***กระทู้แรกนะครับผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วยครับ
ปกติผมติดตามพันทิปมานานมากแล้วครับแต่ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องมาตั้งกระทู้เองเลย
แต่มีอะไรหลายๆอย่างที่ผมอยากจะบอกกับผู้หญิงคนนึง แต่คงไม่มีโอกาสได้บอกด้วยตัวเองแล้ว
และผมเชื่อครับว่าเธอจะได้อ่านมัน
ผมเป็นนักดนตรีครับ เมื่อก่อนยอมรับว่าใช้ชีวิตเสเพลมาเยอะ กินเหล้าเมาแทบทุกวัน เจอผู้หญิงมาก็เยอะ แต่ไม่เคยจริงจังกับใคร
ชีวิตตอนนั้นคิดตลอดว่าใช้ชีวิตแบบนี้มีความสุขดีแล้ว ไม่ต้องผูกมัด จะคุยกับใครก็ได้
อยากไปไหนอยากทำอะไรก็ไม่ต้องคอยรายงานใคร ตอนนั้นความรู้สึกมันดีมากเลยครับ
แต่ความคิดผมก็เปลี่ยนไปเมื่อมาเจอกับผู้หญิงคนนึง เราเจอกันที่ร้านที่ผมเล่นครับ แว๊บแรกที่ผมมองเธอ เห็นสายตาของเธอมองมาที่ผม
สายตาคู่นั้นรอยยิ้มของเธอมันทำให้ผมละสายตาจากเธอไม่ได้เลย เธอน่ารัก ผมยาว ซึ่งผมแพ้ผู้หญิงผมยาววถึงยาวมากมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ละเราก็ได้รู้จักครับตั้งแต่วันนี้ แต่รู้จักได้ไงผมไม่ขอลงรายละเอียด
ผมคุยกับเธอทุกวันเริ่มจากไลน์และก็เริ่มโทรคุย เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผมเคยรู้จัก เป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก
เข้าถึงได้ยาก ซึ่งมันก็ท้าทายผู้ชายแบบผมซะด้วยสิ ก็เลยเอาวะ ต้องจีบให้ติดแหละ งานหินดี
ตอนนั้นคิดว่าแค่ชอบครับ จีบไม่ติดก็ไม่เป็นไร ถ้าติดได้ก็ดี
แล้วเราก็ได้คบกันครับ
จากภายนอกดูเธอเป็นคนหยิ่ง พูดน้อย แต่รู้จักเธอจริงๆเธอเป็นคนมองโลกในแง่ดี ติงต๊องมากครับ555 ชอบทำหน้าเอ๋อๆงงๆ เวลางอนหรือโกรธเธอจะชอบนั่งบ่นอยู่คนเดียว ซึ่งผมมองว่ามันน่ารักดีนะ ชอบแกล้งผมมาก กินเก่ง เธอชอบเค้กครับ เวลางอนกันไม่ต้องพูดอะไรมาก
พาไปกินเค้กเธอก็หายแล้วครับ5555 ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเธอ เธอดูแลผมดีมาก
ตอนนี้ความคิดและความรู้สึกผมเปลี่ยนไปแล้วครับ ใช่ครับ ผมรักเธอเข้าแล้ว
ยิ่งวันเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ผมยิ่งรักเธอมากขึ้นทุกวัน เธอเข้ามาทำให้ชีวิตผมดีขึ้นมาก เข้ามาทำให้คนอย่างผมคิดถึงอนาคตมากกว่าการอยู่ไปวันๆ
เธอขอให้ผมเลิกเล่นดนตรีครับ เพราะมันต้องเจอคนเยอะ เธอเป็นคนคิดมาก ผมก็โอเคครับเลิกเล่น เพื่อทำให้เธอสบายใจ
แล้วหันมาทำงานประจำอย่างเดียว เหล้าผมก็ค่อยๆลด จนตอนนี้ผมเลิกได้แล้วครับ
ผมชอบเล่นกีต้าและร้องเพลงให้เธอฟัง ก่อนนอนผมจะร้องเพลงกล่อมเธอทุกคืน เพลงที่เธอชอบฟังคือเพลง สัญญาจะไม่ไปไหน ของโปเตโต้ครับ
ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ร้องเพลงให้เธอฟัง และเห็นเธอหลับไป
เวลาผมมีเรื่องไม่สบายใจหรือเครียดจากที่ทำงาน เธอจะเข้ามากอดผม โดยไม่ต้องพูดอะไรเลยครับ
เวลาแห่งความสุขใครก็อยากให้มันอยู่นานๆ แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ และเหมือนเวลาของเราสองคนคงใกล้จะหมดแล้วครับ ความรักมันเริ่มอิ่มตัว
เธอเริ่มเอาแต่ใจมากขึ้น งอลมากขึ้น อะไรเล็กๆน้อยๆเธอก็เอา
มาคิดมากครับ บอกว่าผมเปลี่ยนไป ซึ่งมันเกิดจากตัวผมเองจริงๆ พักหลังๆ ผมไม่ค่อยมีเวลาเลยครับ งานเยอะ งอลผมง้อครับ มีทั้งที่ผมรู้และไม่รู้
จนพักหลังๆผมรู้สึกว่ามันมากไป ทั้งเครียดเรื่องงานด้วย ผมเลยเลือกที่หายไป ไม่ติดต่อเธอเลยเป็นเดือนๆ โทรมาผมก็ไม่รับ ไลน์ไม่ตอบ ผมคิดว่าห่างกัน
เพื่อจะได้คิดทบทวนว่าเราสองคนยังรักกันมากพอรึเปล่า ผมคิดถึงเธอมากแต่คิดว่ากลับไปคุยตอนนี้ก็คงเหมือนเดิม
เธอโทรมาหาผมทุกวันถึงผมจะไม่รับสาย แล้วเหมือนเธอคงเหนื่อยแล้วครับ เธอเงียบหายไป แต่ผมก็ยังไม่ติดต่อกลับไปครับ
แต่ผมเชื่อนะครับว่าคนเราถ้ายังรักยังคิดถึงมันก็คงไปไหนไม่รอด
ละผมก็ตัดสินใจกลับไปหาเธอ จะกลับไปขอคืนดี
เธอเปิดประตูมาพร้อมกับสีหน้าที่เย็นชา และไม่พูดอะไรครับ บรรยากาศในห้องตอนนั้นมันดูเย็นๆเงียบๆ แบบอธิบายไม่ถูก
เธอพูดมาประโยคนึงครับ "จะกลับมาทำไมตอนนี้ " เธอนั่งหันหลังให้ผมพูดพร้อมกับปาดน้ำตา
ผมเข้าไปกอดเธอละบอกขอโทษ ให้โอกาสเค้าได้มั้ย
เธอบอกว่าตอนนี้เธอมีคนที่คุยด้วยแล้วรู้สึกดีแล้ว ผู้ชายคนนั้นเข้ามาในช่วงที่เธอกำลังแย่ คอยอยู่ข้างคอยรับฟัง
มันทำให้เธอรู้สึกดี ถึงเธอจะยังรักผมอยู่แต่เธอคงกลับไปไม่ได้แล้ว เธอหันมากอดผมแล้วร้องไห้ พร้อมกับพูดว่า "เราเลิกกันนะ"
ตอนนั้นหน้าผมชาไปหมดครับ อยู่ๆน้ำตาก็ไหล เธอเดินไปเปิดลิ้นชักและหยิบสมุดเล่มนึงมาให้ผม เธอบอกว่าแล้วค่อยเปิดดูนะ
กลับไปเถอะ ตอนนั้นผมได้แต่ร้องไห้และกอดเธอไว้ แต่เธอบอกพอแล้ว เธอไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว
ในสมุดเล่มนั้นคือไดอารี่ที่เธอเขียนตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันจนคบกันเป็นแฟน มีทั้งรูปที่เธอแอบถ่ายผมตอนที่เราไปเที่ยวด้วยกัน
ทำอะไรด้วยกันเต็มไปหมด ผมอ่านมาจนถึงหน้าหลังๆ ทำให้ผมได้รับรู้ความรู้สึกว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหน ในเวลาที่ผมหายไป
เธอบอกว่าหลายครั้งที่เธอต้องเก็บความรู้สึกแย่ๆไว้คนเดียว โดยที่ผมไม่รู้เลย เธอเลือกที่จะไม่พูดเพราะเห็นผมเครียดจากงานมามากแล้ว
ไม่อยากทำให้รู้สึกไม่สบายใจ
"สมุดเล่มนี้เค้าตั้งใจทำให้...ในวันครบรอบของเรา แต่มันคงจะไม่ถึงแล้วเนาะ" ผมอ่านไปทั้งน้ำตา
หลังจากวันนั้นผมพยายามง้อ พยายามแล้วทุกอย่าง แต่เธอไปแล้วครับ เธอจากผมไปแล้ว
เธอเปิดตัวแฟนใหม่ ผมรับรู้และเห็นทุกความเป็นไป ผมเสียใจมากๆที่คนที่ได้อยู่ข้างๆเธอวันนี้ไม่ใช่ผมอีกแล้ว
เธอลบทุกอย่างของเราจนหมด แต่ผมลืมเธอไม่ได้เลย จะสองปีแล้วครับ ยังคิดถึงทุกวัน
ก่อนนอนผมจะร้องเพลงส่งทางไลน์ให้เธอทุกวัน ถึงรู้ว่าเธอจะลบผมไปแล้ว
ขอบคุณนะสำหรับทุกอย่างทีทำให้เค้า เปลี่ยนเค้าจากคนใช้ชีวิตไปวันๆในวันนี้เค้าทำตัวใหม่แล้วนะ
มีทุกอย่างที่มั่นคงแล้ว ถึงวันนี้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่เค้าก็ยังคิดถึงคุณทุกวันนะ ทุกอย่างที่คุณให้เค้ามันยังอยู่ที่เดิม
ขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ ขอโทษที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันจนถึงวันนั้น วันที่เค้าจะร้องเพลงกล่อมคุณตอนอายุ70ไงล่ะ
คิดถึงนะครับ...
*สุดท้ายนี้ผมอยากจะฝากถึงคนที่ตอนนี้ยังมีคนที่คุณรักอยู่ข้างๆ ดูแลเธอให้ดีเถอะครับ อย่าคิดว่าการหายไปมันคือการแก้ปัญหาครับ
เพราะตอนที่เรากลับมาเธออาจไม่อยู่แล้วก็ได้*
จากกันทั้งที่ยังรักมันทรมานมากครับ...
เธอจากผมไปแล้วครับ....
ปกติผมติดตามพันทิปมานานมากแล้วครับแต่ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องมาตั้งกระทู้เองเลย
แต่มีอะไรหลายๆอย่างที่ผมอยากจะบอกกับผู้หญิงคนนึง แต่คงไม่มีโอกาสได้บอกด้วยตัวเองแล้ว
และผมเชื่อครับว่าเธอจะได้อ่านมัน
ผมเป็นนักดนตรีครับ เมื่อก่อนยอมรับว่าใช้ชีวิตเสเพลมาเยอะ กินเหล้าเมาแทบทุกวัน เจอผู้หญิงมาก็เยอะ แต่ไม่เคยจริงจังกับใคร
ชีวิตตอนนั้นคิดตลอดว่าใช้ชีวิตแบบนี้มีความสุขดีแล้ว ไม่ต้องผูกมัด จะคุยกับใครก็ได้
อยากไปไหนอยากทำอะไรก็ไม่ต้องคอยรายงานใคร ตอนนั้นความรู้สึกมันดีมากเลยครับ
แต่ความคิดผมก็เปลี่ยนไปเมื่อมาเจอกับผู้หญิงคนนึง เราเจอกันที่ร้านที่ผมเล่นครับ แว๊บแรกที่ผมมองเธอ เห็นสายตาของเธอมองมาที่ผม
สายตาคู่นั้นรอยยิ้มของเธอมันทำให้ผมละสายตาจากเธอไม่ได้เลย เธอน่ารัก ผมยาว ซึ่งผมแพ้ผู้หญิงผมยาววถึงยาวมากมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ละเราก็ได้รู้จักครับตั้งแต่วันนี้ แต่รู้จักได้ไงผมไม่ขอลงรายละเอียด
ผมคุยกับเธอทุกวันเริ่มจากไลน์และก็เริ่มโทรคุย เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผมเคยรู้จัก เป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก
เข้าถึงได้ยาก ซึ่งมันก็ท้าทายผู้ชายแบบผมซะด้วยสิ ก็เลยเอาวะ ต้องจีบให้ติดแหละ งานหินดี
ตอนนั้นคิดว่าแค่ชอบครับ จีบไม่ติดก็ไม่เป็นไร ถ้าติดได้ก็ดี
แล้วเราก็ได้คบกันครับ
จากภายนอกดูเธอเป็นคนหยิ่ง พูดน้อย แต่รู้จักเธอจริงๆเธอเป็นคนมองโลกในแง่ดี ติงต๊องมากครับ555 ชอบทำหน้าเอ๋อๆงงๆ เวลางอนหรือโกรธเธอจะชอบนั่งบ่นอยู่คนเดียว ซึ่งผมมองว่ามันน่ารักดีนะ ชอบแกล้งผมมาก กินเก่ง เธอชอบเค้กครับ เวลางอนกันไม่ต้องพูดอะไรมาก
พาไปกินเค้กเธอก็หายแล้วครับ5555 ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเธอ เธอดูแลผมดีมาก
ตอนนี้ความคิดและความรู้สึกผมเปลี่ยนไปแล้วครับ ใช่ครับ ผมรักเธอเข้าแล้ว
ยิ่งวันเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ผมยิ่งรักเธอมากขึ้นทุกวัน เธอเข้ามาทำให้ชีวิตผมดีขึ้นมาก เข้ามาทำให้คนอย่างผมคิดถึงอนาคตมากกว่าการอยู่ไปวันๆ
เธอขอให้ผมเลิกเล่นดนตรีครับ เพราะมันต้องเจอคนเยอะ เธอเป็นคนคิดมาก ผมก็โอเคครับเลิกเล่น เพื่อทำให้เธอสบายใจ
แล้วหันมาทำงานประจำอย่างเดียว เหล้าผมก็ค่อยๆลด จนตอนนี้ผมเลิกได้แล้วครับ
ผมชอบเล่นกีต้าและร้องเพลงให้เธอฟัง ก่อนนอนผมจะร้องเพลงกล่อมเธอทุกคืน เพลงที่เธอชอบฟังคือเพลง สัญญาจะไม่ไปไหน ของโปเตโต้ครับ
ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ร้องเพลงให้เธอฟัง และเห็นเธอหลับไป
เวลาผมมีเรื่องไม่สบายใจหรือเครียดจากที่ทำงาน เธอจะเข้ามากอดผม โดยไม่ต้องพูดอะไรเลยครับ
เวลาแห่งความสุขใครก็อยากให้มันอยู่นานๆ แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ และเหมือนเวลาของเราสองคนคงใกล้จะหมดแล้วครับ ความรักมันเริ่มอิ่มตัว
เธอเริ่มเอาแต่ใจมากขึ้น งอลมากขึ้น อะไรเล็กๆน้อยๆเธอก็เอา
มาคิดมากครับ บอกว่าผมเปลี่ยนไป ซึ่งมันเกิดจากตัวผมเองจริงๆ พักหลังๆ ผมไม่ค่อยมีเวลาเลยครับ งานเยอะ งอลผมง้อครับ มีทั้งที่ผมรู้และไม่รู้
จนพักหลังๆผมรู้สึกว่ามันมากไป ทั้งเครียดเรื่องงานด้วย ผมเลยเลือกที่หายไป ไม่ติดต่อเธอเลยเป็นเดือนๆ โทรมาผมก็ไม่รับ ไลน์ไม่ตอบ ผมคิดว่าห่างกัน
เพื่อจะได้คิดทบทวนว่าเราสองคนยังรักกันมากพอรึเปล่า ผมคิดถึงเธอมากแต่คิดว่ากลับไปคุยตอนนี้ก็คงเหมือนเดิม
เธอโทรมาหาผมทุกวันถึงผมจะไม่รับสาย แล้วเหมือนเธอคงเหนื่อยแล้วครับ เธอเงียบหายไป แต่ผมก็ยังไม่ติดต่อกลับไปครับ
แต่ผมเชื่อนะครับว่าคนเราถ้ายังรักยังคิดถึงมันก็คงไปไหนไม่รอด
ละผมก็ตัดสินใจกลับไปหาเธอ จะกลับไปขอคืนดี
เธอเปิดประตูมาพร้อมกับสีหน้าที่เย็นชา และไม่พูดอะไรครับ บรรยากาศในห้องตอนนั้นมันดูเย็นๆเงียบๆ แบบอธิบายไม่ถูก
