เรื่องมีอยู่ว่า...
เอกิชายหนุ่มที่ได้อาสาตนจะไปหายาที่จะยื้ออายุพ่อของตนไว้ เนื่องจากพ่อเป็นโรคร้ายแรงที่ไม่มีวันรักษาหาย เอกิหายาวิเศษจนพบและเดินทางกลับ...
ขณะที่กำลังเดินทางกลับได้พบกับฝูงผึ้ง ฝูงผึ้งได้ทำร้ายร่างกายเอกิจนเขาต้องสูญเสียดวงตาไป เอกิกลายเป็นคนตาบอดไปซะแล้ว โชคดีในความโชคร้ายที่เหมือนจะมีคนมาช่วย นั้นคือ คิจัง สาวน้อยผู้ชาญฉลาดและรักความยุติธรรมได้เข้ามาช่วงเอกิ จนฝูงผึ้งบินหนีไป แต่การต่อสู้ครั้งนี้ คิจังได้สูญเสียขาไป ทำให้คิจังไม่สามารถเดินได้อีก
เอกิ (เอกิตาบอดแต่เดินได้) ได้อาสาจะส่งคิจัง (คิจังมีตาแต่เดินไม่ได้) ไปยังที่ที่เธอต้องการก่อน แต่คิจังกล่าวว่า "ฉันยินดีจะติดตามท่านไปทุกหนทุกแห่ง ขอให้ฉันได้ติดตามท่านไปเถอะนะ"
เอกิ: มิได้หรอก เมื่อเราถึงปากน้ำตกนี้ ข้าไม่สามารถแบกรับใครได้ เพราะมันชันเกินกว่าที่จะแบกใคร ข้าแบกท่านได้แต่ถึงปากน้ำตกได้เท่านั้นเอง ข้าจต้องนำยาวิเศษนี้ไปให้พ่อข้า
คิจัง: ได้ซิ เราจะติดตามท่านถึงแค่ปากน้ำตกก้อได้
เอกิคิดหนัก ก่อนจะตัดสินใจแบกคิจังขึ้นหลังและให้ร่วมเดินทางไปกะตน โดยให้คิจังเป็นคนมองทางและตนเองเป็นคนเดิน
ทั้งสองเดินทางมานานกว่าปี ผ่านเรืองราวต่างๆด้วยกันมามากมายจนเอกิเกิดความรักต่อคิจัง มากๆ และไม่อยากให้ถึงปากน้ำตกเลย แต่แล้วก้อต้องถึงเวลา เมื่อทั้งสองมาถึงบริเวณปากน้ำตก เอกิไม่อยากทิ้งคิจัง แต่พ่อที่ป่วยหนักก้อรอยารักษาอยู้ใต้น้ำตกฝังตรงข้าม จู่ๆร่างฤาษีท่านหนึ่งก้อปรากฎขึ้น ฤาษีได้กล่าวว่า
ฤาษี: เอาอย่างงี้ซิท่านเอกิ ท่านจงมอบคิจังให้กับข้า แล้วข้าจะมอบดวงตาของข้าให้กับเจ้า อย่างน้อยเจ้าก้อจะได้มีดวงตาข้ามฝังไปให้พ่อได้ และข้าจะมอบไม้เท้าของข้าให้เจ้าด้วย ไม้เท้านี้เป็นของวิเศษเพียงเจ้านึกถึงใครแล้วจุ่มมันที่น้ำ ภาพของคนๆนั้นจะปรากฎทันทีว่าเขาทำอะไร ที่ไหน กับใคร
เอกิยังไม่ตอบฤาษีท่านนี้ เพราะในใจก้อรัก คิจังมาก ไม่อยากจะปล่อยคิจังลงจากบ่าเรย เอกิหันกลับแล้วเดินจากฤาษีโดยไม่ตอบอะไร และไปนั่งอยู่ใต้ต้นไม้แห่งหนึ่ง คร่ำครวญคิดว่าตนควรจะทามอย่างไร ถ้าเขาทิ้งคิจังให้ฤาษีเขาคงต้องคิดถึงคิจังมาก แต่ได้ไปหาพ่อ หรือเขาควรจะแบกคิจังไว้ แต่เวลาลงจากน้ำตกก้ออาจเป็นอันตรายกับคิจังได้ สุดท้ายคิจังได้กล่าวกับเขาว่า "ไม่เป็นไหร่นะ เอกิ เราควรทามตามสัญญาครั้งแรกที่ได้ตกลงกันไว้ ตอนนี้ท่านมาถึงปากทางน้ำตกแล้ว ปล่อยข้าไปเถอะ จงไปหาพ่อของตัวเองนะ"
เอกิรู้ดีว่าหากเขาลงน้ำตกนี้ไปข้างล่างแล้วจะไม่มีทางกลับขึ้นมาได้อีก หากเขาทิ้งคิจังที่นี้เขาจะไม่มีวันได้เจอเทออีก
ในคืนนั้นเอกินอนกอดคิจังเหมือนทุกๆคืนที่เคยทำ เขาจุมพิศที่หัวศีรษะของคิจังแล้วหลับไป
เมื่อตื่นขึ้นมา เอกิพบว่าตนเองสามารถมองเห็นทุกสิ่งอย่าง และข้างๆก้อมีไม้เท้าวิเศษของฤาษีท่านนั้น แต่สิ่งที่หายไปคือ คิจัง... คิจังหายไปแล้ว
เขาพยายามตามหาคิจังแต่ไม่พบ เขาร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด และนั่งทบทวนสิ่งที่คิจังพูดไว้เมื่อคืน ใช่...เขาต้องลงจากปากน้ำตกนี้ได้แล้วเพื่อไปหาพ่อ เขาได้ลงจากน้ำตกสูงชันนี้สำเร็จแล้วข้ามไปหาพ่อได้พร้อมกับนำยาเพื่อต่ออายุพ่อ พ่อของเขาดูอาการจะดีขึ้น...
