ปิดใจมานาน พอเจอความรู้สึกแบบนี้แบบนี้เลยไม่รู้ว่าคืออะไร

ต้องบอกก่อนเลยว่าเราโสดมา 4 ปีแล้วค่ะ เคยมีแฟนคนนึงสมัยมัธยมใสๆ ออกแนวปั๊ปปี้เลิฟไรงี้ พี่เค้าอายุมากกว่าเรา 2 ปี ก็คบกันมาเรื่อยๆค่ะ พี่เค้าดีกับเรามาก ก็คบกันปีกว่าเกือบ 2 ปี แต่แล้วก็เลิกกันไปคือจบกันด้วยดีนะคะสาเหตุที่เลิกกันเพราะอยู่ๆวันนึงเราก็รู้สึกว่าอยากใช้ชีวิตโสด อยากอยู่คนเดียวมากกว่า ตอนแรกก็ยังไม่เลิกกันหรอกค่ะ เราก็คุยๆกันค่ะว่าเรารู้สึกแบบนี้นะ คือเราค่อนข้างอยู่กันด้วยเหตุและผลอยู่แล้วค่ะ มีอะไรก็หันหน้ามาคุยกัน เราก็เลยตกลงห่างกันสักพัก ช่วงที่เราห่างๆกันเรากลับรู้สึกมีความสุขมาก รู้สึกว่านี่แหละคือสิ่งที่เราต้องการ ทีนี้เราก็เลยไปคุยกับพี่เค้าว่าแบบเรากลับมาเป็นพี่น้องกันได้ไหม เราก็รู้แหละว่าเราค่อนข้างเห็นแก่ตัว พี่เค้าก็พยายามรั้งเรานะแต่คือเราตอนนั้นคือไม่อย่างเดียวเลย ตอนนั้นเรารู้สึกผิดกับพี่เค้ามาก มากมาจนถึงตอนนี้ หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองค่ะ ก็คือการตั้งใจเรียนหนังสือ เราก็ใช้ชีวิตเฮฮาไปเรื่อย เที่ยวไปเรื่อยๆ เผลอแปปเดียวเวลามันผ่านมา 4 ปีแล้วค่ะ เราโสดมา 4 ปีแล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนะคะ 4 ปีที่ผ่านมาก็ไม่ใช่ว่าไม่มีใครเข้ามาเลยนะ ก็มีเข้ามาเรื่อยๆค่ะ แต่เรารู้สึกว่าเรายังไม่พร้อมมากกว่า ยังรู้สึกอยากอยู่คนเดียวอยู่ ยังชอบชีวิตแบบนี้อยู่ ออกแนวหวงความโสด หวงอิสรภาพ อีกเหตุผลนึงคือเรากลัวความรู้สึกของตัวเองค่ะ กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย กลัวว่าถ้าคบไปแล้วอยู่ๆวันนึงจะอยากกลับไปอยู่คนเดียวอีก กลัวทำเค้าเสียใจ จริงๆที่ผ่านมาบางคนที่เข้ามาเราก็รู้สึกดีด้วยนะ แต่พอชั่งน้ำหนักดูแล้วว่าจะไปต่อหรือถอยหลัง เราก็เลือกถอยหลังทุกที เข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะหลังจากที่เล่าความหลังมาสะยาว บอกก่อนว่าตอนนี้เราเรียนมหาลัยแล้วนะคะ ก็นานๆกลับบ้านที คือช่วงนั้นเป็นที่เราว่างติดกันหลายวันบังเอิญเป็นวันเกิดเราด้วยแม่เราเลยให้กลับบ้านค่ะ แต่ 2-3 วันก่อนที่เราจะบินกลับบ้าน เราก็นั่งเรียนตามปกติ อยู่ดีๆก็ผื่นขึ้นทั้งตัวเลยค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าแพ้อะไร พอเรียนเสร็จเราก็กลับห้องมากินยา ผื่นก็ยุบไปนิดเดียวแล้วสักพักก็ขึ้นใหม่ ก็เป็นแบบนี้ไปจนถึงวันที่บินกลับบ้านค่ะ คือที่ไม่ได้ไปหาหมอเพราะว่าต้องรีบเคลียงานก่อนกลับบ้าน ก็เลยไม่มีเวลา พอเราบินกลับมาบ้านผื่นก็ยังไม่ยุบวันรุ่งขึ้นแม่เราเลยพาไปหาหมอค่ะ พ้อยท์สำคัญมันอยู่ตรงนี้แหละค่ะ คือเราก็ไปโรงพยาบาลพอชั่งน้ำหนักวัดสูงสูงอะไรเสร็จคุณพยาบาลก็ให้เราไปนั่งรอที่หน้าห้องตรวจ เราก็นั่งรอ แต่ตามพวกโรงพยาบาลจะมีพวกบอร์ดต่างๆอยู่เยอะไงคะ แล้วเราเป็นพวกชอบอ่านหนังสือ อ่านมันทุกอย่างที่เป็นตัวหนังสือแล้วอ่านได้ (ฟังดูโรคจิตเนอะ 5555) เราก็อ่านไป แล้วก็มีคนๆนึงเดินผ่านหน้าเราไปเราก็ไม่ได้สนใจ เราก็อ่านบอร์ดรอพยาบาลเรียกชื่อต่อไปจนเรารู้สึกว่ามีคนมองอยู่ เราก็เลยหันกลับไปมองปรากฏว่าเป็นคนๆนึงยืนมองเราอยู่ เราก็ งง ก็จ้องกลับค่ะ สรุปเค้าเป็นหมอค่ะ เราจ้องตากับเค้าอยู่ประมาณ 3 วิ แล้วเค้าก็หันหน้าหนีแล้วก็เดินเข้าห้องตรวจไป ความรู้สึกตอนนั้นเราก็ งงๆ ค่ะ คือเรื่องมันเกิดขึ้นเร็วมาก พอถึงคิวเราเข้าห้องตรวจตอนเดินเข้าไปเราก็ยกมือไหว้ค่ะ เพราะถึงคุณหมอจะดูอายุไม่มากแต่ยังไงก็คงมากกว่าเรา (มาสืบดูตอนหลังถึงรู้ว่าอายุมากกว่าเรา 7 ปี กำลังใช้ทุนอยู่ค่ะ) พอเรานั่งคุณหมอก็ถามว่าเป็นอะไรมา เราก็ งงๆ ค่ะ 5555 จริงๆมันก็ไม่น่า งง ใช่ไหมคะ แต่ภาษาไทยเราไม่ค่อยแข็งแรงประกอบกับเราพูดภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันค่ะ พอคุณหมอถามเราก็เลยตอบแบบอึกๆอักๆค่ะ คุณหมอก็เลยพูดขึ้นมาว่า บอกมาเถอะไม่ต้องเขินหรอก ไอเรานี่งงหนักกว่าเดิมอีกค่ะ สตั๊นค่ะ เพราะไม่เคยเจอหมอพูดแบบนี้ใส่ อีกอย่างคือวันนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรเลยจริงๆ ไม่ได้ขงไม่ได้เขิน แต่ที่อึกอักนี่คือคิดคำอยู่ ก็ตรวจๆกันไปค่ะ เค้าก็ถามโน่นถามนี่ แต่ไม่รู้เราคิดไปเองรึเปล่าว่าหมอเค้าพูดกับเราแบบห้วนๆไม่เหมือนกับคนอื่นและก็ไม่ยอมมองหน้าเราเลยค่ะ ตั้งแต่ที่ยกมือไหว้ก็ทำเป็นมองโน่นอ่านนี่ ทั้งๆที่ไม่มีคนไข้ (เราไปตอนคลีนิคนอกเวลา คนไข้เลยไม่เยอะเหมือนตอนกลางวัน) เวลาตรวจก็ดูเงอะงะ แบบไม่กล้าจับตัวเราน่ะค่ะ คือเราปรึกษาว่าเรามีอาการปวดหลัง เค้าก็เอี้ยวตัวมาเหมือนจะจับหลังเราแบบจะจับอยู่แล้วแต่อยู่ๆก็กลับมานั่งหลังตรงแล้วก็หันมาบอกเราแบบ  ไปX-Ray ดีกว่าเนอะ เราก็ งงๆ ตอบไป ค่ะๆ ขนาดตอนหันมาคุยว่าแพ้ยาอะไรไหม กินยาอะไรมาก่อนหน้ารึเปล่า เค้ายังไม่มองหน้าเราเลยค่ะ เราก็เลยสงสัยว่าเพราะอะไร เรารู้สึกไม่ดีนะเหมือนเค้าโกรธอะไรเรารึเปล่า หรือโกรธที่เราพูดไม่รู้เรื่อง

