ขออนุญาต คุณแอ๊ดปาเกร็ด นะครับ ขอเอาความเห็นที่ผมแสดงไว้มาตั้งเป็นกระทู้
ผมเองก็อยากฟังคำตอบที่เป็นเหตุเป็นผลจากบรรดาคนที่ต่อว่าโค้ชและเด็กๆอย่างรุนแรงนะครับ ว่า สมมุติถ้าคุณเป็นโค้ชนะครับ น้องๆ ชุดนี้เป็นรองแชมป์เอเชียได้เพราะกำลังหลักจริงๆ คือ นุกนิก น้ำหวาน บิ๋ม บีม มดจวง ฐิราวรรณ และเฟิร์นหรั่ง ทุกคนรู้ดีว่า คนที่เปิดบอลแรกดีที่สุดของทีมคือ บุ๋มบิ๋มกับน้ำหวาน ต่อให้จะต้องเล่นตำแหน่งไหน บุ๋มบิ๋มก็ต้องมาเปิดบอลแรก เจ็บแขนจนร้องไห้ก็ต้องลง เพราะหาคนที่จะมาแทนไม่ได้ นี่คือความจริงที่ไม่ได้อวย ซึ่งเมื่อบอลแรกดีเราจึงเห็นการสร้างสรรค์เกมจากนุกนิก
หลังจากจบที่รองแชมป์ คนที่มีประสบการณ์สูงที่สุดของรุ่น ก็คือ บุ๋มบิ๋ม น้ำหวาน และบีม เพราะเป็นตัวหลักของสโมสรได้มีโอกาสเล่นกับผู้ใหญุ่ ส่วนที่เหลือก็เป็นตัวสำรองบ้าง เล่นกับอคาเดมี่บ้าง สิ่งที่ทุกคนคาดหวังก็จากประสบการณ์ของน้องๆ ทั้ง 3 จะช่วยให้ทีมแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม แต่น้องๆ ฝีมือพัฒนาเกินเป้าทะลุขีดจำกัดของรุ่น จึงเป็นที่มาให้ทีมสตาฟโค้ชที่รุ่น U18และ23 ต้องปวดหัวกับการจัดตัวนีกกีฬาใหม่
ใครบอกว่ามีเวลาเตรียมทีมมาก ผมขอเถียงอย่างเต็มที่เลย ชิงแชมป์เอเชีย U23 วันที่ 1-9 พ.ค.58 กว่าจะแบ่งทีม U18และ23 ลงตัว ก็ 20 พ.ค.58 เวลาแค่ 2 เดือนกว่าๆ สำหรับการหาตัวนักกีฬาที่จะเดินทางออกนอกประเทศครั้งแรกและเล่นรายการใหญ่ที่สุดของรุ่น เพื่อแทนตัวหลักที่เป็นสุดยอดหัวเสาของรุ่นถึง 2 คน ที่ทอดสายตาทั่วประเทศทุกคนต่างรู้ดีว่าในรุ่นอายุนี้ ไม่มีใครเก่งเกิน 2 คนนี้แล้ว เอาล่ะทำใจ ได้ใกล้เคียงก็ยังดี แต่พอซ้อมไปๆ ใกล้วันแข่งเข้ามา ตัวเซ็ตหลักซึ่งเป็นผู้นำของทีมที่คอยกระตุ้นน้องๆ ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถลงซ้อมได้ และยิ่งพอใกล้วันเดินทาง ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมา เฟิร์นหรั่ง ไม่สามารถเดินทางร่วมกับทีมได้เพราะเป็นความดันต่ำ หมอไม่อนุญาตให้เดินทาง
สรุปว่า แล้วที่ซ้อมๆ กันมาทั้งหมดล่ะ เอาเข้าจริงๆ เด็กๆ ที่ลงแข่งชิงแชมป์โลกครั้งนี้ได้ซ้อมเต็มทีมกันกี่วันกันแน่ เรียกว่า "ซ้อมเหนื่อยแทบตาย แต่สุดท้ายเหมือนกับไม่ได้ซ้อมเลย" เพราะฉะนั้น ที่หายไปเห็นๆ เลย คือบอลเร็ว บล็อกกลางจากเฟิร์นหรั่ง ความเข้าขากันระหว่างตัวเซ็ตกับตัวตี รวมๆ แล้วก็ ทีมเวิร์คที่เป็นกุญแจสำคัญที่ทำให้เราได้รองแชมป์เอเชียหายไปทันที่
