เราขอแชร์เหตุการณ์ที่เราเจอมา เริ่มเลยนะคะ
จขกท ไม่เห็นชื่อร้านนะคะ ร้านนี้อยู่ตั้งอยู่ที่ "ชั้น 3" ล็อคหัวมุม (ขออนุญาตไม่บอกพิกัดเป๊ะๆนะคะ คิดว่าใครเคยเจอฤทธิ์ทอมนี่ น่าจะเก็ทไม่ยาก555)
เริ่มจากเราสะดุดตากับชุดเดรสยาว ผ้าบางๆ สไตล์ลำลองใส่ไปเที่ยววันหยุด (อยากได้ใส่ถ่ายพรีเวดดิ้งน่ะค่ะ^^") ก็เข้าไปถามราคา มีน้องผู้หญิงคนนึงนั่งเฝ้าร้านคุยโทรศัพท์อยู่ เราเลยส่งซิกว่าขอดูชุดนี้หน่อยได้มั้ยคะ น้องก็น่ารักนะคะ ถึงจะคุยโทรศัพท์อยู่(ทะเลาะกับแฟนด้วยล่ะ เราได้ยินแบบไม่ต้องแอบฟังเลยค่าา) แต่ก็สนใจลูกค้าดี มารยาทโอเคเลยค่ะ เราก็ถามต่อว่าราคาเท่าไหร่ น้องบอก 350.- เราถามต่อว่า แล้วถ้าส่งล่ะค่ะ? น้องบอก 350.- คือราคาส่งค่ะ ถ้าตัวเดียว 400.- เราพยักหน้าแล้วตอบว่า โอเคค่ะ แล้วก็เลือกดูชุดอื่นในร้านต่อ นึกในใจว่า ถึง 350.- ก็แพงเอาเรื่องนะ เพราะคัตติ้งเบี้ยวมากและผ้าบางสุดๆ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาค่าา เราเปนคนง่ายๆ ถ้าแม่ค้าน่ารัก คุณภาพเราพอรับได้ เราก็ซื้อ(เราไม่ได้คาดหวังคุณภาพดีเว่อกับสินค้าขายส่งอยู่แล้ว) ถือว่ากระจายรายได้ ใจเค้าใจเรา เราเข้าใจคนทำมาหากินค่ะ // เราถือชุดนั้นในมือเดินวนดูในร้านไปเรื่อยๆกะจะหาให้ได้อีกตัวเพื่อจะได้ราคาส่ง.. จังหวะนั้นเรามองหาน้องผู้หญิงที่เฝ้าร้านเมื่อกี๊ไม่เจอแล้ว แต่กลายเปนทอมนางหนึ่งมาขายแทน // ระหว่างที่เดินดูอยู่ เราได้ยินเสียงทอมคนนั้นแวดลูกค้าท่านหนึ่งเรื่องการออกบิล เราได้ยินแค่ "ไม่ใช่นะะ!!!" บลาบลาาา ช็อตนี้เราขออนุญาตข้ามเพราะโนคอมเม้นเนื่องจากไม่ทราบที่มาที่ไปของเรื่องราว แต่พี่ลูกค้าคนนั้นเค้าดูใจเย็นค่ะ ไม่ได้โกรธหรือตอกกลับทอมนั่น เราเลยนึกในใจตอนนั้นว่าเค้าคงเปนเพื่อนกัน ซักพักนึง..พี่ลูกค้าคนเดิมไปยืนอยู่หน้าร้านและถามทอมว่า ชุดนี้เท่าไหร่คะ? ทอมถาม "ชุดไหนคะ!!" (นึกในใจอีกที อ้าว ไม่ใช่เพื่อนกัน? คือพูด คะะ.. แต่หางเสียงคือ !?@#% มากก) พอพี่ลูกค้าคนนั้นหยิบมาให้ดู ทอมบอก "อันนั้นเรียกว่าเสื้อนะ!! ไม่ได้เรียกชุด!!!" พูดซ้ำ 2 รอบด้วยน้ำเสียง-ดันปนหัวเราะหึเบาๆ.. พี่คนนั้นเลยเก็บเสื้อแล้วเดินจากไป.. บอกตรงๆว่าตอนนั้นยังไม่ได้มีอคติใดๆกับทอมนั่นนะคะ แค่รู้สึกเอ๊ะะะ เค้าทำแบบจะดีหรอนิดนึง
.. มาถึงคิวเราแล้วค่ะ 555 เราเดินดูจนหมดร้านก็ไม่ได้ค่ะ ไม่ชอบตัวอื่นเลย + รู้สึกเสื้อผ้าค่อนข้างเก่า เสื้อบางตัวดำจากฝุ่นและเริ่มเปนขุย ประกอบกับชุดที่เราเลือกไว้งานมันไม่โอเคจริงๆ แต่เราไม่เกี่ยงที่จะซื้อเพราะเราจะใช้ใส่ถ่ายพรีเวดดิ้งแค่ครั้งเดียว (ปกติเราไม่ใส่กระโปรงยาวอยู่แล้ว) เราเลยลองต่อรองราคาเค้าดู เราพูดกับเค้าด้วยน้ำเสียงสุภาพและยิ้มๆด้วยนะคะว่า หาเพิ่มไม่ได้เลย ได้ตัวนี้ตัวเดียว.. ขอ 350.- ได้มั้ยคะ ^^ ทอมสวนเสียงดังเลยจ้าา เราจำคำพูดแบบ Exactly ไม่ได้ แต่ใจความประมาณว่า "ปลีกก็ปลีก ส่งก็ส่ง ถ้าซื้อปลีกจะเอาส่ง มันจะต่างกันได้ยังไงคะ!!!" (คำว่า คะ.. ไม่มีความหมายเพราะน้ำเสียง !?@#% มากค่ะ) เราเข้าใจเหตุผลของเค้านะคะ แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องหยาบคายกับลูกค้าขนาดนี้ โหดเหมือนใครเคยไปเผาบ้านเค้างั้นแน่ะ // หน้าเรานิ่งแล้วบอก งั้นไม่เปนไรค่ะ ขอบคุณมาก แล้วเราก็วางชุดบนราวแขวน เพราะเราคุ้นๆว่า ทอมกำลังจัดเสื้อผ้าใส่ไม้แขวนอยู่ พอเรากำลังเดินออกจากร้าน ทอมพูดลอยๆ น้ำเสียงกวนส้น_สุดๆว่า ไม่เปนไร๊ เชิญเลยค่ะะ แต่ทีหลังไม่ต้องพาดก็ได้นะ แล้วทำเสียง หึ.. ปนหัวเราะในลำคอเหมือนที่ทำกับพี่คนก่อนหน้าเรา เราหันกลับไปอดใจไม่ไหวที่จะถามว่า แล้วถ้าไม่พาด จะให้วางที่ไหนหรอคะ? ทอมตอบเสียงดัง ก็ยื่นให้กับมือสิคะ!! ไม่ต้องพาด!! เราถอนหายใจ 1 ครั้งแล้วเดินออกจากร้านพร้อมพูดว่ามารยาทแย่มากคนอะไร.. เราเอือมระอากับคนแบบนี้ค่ะ สู้รบปรบมือกับคน EQ ต่ำแบบนี้มีแต่เสียกับเสีย พอเราเดินห่างจากร้านมาได้ซัก 2 เมตร ทอมเดินออกมาจัดเสื้อผ้าหน้าร้านแล้วพูดเสียงดังกับคนที่ยืนอยู่แถวๆหน้าร้านว่า "บอกไม่ให้พาด ไม่ให้พาด ก็ยังจะพาดอยู่ได้!!" พูดซ้ำๆอยู่อย่างนั้น // 1) คือ คุณบอกเราตอนไหน? ป้ายก็ไม่มีติด 2) คือ มุขโบ้ยความผิดให้ลูกค้า มันซ้ำและเชยมากค่ะ // เราข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้โมโห ไม่สนใจเดินของเราต่อไป..
