ดิฉันอายุ 25 ปี แต่งงานแล้ว สามีอยากมีลูกมากๆ ส่วนดิฉันไม่อยากมีลูก เพราะไม่ชอบเด็กเล็ก แต่เด็กโตปกตินะคะ ประมาณ ป. 3 ขึ้นไป รู้สึกเฉยๆคะ ส่วนตัวแล้ว ไม่มีเหตุการณ์อะไรฝังใจให้เกลียดเด็กนะคะ แต่ไม่ชอบเวลาได้ยินเสียงเด็กกรี๊ด แล้วสำหรับเด็กผู้ชายก็เฉยๆคะ เป็นเฉพาะเด็กผู้หญิง ไม่รู้เป็นเพราะอะไร

เวลาขึ้นรถเมล์ ไปเจอเด็กผู้หญิงนี่หนีเลยคะ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากให้มามองเรา เริ่มรู้สึกว่า ไม่ชอบเด็กผู้หญิงมาตั้งแต่เด็กๆแล้วคะ สมัยก่อน ดิฉันอยู่ประมาณ ป.4 เพื่อนผู้หญิงของน้องชายมาเล่นกับน้องที่บ้าน ดิฉันก็เอาขี้จิ้งจกให้เด็กคนนี้กิน แล้วชอบแอบหยิก ไม่คิดเลยว่าโตมา ก็ยังเป็นแบบนี้

วันนี้เพื่อนในเฟสบุ๊คแชร์รูปเด็กผู้หญิงอายุ 4-5 ขวบ ถูกพ่อเลี้ยงทุบตี ตาบวม ตัวช้ำ ดิฉันกลับไม่รู้สึกสงสาร (ขอโทษพ่อแม่เด็กด้วยนะคะ) คือดิฉันไม่ได้อยากจะทุบตีน้องเขานะคะ แต่รู้สึกเฉยๆ ไม่น่าสงสาร กลับกัน เห็นรูปเด็กผู้ชาย (จากเฟสบุ๊คเหมือนกัน) น้องคนที่ยืนตัวตรงใส่เสื้อนักเรียนดำๆ ขาดๆ กางเกงตัวใหญ่ๆ ที่ขอรับบริจาคชุดนักเรียน แค่ดูภาพ น้ำตาก็เอ่อๆแล้ว รู้สึกสงสารมาก

ตอนนี้กลุ้มใจมาก สามีอยากมีลูก แล้วถ้าได้ลูกผู้หญิง เรายังกังวลๆอยู่ คือเป็นลูก อุ้มท้องมา คลอดมา ยังไงก็รักตามสัญชาตญาณความเป็นแม่อยู่แล้ว แต่ถ้าอีกหน่อย เกิดมีลูกผู้ชายมาอีกคน ดิฉันกลัวจะกลายเป็นแม่ที่ลำเอียง รักลูกไม่เท่ากันเพราะความที่ไม่ชอบเด็กผู้หญิงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ดิฉันควรทำอย่างไรดีคะ หรือควรจะปรึกษาจิตแพทย์ดี เพื่อบรรเทาและรักษาอาการไม่ชอบเด็กผู้หญิง

**เพิ่มเติมนะคะ**

ขอบคุณทุกท่านที่มาตอบนะคะ
ขออนุญาตอธิบายนะคะ ตอนที่เอาขี้จิ้งจกกับแอบหยิก ตอนนั้นเราอยู่ป.4 คะ ไม่ชอบเด็กคนนี้ คือชอบมาบ้านเรา แล้วมาเล่นกับน้องชายเราแบบชู้สาว ประมาณว่าโตเกินอายุ และก็เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ส่วนปัจจุบัน ดิฉันไม่ได้มีความคิดอยากจะทุบตีเด็กนะคะ ที่บอกว่าติดนิสัยมาคือ นิสัยไม่ชอบเด็กผู้หญิงคะ

ส่วนเรื่องลำเอียงนั้น เพราะเคยเห็นและรู้จักกับหลายๆครอบครัวที่รักลูกผู้หญิงและลูกผู้ชายไม่เท่ากันคะ

แต่เรื่องไม่สงสารนี่ยอมรับคะว่า ไม่สงสาร รู้สึกเฉยๆ แต่ไม่ได้รู้สึกสะใจ หรือรู้สึกดีที่ได้เห็นนะคะ

และดิฉันไม่ใช่คนใจร้อนหรืออารมณ์ร้ายนะคะ เป็นคนใจเย็น และยืดหยุ่นมากคะ

ดิฉันมั่นใจว่า ถ้าลูกเกิดมายังไงก็ต้องรักเค้าอยู่แล้ว อย่างที่บอกไปว่า สัญชาตญาณความเป็นแม่ เพราะดิฉันก็มีน้องผู้หญิง ตอนนี้ก็ยังอยู่แค่ป.3 ก็ช่วยแม่เลี้ยงน้องมา มีความผูกผัน แล้วก็รักน้องมากเท่าๆกับน้องผู้ชาย (แต่น้องดิฉันไม่กรี๊ดนะคะ) แต่ที่กังวลก็คือ ถ้ามีลูกคนที่ 2 เป็นผู้ชาย ด้วยความที่ไม่ชอบเด็กผู้หญิงมาแต่ไหนแต่ไร กลัวจะทำให้รักลูกผู้ชายมากกว่า เรื่องความลำเอียงเนี่ย มันมีจริงๆนะคะ เพียงแต่คุณอาจจะไม่เคยเจอเท่านั้นเอง

ขอบคุณคะ