แต่อยากบอกเลยว่าวันนั้นอ่ะไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ ไม่งั้นคงโดนเค้าจับได้ตอนฟังเสียงหัวใจแล้วแหละค่ะ เพราะใจเรามันคงเต้นแรง แต่เหตุมันเกิดหลังจากนั้นสิคะ หลังจากนั้นประมาณอาทิตย์นึง เราก็ไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมเรารู้สึกเห็นแต่หน้าหมอเต็มไปหมด ทั้งๆที่ปกติเราจำหน้าคนไม่ค่อยได้ แค่แยกย้ายกันไม่ถึงนาทีเราก็ลืมหน้าแล้วค่ะ ตอนนี้เราก็เป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้วค่ะ คือออกแนว crazy หมอไปเลย ตอนนี้เราให้คำตอบกับตัวเองว่าเราแค่สนใจเค้าค่ะ ไม่ได้ชอบไม่ได้รัก เพราะเรารู้สึกว่ามันเร็วไปถ้าจะใช้คำว่าชอบหรือรัก เพราะเราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเค้าเลย ไม่รู้จักนิสัยใจคอเค้าเลย เราเลยนิยามว่าสนใจไปก่อนค่ะ แต่เราก็สงสัยนะคะว่าคนที่ปิดใจมานาน รักความอิสระ ชอบใช้ชีวิตคนเดียว ทำไมอยู่ๆถึงสนใจคนที่เจอกันแค่ครั้งเดียว ปกติเวลาเราสนใจใครเราก็จะแค่เฉยๆค่ะ ก็ปล่อยให้ผ่านไปเพราะเหมือนเรายังไม่พร้อมผูกมัดกับใคร แต่กับคนนี้เรารู้สึกว่าปล่อยผ่านไปไม่ได้ค่ะ เราได้ลองทำสิ่งที่ไม่เคยทำกับคนไหนแต่เราทำกับเค้าค่ะ นั่นคือการหาเฟซบุ๊คเค้าแล้วอินบ็อกไปบอกเค้าค่ะว่าเราสนใจเค้า แต่เหมือนเค้าไม่ค่อยเล่นตอนนี้ยังไม่ตอบ แต่เราก็ไม่ได้นอยด์อะไรนะคะ เดี๋ยวเค้าเห็นแล้วอยากตอบเค้าก็คงตอบเองแหละค่ะ

คือก็อยากถามชาวพันทิปว่า มีใครเคยเป็นแบบเราบ้างคะ ตอนนี้เราก็ งงๆ ตัวเองเหมือนกัน นี่ฉันเป็นอะไรไป ฉันทำอะไรลงไป คือมันเป็นสิ่งที่ไม่คิดว่าในชีวิตเราจะกล้าทำ ปกติเป็นคนขี้อายมากค่ะ ยกเว้นกับเพื่อนที่สนิทนะคะ  แล้วเราควรจะทำยังไงต่อไปดีคะกับความรู้สึกนี้

ปล.คุณหมอเค้าไม่ใช่เกย์นะคะ ตอนแรกเราก็สงสัยค่ะ แต่เราไปเจออะไรบางอย่างเลยทำให้รู้ว่าเค้าไม่ใช่เกย์ รู้สึกว่าจะเป็นแพทย์ทหารค่ะ

ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่ทนอ่านกันมาจนจบ ใครเคยเป็นหรือคิดเห็นยังไงแชร์ๆกันนะคะ