บันทึกของคนหนึ่ง ฉันเป็นคนเฉยๆ กับโลกภายนอก อาจรู้สึกรัก รู้สึกดีกับใครๆ แต่สำหรับเธอ มันเหมือนคืออะไรอฺบายบายออกมายาก เหมือนรออะไรแบบนี้มานานและเหมือน กับความรู้สึกที่มันจะไม่เกิดกับใครได้อีกแล้ว มันคืออะไร
พูดถึงฉัน ฉันเป็นคนที่ จะบอกว่าทั้งชีวิตไม่เคยคบใครจริงจังเลย มีก็เเต่คนมาจีบ เเต่ก็ไม่เคยคบใครจริงจังเเบบเเฟน เอาจริงๆคือยังไม่เคยมีเเฟนเลย จนฉันจบ ม ปลายมา เข้ามหาลัยที่หนึ่งที่ไกลบ้านมากๆ อยู่ที่นี่ฉันไม่ค่อยรู้จักใครเลยย เเละคนที่อยู่รอบข้างก็เเตกต่างจากที่เคยเจอต้องปรับตัว วันๆก็ มีเเต่เรียนๆ อยู่มหาลัยก็เจอเเต่เพื่อนที่สนิทอยู่ 3 4 คนเเค่นี้เวลาเรียนเสร็จ ก็เเยกย้ายกันกลับ มีน้อยมากที่จะเที่ยวเล่นด้วยกัน ส่วนมากฉันก็เที่ยวคนเดียวนี่เเหละ ฉันใช้ชีวิตอิสระ ไม่ค่อยยึดติดกับใคร เวลาเที่ยวกับเพื่อน ก็ลำบากใจเขาก็ไปกับเเฟนเวลาเขางอนกันนี่รำคาญมาก คืออะไรว่ะจะเที่ยวสนุกหมดอารมณ์เลย ชีวิตฉันเลยเรื่อยๆไปไหนคนเดียวชิลๆมากๆ เเบบไม่มีใครรู้จักเรา
ฉันใช้ชีวิตเเบบนี้มาเรื่อยๆ ตั้งเเต่ปี 1 จนถึงปี 3 ปีนี้ฉันคิดอยากทำงานเพราะก็โตเเล้ว อยากมีประสบการณ์ อะไรมากมาย เบื่ออะไรเดิมๆ ฉันอยากเจอผู้คนใหม่ๆที่ไม่ใช่คนที่เห็นที่กันอยู่ทุกวัน พูดง่ายๆว่าโลกเดิมๆมันน่าเบื่อน่ะ ฉันก็เลยไปสมัครงานไว้หลายที่เลยเเหละ ช่วงใกล้ปิดเทอม
จน มีที่ทำงานเขาก็โทรมาหลายที่ ฉันก็ยังไม่พอใจสักที่ ก็เล่นไปเรื่อยๆก่อน ช่วงปิดเทอม เเต่ช่วงนั้นก็รอเรียนชัมเมอร์ จนถึงวันนั้นเป็นวันคล้ายวันเเกิดของฉัน เราก็มาเลี้ยงทำกับข้าวกันกินกับเพื่อน สนุกสนานกัน โทศัพก็ดังขึ้น ฉันก็รับ เป็นพี่ที่เราไปสมัครงานไว้ที่ร้านอาหารญุ่ปุ่นที่หนึ่งในเครือของโออิชิ ให้ฉันเริ่มทดลองงานพรุ้งนี้ ฉันก็เอาที่นี่เเหละว่ะ ลองดุ
วันเเเรกของการเริ่มงานก็ดีน่ะ ฉันได้ทำเเผนก cook รุ่นพี่ที่ทำงานที่นั่นก็น่ารัก คุยสนุกเป็นกันเอง ก็ผ่านไปด้วยดี
วันต่อมาฉันก็ไปทำงานเป็นวันที่สอง ตามปกติ เวลา 17.00 ไปถึงฉันก็ทำงานปกติ เเล้วในขณะนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่ง เข้าก็เข้างานเวลาเดียวกับฉัน ทีเเรกฉันก็เห็นเเล้วก็ทำงานไปเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจ เพราะต่างคนก็ต่างทำงาน ใส่หมวก ใส่ผ้าปิดปากพูดง่ายๆที่ใบหน้าเห็นได้เเค่ตา เเต่พอได้ฉันเห็นหน้าเขาจริงๆ นั่นเเหละคือ ฉันไม่รุ้ว่ามันเกิดอะไรตอนนั้น เหมือนหัวใจมันหยุดเต้นสักระยะเเล้วมันก็เต้นรัวเลย เเล้วฉันก็ทำงานไป เเล้วมีผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนสนิทของเขาคนนั้นแหละ
