สวัสดีค่ะทุกๆคน คิดอยู่นานว่าจะตั้งกระทู้ดีมั้ย เพราะว่าเรื่องของเรามันฟังแลดูเบสิค แต่ว่าเราก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ เรื่องของเรามีอยู่ว่า เราไปชอบผู้ชายคนนึง คนที่เราไม่คิดว่าในชาตินี้จะสนใจเลย ไม่ใช่เพราะหน้าตานะคะ(เขาถือเป็นคนที่ดูดีคนนึงเลยนะ) แต่เพราะปัจจัยหลายๆอย่าง ก่อนอื่นต้องของกริ่นก่อนนะคะ คือเราไม่ได้อยู่ไทยค่ะ ตอนนี้กำลังศีกษาอยู่ประเทศแดนจิงโจ้ค่ะ เราเจอกับเขาที่มหาลัยค่ะ เขาอยู่ห้องเดียวกับเรา เรียนคอร์สเดียวกันหมดเลยค่ะ นั้นก็คือจะเจอกันทุกครั้งที่ไปมหาลัย ตอนแรกเราไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ แถมยังแอบนินทาเขากับเพื่อนเราด้วย คือครั้งแรกที่เจอกัน เขาจะแบบมองๆเรา แล้วแบบยิ้มๆที่มุมปาก ทำบ่อยมาก จนมีครั้งนึงเราสบตาเขาพอดี แล้วเขาก็มองแล้วก็เหมือนจะยิ้มๆ ไอเราด้วยความที่ว่ายิ้มมายิ้มกลับ เลยยิ้มให้เขาค่ะ แล้วสิ่งที่น่าหมันไส้ก็ตามมาค่ะ เขาก็ยิ้มแล้วทำหน้ามั่น แบบแลดูเหมือนหลงตัวเองค่ะว่าแบบเรายิ้มให้เขาเพราะเขาแบบหล่อ คือไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าหรือว่านั้นคือสีหน้าปกติ แล้วเขาก็ยิ้มแบบนั้นทุกทีที่เจอกัน เป็นโรคชักกระตุกที่ปากหรอยะ! 5555 เทอมแรกก็ผ่านไป เราไม่คุยกับเขาเลยค่ะ ไม่เคยเลยแม้แต่คำเดียว พอมาเทอมนี้ ก็เจอเขาอีกแล้วค่ะ ก็ไม่ได้คุยอะไรเหมือนเดิม จนมีคืนนึง เราก็นั่งเล่นเฟสไปเรื่อยๆแล้ววิดีโอที่เขาโดนแท็กก็มาอยู่ในฟีตเรา เราเลยกดดู เลยทำให้รู้ว่าที่เขาขาดเรียนไปหนึ่งอาทิตย์เนี่ยเพราะเขาไปภูเก็ตกับชมรมว่ายน้ำของเขาค่ะ เราเลยตั้งมั่นว่า เอาว่ะ พรุ่งนี้จะลองคุยกับมัน แหม่ อยู่กันมาก็เทอมนึงแล้ว ยังไม่เคยได้คุยกันเลย พอวันต่อมาก็เจอกัน แต่ว่าเขามาในสภาพเดี้ยงค่ะ เดินเป๋มาเลย เลยถามว่าไปโดนอะไรมา แล้วก็คุยกันเรื่องที่ว่าไปภูเก็ตมาหรอ ไม่ได้คุยกันยาวเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้พูดอะไรกันค่ะ มีตอนนึงเขาต้องใส่ผ้ากันเปื้อนค่ะเพราะว่าเราต้องใช้หมึกแบบเหมือนพวกที่ใช้ปริ้นซ์นสพ. แล้วเขาใส่ไม่เป็น เราเลยเข้าไปช่วย แต่ว่าตอนนั้นเราไม่รู้สึกอะไรกับเขานะคะ แบบเพื่อนกันเท่านั้นเอง ความรู้สึกของเราเปลี่ยนไปก็ตอนที่ว่ามีวันนึงอยู่ในเลคเชอร์ค่ะ แล้วเขาก็ส่งเมสเสจเฟสมาว่าเลิกเล่นมือถือได้แล้ว แบบกวนๆมาน่ะค่ะ เราก็เลยคุยกัน แล้วคือมันก็ใกล้เที่ยงแล้ว เราเลยบอกเขาว่าหิว คลาสนานจริงๆ เขาก็กวนเราค่ะ ส่งพวกคลิปสั้นๆเกี่ยวกับอาหารค่ะ แบบรูปชีสเยิ้มๆ แล้วภาพขยับได้ อื้อหือ ทรมานกันไป เรามีความรู้สึกว่า เออ คุยกับเขาก็สนุกดีนะ รู้สึกดี แล้วหลังจากวันนั้น เขาก็แบบแกล้งๆเราค่ะ อย่างคาบดรออิ้ง ตอนที่จารย์กำลังอธิบายหรือวิจาร์ณผลงานนักเรียน เขาจะชอบมาแบบเอาตัวมาดันๆเราบ้าง เจาะยางเราบ้าง ขัดขาบ้าง กวนสารพัดกวนค่ะ แล้วมีครั้งนึง เขาส่งสแน็ปเช็ทมาหาเราค่ะ ตอนแรกก็ไม่มีอะไร พอรูปต่อมาทำเอาเราช็อคนิดหน่อย เป็นรูปเขาเซลฟี่แต่ว่าไม่ใส่เสื้อค่ะ อื้อหือ ลองนึกภาพตามนะคะ เขาเป็นนักว่ายน้ำ สูง180 หุ่นดี ไหล่กว้าง ซิกส์แพ็คมา กล้ามหน้าอกแน่นๆ(เคยต่อยแล้ว แข็งมาก) ตกใจค่ะ คือผู้ชายถอดเสื้อก็เห็นจนชินตาแล้วนะ เพราะว่าเราก็เป็นนักว่ายน้ำเก่า แต่ว่ามาเจออย่างงี้ก็อายอยู่เหมือนกัน แล้วแบบมีบางครั้งที่เขาจะถอดเสื้อนอกออก เวลาเราใส่เสื้อสองตัวแล้วจะเอาตัวนอกออก ตอนถอดเสื้อข้างในก็จะเลิกขึ้นใข่มั้ยค่ะ ตอนนั้นเราหันไปพอดี เขาก็เห็นว่าเราเห็น เราเลยรีบหันกลับค่ะ แล้วแบบช่วงหันกลับ เห็นเขาแบบยิ้มขำๆ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นนะ ให้เกียรติแกต่างหากล่ะ! มายิ้มทำไม มีวันนึงค่ะ เราต้องตักโฟมที่เวิร์คช็อปเพราะว่าวาดแบบเสร็จแล้ว ส่วนเขายังไม่เริ่มเลย เขาต้องอยู่สตูดิโอชั้นหก ส่วนเราลงมาชั้นห้าค่ะ แล้วตอนเรากำลังตัด เขาก็ลงมาที่เวิร์คช็อปค่ะ แล้วคือกางเกงเราไม่มีกระเป๋าเลยวางมือถือไว้บนโต๊ะ เขาก็มาป้วนเปี้ยนๆแล้วก็เอามือถือเราไป เราล็อคไว้เขาก็ถามพาสเวิร์ดอะไร เรามือไม่ว่างเลยบอกเขาไปค่ะ แล้วเขาก็เข้าไปคุยกับเพื่อนเราในเมสเสจกลุ่มค่ะ ในใจที่แบบอย่าให้เพื่อนมันหลุดพูดอะไรแปลกๆมานะ โชคดีที่ไม่มีใครหลุดค่ะ สักพักเขาก็เดินหายไปกับมือถือเรา แล้วก็กลับมา แล้วอีกสักพักก็ขึ้นไปทำงานต่อค่ะ แล้วตอนพัก เราก็ไปนั่งข้างๆเขาแล้วเราก็ถ่ายวิดีโอลงสแน็ปเช็ท แล้วก็มีเขาอยู่ในนั้นด้วย แล้วเราก็แบบคุยกับเพื่อนเราในมือถือค่ะ เมสเสจกัน คุยเรื่องเขา เพื่อนเรารู้แล้วว่าเราชอบเขา แต่ว่าไม่มีใครเอ่ยชื่อเขาลงเมสเสจเลยนะคะ แล้วตอนเล็คเชอร์ มีเบรคสิบห้านาทีค่ะ เราก็เดินไปหาเพื่อนค่ะ แล้วคือมันก็ข้างๆเขา เขาก็เอามือถือเราไปค่ะ ครั้งนี้เราไม่ให้เพราะกำลังคุยเรื่องเขาอยู่ แล้วทีนี้เราจะเดินไปเอาคอมเราที่โต๊ะ เราวางมือถือไว้บนโต๊ะเพื่อนค่ะ เพื่อนก็น่ารัก ไม่ดูแลให้เลย เขาเอามือถือเราไปค่ะ แล้วก็ปลดล็อคแล้วอ่านเมสเสจเราค่ะ มีการย้อนขึ้นไปอ่านด้วย พอเราเดินมาถึงเห็นเขากำลังอ่านอยู่ ช็อคค่ะ รีบเอามือถือกลับคืนมา เราไม่แน่ใจค่ะว่าเขาเห็นถึงตรงไหนบ้าง กำลังช็อค