ขณะที่พ่อเขากำลังนอนพักผ่อนในบ้าน เอกิได้เดินออกมานอกบ้าน เขายังคิดถึงคิจัง เขาใช้ไม้เท้าวิเศษของฤาษีแกว่งที่น้ำ แล้วนึกถึงคิจัง พบว่า มันมีภาพคิจังในน้ำจิงๆ แต่สิ่งที่เห็นก้อต้องสร้างความเจ็บปวดให้เขามากเพราะคิจังกำลังมีความสุขกับฤาษี ทั้งคู่ดูจะรักกันมาก เอกิร้องไห้อีกครั้ง
ถามว่า...
ถ้าคุณเป็นเอกิคุณจะตัดสินใจทำอย่างไรต่อ
ก. ทิ้งไม้เท้าวิเศษของฤาษี ถึงจะคิดถึงคิจัง อย่างน้อยก้อไม่เห็นภาพปวดร้าว
ข. ยังเก็บไม้เท้าไว้เพื่อใช้ประโยชน์อย่างอื่น แต่ร้องไห้หนักมาก
ค . มีข้อเสนออื่นๆไหมค่ะ เสนอได้เรยค่ะว่าควรทามไง
ถ้าคุณเป็น เอกิ ในเรื่องนี้คุณจะทำยังไง
เอกิชายหนุ่มที่ได้อาสาตนจะไปหายาที่จะยื้ออายุพ่อของตนไว้ เนื่องจากพ่อเป็นโรคร้ายแรงที่ไม่มีวันรักษาหาย เอกิหายาวิเศษจนพบและเดินทางกลับ...
ขณะที่กำลังเดินทางกลับได้พบกับฝูงผึ้ง ฝูงผึ้งได้ทำร้ายร่างกายเอกิจนเขาต้องสูญเสียดวงตาไป เอกิกลายเป็นคนตาบอดไปซะแล้ว โชคดีในความโชคร้ายที่เหมือนจะมีคนมาช่วย นั้นคือ คิจัง สาวน้อยผู้ชาญฉลาดและรักความยุติธรรมได้เข้ามาช่วงเอกิ จนฝูงผึ้งบินหนีไป แต่การต่อสู้ครั้งนี้ คิจังได้สูญเสียขาไป ทำให้คิจังไม่สามารถเดินได้อีก
เอกิ (เอกิตาบอดแต่เดินได้) ได้อาสาจะส่งคิจัง (คิจังมีตาแต่เดินไม่ได้) ไปยังที่ที่เธอต้องการก่อน แต่คิจังกล่าวว่า "ฉันยินดีจะติดตามท่านไปทุกหนทุกแห่ง ขอให้ฉันได้ติดตามท่านไปเถอะนะ"
เอกิ: มิได้หรอก เมื่อเราถึงปากน้ำตกนี้ ข้าไม่สามารถแบกรับใครได้ เพราะมันชันเกินกว่าที่จะแบกใคร ข้าแบกท่านได้แต่ถึงปากน้ำตกได้เท่านั้นเอง ข้าจต้องนำยาวิเศษนี้ไปให้พ่อข้า
คิจัง: ได้ซิ เราจะติดตามท่านถึงแค่ปากน้ำตกก้อได้
เอกิคิดหนัก ก่อนจะตัดสินใจแบกคิจังขึ้นหลังและให้ร่วมเดินทางไปกะตน โดยให้คิจังเป็นคนมองทางและตนเองเป็นคนเดิน
ทั้งสองเดินทางมานานกว่าปี ผ่านเรืองราวต่างๆด้วยกันมามากมายจนเอกิเกิดความรักต่อคิจัง มากๆ และไม่อยากให้ถึงปากน้ำตกเลย แต่แล้วก้อต้องถึงเวลา เมื่อทั้งสองมาถึงบริเวณปากน้ำตก เอกิไม่อยากทิ้งคิจัง แต่พ่อที่ป่วยหนักก้อรอยารักษาอยู้ใต้น้ำตกฝังตรงข้าม จู่ๆร่างฤาษีท่านหนึ่งก้อปรากฎขึ้น ฤาษีได้กล่าวว่า