ก็จะชอบมาพูดมาถามเรื่องของฉัน น่ารักมากๆพูดคุยสนุก ทำให้ยิ้มไม่เครียดกับงาาน ฉันก็คุยเล่นไป เเต่พอช่วงนั้น
ฉันก็รู้สึกเเล้วก็หันไปมองหน้าเขาเหมือนเขาฟังสิ่งที่เรากำลังคุย ฉันก็มองไปที่เขาเเต่เขาไม่หลบสายตาอ่ะ ฉันก็เลยยิ้มส่งยิ้มเเบบจริงใจเเต่รอยยิ้มนั้นถูกปกปิดด้วยผ้าปิดปาก ถ้างั้นฉันคงไม่กล้ายิ้ม^^ นั้นคือครั้งแรกที่เราได้มองหน้ากันจริงๆ ฉันยังจำแววตาเขาได้
หัวใจฉันมันบอกว่า ฉันรักเขาตั้งเเต่เเรกเจอ ชีวิตฉันไม่เคยรุ้สึกอะไรเเบบนี้กับใครเลยยเเละมันไม่เกิดง่ายๆ ในความรู้สึกฉันเหมือนทั้งชีวิตมันจะเกิดความรู้สึกเเบบนี้ได้เเค่ครั้งเดียว
ฉันก็ทำงานไปเรื่อยๆเราจะได้ย้ายหน้าที่อยู่ 2 ที่ เเล้วฉันก็ยืนทำงาน ส่วนมากเขาก็ได้ทำงานอยู่ฝั่งข้างๆเวลาทำไป เขาก็ชอบมาเหมือนเนียนทำอะไรใกล้ๆเรา จนบางทีเราตกใจอ่ะ เหมือนเขาอยากยืนใกล้ๆฉัน ฉันยังจำได้ทุกๆครั้งที่เราอยู่ใกล้ๆกัน บางครั้งฉันก็สอนเขาทำงานเหมือนกับตนเองอยู่นาน เขาก็ยิ้มน่ะ เเรรกฉันคิดว่าเขาก็เพิ่งเข้ามาทำงาน เเต่ที่ไหนได้เขาทำมานานสักกพักเเล้ว อายจัง^^
เวลาทำงานไปฉันมักจะเเอบมองเขา ฉันคิดว่าฉันอยากรุ้จักเขามากกว่านี้ ฉันอยากไม่ใช่เเค่คนที่ร่วมงานหรือรู้จักกับเขาแค่ที่ทำงาน
เวลาทำงานไปเพื่อนเขาอีกคนคนัน้นก็จะมาคุย เล่นกับเรา จะว่าหลงตัวเองก็ไม่ใช่น่ะ เพราะชอบหยอดมุขหวานๆ เเบบอะไรน่ะ หน้าฝนฤดุไหนเบื่อเเล้ว เเต่ที่ชอบคือหน้าเธออะไรไม่รู้จำไม่ได้ เราคุยกัน ฉันก็คุยสนุกกับเขา เเต่ที่ฉันสัมผัสได้เหมือนเขาคนนั้นก้อยากคุยกับเราด้วย ก้จะเนียนมาเจมๆบางครั้ง เเต่ดูเขาเป็นคนเเบบนิ่งมากกก คุยไม่เก่ง เขาเหมือนเบดๆน่ะ มีในตาที่หวานคมเข้ม มีเสหน์ที่น่าหลงใหลภายใต้ความเงียบขรึม ผญหลายคนในร้านเหมือนจะแอบชอบเขาพี่ผญ ที่ทำงานด้วยก็น่าจะแอบชอบเขา อยู่เพราะเวลาเขาทำงานใกล้ๆฉันพี่คนนั้นจะมาแทรกตรงกลางและมาสอนงานเรา และก็เขา เราทำงานแบบไม่ค่อยได้มีจังหวะเลย หากมีก็จะมีทุกอย่างมาแทรกระหว่างเรา
เ เละ บางทีฉันก็คิดน่ะว่าเขาก็เเอบมีใจให้ฉัน ในทุกๆครั้งที่ฉันสัมผัสได้ เเต่บางทีก็คิดว่าเข้าข้างหลงตัวเองไปหรือป่าว เขาอาจมีเเฟนอยู่เเล้วก้ได้ หล่อเเบบนั้นไม่มีเเฟนได้ไง ช่วงนั้นฉันแทบข้าวไม่หิว เหมือนอิ่มกับอะไรเเล้วยิ้มม Happy มากๆ อิ่มความรู้สึกเล้กๆที่เรียกว่ารัก อยากไปทำงานเจอเขาทุกกกกกวัน เเม้จะคิดว่าเเค่เเอบชอบเขาอยู่มันก็รู้สึกดีเเล้ว