เป็นตำรวจหญิง แล้วแฟนก็เป็นตำรวจ ซึ่งเป็นผู้หญิงเหมือนกัน เป็นเพื่อนร่วมรุ่น คบกันตั้งแต่เข้าไปฝึกจนจบมาก็เลือกลงทำงานที่เดียวกัน
อยู่ด้วยกันมาตลอดจนกระทั่งมีปัญหาทั้งเรื่องแฟนเก่าตัวเราเอง แฟนเราไปคุยกับรุ่นพี่ซึ่งเป็นผู้ชาย นิสัยงี่เง่าของตัวเราเพราะแฟนอายุห่างกับจขกท สี่ปี สุดท้ายประเด็นสำคัญ ครอบครัวแฟนไม่ชอบประเภท หญิงรักหญิง ซึ่งก่อนหน้านี้ที่จะคบกัน แฟนจขกท ก็บอกว่าจะพยายามทำให้ครอบครัวยอมรับ
เราทั้งสองให้ได้ ซึ่งในตอนแรกครอบครัวแฟนไม่รู้ว่าคบกัน คิดว่าเป็นเพื่อน เป็นพี่น้องกัน
แต่พอเริ่มเข้าสู่ปีที่สอง  ครอบครัวแฟนเริ่มจะสังเกตเห็นความสัมพันธ์ระหว่างเรากะแฟนว่าเป็นแบบคนรักเค้าก็บอกให้แฟนเลิกกับ จขกท
แต่สุดท้ายแล้วเราทั้งคู่ก็ไม่ได้เลิกกัน แต่ก็มีปัญหาระหองระแหงกันมาเรื่อย ทะเลาะกันในเรื่องไม่เป็นเรื่อง
จนสุดท้ายบทสรุปของเรื่องก็ดำเนินมาถึงวันสงกรานต์ที่ผ่านมา จขกท และแฟนได้เดินทางกลับบ้านของแฟนที่ต่างจังหวัด
แล้วพ่อแม่ของแฟนก็ได้พูดต่อหน้าเราทั้งคู่ ขอให้เราเลิกกัน เป็นเพื่อนกัน จขกท ได้แต่นั่งเงียบ ไม่ได้พูดตอบอะไร
แม่แฟนจึงไปถามลูกของเค้าว่าจะเอายังไง แฟนกลับบอกว่าแล้วแต่แม่ แต่พอแม่แฟนออกไปจากห้อง
แฟน จขกท กลับบอกว่า กลับไปที่ทำงานเราก็คบกันเหมือนเดิม เพราะอยุ่ที่นั่น พ่อแม่แฟนก็ไม่รู้หรอก
สุดท้ายพอกลับจากบ้านที่ต่างจังหวัด จขกท ก็ไม่สบาย คืนนั้น แฟนก็พาไปหาหมอตอนตีสาม
พอกลับมาบ้าน จขกท ก็หลับไม่รู้เรื่อง ตื่นมาตอนเช้า แฟนก็หายไปพร้อมกับเสื้อผ้า ติดต่อไม่ได้อีกเลย  
จนต้องเอาเบอร์ของเพื่อนโทรไป ถามว่าอยู่ที่ไหน เค้าก็ไม่บอก บอกแต่ให้แยกกันอยู่สักพัก
พอมาที่ทำงานเจอกัน เค้าก็ไม่คุยด้วยและพยายามหลบหน้า จนเหตุการณ์หลายอย่างบานปลาย ไปทะเลาะกันที่ทำงาน
จนสุดท้าย จบลงที่ จขกท โดนย้ายที่ทำงานมาอยู่อีกส่วนหนึ่ง จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสี่เดือนแล้วที่เลิกกัน
แต่ก็ทำใจไม่ได้  บางทีก็รู้สึกแค้นแต่ก็ยังรักเค้าอยู่ ไม่มีกะจิตกะใจอยากจะทำงาน นั่งเหม่อลอยบ่อยๆ ฟังเพลงเศร้าๆก็ร้องไห้
ไปบวชชีมา ยังไม่ดีขึ้นเลย จิตใจก็กลับมาฟุ้งซ่านเหมือนเดิม อยากลืมเค้า พยายามทำทุกอย่าง ไปเที่ยวกับเพื่อน กับครอบครัว
แต่พอมาอยู่ตัวคนเดียวในบ้านหลังเดิมที่เคยอยู่ด้วยกันมันก็ รู้สึกแย่เหมือนเดิม บางทีก็ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว...