@@@@@-------------------เฮ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...... ล า ก่ อ น ร า ช ดำ เ นิ น........-----------------@@@@@

จ่าว่าการเล่นเว็บบอร์ด หรือ เลิกเล่นนั้น
เป็น "วิถี" ปกติของผู้คนในโลกไซเบอร์ครับ
เพราะมันไม่มีอะไรที่มันอยู่ยั้งยืนยงจนไม่มีวันที่จะเลิกลา

เป็นเรื่องปกติมาก มีอยู่กันแทบทุกเว็บบอร์ดแหละ

อย่าว่าแต่ตัวคนเล่นเลย
แม้แต่ตัวเว็บบอร์ดเองยังมีวัน "ม้วนเสื่อ"
ในยามรุ่งๆกระทู้ไหลจนอ่านไม่ทัน เพราะคนเล่นเยอะ
แต่ในยาม "หมดเสน่ห์" คนเล่นก็หายไปจนแทบจะผีหลอก

คนเล่นเว็บบอร์ดทุกคน
มีวันที่จะเกิดอารมณ์เบื่อทั้งนั้นครับ

เบื่อก็เลิกซะ
แต่หากอยากสนุกก็ฟาดฟันกันต่อไป
ไม่มีใครไล่ใครไปได้ และ ไม่มีใครเหนี่ยวรั้งใครเอาไว้ได้

เพราะทุกคนล้วนเป็นปักเจกกันทั้งนั้น

บางคนเบื่อก็หายไปดื้อๆแบบไม่ลา
ก็จะต้องมาลาทำไมล่ะ ในเมื่อตอนมาก็มาเอง
อีกทั้งพื้นที่สาธารณะที่มีความเป็น "มายา" สูงนั้น  การร่ำลาก็ไม่เห็นจำเป็นอะไร

บางคนก็มาบอกลา
ก็คงไม่ใช่เรื่องผิดอะไร
เพราะเขา หรือ เธอ อาจเคยใช้พื้นที่นี้
สร้างเรื่องราว สร้างความสัมพันธ์ สร้างกำแพง สร้างตัวตน เอาไว้มากมาย

จะไปแล้วไปลับ
หรือ จะหายไปชั่วครู่ชั่วยาม
มันก็เป็นเรื่องของเขา และ เธอ เหล่านั้น

อาจมีคนไล่ส่ง
หรือ อาจมีคนอาลัย

อาจมีคนสะใจ
หรือ อาจมีคนโหยหา

อาจมีคนถามถึง
หรือ อาจไม่มีใครสนใจ

อาจมีภาพจำในข่วงเวลาที่เล่นอยู่
หรือ อาจเป็นธาตุอากาศที่ไม่มีอะไรให้จดจำเลย

อาจมีคนระลึกถึง
หรือ อาจไม่มีตัวตนให้ใครนึกถึงซักนิด

บางคนมาลาเพื่อต้องการฟังคำเหนี่ยวรั้ง
บางคนใจแข็งลาแล้วก็หายไปอย่างเด็ดขาด

บางคนมาเล่นเพราะเหงา
บางคนมาเล่นเพราะอุดมการณ์
บางคนมาเล่นเพราะอยากหาแฟน
บางคนมาเล่นเพราะอยากหาความรู้

บางคนเล่นเอามันส์
บางคนเล่นเอาจริงเอาจัง
บางคนเล่นแค่สนุก พอ shut down เครื่องแล้วก็ปล่อยวางทุกอย่าง
บางคนเล่นแล้วเผลอคิดว่ามันคือชีวิตจริง จนเอาไปแบกให้หนักทั้งๆที่ shut down เครื่องไปแล้ว

บางคนมาเล่นเพราะชอบการถกเถียงแลกเปลี่ยน
บางคนมาเล่นเพราะมันคือแหล่งรวมคนที่สนใจในเรื่องเดียวกัน
บางคนมาเล่นเพราะอยากสร้างตัวตนให้แตกต่างจากชีวิตจริงที่เป็นอยู่

บางคนมาเล่นเพราะอยากเป็น somebody มีแฟนคลับ มีคะแนนนิยม
บางคนมาเล่นเพราะอยากตะบี้ตะบันเขียนในสิ่งที่มันอยู่ในความคิดของตน

บางคนปลอมเป็นชาย
บางคนปลอมเป็นหญิง
บางคนปลอมเป็นจ่า (อย่างจ่านี่แหละ)
บางคนปลอมเป็นหมา แถมพอตายแล้วยังไปเกิดใหม่เป็นดารากลับมาเล่นอีก

