มาแชร์ประสบการณ์และความรู้สึกเมื่อต้องสูญเสียสัตว์เลี้ยงที่รักมากค่ะ

สัตว์เลี้ยงของเราเพิ่งเสียไปเมื่อตอนเที่ยงคืนกว่าๆของวันที่ 13 สิงหา ค่ะ (หรือจะ 12 ก็ได้ค่ะ แต่เมื่อข้ามเที่ยงคืนเราจะนับว่าเป็นวันใหม่) มันเป็นแมวสีสวาดอายุประมาณ 5 เดือนค่ะ ชื่อว่า บาบู ซึ่งเรารักมันมาก มันเป็นแมวที่ฉลาดมาก มันรู้ชื่อของตัวเอง พอเรียกชื่อมันก็จะหันไม่ก็วิ่งมาหา เวลาเราหรือพ่อเดินไปไหนมันก็จะเดินตามตลอดค่ะ แต่มันจะติดเรามากกว่าพ่อ มันชอบวิ่งตามขาเรา บางทีก็ทำให้เราเกือบล้ม แต่มันก็จะมาคลอเคลียที่ขาแล้วล้มตัวลงนอนทับเท้าเราเลย มันเป็นแมวที่ฉลาดและรักเจ้าของมากค่ะ เวลาเราเข้าห้องน้ำมันก็จะวิ่งตามเข้ามาแล้วมานั่งตักเราตอนเราทำธุระ บางทีเวลาอาบน้ำก็จะมานั่งมองเลยค่ะ แล้วมันก็ชอบวิ่งเข้าห้องนอนเรา แต่เราให้มันนอนด้วยไม่ได้เพราะเราแพ้หมัดแมว บ้านของเราอยู่ติดถนนค่ะ แล้วหน้าบ้านจะมีฟุตบาทกับร่องน้ำเล็กๆไว้ระบายน้ำที่ขังตอนฝนตก ซึ่งบาบูจะชอบร่องนั้นมากเพราะตอนกลางคืนจะมีแมลงสาบพรั่งพรูออกมากลายเป็นของเล่นให้มัน เราทั้งดุด่าว่าตี แต่ยังไงมันก็ชอบแมงสาบมาเล่นในบ้านอยู่เรื่อย บาบูมีปลอกคอค่ะ ใส่ให้ตั้งแต่เกิดเพราะที่บ้านหวงมันมากกลัวมันจะโดนใครเอาไปละมันชอบแอบไปนอนในที่ที่หาตัวยาก แต่พอมันขยับละกระดิ่งที่คอดังเราก็จะรู้ว่ามันนอนตรงไหนละเราจะสบายใจขึ้น เราใช้ชีวิตร่วมกับมันแบบนี้มาตลอด 5 เดือน เป็นช่วงที่วุ่นวายมากเพราะมันทั้งดื้อทั้งซนจนบางทีเราปวดหัว แต่มันก็ชอบมานอนตักเรา มานอนบนตัวเรา เอาหัวมาชนคางเรา มาเลียปากเลียจมูกเราเบาๆมันติดเรามากจริงๆจนเราไม่อยากให้มันโตเพราะมันเป็นตัวผู้ พอโตก็จะออกจากบ้านไปหาสาวๆ ซึ่งเราทำใจไม่ได้แต่ก็ต้องยอมรับ อยู่มาวันนึงเจ้าบาบูก็ซึม ไม่ยอมกินข้าว นอนทั้งวัน เดินไม่ไหว ร้องไม่ได้ เป็นแบบนี้ 3 วัน เรากับพ่อทนไม่ไหวพามันไปหาหมอค่ะ ซึ่งร้านอยู่ไกลบ้านมากแต่หมอเก่งมาก หมาที่บ้านเป็นลำไส้อักเสบจะตายใน 7 วัน แต่หมอก็ช่วยชีวิตเอาไว้ได้ พ่อเราเลยขับรถพาไปหาหมอ ซึ่งวันนั้นเป็นวันอาสาฬหบูชาหรือเข้าพรรษาไม่รู้ค่ะลืม แต่ภายใน 2 วันนี้แหละ เรากับพ่อจึงแวะถวายสังฆทานที่วัดแถวๆนั้น พระท่านทราบว่าแมวป่วยพระท่านก็เลยอวยพรให้มันหายไวๆ แล้วเราก็เดินทางไปจนถึงร้านหมอ หมอบอกว่ามันเป็นโรคพยาธิในเลือด จึงให้ยามาทาน 10 วัน ถ้าท้องยังป่องให้พากลับมา เพราะอาจเป็นโรคที่ร้ายแรงกว่านี้ พอบาบูกลับบ้านมา จากซึมๆก็ร่าเริงขึ้น คงเพราะยาที่หมอฉีดให้ก่อนกลับ เราก็คอยป้อนข้าวป้อนยาป้อนไข่แดงมันทุกวันๆ ซึ่งเป็นอะไรที่ยากมากช่วงแรกๆ มันดื้อมันไม่ยอมกินยามันขัดขืนจนพ่อเราได้แผลไปหนึ่งแผลจนปัจจุบันแผลยังไม่หายค่ะ พอครบ 10 วันซึ่งเป็นวันที่ 10 สิงหาพอดี เราก็ดูท้องมันซึ่งก็ป่องมาก เพราะโรคหรือกินเยอะก็ไม่รู้ แต่พ่อบอกมันร่าเริงดี คงไม่เป็นอะไร เลยไม่ได้พาไป หลังจากนั้นเราก็กอดมันเยอะขึ้น รักมัน ตามใจมันมากขึ้น ซึ่งเราก็งงตัวเอง ปกติไม่เห็นเป็นแบบนี้ หรือเพราะลางสังหรณ์ที่ว่ามันใกล้จะตาย?? จนถึงวันที่ 12 สิงหา เราก็ยังคงกอดมันแน่นตลอด มันก็ดูรักเรามากขึ้น ตามเรามากกว่าเดิม นอนกับเราเวลาเรานอนเล่นเกมตลอด เราก็กอดมันไปด้วย พอตกเย็นเราสั่งหมูกระทะมาทานกับพ่อที่บ้าน มันก็มาร่วมวงด้วย เราก็คีบตับให้มันกิน มันไม่กินแต่มันไล่ตะปบตับเล่นจนตับปลิวเข้าปากหมาแทน พอคีบหมูให้ถึงจะกิน บางทีแย่งกินจากปากเราเลยก็มี พออิ่มดีแล้วเราก็ขอตัวพ่อไปนอน พอเราขึ้นบันไดไปมันก็วิ่งตามจนเราเกือบตกบันได แถมยังพุ่งเข้าห้องเราอย่างไว เราก็ต้องอุ้มมันออกมาไว้ข้างนอกห้องแล้วปิดประตูห้องหนี ซึ่งถ้าเรารู้ว่ามันกำลังจะตายในไม่กี่นาทีข้างหน้าเราคงเอามันมานอนด้วย ให้หมัดกัดเราทั้งตัวก็ยอม พอเรานอนได้ไม่นาน พี่สาวเราก็โทรมาบอกว่าบาบูตายแล้วนะ เราไม่เชื่อ เพราะตอนนั้นเราง่วงมากและบาบูมันยังวิ่งเล่นนอกห้องเมื่อกี้อยู่เลย เราเลยลงไปถามพ่อ พ่อก็บอกว่าบาบูมันลงมาจากชั้น 2 แล้วก็วิ่งไปเล่นแมงสาบที่ร่องน้ำนั่น เผอิญมีรถตำรวจขับผ่านมา แต่ขับเบียดฟุตบาททำให้เหยียบเข้าที่หัวบาบูเต็มๆ หัวมันเละเลยค่ะ เราเห็นกองเลือดก็ทำใจไม่ได้ ก็เลยขึ้นไปนอนร้องไห้บนห้องนอน โทรหาแม่ตอนตี 1 กว่าแล้วเล่าให้แม่ฟัง แต่ก็คงจะเล่าไม่รู้เรื่องเพราะเราร้องไห้สะอื้นหนักมาก แม่เลยปลอบเราบอกว่ามันไปแบบนี้ดีแล้วจะได้ไม่ต้องทรมาน ไม่ต้องอยู่จนแก่เฒ่าจนเดินไม่ไหว ไม่ต้องทรมานเพราะป่วยหนัก ไม่ต้องกลายเป็นแมวเร่ร่อน มันไปสบายแล้ว อายุขัยของมันคงมีเท่านี้ เกิดเป็นแมวฉลาด น่ารัก สีสวย มีแต่คนรักคนชอบ อยู่ดีกินดีจนอ้วน พอป่วยก็มีคนรักษาก็ถือว่ามันทำบุญมาดีมากแล้วล่ะ ดีกว่าเกิดเป็นแมวจรจัดนะ เราได้ยินแบบนี้ก็สบายใจไปพักนึง แต่ก็อดคิดถึงมันไม่ได้ ร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึงมัน เราร้องไห้จนเผลอหลับไปแล้วฝันว่า บาบูเดินมาคลอเคลียที่ขาเราแบบทุกวัน เราตกใจแล้วถามพ่อว่ามันตายแล้วนี่ แต่พ่อไม่พูดอะไร พอเรามองไปที่บาบูก็เห็นมันแบบลางๆแต่จับต้องได้ เราเลยอุ้มมันมากอด กอดแน่นๆ กอดให้หายคิดถึง สักพักมันก็จางหายไปแล้วเราก็สะดุ้งตื่น แล้วก็ร้องไห้ต่อจนไปเรียนไม่ได้เลยค่ะ เราอยากอยู่กับมันมากกว่านี้ ไม่อยากให้มันตาย อยากเห็นมันตอนที่มันโตเป็นหนุ่ม ขอบคุณนะบาบู เป็น 5 เดือนที่มีความสุขมาก ขอให้ไปสู่สุขคตินะ .