นั่งทบทวนเหตุการณ์.. แม่เจ้าาาา นี่มันอะไรกันนน ดืชั้นไปทำอะไรให้คะคุ๊ณณ เดินห้าง พ. มาตั้งแต่เริ่มตั้งห้าง เคยได้ยินได้อ่านเรื่องแม่ค้าห้าง พ. โหดมาเยอะ แต่ไม่เคยเจอกับตัว ถึงจะไปไม่บ่อย ปีละ 1-2 ครั้ง แต่ส่วนใหญ่เราเจอแม่ค้าน่ารักตลอดนะคะ เคสที่เจอนี่ทำให้ประหลาดใจกับคนนิสัยประเภทนี้จริงๆว่าเค้าดำรงชีวิตอยู่ในสังคมได้ยังไง ขายของออกได้ยังไง
เพื่อนๆสาวๆขาช้อปมีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้างมั้ยคะ มาแชร์กันนน
ขออนุญาตแชร์ประสบการณ์เจอฤทธิ์แม่ค้าโหดที่ห้างขายส่งเสื้อผ้าชื่อดังค่ะ
จขกท ไม่เห็นชื่อร้านนะคะ ร้านนี้อยู่ตั้งอยู่ที่ "ชั้น 3" ล็อคหัวมุม (ขออนุญาตไม่บอกพิกัดเป๊ะๆนะคะ คิดว่าใครเคยเจอฤทธิ์ทอมนี่ น่าจะเก็ทไม่ยาก555)
เริ่มจากเราสะดุดตากับชุดเดรสยาว ผ้าบางๆ สไตล์ลำลองใส่ไปเที่ยววันหยุด (อยากได้ใส่ถ่ายพรีเวดดิ้งน่ะค่ะ^^") ก็เข้าไปถามราคา มีน้องผู้หญิงคนนึงนั่งเฝ้าร้านคุยโทรศัพท์อยู่ เราเลยส่งซิกว่าขอดูชุดนี้หน่อยได้มั้ยคะ น้องก็น่ารักนะคะ ถึงจะคุยโทรศัพท์อยู่(ทะเลาะกับแฟนด้วยล่ะ เราได้ยินแบบไม่ต้องแอบฟังเลยค่าา) แต่ก็สนใจลูกค้าดี มารยาทโอเคเลยค่ะ เราก็ถามต่อว่าราคาเท่าไหร่ น้องบอก 350.- เราถามต่อว่า แล้วถ้าส่งล่ะค่ะ? น้องบอก 350.- คือราคาส่งค่ะ ถ้าตัวเดียว 400.- เราพยักหน้าแล้วตอบว่า โอเคค่ะ แล้วก็เลือกดูชุดอื่นในร้านต่อ นึกในใจว่า ถึง 350.- ก็แพงเอาเรื่องนะ เพราะคัตติ้งเบี้ยวมากและผ้าบางสุดๆ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาค่าา เราเปนคนง่ายๆ ถ้าแม่ค้าน่ารัก คุณภาพเราพอรับได้ เราก็ซื้อ(เราไม่ได้คาดหวังคุณภาพดีเว่อกับสินค้าขายส่งอยู่แล้ว) ถือว่ากระจายรายได้ ใจเค้าใจเรา เราเข้าใจคนทำมาหากินค่ะ // เราถือชุดนั้นในมือเดินวนดูในร้านไปเรื่อยๆกะจะหาให้ได้อีกตัวเพื่อจะได้ราคาส่ง.. จังหวะนั้นเรามองหาน้องผู้หญิงที่เฝ้าร้านเมื่อกี๊ไม่เจอแล้ว แต่กลายเปนทอมนางหนึ่งมาขายแทน // ระหว่างที่เดินดูอยู่ เราได้ยินเสียงทอมคนนั้นแวดลูกค้าท่านหนึ่งเรื่องการออกบิล เราได้ยินแค่ "ไม่ใช่นะะ!!!" บลาบลาาา ช็อตนี้เราขออนุญาตข้ามเพราะโนคอมเม้นเนื่องจากไม่ทราบที่มาที่ไปของเรื่องราว แต่พี่ลูกค้าคนนั้นเค้าดูใจเย็นค่ะ ไม่ได้โกรธหรือตอกกลับทอมนั่น เราเลยนึกในใจตอนนั้นว่าเค้าคงเปนเพื่อนกัน ซักพักนึง..พี่ลูกค้าคนเดิมไปยืนอยู่หน้าร้านและถามทอมว่า ชุดนี้เท่าไหร่คะ? ทอมถาม "ชุดไหนคะ!!" (นึกในใจอีกที อ้าว ไม่ใช่เพื่อนกัน? คือพูด คะะ.. แต่หางเสียงคือ !?@#% มากก) พอพี่ลูกค้าคนนั้นหยิบมาให้ดู ทอมบอก "อันนั้นเรียกว่าเสื้อนะ!! ไม่ได้เรียกชุด!!!" พูดซ้ำ 2 รอบด้วยน้ำเสียง-ดันปนหัวเราะหึเบาๆ.. พี่คนนั้นเลยเก็บเสื้อแล้วเดินจากไป.. บอกตรงๆว่าตอนนั้นยังไม่ได้มีอคติใดๆกับทอมนั่นนะคะ แค่รู้สึกเอ๊ะะะ เค้าทำแบบจะดีหรอนิดนึง