ฉันกลับจากที่ทำงาน เกือบ 23.00 ฉันก็ยังไม่ง่วงฉันเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟัง เพื่อนฉันบอก ขอเฟสเลย ขอไลลน์เลย ฉันก็บอกว่าเขาอาจมีเเฟนอยู่เเล้วก็ได้ เเล้วเพื่อนก็เเนะนำ หาวิธีทุกอย่างคือเเบบมันอยากให้เรามีเเฟนจริงจังสักที เเต่เราก็ไม่กล้า เพราะมันดูไม่ดี เหมือนง่ายเกินไป พื้นฐานเราก็เป็นคนเเบบเข้าหาคนไม่เป็น เงียบเหมือนกัน ขี้อาย ถ้าไม่มีใครพูดด้วย ชวนคุย ถ้าไม่รู้จักไม่สนิทก็จะถามคำตอบคำ
แต่มีบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องท้อใจว่าเขาไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกยิ้มได้เลย เขาทำให้ฉันรักเขา พออยู่ใกล้เขาเหมือนทำอะไรไม่ได้ ต่างก็ได้แค่รู้สึก เขาไม่ทำอะไรเพื่อความรู้สึก ต่างจากเพื่อนเขาอีกคนที่ชอบคุยแย่ ชอบคุยทำให้ฉันยิ้มหัวเราะ มีความสุข ช่วยเหลือฉัน เวลาคุยด้วยทำให้มีรอยยิ้ม แต่ฉันมีใจให้เขาแต่เขากลับไม่เคยทำอะไรให้ฉันยิ้มได้เลย มีแค่สำผัศที่รู้สึกว่ามีใจ ฉันก็ได้แค่นิ่ง เพราะฉันก็คิดว่าเขาก็คงมีเจ้าของแล้ว เราคงคิดไปเองคนเดียว T T
จนวันหนึ่ง ที่มีเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันต้องรู้ ว่าเขาก็ไม่มีเจ้าของ คือยังโสดเหมือนกัน พี่ที่ทำงานที่เดียวกันเขาหยุดเขาเลยพาเเก๊งเพื่อนผู้หญิงมากินที่ร้าน นั่งโต๊ะตรงหน้าที่เราส่งอาหารลงไปที่สายพาล ให้ลุกค้าพอดี มันจะมีพี่ผชอีกคนก็มาคุยกันเล่นกับพี่ที่ทำงานด้วยกันที่พาเพื่อน ผญมากินที่ร้าน เขาก็พากันยืนคุยข้างๆฉันที่เเหละ ฉันก็ทำงานไปยืนจัดอาหารลงสายพาล มองลุกค้าไป เเล้วประโยคหนึ่งพี่เขาก้พูดขึ้นว่า นี่ไง น้อง....โสดอยุ่เลยสนใจไหม ชอบคนที่มีอายุเหมือนกัน พวกพี่เขาประมาณ 20 กว่าๆ พี่ผญ ก็พูดตอบกลับเหมือนจีบเเบบคิดจริงจัง พอประโยคนั้นจบ เขาก็ไม่ได้มีคำพูดหรือกริยาตอบโต้อะไรกับกลุ่มพี่ผญพวกนั้นเลย มากมเพียงเเค่ยิ้ม เเล้วเขาก็เดินจากตรงนั้น เดินมาที่ใกล้ๆข้างๆฉัน ใกล้ๆฉัน เขาทำเหมือนเเคร์ในความรู้สึกที่ฉันได้ยินคำสนธนาเหล่านั้น ฉันรู้สึกได้น่ะ ฉันว่าฉันไม่ได้เเค่คิดไปเองเเน่ๆ วันนั้นฉันรู้สึกดีมาก ที่ได้ยินว่าเขาไม่มีเจ้าของ^^ ฉันก็เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟังทุกคืนหลังเลิกงาน แต่ฉันก็ไม่กล้าทำตามคำแนะนำของเพื่อน
.......................................................................................................................................................