"ขาด 4 ตัวหลักสำคัญที่ล้วนแต่เป็นหัวใจของทีม แถมซ้อมก็เหมือนไม่ได้ซ้อม" ถ้าคุณเป็นโค้ช คุณจะทำอย่างไร ถ้าคุณตอบได้แค่ แถๆๆๆๆๆ ไปงั้นๆ คุณก็เป็นได้แค่ คนที่สักแต่ว่าดู ไม่ได้รู้อะไรเลย มีปากก็สักแต่ว่าพูด ไม่ได้ดูเหตุดูผล
สำหรับผม ผมรู้สึกสงสารโค้ช เห็นใจน้องๆ ยิ่งเห็นอีกทีมตีเอาๆ แต่เราล่ะ ถึงแม้จะรับบอลแรกเข้า หวานขุดบอลได้ ก็ปล่อยได้แค่หัวเสา ทั้งๆ ที่รู้ว่าเจอบล็อกสูงแน่ๆ แต่ทำไงได้ล่ะ เพราะปล่อยไหลหลังและบอลเร็วแล้วไม่แป๊กก็วืด รู้ครับว่าถึงชนะเข้ารอบไปก็ไม่รอด โดนยำแน่ แต่ก็อยากให้ชนะ ทุกแต้มทุกคะแนนผมหายใจไม่ทั่วท้อง เป็นการเชียร์ที่เครียดมากๆ อยากให้น้องๆ ปล่อยวาง เล่นให้เต็มที่ ไม่ต้องไปคาดหวังกับผลชนะ เล่นอย่างกล้าหาญ แพ้ชนะช่างมัน เล่นให้สนุกกับเกม ยิ้มแย้มแจ่มใส ผมคนเชียร์ก็จะมีความสุขไปกับน้องๆ ด้วย
แหม...ยาวจริงๆ ขอบคุณนะครับที่ทนอ่านจนจบ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านครับ และขอบคุณทุกความคิดเห็นดีๆ มีเหตุมีผลครับ
สงสารโค้ช เห็นใจนักกีฬา สู้ๆนะครับ
ผมเองก็อยากฟังคำตอบที่เป็นเหตุเป็นผลจากบรรดาคนที่ต่อว่าโค้ชและเด็กๆอย่างรุนแรงนะครับ ว่า สมมุติถ้าคุณเป็นโค้ชนะครับ น้องๆ ชุดนี้เป็นรองแชมป์เอเชียได้เพราะกำลังหลักจริงๆ คือ นุกนิก น้ำหวาน บิ๋ม บีม มดจวง ฐิราวรรณ และเฟิร์นหรั่ง ทุกคนรู้ดีว่า คนที่เปิดบอลแรกดีที่สุดของทีมคือ บุ๋มบิ๋มกับน้ำหวาน ต่อให้จะต้องเล่นตำแหน่งไหน บุ๋มบิ๋มก็ต้องมาเปิดบอลแรก เจ็บแขนจนร้องไห้ก็ต้องลง เพราะหาคนที่จะมาแทนไม่ได้ นี่คือความจริงที่ไม่ได้อวย ซึ่งเมื่อบอลแรกดีเราจึงเห็นการสร้างสรรค์เกมจากนุกนิก
หลังจากจบที่รองแชมป์ คนที่มีประสบการณ์สูงที่สุดของรุ่น ก็คือ บุ๋มบิ๋ม น้ำหวาน และบีม เพราะเป็นตัวหลักของสโมสรได้มีโอกาสเล่นกับผู้ใหญุ่ ส่วนที่เหลือก็เป็นตัวสำรองบ้าง เล่นกับอคาเดมี่บ้าง สิ่งที่ทุกคนคาดหวังก็จากประสบการณ์ของน้องๆ ทั้ง 3 จะช่วยให้ทีมแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม แต่น้องๆ ฝีมือพัฒนาเกินเป้าทะลุขีดจำกัดของรุ่น จึงเป็นที่มาให้ทีมสตาฟโค้ชที่รุ่น U18และ23 ต้องปวดหัวกับการจัดตัวนีกกีฬาใหม่
