ขอบคุณทุกความรัก ที่ทำให้ข้าเรียนจบสองปริญญาด้วยเกียรตินิยมอันดับสองทั้งสองใบ และสอบบรรจุติดครู

หลายครั้งที่ข้ารักใครแล้วไม่เคยได้รักกลับคืนมาเลย จะว่าหลายครั้งก็ไม่ใช่สินะ เพราะข้าเคยรักแค่คนสองคนเท่านั้นที่ผ่านมาตลอดชีวิตของข้า แต่ข้าก็ผิดหวังทุกครั้งไป รักแรกของข้า 15 ปีผ่านไปคนคนนึงข้าเคยรักเขามาก ข้ารักเขาตั่งแต่ข้าเป็นเดกเล็กๆๆจนข้าโตเปนสาวขี้เหร่เลย ฮ่าาาา รักมากจนข้าคิดว่าข้าคงขาดเขาไม่ได้ ข้าทำทุกอย่าง ช่วยทุกอย่างที่ข้าจะช่วยได้ยามเขามีทุกข์ คอยเอื้อมมือไปช่วยเขาทุกครั้งไป ข้ารักเขาโดยที่ข้าไม่หวังจะครอบครองเขา ข้าจำทุกอย่างที่เป็นเขาได้ จำได้ทุกอย่าง เก็บทุกอย่างที่เป็นเขา แม้แต่ปากกาที่เขาใช้แล้วมันหมด เสียงรถจักรยาน แอบมองเขาทุกครั้งที่ผ่านหน้าบ้าน เปลือกฮอลล(เขาให้ฮอลลข้าตอนวันเกิดของเขา ฮอลแฮกด้วยนะโบราณมากๆๆจนถึงทุกวันนี้ข้ายังเกบเปลือกฮอลเม็ดนั้นไว้ในกระเป๋าสตางค์อยู่เลย 555+) เก็บรูปเขา  เขียนบันทึกทุกอย่างที่เป็นเขา ตอนเดกๆข้าเรียนไม่เก่งหรอกข้าจำได้ แต่ข้าอยากอยู่ในสายตาเขาข้าทำทุกอย่าง อ่านหนังสือ ทำการบ้าน ฝึกตัวเอง จากเดกกลางห้องมาเปนเดกแถวหน้าของห้องเทียบกับเขาได้ จากเด็กที่เรียนไม่เก่งงูๆปลาๆสามารถมีจุดยืนได้ (นี่ข้าต้องขอบคุณเขาเลยนะที่ทำให้ข้ากลายเป็นคนขยันเรียนตั้งใจเรียนจนได้เป็นครูจนถึงวันนี้555+) เชื่อมั้ยตลอดเวลาที่ข้าชอบเขาข้าไม่เคยเงยหน้ามองหน้าเขาชัดๆๆเลย เพราะกลัวที่จะสบตากับเขา กลัวเขารู้ (นี่ขนาดข้าเป็นเด็กนะ)ตอนนั้นข้าจำได้ว่า ครั้งนึงเขาเคยบอกชอบข้าแต่ข้ากลับปฏิเสธ(คนสวยไงเลือกได้) ฮ่าๆๆแต่ไม่ใช่หรอก ข้าคิดว่าการที่ข้าเปนเพื่อนกับมันจะทำให้ข้าได้อยู่ข้างๆๆมันไม่จากไปไหน ถ้าเปนแฟนกันสักวันข้าต้องคิดว่าต้องเลิกกัน และจากกันในสักวันนึง ข้าจึงเลือกเปนเพื่อนอยู่ข้างๆๆเขามาตลอด ตลอดเวลาที่ข้ารักเขาข้าไม่เคยคิดจะมีใคร หรือมีแฟนเลย เพราะการได้อยู่ข้างๆเขามันก็คือความสุขของข้า ผ่านไปหลายปีข้าไม่คิดว่าจะมีวันนี้วันที่ข้าเกียจ โกรธ รังเกียจ ไม่ชอบขี้หน้าเขาเลยแต่วันนี้ก็มาถึง ณ จุดๆๆนึง ครั้งแรกที่ข้าเริ่มเสียความรู้สึกก็คือ เขาเป็นแฟนเพื่อนของข้าแต่เขากลับทิ้งเพื่อนของข้าด้วยเหตุผลที่มันเห็นแก่ตัว ซึ่งสำหรับข้าเพื่อนคือที่หนึ่งเสมอ ข้าเลยไม่ชอบสิ่งที่เขาทำ ครั้งที่สองเขาก็ทำให้เพื่อนผู้ชายของข้าเสียน้ำตาอีกครั้งชึ่งข้าไม่คิดเลยว่าคนเป็นเพื่อนกันจะทำกันได้แบบนี้ เหตุการณ์นี้ทำให้ข้าเสียความรู้สึกมากๆๆๆๆๆจากวันนั้นข้าไม่ค่อยอะไรกับเขา แต่ก็ยังอยู่ข้างๆเขาเป็นเพื่อนกับเขา ช่วยเขายามเดือดร้อนทุกข์เสมอ เพราะข้าคิดว่าเดี่ยวก็จากกันแล้วจะเก็บความรู้สึกๆๆดีๆๆเอาไว้  ถึงวันที่ต้องคิดว่าจะได้จากกันอีกครั้งตอนจบมอปลาย ข้าคิดเราจะต้องแยกย้ายกันไปตามทาง แต่สุดท้ายก็ได้เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน เหมือนเดิมข้ายังอยู่ที่เดิมคอยช่วยเหลือเขามาตลอดเพราะสิ่งที่ข้าทำนั้นมันคือความสุขของข้า แต่มันมีเหตุการณ์หลายอย่างที่เขาทำให้ข้าเสียความรู้สึกอยู่บ่อยครั้ง สำหรับเรื่องที่เขาจะรักใครชอบใครข้าไม่เคยสนข้าเห็นเขามีความสุขข้านี่ก็ดีใจแล้ว สนุนเขาเวลาเขาเจอคนดีๆๆ (นางเอกป่ะล่ะข้า) แต่ก็แอบน้อยใจนิดๆหน่อยๆ หน้ากินอาหารอร่อยหน้ากินอาหารอร่อยแต่พอนานๆๆไปความรู้สึกที่มีต่อเขามันเริ่มลดน้อยลง น้อยลงเพราะการกระทำของเขาหลายๆๆเรื่องเกินบรรยาย มีเป็นร้อยๆๆเรื่อง จนทุกวันนี้ข้านี่โครตเกียจแมร่งมันเลยยย ทุกวันนี้ยังนึกอยู่เลยว่าข้าเคยชอบมันได้ยังไงสิบกว่าปีที่ผ่านมา ...แต่ยังมันก็เคยเป็นความทรงจำที่ดีของข้า วันนี้มันได้ดีข้าก็ดีใจกับมันแต่ข้าก็เกียจมันเหมือนเดิมเพราะข้ารู้โครตะระนิสัยของมันละ นิสัยยังไงก็ยังนั้น #เหมือนนิยายปะล่ะแต่มันคือเรื่องจริงของข้า# ~มีคนที่รับรู้เรื่องนี้ไม่กี่คน ขอบใจเขาด้วยที่เก็บเรื่องราวของข้าเป็นความลับ น้อยคนนักที่รู้นี้เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของข้า มันจะรู้ทุกครั้งที่ข้าโพสfacebookเหมือนคนอกหัก มันแซวข้าตลอดมันรู้ว่าข้าโพสโพสนี้ให้ใคร~แต่มันก็คืออดีตที่น่าจดจำและไม่น่าจดจำของข้าที่เกิดขึ้นจากคนๆเดียว แมร่งกูเกียจมากตอนนี้ ...🚂🚔อีกคนมันเดินมาในชีวิตข้าตอนไหน???ข้าไม่รู้หรอกแต่ข้ารู้ตัวอีกทีข้าก็รักมันไปแล้ว เราเป็นเพื่อนกันมาถ้านับได้ก็ประมาณ 8- 9 ปี เราเรียนม ปลายด้วยกัน เรียนมหาลัยเดียวกัน เราเรียนคนละคณะ แต่ว่าเราจะได้เรียนวิชาทั่วไปเหมือนกัน จะมีแค่เรียนวิชาเอกที่เรียนต่างกัน ตั่งแต่ปี 1 มันชอบให้ข้าทำการบ้านให้ ติวข้อสอบให้ เวลาเรียนใกล้สอบข้าต้องสรุปเนื้อหาให้มันเกือบทุกครั้ง การที่เราจะสอนคนอื่นได้ทำให้เราต้องฝึกตัวเองให้ได้ก่อน ดังนั้นข้าจะต้องอ่านหนังสือเป็นสองเท่าจากที่เคยอ่านเพื่อมาสอนมันอีกที ทำให้ข้าจากเรียนปี 1 ได้เกรดแค่ 2.5 กว่าๆ เกรดเพิ่มขึ้น เป็น 3 กว่า ๆ เลยแหละ ทำแบบนี้แหละช่วยมันทุกอย่างเท่าที่ข้าจะช่วยได้ ตั้งแต่ ปี 1 ถึง ปี 4 จนมันเรียนจบมหาวิทยาลัย เพื่อน ๆ ก็ถามว่าทำไมถึงชอบช่วยมัน ชอบมันหรอ เราก็ได้แค่ตอบว่า เพราะเป็นเพื่อนกัน ตอนนั้นยังไม่รู้ไงว่าชอบมัน ฮ่าๆๆๆ แต่พอนาน ๆ เข้าความรู้สึกมันเริ่มชัดเจนขึ้นรู้เลยว่าชอบมันมาก หฃังจากมันเรียนจบปี 4 แล้ว ข้าเรียน 5 ปี เพราะข้าเรียนครูสองปริญญา ปี 5 ต้องออกฝึกสอน เราก็ได้แยกย้ายกันไปมันก็ไปทำงานข้าก็ฝึกสอน แต่เราไม่เคยขาดการติดต่อกันเลย คุยกันเกือบทุกวันทางเฟชบุคบ้าง ไลน์บ้าง ขณะฝึกสอนข้าก็ต้องอ่านหนังสือเพื่อสอบบรรจุครูด้วย ยอมรับว่าบางครั้งขี้เกียจอ่านหนังสือข้าจะหากำลังใจ หรือแรงบันดาลใจจากมันนี้แหละคุยกับมันก่อนอ่านหนังสือเกือบทุก ๆ วัน มันก็อ่านหนังสือเหมือนกันเพราะมันต้องสอบอะไรไม่รู้ของมัน เราจะมีวิชาที่อ่านเหมือนกันคือ วิชาความรอบรู้ เหตุการณ์บ้านเมือง เหตุและผล ภาษาไทย คณิต อังกฤษ เวลามันไม่ได้มันจะถามเราตลอดทำให้เราต้องหาความรู้เพิ่มเติมเพื่อสอนมัน ทำให้มันดู นี่แหละเป็นเหตุผลเหตุผลเหตุผลหนึ่งที่ข้าสามารถสอบติดได้ เพราะทำแบบนี้เกือบทุกวันวันตลอดเวลา 1 ปีที่ฝึกสอน วิชาพวกนี้กลายเป็นประสบการณ์อยู่ในสมองของเราไปเลย ทำให้เราซิวๆ กับวิชาพวกนี้ ข้าก็แค่ไปเก็บวิชาเอก และวิชาครูเท่านั้น จนทุกวันนี้ข้าเรียนจบปริญาตรีสองใบด้วยเกียรตินิยมอันดับสองทั้งสองใบ และสามารถสอบบรรจุครูติดหลังจากเรียนจบเลย ได้อันดับต้น ๆ ของวิชาเอก (ที่ 5 นั่นเอง) ทั้ง ๆ ที่เขาบอกว่า ข้อสอบบรรจุปีนี้สอบคัดคนไปดาวอังคาร และสุดท้ายข้าก็ได้ไปดาวอังคาร ฮ่าๆๆๆ และทุกวันนี้เราสองคนก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน คอยช่วยเหลือกันอยู่ข้าง ๆ ต่างคนต่างไม่มีใคร แต่เราก็ไม่ได้หวังอะไรมากมาย ขอแค่ได้ยืนข้างๆ เขาก็พอ ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตต่อไปละกัน ส่วนหนึ่งคือ ความรักจากพ่อ แม่ ทำให้ข้ามีทุกวันนี้ได้ ...ขอบคุณทุกความรักที่เข้ามาในชีวิตข้า