความสุขมากกว่าการอยู่กับกลุ่มคนเยอะๆซะอีก  เพราะเราไม่ต้องพยายามฝืนในหลายๆอย่างที่เราไม่ชอบ  พอมันเกิดขึ้นบ่อยๆ เรารู้สึกเบื่อทุกๆอย่าง แบบไม่มีสาเหตุ พอเริ่มเบื่อ เหมือนมันเริ่มเหนื่อย  เราเหมือนต้องพยายาม ทำสิ่งที่เราฝืนอยู่ตลอดเวลา  จากเราที่เคยยิ้มหัวเราะ ออกมาจากใจหรือความรู้สึกจริงๆ เราเริ่มรู้สึกว่าการทำแบบนั้นมันไม่ได้ออกมาจากใจเราของเราจริงๆแล้ว  มันเหมือนเราสร้างกำแพงขึ้นมาปิดตายความรู้สึกพวกนั้นไว้  ตอนนี้เรารู้สึกว่าไม่สามารถไว้ใจใครได้นอกจากตัวเอง เรารู้สึกว่าถ้าให้ใจใครไปเต็มร้อยแล้วเราจะต้องเสียใจแบบที่ผ่านๆมา  ทั้งที่เมื่อก่อน เราไม่เคยเป็นแบบนี้ เรารู้สึกกลัวมันเหมือนโดนหักหลัง   สิ่งที่เราพิมพ์ทั้งหมดนี้มันคือมุมมองในความรู้สึกของเราด้านเดียว    เราแค่อยากรู้ว่า  เราแคร์เพื่อนเกินไปไหม   หรือเป็นเราเองที่เห็นแก่ตัว   เราอยากที่จะไม่ต้องเก็บเอาเรื่องเล็กๆน้อยๆมาคิดให้มันรู้สึกแย่  เพราะตอนนี้มันรู้สึกแย่จริงๆเพราะเหมือนเอาเราทุกๆอย่างมากดดันตัวเองให้รู้สึกแย่ขึ้นไปมากกว่าเก่าอีก  เราเคยอยากไป ปรึกษาจิตแพทย์ด้วยซ้ำว่าเราเป็นโรคประสาทรึเปล่า ถ้า อ่านกระทู้เราแล้วมองว่ามันไร้สาระ เราต้องขอโทษด้วย เราเเค่อยากระบาย  เราไม่สามารถพูดหรือปรึกษาใครที่เราไว้ใจได้  เราแค่อยากรู้ ว่ามุมมองของคนอื่นมองเรายังไง เมื่อได้อ่านดระทู้ของเรา ช่วยแนะนำเราทีว่าเราควรจัดการกับเรื่องพวกนี้ยังไงแบบไหน  หรือเราเป็นโรคประสาทไหม?  😂