เธอพูดมาประโยคนึงครับ "จะกลับมาทำไมตอนนี้ " เธอนั่งหันหลังให้ผมพูดพร้อมกับปาดน้ำตา
ผมเข้าไปกอดเธอละบอกขอโทษ ให้โอกาสเค้าได้มั้ย
เธอบอกว่าตอนนี้เธอมีคนที่คุยด้วยแล้วรู้สึกดีแล้ว ผู้ชายคนนั้นเข้ามาในช่วงที่เธอกำลังแย่ คอยอยู่ข้างคอยรับฟัง
มันทำให้เธอรู้สึกดี ถึงเธอจะยังรักผมอยู่แต่เธอคงกลับไปไม่ได้แล้ว เธอหันมากอดผมแล้วร้องไห้ พร้อมกับพูดว่า "เราเลิกกันนะ"
ตอนนั้นหน้าผมชาไปหมดครับ อยู่ๆน้ำตาก็ไหล เธอเดินไปเปิดลิ้นชักและหยิบสมุดเล่มนึงมาให้ผม เธอบอกว่าแล้วค่อยเปิดดูนะ
กลับไปเถอะ ตอนนั้นผมได้แต่ร้องไห้และกอดเธอไว้ แต่เธอบอกพอแล้ว เธอไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว
ในสมุดเล่มนั้นคือไดอารี่ที่เธอเขียนตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันจนคบกันเป็นแฟน มีทั้งรูปที่เธอแอบถ่ายผมตอนที่เราไปเที่ยวด้วยกัน
ทำอะไรด้วยกันเต็มไปหมด ผมอ่านมาจนถึงหน้าหลังๆ ทำให้ผมได้รับรู้ความรู้สึกว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหน ในเวลาที่ผมหายไป
เธอบอกว่าหลายครั้งที่เธอต้องเก็บความรู้สึกแย่ๆไว้คนเดียว โดยที่ผมไม่รู้เลย เธอเลือกที่จะไม่พูดเพราะเห็นผมเครียดจากงานมามากแล้ว
ไม่อยากทำให้รู้สึกไม่สบายใจ
"สมุดเล่มนี้เค้าตั้งใจทำให้...ในวันครบรอบของเรา แต่มันคงจะไม่ถึงแล้วเนาะ" ผมอ่านไปทั้งน้ำตา
หลังจากวันนั้นผมพยายามง้อ พยายามแล้วทุกอย่าง แต่เธอไปแล้วครับ เธอจากผมไปแล้ว
เธอเปิดตัวแฟนใหม่ ผมรับรู้และเห็นทุกความเป็นไป ผมเสียใจมากๆที่คนที่ได้อยู่ข้างๆเธอวันนี้ไม่ใช่ผมอีกแล้ว
เธอลบทุกอย่างของเราจนหมด แต่ผมลืมเธอไม่ได้เลย จะสองปีแล้วครับ ยังคิดถึงทุกวัน
ก่อนนอนผมจะร้องเพลงส่งทางไลน์ให้เธอทุกวัน ถึงรู้ว่าเธอจะลบผมไปแล้ว
ขอบคุณนะสำหรับทุกอย่างทีทำให้เค้า เปลี่ยนเค้าจากคนใช้ชีวิตไปวันๆในวันนี้เค้าทำตัวใหม่แล้วนะ
มีทุกอย่างที่มั่นคงแล้ว ถึงวันนี้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่เค้าก็ยังคิดถึงคุณทุกวันนะ ทุกอย่างที่คุณให้เค้ามันยังอยู่ที่เดิม
ขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ ขอโทษที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันจนถึงวันนั้น วันที่เค้าจะร้องเพลงกล่อมคุณตอนอายุ70ไงล่ะ
คิดถึงนะครับ...
*สุดท้ายนี้ผมอยากจะฝากถึงคนที่ตอนนี้ยังมีคนที่คุณรักอยู่ข้างๆ ดูแลเธอให้ดีเถอะครับ อย่าคิดว่าการหายไปมันคือการแก้ปัญหาครับ
เพราะตอนที่เรากลับมาเธออาจไม่อยู่แล้วก็ได้*
จากกันทั้งที่ยังรักมันทรมานมากครับ...