ผมไม่ใช่ Hipster ผมแค่ชอบเนื้อสีของภาพจาก Film
ผมชอบในรูปทรง และหน้าตาของกล้องฟิล์ม โดยเฉพาะเจ้า Olympus OM-1 นี่แหละ มันใช่เลย!!
ตั้งแต่ตอนเด็กๆจนถึงวันนี้ ในความทรงจำของผม ใครก็ตามที่ห้อยกล้องให้เห็นนี่ เท่ระบิดระเบ้อเลย
กับกล้องถ่ายรูปนี้ มันเป็นอะไรที่ดึงดูดผมมาก
สตรอว์เบอร์รี่ที่ไร่อะไรสักอย่าง ก่อนเข้าน้ำตกแจ้ซ้อน (แจ้ห่ม, ลำปาง)
ทริปครอบครัวในหยุดสุดสัปดาห์
ผมชอบกล้อง ผมชอบภาพถ่าย และผมพึ่งจะได้จับกล้อง DSLR จริงๆก็ไม่กี่ปีเอง ผมสนุกมากกับการถ่ายภาพ โดยใช้โหมด M ไม่เคยเปลี่ยน ชอบที่ได้ตั้งค่ากล้องเอง ชอบที่ได้ภาพมาปรับแต่งหลังจากจบทริป
แต่กับกล้องฟิล์ม (ผมพึ่งจะได้มันมาเมื่อเดือนพฤศจิกายนปีที่แล้ว) มันต่างออกไป ผมรู้สึกภูมิใจกับมันมากกว่า(นิดนึง) ตรงที่มันยาก!
ยาก...ที่การหากล้องดีๆ กลไกสมบูรณ์สักตัว แล้วยังไม่พอ ถ่านที่ใส่ พื่อใช้กับตัววัดแสงก็หายากอีก
ต้องขอบคุณชาว Hipster แหละครับ ที่ทำให้ช่วงเวลานี้สามารถหากล้องฟิล์มและอุปกรณ์ต่างๆ ได้ง่ายขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังยาก...อยู่ดี
อุทยานแห่งชาติ น้ำพุร้อนแจ้ซ้อน ทริปครอบครัวเล็กๆในวันหยุดสุดสัปดาห์ (แจ้ห่ม, ลำปาง)
กับกล้องดิจิตอลเราซื้อ SD Card ตัวเดียว ก็ใช้ไปได้นานโขแล้ว แถมได้ภาพไม่ต่ำกว่า 200 รูป ถ่ายย้ำๆ เอากลับมาเลือกได้สบาย
ดอกชบาที่ สวนบวกหาด ช่วงท้ายฟิล์มม้วนที่ 4
อยากล้างฟิล์มแล้วแต่ฟิล์มยังไม่หมดม้วน (สวนบวกหาด, เชียงใหม่)
เป็นแบบนี้หลายครั้งมาก ที่อุส่าห์เล็งจนเข้าโฟกัส องศาได้ มุมได้ องค์ประกอบ แสง แม้แต่ช่วงเวลา ทุกอย่างลงตัวหมด แต่พลาดอดได้ภาพไป เพราะกดชัตเตอร์ไม่ลง
ดอกนางพญาเสือโคร่งกับฟ้าแจ่มๆที่อ่างขาง
ทริปช่วงปีใหม่กับสมาชิก งงงวย รูปนี้เป็นรูปที่ชอบมาก และเกินคาดมากว่ามันจะได้ เพราะตอนถ่ายนั้นกล้องไม่ได้วัดแสงให้
เนื่องจากไม่มีถ่านใส่ ภูมิใจในเซ้นต์วัดแสงของตัวเองมาก (สถานีเกษตรหลวงอ่างขาง, เชียงใหม่)
รูปส่วนมากของผมเสียไปเพราะข้อนี้แหละ บางภาพโฟกัสอะไรเข้าไม่รู้ บางภาพเบลอไปทั้งภาพเลย
แถมเป็นภาพที่หวังไว้ว่าจะได้ด้วยนะ ตอนเปิดดูรูปครั้งแรกนี่ ตะเตือนไตมาก
น้องหมาออกมานั่งหน้าบ้าน ไม่ไกลจากร้านกาแฟ ARTISAN เท่าไหร่
นั่งกลางถนนด้วยนะ เดินไปเล็งไปส่องกล้องอยู่นานก็ไม่ยอมลุกไปไหน (ARTISAN CAFE, เชียงใหม่)
เข้าร้าน ARISAN CAFE นี่เลนส์ตัวนี้หง่อเลย เนื่อจากข้างในจะใช้แสงไฟอบออุ่นๆ นั่งสบายๆ แต่กับกล้องผมนี่ มันไม่เพียงพอ จะใช้สปีดชัตเตอร์ต่ำมากๆ รูปก็ไม่ชัด แต่ผมก็ลองนะ ถ่ายไป 2 รูป ดำเมี่ยมเลย
หน้าร้าน ARTISAN CAFE ที่ใครๆมาก็ต้องมาถ่ายมุมนี้
แต่ผมไม่ได้มาร้านนี้เพราะมุมมี้ หรือกาแฟของร้าน ผมมาเพราะกล้องฟิล์มที่ประดับโชว์อยู่ในร้าน (ARTISAN CAFE, เชียงใหม่)
เจ้าตัวนี้มันอยู่มุมซ้ายสุดติดขอบจอเลย จอก็กว้าง(รู้สึกว่ามันกว้างกว่า 60D ที่ผมมีอีก) เส้นขีดก็ดำๆ ธรรมดาๆ ไม่เหมือนระบบดิจิตอลของสมัยนี้ ทำให้ยิ่งส่องในที่มืดยิ่งมองไม่เห็นเลย ทำไรไม่ได้ก็ต้องไปแบบนั้น ใช้เซนต์ตัวเองวัดแสงตั้งค่ากล้องเอาเหมือนช่วงแรกๆ
ร้านขายของที่บ้านข้างวัด เป็นหนึ่งในภาพที่ต้องใช้ความรู้สึกวัดแสงเอง
เพราะส่องเข้าไปในช่องมองภาพ แล้วเจอแต่ความทึกของวัตถุ (บ้านข้างวัด, เชียงใหม่)
กล้องฟิล์มตัวนี้ ไม่ได้มีที่ให่หมุนปรับช่องมองภาพให้เข้ากับระดับสายตาได้นะ ผมที่สายตาสั่นในระดับที่หมอบอกให้ใส่แว่นตลอดแล้ว(แต่ก็ใส่ๆบ้าง)
คือปัญหาใหญ่ในการใช้กล้องเลย มันยิ่งเพิ่มเวลาในการหมุนหาโฟกัสเข้าไปอีก แต่บางครั้งมันก็ชัดนะ
ร้านไอติมไข่แข็ง อร่อย มันๆ ที่บ้านข้างวัด นางแบบคือ มารริลีน
(โครงการบ้านข้างวัด, เชียงใหม่)
ยาก...ที่ช่องมองภาพ กับระดับสายตาคนถ่ายอย่างอย่างดันไม่ตรงกัน
เหตุผลบอกไปแล้วข้างบน เสริมอีกนิด คือ การหมุนระยะโฟกัสไปที่ infinity จะช่วยให้ทุกอย่างง่ายขึ้น
แต่มันก็ใช่ไม่ได้กับทุกภาพหรอกนะ บางรูปที่ต้องการโฟกัสระยะใกล้ๆ ก็ต้องกลับมางมหาจุดโฟกัสอยู่ดี
ช่วงเห่อกล้องฟิล์มใหม่ๆ พกไปด้วยทุกแม้มันจะหนักมาก
แถมที่วัดแสงก็ใช้งานไม่ได้ มีบางครั้งก็ใช้แอพวัดแสงจากสมาร์ทโฟนช่วยเอา อย่างเช่นรูปนี้ (The Barn, เชียงใหม่)
[CR] มือหมุนเลนส์กับฟิล์มที่หมุนกลับ [Olympus OM-1 กับความยากของการใช้กล้องฟิล์ม]
ผมชอบในรูปทรง และหน้าตาของกล้องฟิล์ม โดยเฉพาะเจ้า Olympus OM-1 นี่แหละ มันใช่เลย!!