ใครบอกว่ามีเวลาเตรียมทีมมาก ผมขอเถียงอย่างเต็มที่เลย ชิงแชมป์เอเชีย U23 วันที่ 1-9 พ.ค.58 กว่าจะแบ่งทีม U18และ23 ลงตัว ก็ 20 พ.ค.58 เวลาแค่ 2 เดือนกว่าๆ สำหรับการหาตัวนักกีฬาที่จะเดินทางออกนอกประเทศครั้งแรกและเล่นรายการใหญ่ที่สุดของรุ่น เพื่อแทนตัวหลักที่เป็นสุดยอดหัวเสาของรุ่นถึง 2 คน ที่ทอดสายตาทั่วประเทศทุกคนต่างรู้ดีว่าในรุ่นอายุนี้ ไม่มีใครเก่งเกิน 2 คนนี้แล้ว เอาล่ะทำใจ ได้ใกล้เคียงก็ยังดี แต่พอซ้อมไปๆ ใกล้วันแข่งเข้ามา ตัวเซ็ตหลักซึ่งเป็นผู้นำของทีมที่คอยกระตุ้นน้องๆ ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถลงซ้อมได้ และยิ่งพอใกล้วันเดินทาง ฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมา เฟิร์นหรั่ง ไม่สามารถเดินทางร่วมกับทีมได้เพราะเป็นความดันต่ำ หมอไม่อนุญาตให้เดินทาง
สรุปว่า แล้วที่ซ้อมๆ กันมาทั้งหมดล่ะ เอาเข้าจริงๆ เด็กๆ ที่ลงแข่งชิงแชมป์โลกครั้งนี้ได้ซ้อมเต็มทีมกันกี่วันกันแน่ เรียกว่า "ซ้อมเหนื่อยแทบตาย แต่สุดท้ายเหมือนกับไม่ได้ซ้อมเลย" เพราะฉะนั้น ที่หายไปเห็นๆ เลย คือบอลเร็ว บล็อกกลางจากเฟิร์นหรั่ง ความเข้าขากันระหว่างตัวเซ็ตกับตัวตี รวมๆ แล้วก็ ทีมเวิร์คที่เป็นกุญแจสำคัญที่ทำให้เราได้รองแชมป์เอเชียหายไปทันที่
"ขาด 4 ตัวหลักสำคัญที่ล้วนแต่เป็นหัวใจของทีม แถมซ้อมก็เหมือนไม่ได้ซ้อม" ถ้าคุณเป็นโค้ช คุณจะทำอย่างไร ถ้าคุณตอบได้แค่ แถๆๆๆๆๆ ไปงั้นๆ คุณก็เป็นได้แค่ คนที่สักแต่ว่าดู ไม่ได้รู้อะไรเลย มีปากก็สักแต่ว่าพูด ไม่ได้ดูเหตุดูผล
สำหรับผม ผมรู้สึกสงสารโค้ช เห็นใจน้องๆ ยิ่งเห็นอีกทีมตีเอาๆ แต่เราล่ะ ถึงแม้จะรับบอลแรกเข้า หวานขุดบอลได้ ก็ปล่อยได้แค่หัวเสา ทั้งๆ ที่รู้ว่าเจอบล็อกสูงแน่ๆ แต่ทำไงได้ล่ะ เพราะปล่อยไหลหลังและบอลเร็วแล้วไม่แป๊กก็วืด รู้ครับว่าถึงชนะเข้ารอบไปก็ไม่รอด โดนยำแน่ แต่ก็อยากให้ชนะ ทุกแต้มทุกคะแนนผมหายใจไม่ทั่วท้อง เป็นการเชียร์ที่เครียดมากๆ อยากให้น้องๆ ปล่อยวาง เล่นให้เต็มที่ ไม่ต้องไปคาดหวังกับผลชนะ เล่นอย่างกล้าหาญ แพ้ชนะช่างมัน เล่นให้สนุกกับเกม ยิ้มแย้มแจ่มใส ผมคนเชียร์ก็จะมีความสุขไปกับน้องๆ ด้วย
แหม...ยาวจริงๆ ขอบคุณนะครับที่ทนอ่านจนจบ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านครับ และขอบคุณทุกความคิดเห็นดีๆ มีเหตุมีผลครับ