ดีครับ คือผมพึ่งสร้างกระทู้แรก พอดีผมไม่เข้าใจหน่ะครับ มันเป็นคำถามที่เก็บอยู่ในใจผมมา 1 เดือนแล้วหลังจากเลิกกันกับแฟน
คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมเคยคบกับผู้หญิงคนนึง ผมรักเธอมาก ตั้งแต่เราคบกันมา ผมเอาใจใส่เธอเสมอ ผมไปยืนส่งเธอทุกเช้าตอนเธอจะไปเรียน ทุกเย็นผมมารอเธอเมื่อเธอมาถึงหน้าบ้าน เธอเจอผมเธอยิ้มแย้ม เธอดีใจทุกครั้ง วันหยุดวันเสาร์ ผมพาเธอไปเที่ยว ทุกครั้งผมได้เห็นรอยยิ้มเธอ ผมมีความสุขมาก ผมถามเธอเสมอว่า เธอมีความสุขมั้ยที่รักกับผม เธอก็ตอบทุกอย่างยิ้มแย้มทุกครั้งว่ามีความสุขมาก ผมไม่เคยลืมที่จำเอาใจใส่เธอเลย แต่ก็มีผิดสัญญาบ้าง จนวันนึงเรามีปัญหากัน เรื่องเกิดจากเรื่องในบ้านของเธอ เธอเดินร้องไห้ออกมาหลังจากแม่ของเธอต่อว่าเธอรุนแรงมากกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ เธอร้องไห้แบบที่ผมเองไม่เคยได้เห็นมาก่อน ผมปลอบใจเธอทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น ทุกครั้งที่เธอเจอปัญหา เป็นผมที่อยู่ข้างเธอทุกครั้ง
อยู่มาวันนึงก็เกิดเรื่องขึ้นในบ้านผม ผมเกิดทะเลาะกับทางบ้าน ผมเสียใจมากและเธอก็โทรหาผม ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง เธอปลอบใจผม และบอกผมว่าถ้าผมไม่เข้มแข็ง แล้วใครจะดูแลเธอ แล้วใครจะปลอบใจ เธอทำให้ผมรู้สึกว่าผมมีค่ากับเธอมากจริงๆ และทำให้ผมรู้ว่าเธอมีค่ากับผมมากแค่ไหน
ผมเลยตัดสินใจว่าเธอคนนนี้คือคนที่ผมจะทำทุกอย่าง จะดูแลเธอ ให้เธอมีความสุขที่สุด ผมจะเป็นคนทำให้เธอมีความสุขตลอดไปให้ได้ เราผ่านปัญหาต่างๆมาด้วยกัน ผมล้มเธอดึงมือผม เธอล้มผมดึงมือเธอให้ลุกขึ้นมาเดินต่อ เราต่างคนต่างเติมเต็มช่วงเวลาที่ว่างเปล่า จนกลายเป็นช่วงเวลาที่มีค่าของกันและกัน
ความสัมพันของเราเดินมาจนถึงจุดๆหนึ่งที่ เธอแปลกไป เธอไม่ค่อยอยากคุยกับผม เธอมักจะพูดเสมอว่าเธอเบื่อผม มักจะบอกว่าผมยุ่งไปทุกเรื่อง ผมก็บอกเธอว่า ผมก็ดูแลเอาใจใส่เธอแบบนี้ตลอด เธอบอกว่ามันอึดอัด ทำอะไรก็ก็เตือน จะไปไหนก็ห่วงตลอด เธออยากมีเวลาส่วนตัว ผมเลยให้ตามที่เธอขอ ผมยอมคุยกันน้อยลงเพื่อให้เธอมีเวลาส่วนตัวมากขึ้น ผมรอเธอและยังทำทุกอย่างให้เธอเหมือนที่เคยทำให้ทุกวันๆ จนมาถึงเดือนเกิดเธอ ผมต้องไปบวชที่ต่างจังหวัด ผมจึงต้องไปเตรียมตัว เตรียมงานบวช ไปก่อนเวลา ผมลาเธอก่อนไป ทุกวันที่ผมต้องห่างเธอ ผมทำทุกทางเพื่อให้ได้คุยกับเธอ เพราะผมคิดถึงเธอมากๆทุกวันที่ต้องไกลกัน ผมไม่ลืมที่จะสุขสันติ์วันเกิดเธอ แม้ว่าตัวจะไกลกัน ผมสัญญากับเธอว่า ผมสึกแล้วผมจะไปเลี้ยงวันเกิดและซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอ เราเฟสทามคุยกันเธอยิ้มแล้วพยักหน้าอย่างดีใจ ผมมีความสุขมากที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ ได้เห็นใบหน้าของเธอ หลายวันต่อมาผมก็บวชเป็นพระ เราก็ยังคงคุยกัน แต่น้อยลง เพราะผมอยู่ในผ้าเหลือง ผมยังคงเอาใจใส่เธอ บอกเธอให้ดูแลตัวเองดีๆ ทุกวันที่ได้คุยกัน จนเวลาผ่านมาครึ่งเดือนที่ผมบวช ผมทักไลน์เธอไป เธอดูหงอยๆ เหมือนมีอะไรเกิดขึ้น ผมจึงถามเธอว่ามีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า บอกมาตามความจริงนะ เธอเงีบไปพักนึง แล้วเธอก็บอกผมว่าเรา เราเลิกกันเถอะ ผมถึงกับงง ผมจึงถามเธอว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอบอกว่าเธออึดอัด และเบื่อ ที่ผมเป็นห่วงเธอตลอด ผมได้แต่ งง ว่าผมทำอะไรผิด หลังจากนั้น ครึ่งเดือน ผมสึกมา ผมพยายามตามง้อเธอ แต่เธอไม่ยอมเจอหน้าผม ผมถามเธอว่าทำไมไม่ยอมเจอหน้า
" เธอบอกว่ากลัวลืมผมไม่ได้ " ผมยังคงง้อเธอ และยืนรอเธอมาจนถึงตอนนี้ ผ่านมา 1 เดือนแล้วที่เราเลิกกัน ผมยังมีคำถามว่าทำไมเธอต้องไป ผมยังยืนรอคำตอบจากเธอ เธอบล็อคทุกอย่างที่เราเคยใช้ติดต่อกัน เหลือแต่เฟสบุ้ค เธอลบรูปคู่ของเราออก
ผมไม่เข้าใจเลยครับ ว่าทำไมผมถึงยังรัก แล้วก็ยังคิดถึงเธอ ผมเสียใจมากมาจนถึงทุกวันนี้ T^T ทำไมผมถึงทำใจไม่ได้ ทุกที่ที่เคยไปด้วยกันผมขับรถผ่านผมก็เห็นภาพเธอ ผมควรทำยังไง ผมอยากให้เธอกลับมา เพระาผมรักเธอมากจริงๆ
ผมเลิกกันแฟนมาเดือนนึงแล้ว แต่ผมยังรักและเป็นห่วงเธออยู่ ทำไม....
คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมเคยคบกับผู้หญิงคนนึง ผมรักเธอมาก ตั้งแต่เราคบกันมา ผมเอาใจใส่เธอเสมอ ผมไปยืนส่งเธอทุกเช้าตอนเธอจะไปเรียน ทุกเย็นผมมารอเธอเมื่อเธอมาถึงหน้าบ้าน เธอเจอผมเธอยิ้มแย้ม เธอดีใจทุกครั้ง วันหยุดวันเสาร์ ผมพาเธอไปเที่ยว ทุกครั้งผมได้เห็นรอยยิ้มเธอ ผมมีความสุขมาก ผมถามเธอเสมอว่า เธอมีความสุขมั้ยที่รักกับผม เธอก็ตอบทุกอย่างยิ้มแย้มทุกครั้งว่ามีความสุขมาก ผมไม่เคยลืมที่จำเอาใจใส่เธอเลย แต่ก็มีผิดสัญญาบ้าง จนวันนึงเรามีปัญหากัน เรื่องเกิดจากเรื่องในบ้านของเธอ เธอเดินร้องไห้ออกมาหลังจากแม่ของเธอต่อว่าเธอรุนแรงมากกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ เธอร้องไห้แบบที่ผมเองไม่เคยได้เห็นมาก่อน ผมปลอบใจเธอทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น ทุกครั้งที่เธอเจอปัญหา เป็นผมที่อยู่ข้างเธอทุกครั้ง
อยู่มาวันนึงก็เกิดเรื่องขึ้นในบ้านผม ผมเกิดทะเลาะกับทางบ้าน ผมเสียใจมากและเธอก็โทรหาผม ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง เธอปลอบใจผม และบอกผมว่าถ้าผมไม่เข้มแข็ง แล้วใครจะดูแลเธอ แล้วใครจะปลอบใจ เธอทำให้ผมรู้สึกว่าผมมีค่ากับเธอมากจริงๆ และทำให้ผมรู้ว่าเธอมีค่ากับผมมากแค่ไหน