ตั้งแต่ตอนเด็กๆจนถึงวันนี้ ในความทรงจำของผม ใครก็ตามที่ห้อยกล้องให้เห็นนี่ เท่ระบิดระเบ้อเลย
กับกล้องถ่ายรูปนี้ มันเป็นอะไรที่ดึงดูดผมมาก
สตรอว์เบอร์รี่ที่ไร่อะไรสักอย่าง ก่อนเข้าน้ำตกแจ้ซ้อน (แจ้ห่ม, ลำปาง)
ทริปครอบครัวในหยุดสุดสัปดาห์
ผมชอบกล้อง ผมชอบภาพถ่าย และผมพึ่งจะได้จับกล้อง DSLR จริงๆก็ไม่กี่ปีเอง ผมสนุกมากกับการถ่ายภาพ โดยใช้โหมด M ไม่เคยเปลี่ยน ชอบที่ได้ตั้งค่ากล้องเอง ชอบที่ได้ภาพมาปรับแต่งหลังจากจบทริป
ร้านกาแฟระหว่างทางที่เชียงดาว จากทริปขี่จักรยานยนต์ไปอ่างขาง (เชียงดาว, เชียงใหม่)
มีกระทู้รีวิวอยู่ ตามได้ที่ http://pantip.com/topic/33067958 ครับผม
แต่กับกล้องฟิล์ม (ผมพึ่งจะได้มันมาเมื่อเดือนพฤศจิกายนปีที่แล้ว) มันต่างออกไป ผมรู้สึกภูมิใจกับมันมากกว่า(นิดนึง) ตรงที่มันยาก!
ยาก...ที่การหากล้องดีๆ กลไกสมบูรณ์สักตัว แล้วยังไม่พอ ถ่านที่ใส่ พื่อใช้กับตัววัดแสงก็หายากอีก
ต้องขอบคุณชาว Hipster แหละครับ ที่ทำให้ช่วงเวลานี้สามารถหากล้องฟิล์มและอุปกรณ์ต่างๆ ได้ง่ายขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังยาก...อยู่ดี
อุทยานแห่งชาติ น้ำพุร้อนแจ้ซ้อน ทริปครอบครัวเล็กๆในวันหยุดสุดสัปดาห์ (แจ้ห่ม, ลำปาง)
ยาก...ที่กว่าจะหาฟิล์มดีๆ เก่าๆแต่ละม้วนมาใส่มันลงไปในกล้อง
กับกล้องดิจิตอลเราซื้อ SD Card ตัวเดียว ก็ใช้ไปได้นานโขแล้ว แถมได้ภาพไม่ต่ำกว่า 200 รูป ถ่ายย้ำๆ เอากลับมาเลือกได้สบาย
ดอกชบาที่ สวนบวกหาด ช่วงท้ายฟิล์มม้วนที่ 4
อยากล้างฟิล์มแล้วแต่ฟิล์มยังไม่หมดม้วน (สวนบวกหาด, เชียงใหม่)
ยาก...ที่มันต้องขึ้นฟิล์มทุกครั้งก่อนจะถ่าย บางทีหมุนโฟกัสเจอแล้วกับมุมที่มีเวลาจำกัด แต่ต้องพลาดเพราะลืมขึ้นฟิล์ม
เป็นแบบนี้หลายครั้งมาก ที่อุส่าห์เล็งจนเข้าโฟกัส องศาได้ มุมได้ องค์ประกอบ แสง แม้แต่ช่วงเวลา ทุกอย่างลงตัวหมด แต่พลาดอดได้ภาพไป เพราะกดชัตเตอร์ไม่ลง
ดอกนางพญาเสือโคร่งกับฟ้าแจ่มๆที่อ่างขาง
ทริปช่วงปีใหม่กับสมาชิก งงงวย รูปนี้เป็นรูปที่ชอบมาก และเกินคาดมากว่ามันจะได้ เพราะตอนถ่ายนั้นกล้องไม่ได้วัดแสงให้
เนื่องจากไม่มีถ่านใส่ ภูมิใจในเซ้นต์วัดแสงของตัวเองมาก (สถานีเกษตรหลวงอ่างขาง, เชียงใหม่)
ยาก...ที่ต้องหมุนระยะโกกัสให้ตรงกับวัตถุที่ต้องการ
รูปส่วนมากของผมเสียไปเพราะข้อนี้แหละ บางภาพโฟกัสอะไรเข้าไม่รู้ บางภาพเบลอไปทั้งภาพเลย
