ทำไมเราห้ามความ "อิจฉา" ตัวเองไม่ได้

ไม่ว่าเราจะผ่านช่วงเวลาไหนๆ ก็ยังคงมีสันดานเเบบนี้ตลอด ทุกครั้งก็ต้องกรอกหูตัวเองว่า "เเข่งขันกับตัวเองๆๆ" แต่ไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย
เห็นคนอื่น เพื่อน ญาติ ได้ดีกว่า เราก็ต้องอิจฉา (แต่เเค่ไม่แสดงออก) วันก่อนคนนี่ก็สอบนั้นนี่ได้ คนนั้นคนก็ได้เป็นนั้นนี่ได้ คนโน้นก็ประสบความสำเร็จนั้นได้
กลายเป็นว่า "เราคิดว่าเราด้อยกว่า" จนใจฝ่อที่จะทำหลายเรื่อง ยิ่งโดนด่าว่า "ไม่ได้เรื่อง" ยิ่งเจ็บช้ำปานจะกลืนกิน

หากใจฝ่อมากๆ เข้า วันๆ นึงจะกลายเป็นคนท้อเเท้ และสิ้นหวัง จนยืนในสังคมไม่ได้ ที่ทุกวันนี้อยู่ได้เพราะ มีข้อดีคือไม่ประมาทเเค่นั้นเอง
เเต่ความสำเร็จ เป็นที่ยินดีในเกียรติ และยืนบนจุดความสำเร็จสูงสุดนั้น กลับไม่รู้สึกเลยว่าได้รับ นอกจากความเป็นคนที่ได้เกิด และมีชีวิตดีกว่าสัตว์ธรรมดาทั่วไป