.. มาถึงคิวเราแล้วค่ะ 555 เราเดินดูจนหมดร้านก็ไม่ได้ค่ะ ไม่ชอบตัวอื่นเลย + รู้สึกเสื้อผ้าค่อนข้างเก่า เสื้อบางตัวดำจากฝุ่นและเริ่มเปนขุย ประกอบกับชุดที่เราเลือกไว้งานมันไม่โอเคจริงๆ แต่เราไม่เกี่ยงที่จะซื้อเพราะเราจะใช้ใส่ถ่ายพรีเวดดิ้งแค่ครั้งเดียว (ปกติเราไม่ใส่กระโปรงยาวอยู่แล้ว) เราเลยลองต่อรองราคาเค้าดู เราพูดกับเค้าด้วยน้ำเสียงสุภาพและยิ้มๆด้วยนะคะว่า หาเพิ่มไม่ได้เลย ได้ตัวนี้ตัวเดียว.. ขอ 350.- ได้มั้ยคะ ^^ ทอมสวนเสียงดังเลยจ้าา เราจำคำพูดแบบ Exactly ไม่ได้ แต่ใจความประมาณว่า "ปลีกก็ปลีก ส่งก็ส่ง ถ้าซื้อปลีกจะเอาส่ง มันจะต่างกันได้ยังไงคะ!!!" (คำว่า คะ.. ไม่มีความหมายเพราะน้ำเสียง !?@#% มากค่ะ) เราเข้าใจเหตุผลของเค้านะคะ แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องหยาบคายกับลูกค้าขนาดนี้ โหดเหมือนใครเคยไปเผาบ้านเค้างั้นแน่ะ // หน้าเรานิ่งแล้วบอก งั้นไม่เปนไรค่ะ ขอบคุณมาก แล้วเราก็วางชุดบนราวแขวน เพราะเราคุ้นๆว่า ทอมกำลังจัดเสื้อผ้าใส่ไม้แขวนอยู่ พอเรากำลังเดินออกจากร้าน ทอมพูดลอยๆ น้ำเสียงกวนส้น_สุดๆว่า ไม่เปนไร๊ เชิญเลยค่ะะ แต่ทีหลังไม่ต้องพาดก็ได้นะ แล้วทำเสียง หึ.. ปนหัวเราะในลำคอเหมือนที่ทำกับพี่คนก่อนหน้าเรา เราหันกลับไปอดใจไม่ไหวที่จะถามว่า แล้วถ้าไม่พาด จะให้วางที่ไหนหรอคะ? ทอมตอบเสียงดัง ก็ยื่นให้กับมือสิคะ!! ไม่ต้องพาด!! เราถอนหายใจ 1 ครั้งแล้วเดินออกจากร้านพร้อมพูดว่ามารยาทแย่มากคนอะไร.. เราเอือมระอากับคนแบบนี้ค่ะ สู้รบปรบมือกับคน EQ ต่ำแบบนี้มีแต่เสียกับเสีย พอเราเดินห่างจากร้านมาได้ซัก 2 เมตร ทอมเดินออกมาจัดเสื้อผ้าหน้าร้านแล้วพูดเสียงดังกับคนที่ยืนอยู่แถวๆหน้าร้านว่า "บอกไม่ให้พาด ไม่ให้พาด ก็ยังจะพาดอยู่ได้!!" พูดซ้ำๆอยู่อย่างนั้น // 1) คือ คุณบอกเราตอนไหน? ป้ายก็ไม่มีติด 2) คือ มุขโบ้ยความผิดให้ลูกค้า มันซ้ำและเชยมากค่ะ // เราข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้โมโห ไม่สนใจเดินของเราต่อไป..
นั่งทบทวนเหตุการณ์.. แม่เจ้าาาา นี่มันอะไรกันนน ดืชั้นไปทำอะไรให้คะคุ๊ณณ เดินห้าง พ. มาตั้งแต่เริ่มตั้งห้าง เคยได้ยินได้อ่านเรื่องแม่ค้าห้าง พ. โหดมาเยอะ แต่ไม่เคยเจอกับตัว ถึงจะไปไม่บ่อย ปีละ 1-2 ครั้ง แต่ส่วนใหญ่เราเจอแม่ค้าน่ารักตลอดนะคะ เคสที่เจอนี่ทำให้ประหลาดใจกับคนนิสัยประเภทนี้จริงๆว่าเค้าดำรงชีวิตอยู่ในสังคมได้ยังไง ขายของออกได้ยังไง
เพื่อนๆสาวๆขาช้อปมีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้างมั้ยคะ มาแชร์กันนน