แถมเป็นภาพที่หวังไว้ว่าจะได้ด้วยนะ ตอนเปิดดูรูปครั้งแรกนี่ ตะเตือนไตมาก
น้องหมาออกมานั่งหน้าบ้าน ไม่ไกลจากร้านกาแฟ ARTISAN เท่าไหร่
นั่งกลางถนนด้วยนะ เดินไปเล็งไปส่องกล้องอยู่นานก็ไม่ยอมลุกไปไหน (ARTISAN CAFE, เชียงใหม่)
ยาก...ที่การมีเลนส์ f/3.5 ต้องหมุนสปีดชัตเตอร์ให้ต่ำลง จนมีความเสี่ยงต่อรูปถ่าย
เข้าร้าน ARISAN CAFE นี่เลนส์ตัวนี้หง่อเลย เนื่อจากข้างในจะใช้แสงไฟอบออุ่นๆ นั่งสบายๆ แต่กับกล้องผมนี่ มันไม่เพียงพอ จะใช้สปีดชัตเตอร์ต่ำมากๆ รูปก็ไม่ชัด แต่ผมก็ลองนะ ถ่ายไป 2 รูป ดำเมี่ยมเลย
หน้าร้าน ARTISAN CAFE ที่ใครๆมาก็ต้องมาถ่ายมุมนี้
แต่ผมไม่ได้มาร้านนี้เพราะมุมมี้ หรือกาแฟของร้าน ผมมาเพราะกล้องฟิล์มที่ประดับโชว์อยู่ในร้าน (ARTISAN CAFE, เชียงใหม่)
ยาก...ที่ช่องวัดแสง กับขีดวัดแสงมันมองเห็นอยากเหลือเกิน หลายๆรูปก็ถ่ายไปโดยไม่ได้มองเห็นช่องวัดแสง
เจ้าตัวนี้มันอยู่มุมซ้ายสุดติดขอบจอเลย จอก็กว้าง(รู้สึกว่ามันกว้างกว่า 60D ที่ผมมีอีก) เส้นขีดก็ดำๆ ธรรมดาๆ ไม่เหมือนระบบดิจิตอลของสมัยนี้ ทำให้ยิ่งส่องในที่มืดยิ่งมองไม่เห็นเลย ทำไรไม่ได้ก็ต้องไปแบบนั้น ใช้เซนต์ตัวเองวัดแสงตั้งค่ากล้องเอาเหมือนช่วงแรกๆ
ร้านขายของที่บ้านข้างวัด เป็นหนึ่งในภาพที่ต้องใช้ความรู้สึกวัดแสงเอง
เพราะส่องเข้าไปในช่องมองภาพ แล้วเจอแต่ความทึกของวัตถุ (บ้านข้างวัด, เชียงใหม่)
ยาก...ที่กว่าจะหมุดให้วงกลมตัดกลางในช่องมองภาพมันต่อกันได้ ต้องมองแล้วมองอีก หมุนแล้ว หมุนอีก กลับไปกลับมา
กล้องฟิล์มตัวนี้ ไม่ได้มีที่ให่หมุนปรับช่องมองภาพให้เข้ากับระดับสายตาได้นะ ผมที่สายตาสั่นในระดับที่หมอบอกให้ใส่แว่นตลอดแล้ว(แต่ก็ใส่ๆบ้าง)
คือปัญหาใหญ่ในการใช้กล้องเลย มันยิ่งเพิ่มเวลาในการหมุนหาโฟกัสเข้าไปอีก แต่บางครั้งมันก็ชัดนะ
ร้านไอติมไข่แข็ง อร่อย มันๆ ที่บ้านข้างวัด นางแบบคือ มารริลีน
(โครงการบ้านข้างวัด, เชียงใหม่)
ยาก...ที่ช่องมองภาพ กับระดับสายตาคนถ่ายอย่างอย่างดันไม่ตรงกัน
เหตุผลบอกไปแล้วข้างบน เสริมอีกนิด คือ การหมุนระยะโฟกัสไปที่ infinity จะช่วยให้ทุกอย่างง่ายขึ้น
แต่มันก็ใช่ไม่ได้กับทุกภาพหรอกนะ บางรูปที่ต้องการโฟกัสระยะใกล้ๆ ก็ต้องกลับมางมหาจุดโฟกัสอยู่ดี
ช่วงเห่อกล้องฟิล์มใหม่ๆ พกไปด้วยทุกแม้มันจะหนักมาก
แถมที่วัดแสงก็ใช้งานไม่ได้ มีบางครั้งก็ใช้แอพวัดแสงจากสมาร์ทโฟนช่วยเอา อย่างเช่นรูปนี้ (The Barn, เชียงใหม่)