ฤาษี: เอาอย่างงี้ซิท่านเอกิ ท่านจงมอบคิจังให้กับข้า แล้วข้าจะมอบดวงตาของข้าให้กับเจ้า อย่างน้อยเจ้าก้อจะได้มีดวงตาข้ามฝังไปให้พ่อได้ และข้าจะมอบไม้เท้าของข้าให้เจ้าด้วย ไม้เท้านี้เป็นของวิเศษเพียงเจ้านึกถึงใครแล้วจุ่มมันที่น้ำ ภาพของคนๆนั้นจะปรากฎทันทีว่าเขาทำอะไร ที่ไหน กับใคร
เอกิยังไม่ตอบฤาษีท่านนี้ เพราะในใจก้อรัก คิจังมาก ไม่อยากจะปล่อยคิจังลงจากบ่าเรย เอกิหันกลับแล้วเดินจากฤาษีโดยไม่ตอบอะไร และไปนั่งอยู่ใต้ต้นไม้แห่งหนึ่ง คร่ำครวญคิดว่าตนควรจะทามอย่างไร ถ้าเขาทิ้งคิจังให้ฤาษีเขาคงต้องคิดถึงคิจังมาก แต่ได้ไปหาพ่อ หรือเขาควรจะแบกคิจังไว้ แต่เวลาลงจากน้ำตกก้ออาจเป็นอันตรายกับคิจังได้ สุดท้ายคิจังได้กล่าวกับเขาว่า "ไม่เป็นไหร่นะ เอกิ เราควรทามตามสัญญาครั้งแรกที่ได้ตกลงกันไว้ ตอนนี้ท่านมาถึงปากทางน้ำตกแล้ว ปล่อยข้าไปเถอะ จงไปหาพ่อของตัวเองนะ"
เอกิรู้ดีว่าหากเขาลงน้ำตกนี้ไปข้างล่างแล้วจะไม่มีทางกลับขึ้นมาได้อีก หากเขาทิ้งคิจังที่นี้เขาจะไม่มีวันได้เจอเทออีก
ในคืนนั้นเอกินอนกอดคิจังเหมือนทุกๆคืนที่เคยทำ เขาจุมพิศที่หัวศีรษะของคิจังแล้วหลับไป
เมื่อตื่นขึ้นมา เอกิพบว่าตนเองสามารถมองเห็นทุกสิ่งอย่าง และข้างๆก้อมีไม้เท้าวิเศษของฤาษีท่านนั้น แต่สิ่งที่หายไปคือ คิจัง... คิจังหายไปแล้ว
เขาพยายามตามหาคิจังแต่ไม่พบ เขาร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด และนั่งทบทวนสิ่งที่คิจังพูดไว้เมื่อคืน ใช่...เขาต้องลงจากปากน้ำตกนี้ได้แล้วเพื่อไปหาพ่อ เขาได้ลงจากน้ำตกสูงชันนี้สำเร็จแล้วข้ามไปหาพ่อได้พร้อมกับนำยาเพื่อต่ออายุพ่อ พ่อของเขาดูอาการจะดีขึ้น...
ขณะที่พ่อเขากำลังนอนพักผ่อนในบ้าน เอกิได้เดินออกมานอกบ้าน เขายังคิดถึงคิจัง เขาใช้ไม้เท้าวิเศษของฤาษีแกว่งที่น้ำ แล้วนึกถึงคิจัง พบว่า มันมีภาพคิจังในน้ำจิงๆ แต่สิ่งที่เห็นก้อต้องสร้างความเจ็บปวดให้เขามากเพราะคิจังกำลังมีความสุขกับฤาษี ทั้งคู่ดูจะรักกันมาก เอกิร้องไห้อีกครั้ง
ถามว่า...
ถ้าคุณเป็นเอกิคุณจะตัดสินใจทำอย่างไรต่อ
ก. ทิ้งไม้เท้าวิเศษของฤาษี ถึงจะคิดถึงคิจัง อย่างน้อยก้อไม่เห็นภาพปวดร้าว
ข. ยังเก็บไม้เท้าไว้เพื่อใช้ประโยชน์อย่างอื่น แต่ร้องไห้หนักมาก
ค . มีข้อเสนออื่นๆไหมค่ะ เสนอได้เรยค่ะว่าควรทามไง