ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้ ฉันเจ็บแขน ฉันมีรอยถลอกที่แขนทำให้เสื้อของฉันฉีกขาดด้วย ฉันเห็นรอบ ๆ ตัวฉันมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด ฉันเดิน...เดิน...แล้วก็ เดิน ฉันเมื่อยจัง
ฉันเจอลำธารแล้ว ฉันหิวน้ำเหลือเกิน ฉันไม่รู้ว่าน้ำนี้กินได้ไหม แต่ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันก้มลงไปที่ลำธารแล้วเอามือวักน้ำมาดมดู ไม่มีกลิ่น และใสมาก ฉันดื่มมันจากอุ้งมือของฉัน น้ำนี้เย็นชื่นใจจัง
แล้วฉันก็เดินต่อไปเรื่อย ๆ ฉันมองดูท้องฟ้า ดูเหมือนว่าจะมืดแล้ว พระอาทิตย์กำลังจะตกลงไปหลังภูเขาก้อนนั้นแล้ว ทำยังงัยดี ฉันจะนอนที่ไหน ฉันหิวข้าวจัง
ตอนนี้มืดแล้ว โชคดีที่พระจันทร์เต็มดวง ฉันมองเห็นพื้นดินรำไร นั่น!!! ฉันมองเห็นแสงไฟสีส้มมาจากทางข้างหน้านั้น ฉันดีใจมาก ฉันค่อย ๆ เดินไปหาแสงไฟนั้น เป็นแสงที่สวยงามจัง
พอฉันเดินเข้าไปใกล้ ๆ มันคือบ้านไม้หลังเล็ก ๆ ฉันตะโกนถาม “มีไครอยู่มั้ยค่ะ” ไม่มีเสียงตอบ ฉันเรียกอีกสองครั้ง ยังคงเงียบ ฉันเปิดประตูเข้าไป ประตูไม่ได้ล็อก โอ้! น่าอยู่จัง
ภายในบ้านมีเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้น มีตะเกียงที่จุดไฟแล้วอยู่บนโต๊ะ เก้าอี้ ตู้ และเตียงนอน อะไรอยู่ข้างตะเกียงนะ ฉันเข้าไปดูใกล้ ๆ กลิ่นหอมของอาหารที่อยู่บนจานทำให้ฉันรู้สึกแสบท้องขึ้นมาทันที ฉันอยากกินมันจัง
ฉันรออยู่สักพักหนึ่งเผื่อเจ้าของบ้านจะกลับมา รอ...รอ...แล้วก็ รอ ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันกินมัน อร่อยจัง
ฉันเห็นเตียงนอน ฉันรู้สึกง่วงนอน แต่ฉันก็ รอ...รอ...แล้วก็ รอ เผื่อเจ้าของบ้านจะกลับมา ฉันง่วงมาก ฉันนอนก่อนนะ ที่นอนนุ่มจัง
ฉันได้ยินเสียงก๊อกแก๊ก ฉันลืมตาตื่น เช้าแล้ว มีเสียงอะไรนะอยู่ข้างนอก ฉันเปิดประตูออกไปดู มีผู้ชายตัวใหญ่เข้ามาหาฉัน แล้วอุ้มฉันด้วยสองมือที่หยาบกระด้าง ฉันตะโกน “ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย” ฉันทุบตีผู้ชายคนนี้ที่หัวและไหล่อย่างไม่ยั้ง เขาไม่พูดอะไร แต่ออกเดินไปตามทางดินอย่างเร่งรีบ สักพักฉันหยุดตีและหยุดร้องขอความช่วยเหลือ เขาจะพาฉันไปไหนนะ สงสัยจัง
เขาเดิน...เดิน...แล้วก็ เดิน ฉันเริ่มเห็นบ้านคนเยอะขึ้นแล้ว มีคนมากมายจับกลุ่มยืนคุยกันอยู่ หนึ่งในนั้นมีคนหน้าตาคุ้นเคยยืนอยู่ด้วย ฉันเริ่มจำอะไรได้แล้ว มันน่ากลัวจัง
ฉันกับคู่หมั่นอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ เราจะบินข้ามป่ากันเพื่อไปบ้านพักตากอากาศที่อยู่บนภูเขา เฮลิคอปเตอร์เกิดเหตุขัดข้อง มันกำลังจะตก ฉันตะโกนร้องเสียงดังจัง
“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม ผมเจอคุณแล้ว ดีใจจัง”
