[CR] ชี พ พ า จ ร :: หนีเมืองกรุงไปเที่ยว ฮานอย - นิงห์บิงห์ ...ตีแผ่แบบหมดเปลือกตั้งแต่เช็กอิน

สืบเนื่องจากเมื่อสี่ห้าเดือนก่อน เพื่อนเราโทรมาตอนที่เรานั่งทำงานอยู่เลย

เพื่อน: ไปเวียดนามป่าว ฮานอยๆๆ
เรา: ไปๆๆ อยากเที่ยวๆๆ (เราตอบแบบไม่เสียเวลาคิดแม้แต่วินาทีเดียว)
เพื่อน: โอนเงินมาเลย จะจองตั๋วแล้ว
เรา: เฮ้ย ! ไมรีบจังว้า จะไปวันไหนเนี่ย
เพื่อน: วันหยุดยาวปลายกรกฏาอะ
เรา: ไปก็ไปวะ พาสปอร์ตจะหมดอายุปีหน้าแล้ว ใช้ให้คุ้ม



และแล้ว...ทริปนี้ก็เป็นทริปนอกประเทศทริปแรกของแก๊งเรา พวกเรามีกัน 4 สาว ซึ่งกว่าจะรวมตัวกันได้และหาวันหยุดที่พร้อมกันได้ก็ยากเอาการ โชคดีที่เป็นช่วงหยุดยาว พวกเราเลยฟิน (แก๊งชะนีน้อยโกทูฮานอย อิอิ)
ทริปนี้โชคดีที่พวกเรามีพี่คนนึงอยู่ที่เวียดนาม ซึ่งต่อไปนี้จะขอเรียกว่า "พี่ไท" นะจ๊ะ โชคดีมากๆๆๆ คือพอพี่ไทรู้ว่าพวกเราจะไปเวียดก็ตื่นเต้นใหญ่...ตื่นเต้นยิ่งกว่าพวกเราซะอีก
- พี่ไทเป็นคนเวียดนามที่ได้ทุนมาเรียนต่อ ป.โท ที่มหา'ลัยรัฐชื่อดังย่านบางเขน หุหุ แต่คนละคณะกับพวกเรา
- เพื่อนเราไปรู้จักพี่ไทโดยบังเอิญ และตอนเรียนปีสามเพื่อนเราก็เรียนภาษาเวียดนามอยู่พอดี แหมเข้าล็อก ได้ติวเตอร์มาแบบฟลุ๊กๆ
- พี่ไทเรียนจบก็กลับไปทำงานที่ฮานอย แต่จริงๆ แล้วบ้านพี่แกอยู่ฮาลองเบย์
- พี่ไทบอกว่า จะมาเที่ยวฮานอยเหรอ มาเลยๆๆ เดี๋ยวไปรับที่สนามบินเอง แถมพาเที่ยวด้วย

แหม่...เจอแจ๊กพ็อตตั้งแต่ยังไม่ออกนอกประเทศเลย 555
เราไปเที่ยวช่วงวันหยุดยาว 30 ก.ค. ถึง 2 สิงหา เพราะฉะนั้น บางคนที่กำลังอ่านกระทู้นี้อยู่อาจจะนั่งเครื่องลำเดียวกับเราก็ได้ ^^ เราอาจเคยเจอกันแล้ว


มาฝึกภาษาเวียดนามกันก่อน คำพวกนี้ยังไง๊ ยังไง ก็ต้องได้ใช้แน่นอน
จ่าวแอง = สวัสดีพี่ชาย
จ่าวจิ = สวัสดีพี่สาว
โตยเตนหล่า... = ฉันชื่อ...
ไถลาน = ประเทศไทย (คงเพี้ยนมาจาก ไทยแลนด์ ส่วนคนเวียดนามจะเรียกประเทศตัวเองว่า เหวียดน้าม)
ก่ามเอิน = ขอบคุณ (ขอบคุณพี่ชาย เติม แอง ต่อท้าย ขอบคุณพี่สาวให้เติม จิ นะจ๊ะ)
ติ๋งเตี่ยน = คิดเงิน
บาวเงียว = เท่าไหร่จ๊ะ
หลำ = มาก
ดั๊ด = แพง
ดั๊ดหลำ = แพงมาก
งอนหลำ = อร่อยมากๆ เลยแหละจ้า

เริ่มกันเลยดีกว่า กระทู้นี้อาจจะมีรูปเยอะหน่อย แต่เตือนไว้ก่อนว่าฝีมือการถ่ายรูปของพวกเราไม่ได้ขั้นเทพนะจ๊ะ ใช้กล้องคอมแพคธรรมดาๆ กับกล้องมือถือของแต่ละคนนี่แหละ อันไหนอยู่ใกล้มือก็หยิบมาแชะๆๆ

*****ขออนุญาตบุคคลในรูปด้วยนะคะ


001. ไปไฟล์ทเช้าเลย จำได้ว่าได้นอนไปแค่ 3 ชม. หนังตาแทบจะยกไม่ขึ้น แต่ความตื่นเต้นที่มีมากกว่าเลยทำให้ซอมบี้ลุกขึ้นจากเตียงได้ พร้อมกับงัดเพื่อนคนอื่นๆ ขึ้นมาด้วย โบกแท็กซี่มาถึงสนามบินตอนตีสามครึ่งได้



002. ไปถึงสนามบิน แถวเช็กอินก็ยาวเฟื้อยแล้ว รอกันไปจ้า เคาน์เตอร์เปิดตอนตีสี่ (แล้วอิชั้นจะรีบตื่นเพื่อ ?)