รักเธอ เหลือเกิน
พูดถึงฉัน ฉันเป็นคนที่ จะบอกว่าทั้งชีวิตไม่เคยคบใครจริงจังเลย มีก็เเต่คนมาจีบ เเต่ก็ไม่เคยคบใครจริงจังเเบบเเฟน เอาจริงๆคือยังไม่เคยมีเเฟนเลย จนฉันจบ ม ปลายมา เข้ามหาลัยที่หนึ่งที่ไกลบ้านมากๆ อยู่ที่นี่ฉันไม่ค่อยรู้จักใครเลยย เเละคนที่อยู่รอบข้างก็เเตกต่างจากที่เคยเจอต้องปรับตัว วันๆก็ มีเเต่เรียนๆ อยู่มหาลัยก็เจอเเต่เพื่อนที่สนิทอยู่ 3 4 คนเเค่นี้เวลาเรียนเสร็จ ก็เเยกย้ายกันกลับ มีน้อยมากที่จะเที่ยวเล่นด้วยกัน ส่วนมากฉันก็เที่ยวคนเดียวนี่เเหละ ฉันใช้ชีวิตอิสระ ไม่ค่อยยึดติดกับใคร เวลาเที่ยวกับเพื่อน ก็ลำบากใจเขาก็ไปกับเเฟนเวลาเขางอนกันนี่รำคาญมาก คืออะไรว่ะจะเที่ยวสนุกหมดอารมณ์เลย ชีวิตฉันเลยเรื่อยๆไปไหนคนเดียวชิลๆมากๆ เเบบไม่มีใครรู้จักเรา
ฉันใช้ชีวิตเเบบนี้มาเรื่อยๆ ตั้งเเต่ปี 1 จนถึงปี 3 ปีนี้ฉันคิดอยากทำงานเพราะก็โตเเล้ว อยากมีประสบการณ์ อะไรมากมาย เบื่ออะไรเดิมๆ ฉันอยากเจอผู้คนใหม่ๆที่ไม่ใช่คนที่เห็นที่กันอยู่ทุกวัน พูดง่ายๆว่าโลกเดิมๆมันน่าเบื่อน่ะ ฉันก็เลยไปสมัครงานไว้หลายที่เลยเเหละ ช่วงใกล้ปิดเทอม
จน มีที่ทำงานเขาก็โทรมาหลายที่ ฉันก็ยังไม่พอใจสักที่ ก็เล่นไปเรื่อยๆก่อน ช่วงปิดเทอม เเต่ช่วงนั้นก็รอเรียนชัมเมอร์ จนถึงวันนั้นเป็นวันคล้ายวันเเกิดของฉัน เราก็มาเลี้ยงทำกับข้าวกันกินกับเพื่อน สนุกสนานกัน โทศัพก็ดังขึ้น ฉันก็รับ เป็นพี่ที่เราไปสมัครงานไว้ที่ร้านอาหารญุ่ปุ่นที่หนึ่งในเครือของโออิชิ ให้ฉันเริ่มทดลองงานพรุ้งนี้ ฉันก็เอาที่นี่เเหละว่ะ ลองดุ
วันเเเรกของการเริ่มงานก็ดีน่ะ ฉันได้ทำเเผนก cook รุ่นพี่ที่ทำงานที่นั่นก็น่ารัก คุยสนุกเป็นกันเอง ก็ผ่านไปด้วยดี
วันต่อมาฉันก็ไปทำงานเป็นวันที่สอง ตามปกติ เวลา 17.00 ไปถึงฉันก็ทำงานปกติ เเล้วในขณะนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่ง เข้าก็เข้างานเวลาเดียวกับฉัน ทีเเรกฉันก็เห็นเเล้วก็ทำงานไปเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจ เพราะต่างคนก็ต่างทำงาน ใส่หมวก ใส่ผ้าปิดปากพูดง่ายๆที่ใบหน้าเห็นได้เเค่ตา เเต่พอได้ฉันเห็นหน้าเขาจริงๆ นั่นเเหละคือ ฉันไม่รุ้ว่ามันเกิดอะไรตอนนั้น เหมือนหัวใจมันหยุดเต้นสักระยะเเล้วมันก็เต้นรัวเลย เเล้วฉันก็ทำงานไป เเล้วมีผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนสนิทของเขาคนนั้นแหละ
ก็จะชอบมาพูดมาถามเรื่องของฉัน น่ารักมากๆพูดคุยสนุก ทำให้ยิ้มไม่เครียดกับงาาน ฉันก็คุยเล่นไป เเต่พอช่วงนั้น
ฉันก็รู้สึกเเล้วก็หันไปมองหน้าเขาเหมือนเขาฟังสิ่งที่เรากำลังคุย ฉันก็มองไปที่เขาเเต่เขาไม่หลบสายตาอ่ะ ฉันก็เลยยิ้มส่งยิ้มเเบบจริงใจเเต่รอยยิ้มนั้นถูกปกปิดด้วยผ้าปิดปาก ถ้างั้นฉันคงไม่กล้ายิ้ม^^ นั้นคือครั้งแรกที่เราได้มองหน้ากันจริงๆ ฉันยังจำแววตาเขาได้
หัวใจฉันมันบอกว่า ฉันรักเขาตั้งเเต่เเรกเจอ ชีวิตฉันไม่เคยรุ้สึกอะไรเเบบนี้กับใครเลยยเเละมันไม่เกิดง่ายๆ ในความรู้สึกฉันเหมือนทั้งชีวิตมันจะเกิดความรู้สึกเเบบนี้ได้เเค่ครั้งเดียว
ฉันก็ทำงานไปเรื่อยๆเราจะได้ย้ายหน้าที่อยู่ 2 ที่ เเล้วฉันก็ยืนทำงาน ส่วนมากเขาก็ได้ทำงานอยู่ฝั่งข้างๆเวลาทำไป เขาก็ชอบมาเหมือนเนียนทำอะไรใกล้ๆเรา จนบางทีเราตกใจอ่ะ เหมือนเขาอยากยืนใกล้ๆฉัน ฉันยังจำได้ทุกๆครั้งที่เราอยู่ใกล้ๆกัน บางครั้งฉันก็สอนเขาทำงานเหมือนกับตนเองอยู่นาน เขาก็ยิ้มน่ะ เเรรกฉันคิดว่าเขาก็เพิ่งเข้ามาทำงาน เเต่ที่ไหนได้เขาทำมานานสักกพักเเล้ว อายจัง^^
เวลาทำงานไปฉันมักจะเเอบมองเขา ฉันคิดว่าฉันอยากรุ้จักเขามากกว่านี้ ฉันอยากไม่ใช่เเค่คนที่ร่วมงานหรือรู้จักกับเขาแค่ที่ทำงาน
เวลาทำงานไปเพื่อนเขาอีกคนคนัน้นก็จะมาคุย เล่นกับเรา จะว่าหลงตัวเองก็ไม่ใช่น่ะ เพราะชอบหยอดมุขหวานๆ เเบบอะไรน่ะ หน้าฝนฤดุไหนเบื่อเเล้ว เเต่ที่ชอบคือหน้าเธออะไรไม่รู้จำไม่ได้ เราคุยกัน ฉันก็คุยสนุกกับเขา เเต่ที่ฉันสัมผัสได้เหมือนเขาคนนั้นก้อยากคุยกับเราด้วย ก้จะเนียนมาเจมๆบางครั้ง เเต่ดูเขาเป็นคนเเบบนิ่งมากกก คุยไม่เก่ง เขาเหมือนเบดๆน่ะ มีในตาที่หวานคมเข้ม มีเสหน์ที่น่าหลงใหลภายใต้ความเงียบขรึม ผญหลายคนในร้านเหมือนจะแอบชอบเขาพี่ผญ ที่ทำงานด้วยก็น่าจะแอบชอบเขา อยู่เพราะเวลาเขาทำงานใกล้ๆฉันพี่คนนั้นจะมาแทรกตรงกลางและมาสอนงานเรา และก็เขา เราทำงานแบบไม่ค่อยได้มีจังหวะเลย หากมีก็จะมีทุกอย่างมาแทรกระหว่างเรา
เ เละ บางทีฉันก็คิดน่ะว่าเขาก็เเอบมีใจให้ฉัน ในทุกๆครั้งที่ฉันสัมผัสได้ เเต่บางทีก็คิดว่าเข้าข้างหลงตัวเองไปหรือป่าว เขาอาจมีเเฟนอยู่เเล้วก้ได้ หล่อเเบบนั้นไม่มีเเฟนได้ไง ช่วงนั้นฉันแทบข้าวไม่หิว เหมือนอิ่มกับอะไรเเล้วยิ้มม Happy มากๆ อิ่มความรู้สึกเล้กๆที่เรียกว่ารัก อยากไปทำงานเจอเขาทุกกกกกวัน เเม้จะคิดว่าเเค่เเอบชอบเขาอยู่มันก็รู้สึกดีเเล้ว ฉันกลับจากที่ทำงาน เกือบ 23.00 