-:- นิทาน ดีใจจัง -:-
ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้ ฉันเจ็บแขน ฉันมีรอยถลอกที่แขนทำให้เสื้อของฉันฉีกขาดด้วย ฉันเห็นรอบ ๆ ตัวฉันมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด ฉันเดิน...เดิน...แล้วก็ เดิน ฉันเมื่อยจัง
ฉันเจอลำธารแล้ว ฉันหิวน้ำเหลือเกิน ฉันไม่รู้ว่าน้ำนี้กินได้ไหม แต่ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันก้มลงไปที่ลำธารแล้วเอามือวักน้ำมาดมดู ไม่มีกลิ่น และใสมาก ฉันดื่มมันจากอุ้งมือของฉัน น้ำนี้เย็นชื่นใจจัง
แล้วฉันก็เดินต่อไปเรื่อย ๆ ฉันมองดูท้องฟ้า ดูเหมือนว่าจะมืดแล้ว พระอาทิตย์กำลังจะตกลงไปหลังภูเขาก้อนนั้นแล้ว ทำยังงัยดี ฉันจะนอนที่ไหน ฉันหิวข้าวจัง
ตอนนี้มืดแล้ว โชคดีที่พระจันทร์เต็มดวง ฉันมองเห็นพื้นดินรำไร นั่น!!! ฉันมองเห็นแสงไฟสีส้มมาจากทางข้างหน้านั้น ฉันดีใจมาก ฉันค่อย ๆ เดินไปหาแสงไฟนั้น เป็นแสงที่สวยงามจัง
พอฉันเดินเข้าไปใกล้ ๆ มันคือบ้านไม้หลังเล็ก ๆ ฉันตะโกนถาม “มีไครอยู่มั้ยค่ะ” ไม่มีเสียงตอบ ฉันเรียกอีกสองครั้ง ยังคงเงียบ ฉันเปิดประตูเข้าไป ประตูไม่ได้ล็อก โอ้! น่าอยู่จัง
ภายในบ้านมีเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้น มีตะเกียงที่จุดไฟแล้วอยู่บนโต๊ะ เก้าอี้ ตู้ และเตียงนอน อะไรอยู่ข้างตะเกียงนะ ฉันเข้าไปดูใกล้ ๆ กลิ่นหอมของอาหารที่อยู่บนจานทำให้ฉันรู้สึกแสบท้องขึ้นมาทันที ฉันอยากกินมันจัง
ฉันรออยู่สักพักหนึ่งเผื่อเจ้าของบ้านจะกลับมา รอ...รอ...แล้วก็ รอ ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันกินมัน อร่อยจัง
ฉันเห็นเตียงนอน ฉันรู้สึกง่วงนอน แต่ฉันก็ รอ...รอ...แล้วก็ รอ เผื่อเจ้าของบ้านจะกลับมา ฉันง่วงมาก ฉันนอนก่อนนะ ที่นอนนุ่มจัง
ฉันได้ยินเสียงก๊อกแก๊ก ฉันลืมตาตื่น เช้าแล้ว มีเสียงอะไรนะอยู่ข้างนอก ฉันเปิดประตูออกไปดู มีผู้ชายตัวใหญ่เข้ามาหาฉัน แล้วอุ้มฉันด้วยสองมือที่หยาบกระด้าง ฉันตะโกน “ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย” ฉันทุบตีผู้ชายคนนี้ที่หัวและไหล่อย่างไม่ยั้ง เขาไม่พูดอะไร แต่ออกเดินไปตามทางดินอย่างเร่งรีบ สักพักฉันหยุดตีและหยุดร้องขอความช่วยเหลือ เขาจะพาฉันไปไหนนะ สงสัยจัง
เขาเดิน...เดิน...แล้วก็ เดิน ฉันเริ่มเห็นบ้านคนเยอะขึ้นแล้ว มีคนมากมายจับกลุ่มยืนคุยกันอยู่ หนึ่งในนั้นมีคนหน้าตาคุ้นเคยยืนอยู่ด้วย ฉันเริ่มจำอะไรได้แล้ว มันน่ากลัวจัง
ฉันกับคู่หมั่นอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ เราจะบินข้ามป่ากันเพื่อไปบ้านพักตากอากาศที่อยู่บนภูเขา เฮลิคอปเตอร์เกิดเหตุขัดข้อง มันกำลังจะตก ฉันตะโกนร้องเสียงดังจัง
“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม ผมเจอคุณแล้ว ดีใจจัง”