บ้านยายเรามีลูกหลายคน สมัยก่อนจะอยู่รวมกัน

แต่ตอนหลัง ลูกๆทุกคนของยายต่างแยกย้ายไปอยู่ที่อื่น (รวมแม่เราด้วย)

ยายเลยต้องย้ายมาอยู่ในบ้านกับเราและน้อง เพราะบ้านอยู่ละแวกเดียวกัน

แรกๆ ก็ไม่เท่าไหร่ เรากับน้องก็ดูแลยายอย่างดี เพราะไม่ค่อยได้ใกล้ชิด และไม่คิดว่าการดูแลยายเป็นภาระหนักอะไร

แต่ยายเป็นคนจุกจิก เรื่องมาก ซื้ออะไรให้ทานก็บอกไม่อร่อย ตินั่นตินี่ ขี้ระแวง

ตอนกลางวันยายต้องอยู่บ้านคนเดียว ก็เลยจะจ้างแม่บ้านมาดูแลยาย แต่ยายก็ไม่เอา ไล่ตะเพิดไปหมด

แต่นานๆ เข้าเรากับน้องก็เริ่มรู้สึกอึดอัด และเบื่อหน่าย

เริ่มพูดคุยกับยายน้อยลง เพราะทั้งเพลียจากการทำงาน และเหนื่อยเกินกว่าจะมาเอาใจคนแก่ที่จู้จี้

ส่วนญาติๆ คนอื่น ก็บ่นงั้นงี้ให้เราสองคนดูแลยายให้ดี ในไลน์กลุ่ม ในขณะที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากการโทรมาหายายและบ่นคิดถึง นั่นนี่นู่น...

มันทำให้เราเบื่อมาก เพราะเหมือนลูกทุกคนของยายกำลังโยนภาระการดูแลแม่ของตัวเอง มาให้เรากับน้องที่เป็นหลานทำแทน

เราโทรระบายกับแม่ที่อยู่ต่างจังหวัด ว่าทำไมลูกๆยาย ทุกคนถึงไม่มาดูแลแม่ตัวเอง ปล่อยให้เป็นภาระของเรากับน้อง แถมหลานคนอื่นๆ ก็ไม่ได้มาดูแลยายเหมือนเราสองคนเลย แต่แม่กลับไม่ได้เข้าข้างเราเลย และหาว่าเรามีความคิดที่แย่มากที่รู้สึกอย่างนั้น เหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัว

เราถือโทรศัพท์ร้องไห้แบบไม่มีเสียง เพราะแม่บอกว่าขนาดยายเรายังเป็นยังงี้ เขาคงคาดหวังให้เราไปเลี้ยงดูเขาตอนแก่ไม่ได้แล้วล่ะ

แต่มันไม่เหมือนกัน เพราะความรู้สึกเราแม่ก็คือแม่ คนที่เรากับน้องต้องช่วยกันดูแล แต่กับยายมีลูกหลานเยอะแยะ แต่ภาระทุกอย่างกลับตกมาอยู่ที่พวกเรา

เรามีความคิดที่แย่มากเลยใช่มั้ยคะ? อยากทราบความเห็นของเพื่อนๆว่าเราควรทำยังไงดี? หรือถ้าเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เราควรปรับทัศนคติอย่างไรให้ตัวเองสบายใจในการดูแลยายกว่านี้ดีคะ?

ขอบคุณมากๆ ที่มาฟังเราระบายนะคะ และน้อมรับทุกความคิดเห็นค่ะ