003. พ๊าดกะฉอด เอ๊ย ! พ๊าดชะกอด เอ๊ย ! พาสปอร์ต เอ๊ย ! ถูกแล้ว...เช็กอินเรียบร้อยก็เดินแข้ามาในเกตค่ะ ตอนนี้ท้องเริ่มร้อง แต่บอกกับตัวเองว่า...ค่อยไปกินมื้อแรกที่เวียดนาม เอิ้กๆ



004. ไปสี่วัน แต่สาบานว่าของเรามีแค่นี้จริงๆ ทีแรกเอากระเป๋าแบ็กแพ็คใบใหญ่มาเตรียมไว้ แต่มันใหญ่เกิน (สำหรับของที่จะหย่อนลงไป) ก็เลยมาจบที่เป้คู่ใจใบนี้แหละ



005. ขึ้นเครื่องมาแล้วค่ะ เราไปไฟล์ท 06:05 ฝนตกแต่แก๊งชะนีกลัวที่ไหน...เที่ยวบินนี้กัปตันเป็นผู้หญิง ดีกรีมิสไทยแลนด์ยูนิเวิร์สปี 2548 ตอนนั่งรอขึ้นเครื่อง เพื่อนเราก็ไปจิ๊จ๊ะจนได้ถ่ายรูปกับพี่เขามา...ไม่อวดรูปนะจ๊ะ อายหนังหน้าตัวเอง อิอิ



แท่ดๆๆๆๆๆ ด้วยความง่วงงุนแบบเต็มสตรีม เราเลยหลับยาวตั้งแต่แอร์ยังสาธิตโน่นนี่ในเครื่อง (ใครจะเดินทางเช้าๆ แบบเรา แนะนำให้รีบนอนตั้งแต่หัววันเลยค่ะ เราสลบเหมือนคนตาย) มาตื่นอีกทีก็ตอนที่กัปตันประกาศว่า อีก 20 นาที พวกเราจะถึงสนามบินนอยไบ ฮานอย ประเทศเวียดนาม ตอนนี้แหละจ้า ตาสว่างวาบขึ้นมาทันที


006. เรานั่งริมหน้าต่างเลยได้เห็นวิวสวยๆ งามๆ เชียว



007. อีกสักรูป



008. และในที่สุดก็...ลงจอดค่ะ



009. ต้องผ่านด่านคนเข้าเมืองก่อนจ้า ได้พูดประโยคแรกเลย "จ่าวแอง" ปิดท้ายด้วย "ก๋ามเอิน" ...พอเราขอบคุณ ทำไมพี่คนตรวจพาสปอร์ตต้องจามใส่เราด้วยล่ะ ฮึ่ย สะดุ้งนะเนี่ย หนูอาบน้ำแล้วค่ะพี่



คืนก่อนมาเวียด พี่ไทบอกดิบดีว่า ไม่ต้องกังวลหรอก มารับที่สนามบินแน่นอน สนามบินที่นี่ไม่ใหญ่ พี่ไทหาพวกเราเจอได้แบบสบายๆๆ แต่ๆๆๆ...ออกมาด้านนอกแล้ววววว พี่ไทอยู่หนายยยยยย ส่งเสียงด่วน น้องๆ เริ่มคว้างแล้ว จะแชท จะโทหาพี่ไทก็ไม่ได้เลย เพราะพวกเราไม่มีซิมเวียดนาม ลองไปถามร้านที่ขายซิมในสนามบินก็บอกว่าราคาตั้ง 7 ดอลลาร์ (ซิมเปล่าๆ ยังไม่ได้เติมเงิน) อุต๊ะ ! เสียดายเงินค่ะ
...ระหว่างอยู่ในสนามบิน เริ่มเจอละ "หมาดามๆ แท็กซี่" ...อะไร ใครหมา ใครดำ ...พี่คนขับแท็กซี่เค้าเรียกพวกเราว่า มาดาม นั่นแหละจ้ะ ถามว่าต้องการแท็กซี่มั้ย พวกเราปฏิเสธไปแบบนุ่มนวลอ่อนโยน พร้อมกับยิ้มสยามไปให้หนึ่งวึ๊ด (หนูจารอพี่ไทของหนูค่าาาา)