แล้วเขาก็ถามว่าพูดถึงเขาอยู่หรอ โกหกหน้าตายเลยค่ะ เปล่านะไม่ได้คุย เราจำไม่ได้แล้วว่าเขารีแอ็คยังไง แต่เขาเดินไปหาเพื่อนเขา แล้วไปนั่งดูอะไรไม่รู้ในคอมเพื่อนเขา เราก็บอกเพื่อนเราค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนสงสัยว่าทำไมเขาถึงรู้ว่าพูดถึงเขา เราเลยมานั่งวิเคราะห์ดู อาจจะเป็นประโยคที่ว่าเพื่อนเราบอกว่าเขาชอบเรา เราตอบกลับว่าเห้ยไม่มีทางเขามีแฟนแล้ว หรืออาจจะประโยคที่ว่า เพื่อนเราบอกว่าเขาสามารถอ่านคนได้จากทางสายตาแล้วเขาคนนั้นก็ชอบเรา เพื่อนเราอีกคนเลยบอกว่าแกไปเห็นสายตาเขาได้ไง เพื่อนเราเลยตอบว่าจากวิดีโอไง หรือว่าบางทีอาจจะทั้งคู่ แต่คือมันก็ผิวเผินรึเปล่าในความคิดเรา แบบเราจะหมายถึงใครก็ได้ แล้วเรากับเขาก็ไม่ถือว่าสนิทกันเลย ทำไมเขาถึงคิดว่าเราพูดถึงเขาอยู่ หลังจากนั้น เขาก็กลับมานั่งที่เดิม แล้วก็พยายามจะเอามือถือเราไปเหมือนเดิม แถมยังมีถามว่ายังคุยเกี่ยวกับเขาอยู่รึเปล่า โกหกแล้วห้ามเลิกค่ะ เราก็บอกว่าไม่ได้คุย เขาก็แบบเหมือนจะยิ้มๆขำๆ โอเคค่ะ นี่แค่เกริ่นๆนะคะเนี่ย ยาวเป็นหางว่าวเชียว แฮ่ๆ ตามชื่อกระทู้เลยค่ะ เราเคยตั้งมั่นกับตัวเองว่าจะไม่เอาฝรั่งเป็นแฟนเด็ดขาด ยังไงก็ไม่เอา เราชอบคนไทยค่ะ ผู้ชายไทยเร้าใจสุด ฮิฮิ แล้วข้อที่สองคือเราจะไม่เล่นกับคนที่มีแฟนแล้วค่ะ แล้วเขาเป็นคนที่เราไม่ควรจะชอบเลย แต่ว่าตอนนี้ดันพลาดไปแล้ว เราทำอะไรไม่ถูกค่ะ ตอนแรกว่าจะตัด เรามีเบร็คอาทิตย์นึง เลยว่าเอาว่ะ ไม่ได้เจอไม่ได้คุยกันเลยเจ็ดวันเต็ม ความรู้สึกคงเผลาๆลง แต่ที่ไหนได้ พอเปิดเรียนไปก็สนใจเขาเหมือนเดิม วันแรกที่เปิดเรียน ก่อนหน้านั้นเราลงสแน็ปเช็ทว่ากินเบียร์กับเพื่อนที่หอค่ะ แล้วก็แบบเล่นกันบ้าบอค่ะ พอวันต่อมาเจอเขาก็โดนแซวค่ะ แถมยังมีเพื่อนฝรั่งอีกคนแซวด้วยเราเลยแบบเห้ยแกรู้ได้ไง แกไม่มีสแน็ปเช็ทเรา เขาคนนั้นตอบแทนค่ะ เขาบอกว่ารู้ได้ไงน่ะหรอ ก็สามร้อยหกวินาทีสแน็ปเช็ทไงล่ะ คือเราคงคิดมากไปเองค่ะ เวลาเราชอบใครสักคนเราก็จะสนใจเขา ใส่ใจกับทุกการกระทำและคำพูดของเขา เราเปิดสแน็ปเช็ทตัวเองดู มันสามร้อยหกวินาทีเด่ะๆเลยค่ะ ใจนึงก็คิดว่าเขาดูใส่ใจเรานะ แต่ว่าลึกๆเรารู้ว่าคนเราอยากจะกวนตีนใครสักคน ยังไงก็จำได้แหละ เราไม่รู้จะทำยังไงค่ะ เลือกได้ก็คงไม่ชอบเขาค่ะ แต่ว่าตอนนี้ชอบไปแล้วเต็มๆเลยค่ะ ใจนึงอยากตัดแต่ทำไม่ได้ อีกใจอยากจะขอลองดูสักตั้ง ยังไม่ทันได้ลองเลยจะยอมแล้วหรอ แต่ว่ามันก็ไม่ถูกก็รู้ดีเพราะเขามีแฟนแล้ว แต่ว่ามันก็อดไม่ได้... ควรจะทำยังไงดีค่ะ