สวัสดีครับวันนี้อยากขอปรึกษาเพื่อนๆชาว pantip เรื่องมีอยู่ว่าผมใช้ชีวิตด้วยความเหลวไหลมาตลอดตั้งแต่เข้ามัธยม
ติดเกมมากกและขาดความรับผิดชอบอย่างถึงที่สุด ติด0เทอมละ4วิชาขึ้นไปทุกเทอมเลยครับ จบม.3เกรดไม่ถึง 1.50ด้วยซ้ำ
พอมาช่วง ปวช.1 อายุประมาณ15-16 ก็เริ่มที่จะไม่สนใจการเรียนมากขึ้นขับมอไซค์ออกจากบ้านแต่งชุดนักเรียนทุกวัน แต่ไม่เคยเข้าถึงโรงเรียนเลย
จนกระทั่งอาจารย์ต้องโทรไปรายงานกับผู้ปกครอง กลับถึงบ้านก็โดนยำเละเลยครับ ผมก็ตัดสินใจว่าจะไม่เรียนต่อแล้วตั้งแต่นั้น
แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างว่างเปล่าไร้จุดหมายมาตั้งแต่นั้นเลยครับ อยู่แต่บ้านไม่เคยออกไปไหน จากเด็กตัวดำมากผิวนี่ขาวไปเลย = =
จนกระทั่งเห็นเพื่อนรุ่นๆเดียวกันเข้ามหาลัยกันหมดแล้วถึงได้รู้สึกว่า "ตัวเองมัวทำอะไรอยู่" (ความรู้สึกช้าเนอะ)
ตอนนี้ผมตัดสินใจว่าอยากกลับไปเรียนหนังสือใหม่ผมกลัวไม่มีอนาคตเวลามองหน้าพ่อแม่แล้วรู้สึกสงสารท่านครับ ไม่มีเรื่องลูกให้เลยโม้เวลาเข้าสังคม
เวลาใครถามว่าลูกเอ็งเรียนอะไร ทำงานอะไร ก็อายเขาหลายๆเหตุผลที่ผมอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองนะครับ แต่ผมปล่อยให้ตัวเองอยู่กับความว่างเปล่า
มานานเกินไป ผมก็อายุมากขึ้นทุกวัน ถ้าผมเรียนกศน จบก็ใช้เวลา2ปี ตอนนั้นผมคงอายุ 22-23 จากนั้นผมจะเรียนมหาลัยต่อตอนอายุ23โดยประมาณ
เดิมทีตัวผมเองก็เข้าสังคมไม่เป็นเลยครับทั้งชีวิตมีเพื่อนที่เรียกได้เต็มปากว่าเพื่อนอยู่ไม่ถึง5คน แถมเป็นเพื่อนตั้งแต่ม.ต้นส่วนใหญ่ = =
ผมกลัวการเข้าสังคมจังครับ ผมอายุมากกว่าคนอื่นผมต้องทำตัวให้น่าเคารพไหม จะมีใครอยากเป็นเพื่อนกับผมหรือเปล่า จะมีใครรับผมได้มั้ย รังเกียจไหม ที่จะมีเพื่อนอายุเยอะกว่ามากผมก็อยากจะไม่แคร์สายตาคนอื่นนะครับ แต่มนุษย์คงหลีกหนีการเข้าสังคมไม่ได้ ผมโตแต่ตัวครับว่าง่ายๆ ความคิดไม่ต่างกับเด็กม.ต้นเลยสิ่งเหล่านี้ที่ผมกลัวผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดมากไปเองมั๊ย หรือถ้าเป็นตัวคุณผู้อ่านเองเป็นแบบผมก็คงกลัวเหมือนกัน อยากได้คำแนะนำจากเพื่อนๆนะครับ ขอบคุณครับ
อายุ21 จบแค่ม.3 กำลังอยากมีเป้าหมายชีวิตและเรียนต่อ แต่กลัวคนอื่นมองว่าแปลก
ติดเกมมากกและขาดความรับผิดชอบอย่างถึงที่สุด ติด0เทอมละ4วิชาขึ้นไปทุกเทอมเลยครับ จบม.3เกรดไม่ถึง 1.50ด้วยซ้ำ
พอมาช่วง ปวช.1 อายุประมาณ15-16 ก็เริ่มที่จะไม่สนใจการเรียนมากขึ้นขับมอไซค์ออกจากบ้านแต่งชุดนักเรียนทุกวัน แต่ไม่เคยเข้าถึงโรงเรียนเลย
จนกระทั่งอาจารย์ต้องโทรไปรายงานกับผู้ปกครอง กลับถึงบ้านก็โดนยำเละเลยครับ ผมก็ตัดสินใจว่าจะไม่เรียนต่อแล้วตั้งแต่นั้น
แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างว่างเปล่าไร้จุดหมายมาตั้งแต่นั้นเลยครับ อยู่แต่บ้านไม่เคยออกไปไหน จากเด็กตัวดำมากผิวนี่ขาวไปเลย = =
จนกระทั่งเห็นเพื่อนรุ่นๆเดียวกันเข้ามหาลัยกันหมดแล้วถึงได้รู้สึกว่า "ตัวเองมัวทำอะไรอยู่" (ความรู้สึกช้าเนอะ)
ตอนนี้ผมตัดสินใจว่าอยากกลับไปเรียนหนังสือใหม่ผมกลัวไม่มีอนาคตเวลามองหน้าพ่อแม่แล้วรู้สึกสงสารท่านครับ ไม่มีเรื่องลูกให้เลยโม้เวลาเข้าสังคม
เวลาใครถามว่าลูกเอ็งเรียนอะไร ทำงานอะไร ก็อายเขาหลายๆเหตุผลที่ผมอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองนะครับ แต่ผมปล่อยให้ตัวเองอยู่กับความว่างเปล่า
มานานเกินไป ผมก็อายุมากขึ้นทุกวัน ถ้าผมเรียนกศน จบก็ใช้เวลา2ปี ตอนนั้นผมคงอายุ 22-23 จากนั้นผมจะเรียนมหาลัยต่อตอนอายุ23โดยประมาณ
เดิมทีตัวผมเองก็เข้าสังคมไม่เป็นเลยครับทั้งชีวิตมีเพื่อนที่เรียกได้เต็มปากว่าเพื่อนอยู่ไม่ถึง5คน แถมเป็นเพื่อนตั้งแต่ม.ต้นส่วนใหญ่ = =
ผมกลัวการเข้าสังคมจังครับ ผมอายุมากกว่าคนอื่นผมต้องทำตัวให้น่าเคารพไหม จะมีใครอยากเป็นเพื่อนกับผมหรือเปล่า จะมีใครรับผมได้มั้ย รังเกียจไหม ที่จะมีเพื่อนอายุเยอะกว่ามากผมก็อยากจะไม่แคร์สายตาคนอื่นนะครับ แต่มนุษย์คงหลีกหนีการเข้าสังคมไม่ได้ ผมโตแต่ตัวครับว่าง่ายๆ ความคิดไม่ต่างกับเด็กม.ต้นเลยสิ่งเหล่านี้ที่ผมกลัวผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดมากไปเองมั๊ย หรือถ้าเป็นตัวคุณผู้อ่านเองเป็นแบบผมก็คงกลัวเหมือนกัน อยากได้คำแนะนำจากเพื่อนๆนะครับ ขอบคุณครับ