ฉันก็ยังไม่ง่วงฉันเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟัง เพื่อนฉันบอก ขอเฟสเลย ขอไลลน์เลย ฉันก็บอกว่าเขาอาจมีเเฟนอยู่เเล้วก็ได้ เเล้วเพื่อนก็เเนะนำ หาวิธีทุกอย่างคือเเบบมันอยากให้เรามีเเฟนจริงจังสักที เเต่เราก็ไม่กล้า เพราะมันดูไม่ดี เหมือนง่ายเกินไป พื้นฐานเราก็เป็นคนเเบบเข้าหาคนไม่เป็น เงียบเหมือนกัน ขี้อาย ถ้าไม่มีใครพูดด้วย ชวนคุย ถ้าไม่รู้จักไม่สนิทก็จะถามคำตอบคำ
แต่มีบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องท้อใจว่าเขาไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกยิ้มได้เลย เขาทำให้ฉันรักเขา พออยู่ใกล้เขาเหมือนทำอะไรไม่ได้ ต่างก็ได้แค่รู้สึก เขาไม่ทำอะไรเพื่อความรู้สึก ต่างจากเพื่อนเขาอีกคนที่ชอบคุยแย่ ชอบคุยทำให้ฉันยิ้มหัวเราะ มีความสุข ช่วยเหลือฉัน เวลาคุยด้วยทำให้มีรอยยิ้ม แต่ฉันมีใจให้เขาแต่เขากลับไม่เคยทำอะไรให้ฉันยิ้มได้เลย มีแค่สำผัศที่รู้สึกว่ามีใจ ฉันก็ได้แค่นิ่ง เพราะฉันก็คิดว่าเขาก็คงมีเจ้าของแล้ว เราคงคิดไปเองคนเดียว T T
จนวันหนึ่ง ที่มีเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันต้องรู้ ว่าเขาก็ไม่มีเจ้าของ คือยังโสดเหมือนกัน พี่ที่ทำงานที่เดียวกันเขาหยุดเขาเลยพาเเก๊งเพื่อนผู้หญิงมากินที่ร้าน นั่งโต๊ะตรงหน้าที่เราส่งอาหารลงไปที่สายพาล ให้ลุกค้าพอดี มันจะมีพี่ผชอีกคนก็มาคุยกันเล่นกับพี่ที่ทำงานด้วยกันที่พาเพื่อน ผญมากินที่ร้าน เขาก็พากันยืนคุยข้างๆฉันที่เเหละ ฉันก็ทำงานไปยืนจัดอาหารลงสายพาล มองลุกค้าไป เเล้วประโยคหนึ่งพี่เขาก้พูดขึ้นว่า นี่ไง น้อง....โสดอยุ่เลยสนใจไหม ชอบคนที่มีอายุเหมือนกัน พวกพี่เขาประมาณ 20 กว่าๆ พี่ผญ ก็พูดตอบกลับเหมือนจีบเเบบคิดจริงจัง พอประโยคนั้นจบ เขาก็ไม่ได้มีคำพูดหรือกริยาตอบโต้อะไรกับกลุ่มพี่ผญพวกนั้นเลย มากมเพียงเเค่ยิ้ม เเล้วเขาก็เดินจากตรงนั้น เดินมาที่ใกล้ๆข้างๆฉัน ใกล้ๆฉัน เขาทำเหมือนเเคร์ในความรู้สึกที่ฉันได้ยินคำสนธนาเหล่านั้น ฉันรู้สึกได้น่ะ ฉันว่าฉันไม่ได้เเค่คิดไปเองเเน่ๆ วันนั้นฉันรู้สึกดีมาก ที่ได้ยินว่าเขาไม่มีเจ้าของ^^ ฉันก็เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟังทุกคืนหลังเลิกงาน แต่ฉันก็ไม่กล้าทำตามคำแนะนำของเพื่อน
.......................................................................................................................................................