010. และนี่ก็คือทางเลือกของแก๊งชะนีแสนขี้งก...มาสอบถามเอาตรงนี้แหละค่ะ บอกเค้าว่าขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม นัดเพื่อนไว้แต่เพื่อนยังไม่มารับ...นางฟ้ามีจริงบนโลกมนุษย์จ้า อิอิ เจ้าหน้าที่โทรคุยกับพี่ไทให้เองเลย และบอกว่าอีก 14 นาทีพี่ไทจะมาถึงสนามบิน (จ้ะ 14 นาที พี่ไทเป็นคนเป๊ะ จะบอก 15 นาทีก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวจะไม่เป๊ะ) และเนื่องจากพนักงานน่ารักมาก พวกเราเลยให้ผัดไทยแบบกึ่งสำเร็จรูปไปหนึ่งห่อ (จริงๆ เอามาฝากครอบครัวพี่ไท แต่แบ่งให้เค้าไปสักห่อก็ไม่เสียหาย) ลืมนึกไปว่า แล้วเค้าจะผัดกินเป็นมั้ย กว่าจะนึกได้ก็ตอนที่เดินออกมาจากสนามบินแล้ว



ในที่สุดพี่ไทก็มา เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย คิดว่าต้องหาทางไปในตัวเมืองฮานอยเองซะแล้ว พวกเราไม่นั่งแท็กซี่ในสนามบิน เพราะแพงกว่า แก๊งงกโดยมีหัวหน้าทีมคนใหม่คือพี่ไท จึงเดินต๊อกแต๊กมายังถนนใหญ่ ตัวสนามบินไกลจากทางออกสู่ถนนพอสมควรเลย


011. ด้านหน้าอาคารผู้โดยสารค่ะ พี่ไทบอกว่าเพิ่งเปิดใช้ได้ไม่นาน เมื่อก่อนใช้อีกที่นึง แต่พอตรงนี้สร้างเสร็จเลยย้ายผู้โดยสารนอกประเทศมาที่นี่



012. ถึงถนนแว้ววว ขึ้นแท็กซี่โลด พี่ไทอีกนั่นแหละที่หาแท๊กซี่มาให้...เริ่มเห็นเค้าลางว่าพวกเราจะเป็นภาระของพี่ไท 555



ขึ้นแท็กซี่มาแล้วค่ะ ถนนเส้นนี้มีเฉพาะรถยนต์เท่านั้น การขับก็ขับเลนขวา พวงมาลัยอยู่ด้านซ้าย พูดง่ายๆ คือตรงข้ามกับบ้านเราทุกอย่าง  ระหว่างนี้ก็เม้าท์ม้อยกันไป ชมวิวข้างทางกันไป


013. นี่เป็นอาคารผู้โดยสารเดิมค่ะ ตอนนี้ก็ยังใช้อยู่ แต่เฉพาะเที่ยวบินภายในประเทศ อยู่ในรั้วเดียวกับอาคารที่เครื่องพวกเราลงจอด แต่ห่างกันเป็นกิโลอยู่นะ



014. อยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำแดง แต่แม่น้ำไม่ได้สีแดงนะ ขุ่นเชียว ฝนเพิ่งหยุดตก



ก่อนหน้าที่เราจะมา มีข่าวดังเลยว่าฮาลองเบย์ (ในช่วงนั้น) มีทั้งลมทั้งฝน เรือออกจากฝั่งไม่ได้
จริงๆ ทริปนี้พวกเราอยากเที่ยวฮาลองกันด้วย พี่ไทชวนไปนอนที่บ้านหนึ่งคืน (บ้านพี่ไทอยู่ฮาลอง) แต่อดค่ะ ชีวิตสำคัญกว่า ตอนที่นั่งรถ พ่อพี่ไทก็โทรมาย้ำว่าไปเที่ยวไม่ได้แล้วนะ ตอนนี้บ้านน้ำท่วมหนึ่งเมตรแล้ว และฮาลองคนก็ตายไป 18 คนแล้วด้วย
...พวกเรากังวล แต่พี่ไทพูดเป็นภาษาไทยว่า "ไม่ต้องกลัว เวียดนามของพี่ไท" ป๊าดดดดด เลเวลความเท่พุ่งไปสามขีดเลยนะคะพี่


ปล. ทริปนี้เป็นทริป 3 ภาษา ไทย อังกฤษ เวียดนาม
พี่ไทพูดไทยได้นิดหน่อย แต่ก็คำสั้นๆ พอคิดอะไรไม่ทัน พี่แกก็รัวอังกฤษ ส่วนเวียดนามนี่เพื่อนเราสองคนเรียนมาค่ะ...เราน่ะเหรอ เกาะเพื่อนไว้แน่นๆ คนเวียดส่วนใหญ่พูดอังกฤษไม่คล่อง แล้วเราก็พูดเวียดได้แค่สวัสดี ขอบคุณ ต่อราคาของ เอิ้กๆ  


...แล้วจะมาเล่าให้ฟังต่อค่ะ ขอนอนก่อน ง่วงมากๆ เจอกัน เย็นๆ ค่ำๆ นะคะ หยุดวันแม่ด้วย ให้ทั้งวันเลย