ผมเลยตัดสินใจว่าเธอคนนนี้คือคนที่ผมจะทำทุกอย่าง จะดูแลเธอ ให้เธอมีความสุขที่สุด ผมจะเป็นคนทำให้เธอมีความสุขตลอดไปให้ได้ เราผ่านปัญหาต่างๆมาด้วยกัน ผมล้มเธอดึงมือผม เธอล้มผมดึงมือเธอให้ลุกขึ้นมาเดินต่อ เราต่างคนต่างเติมเต็มช่วงเวลาที่ว่างเปล่า จนกลายเป็นช่วงเวลาที่มีค่าของกันและกัน
ความสัมพันของเราเดินมาจนถึงจุดๆหนึ่งที่ เธอแปลกไป เธอไม่ค่อยอยากคุยกับผม เธอมักจะพูดเสมอว่าเธอเบื่อผม มักจะบอกว่าผมยุ่งไปทุกเรื่อง ผมก็บอกเธอว่า ผมก็ดูแลเอาใจใส่เธอแบบนี้ตลอด เธอบอกว่ามันอึดอัด ทำอะไรก็ก็เตือน จะไปไหนก็ห่วงตลอด เธออยากมีเวลาส่วนตัว ผมเลยให้ตามที่เธอขอ ผมยอมคุยกันน้อยลงเพื่อให้เธอมีเวลาส่วนตัวมากขึ้น ผมรอเธอและยังทำทุกอย่างให้เธอเหมือนที่เคยทำให้ทุกวันๆ จนมาถึงเดือนเกิดเธอ ผมต้องไปบวชที่ต่างจังหวัด ผมจึงต้องไปเตรียมตัว เตรียมงานบวช ไปก่อนเวลา ผมลาเธอก่อนไป ทุกวันที่ผมต้องห่างเธอ ผมทำทุกทางเพื่อให้ได้คุยกับเธอ เพราะผมคิดถึงเธอมากๆทุกวันที่ต้องไกลกัน ผมไม่ลืมที่จะสุขสันติ์วันเกิดเธอ แม้ว่าตัวจะไกลกัน ผมสัญญากับเธอว่า ผมสึกแล้วผมจะไปเลี้ยงวันเกิดและซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอ เราเฟสทามคุยกันเธอยิ้มแล้วพยักหน้าอย่างดีใจ ผมมีความสุขมากที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ ได้เห็นใบหน้าของเธอ หลายวันต่อมาผมก็บวชเป็นพระ เราก็ยังคงคุยกัน แต่น้อยลง เพราะผมอยู่ในผ้าเหลือง ผมยังคงเอาใจใส่เธอ บอกเธอให้ดูแลตัวเองดีๆ ทุกวันที่ได้คุยกัน จนเวลาผ่านมาครึ่งเดือนที่ผมบวช ผมทักไลน์เธอไป เธอดูหงอยๆ เหมือนมีอะไรเกิดขึ้น ผมจึงถามเธอว่ามีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า บอกมาตามความจริงนะ เธอเงีบไปพักนึง แล้วเธอก็บอกผมว่าเรา เราเลิกกันเถอะ ผมถึงกับงง ผมจึงถามเธอว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอบอกว่าเธออึดอัด และเบื่อ ที่ผมเป็นห่วงเธอตลอด ผมได้แต่ งง ว่าผมทำอะไรผิด หลังจากนั้น ครึ่งเดือน ผมสึกมา ผมพยายามตามง้อเธอ แต่เธอไม่ยอมเจอหน้าผม ผมถามเธอว่าทำไมไม่ยอมเจอหน้า
" เธอบอกว่ากลัวลืมผมไม่ได้ " ผมยังคงง้อเธอ และยืนรอเธอมาจนถึงตอนนี้ ผ่านมา 1 เดือนแล้วที่เราเลิกกัน ผมยังมีคำถามว่าทำไมเธอต้องไป ผมยังยืนรอคำตอบจากเธอ เธอบล็อคทุกอย่างที่เราเคยใช้ติดต่อกัน เหลือแต่เฟสบุ้ค เธอลบรูปคู่ของเราออก
ผมไม่เข้าใจเลยครับ ว่าทำไมผมถึงยังรัก แล้วก็ยังคิดถึงเธอ ผมเสียใจมากมาจนถึงทุกวันนี้ T^T ทำไมผมถึงทำใจไม่ได้ ทุกที่ที่เคยไปด้วยกันผมขับรถผ่านผมก็เห็นภาพเธอ ผมควรทำยังไง ผมอยากให้เธอกลับมา เพระาผมรักเธอมากจริงๆ