บางคนอยากรู้จักคนอื่นมากขึ้นกว่าตัวหนังสือ
บางคนอยากรู้จักกันแค่ตัวหนังสือ ไม่ได้อยากเจอหน้า เจอตัว

บางคน "ฉลาด" จนเถียงด้วยแล้วเหนื่อย
บางคน "โง่" จนแทบไม่ยอมโพสท์อะไร เพราะไม่มีอะไรจะโพสท์

บางคน "ฉลาด" แต่ชอบอ่านอย่างเดียว ไม่ชอบโพสท์
บางคน "โง่" แล้วยังชอบโพสท์ไปวันๆเพื่อแสดงถึงรอยหยักในสมอง

บางคนโดนยึดล็อคอินแล้วหายลับไปเลย
บางคนโดนยึดแล้วก็หน้ามึนกลับมาใหม่ด้วยล็อคอินอื่น (เช่นจ่าเป็นต้น)

บางคนน่าทะเลาะด้วยเพราะ "มีของ"
บางคนไม่มีค่าพอที่จะไปทะเลาะด้วยเลยเพราะ "กลวง"

บางคนประกาศจะฟ้องคนที่หมิ่น หรือ ดูแคลนตน
บางคนยอมไปกราบเท้าขอโทษเขาที่ ib เพราะปอดแหกกลัวโดนฟ้องขึ้นโรงขึ้นศาลให้อายหมา

บางคนนัดเปิดศึกซุปเปอร์ไฟ้ท์ (อย่างคุณเกี๊ยก กับ คุณหนมโก๋)

บางทีแดงมีไมตรีให้สลิ่ม
บางทีสลิ่มก็มีไมตรีให้แดง
บางทีทั้งแดง ทั้งสลิ่ม ก็ผนึกกำลังเป็นทีมเฉพาะกิจ

บางคนชอบเอาชนะ
บางคนชนะบ้าง แพ้บ้างก็ไม่เอามาเป็นสาระอะไรในชีวิต

บางคนเงิบจนต้องประกาศแบนตัวเองเพื่อแสดงความรับผิดชอบ
บางคนเงิบแต่ก็ไม่คิดจะแบนตัวเอง ซึ่งก็ไม่ผิดอะไรเพราะมันไม่ได้มีกติกาว่าต้องทำ


ทุกอย่างมัน "มายา" ทั้งนั้นครับ ......!!!!!!!

........แต่.....

ชีวิตจริงของเรา
ผู้คนที่อยู่รอบๆตัวเรา
คนในครอบครัวของเรา
เพื่อนบ้านรั้วติดกันที่เราสามารถตะโกนยืมกระเทียมได้หากว่ามันหมดครัว
เพื่อนฝูงที่คบหากันในแบบตัวเป็นๆตั้งแต่สมัยยังเรียน หรือ เพื่อนที่ทำงาน ฯลฯ

เหล่านี้ต่างหากที่มันคือ "ความจริง" ที่จับต้องได้ในชีวิตเรา

และ เป็น "ความจริง" ที่มีผลกระทบกับชีวิตเราได้จริงๆ
มากกว่าตัวหนังสือในเว็บบอร์ด ที่มันก็แค่ตัวหนังสือซึ่งไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับชีวิตเรา

ใครจะมา
ใครจะไป
ก็เป็นเอกสิทธิ์ของแต่ละคนทั้งนั้นครับ

แต่สำหรับจ่า
หากวันไหนจะไปก็คงไม่มาบอกลาใคร
จ่าไม่รู้จะลาไปทำไม เพราะถึงจะมาลาก็คงไม่มีใครให้เงินจ่าเอาไปตั้งตัวหลังการเลิกเล่นบอร์ดแน่ๆ

เราต่างเลือกได้ทั้งนั้นครับ

อยาก "หนัก" ก็แค่แบกเอาไว้
ต่อให้ลาเว็บบอร์ดไปแล้ว เลิกเล่นแล้ว
ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ทุกข์ หากว่าเรายังคงแบกมันไว้ในใจเรา

แต่หากอยาก "เบา"
ก็แค่สนุกกับความเป็น "มายา" ของเว็บบอร์ด
และ ปล่อยวางอะไรก็แล้วแต่ที่มันจะสร้างเงื่อนไขให้ชีวิตมันหนัก

เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้











ขอบคุณพี่ผุยแห่งห้องย่อยบีเทิ่ลส์ ที่สละล็อคอินมาให้จ่าลุยต่อครับ





จ่าพิเชษฐ์