20+ ขอแชร์ประสบการณ์ความรักแบบว่ามันดราม่ามาก

ขออนุญาตจั่วหัวไว้ 20+ นะคะ เพราะควรใช้วิจารณญาณในการอ่านสูง
ปล.กระทู้แรก ถ้าทำอะไรผิดพลาดขออภัยด้วยนะคะ

ณ โรงละครมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
วันนี้เป็นงานประกวดการเต้น Cover และร้องเพลง ภายในงานมีคนมากมาย มีแสงไฟสลัวๆ พอให้เห็นผู้คนได้ลางๆ
ตอนนั้นฉันยังเป็นแค่เด็กปี 1 ผู้คนมากมายก็เป็นที่สนใจของฉันหมด (โดยเฉพาะผู้ชาย 555)
อันที่จริงมาวันนี้ก็ไม่ได้อยากจะมาเท่าไหร่หรอก แต่ที่มาเพราะคนที่มาด้วยต่างหาก
ก็แหม แฟนนี่คะ ไม่มาก็งอนเค้าอีก
*ขอเรียกแฟนคนนี้ว่า A นะคะ

ตอนนั่งดูโชว์ ก็ดูไปเรื่อยๆ ไม่รู้จะเชียร์ทีมไหนเพราะไม่รู้จักใครเลย
แต่จุดสนใจของฉันก็เริ่มตอนที่แข่งขันเต้น Cover นี่แหละ
คือแบบ ตอนนั้นบ้าเกาหลีอย่างหนัก กระแสความคลั่งเลยปรี๊ดแตก ออกนอกหน้านอกตา A มากกกกกกกก
จน A บอกว่าจะกรี๊ดอะไรกันนักกันหนา
ฉันก็เลยเบาๆลง แต่ก็ยังคงกรี๊ดในใจต่อไป 555

วงที่อยู่ตรงหน้าฉัน เป็นชายล้วน มีอยู่ 5-7 คนนี่แหละไม่ได้นับ
เพราะฉันมองผู้ชายคนนั้นคนเดียว!!
คนที่อยู่บนเวทีนะ ไม่ได้คนที่อยู่ข้างๆ
ฉันก็จ้องมองเขาโดยไม่ละสายตา เขาขยับไปทางไหน ฉันก็มองตามตลอด
คือ ณ เวลานั้นได้ลืม A ไปชั่วขณะ
เพราะชายคนนั้นตรงสเป็ค (หรือ สเป็ก เอาเป็นว่าเข้าใจกันนะคะ) สุดๆ

ตัวผอมๆ สูงๆ ผมยาวประบ่า ใส่ชุดสีดำ มองไกลแล้วเท่มาก (ขาวไม่ขาวไม่รู้อันนี้มองในนั้นไม่ออก) แบบว่า “เกาหลี” มากค่ะ 555
ตอนนั้นออกนอกหน้านอกตา A อีกแล้ว

พอชายเต้น Cover คนนี้ลงจากเวทีแล้ว ก็เดินไปหาคนนู้นคนนี้ทั่วโรงละคร(ไปกับทีมเดียวกัน)
ไอ้สายตาฉันก็ทำงานดีเหลือเกิน หันควับ!ไปเจอพอดี
ฉันก็มองๆตามชายคนนี้ไปเรื่อยๆ ทำไมหล่ออย่างนี้นะ >//////<

ณ ตอนนั้นไม่สนใจอะไรเลยนอกจากชายคนนี้

จนกระทั่งชายคนนี้มาอยู่ข้างล่างแถวที่ฉันนั่ง
ฉันได้เห็นหน้าเขาใกล้ระยะ 1 เมตร
โอ๊ยยยย! อยากจะคลั่งเสียตอนนั้น
สุดท้าย ก็เหมือนจะไม่อะไรต่อกับผู้ชายคนนี้ เพราะชื่อก็ไม่รู้จัก อยู่ปีไหน คณะอะไร ก็ไม่รู้สักอย่าง ก็คิดว่าน่าจะเป็นคนที่เราเจอหน้าแล้วชอบเฉยๆแหละ ไม่มีอะไร (ก็ชอบคนนู้นคนนี้ไปทั่วแหละ ตามประสาสมัยนั้น)

พอกลับมา ก็โดน A ดุนิดหน่อย ก็สมควรละ

จนวันหนึ่ง ณ จุดรอรถไฟฟ้าหน้าหอใน (รถที่คอยรับส่งคนในมหาวิทยาลัย ไม่ใช่รถไฟฟ้า BTSนะคะ)

ฉันเผลอยิ้มทันทีที่เจอผู้ชายคนหนึ่ง
เขาคนนั้นคือคนที่ฉันเจอในโรงละคร!!!
ฉันเลยรีบมองตรงป้ายชื่อที่แขวนทันที!!
เขาชื่ออะไรน๊า อยู่คณะไหนเอ่ย ดีจังรุ่นเดียวกันเราด้วย ^^
ให้ชายเต้น Cover คนนี้ชื่อ B ละกัน (ชื่อเธอแปลกดีนะ ไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อน)
ตอนนี้ฉันรู้จักแล้ว (อารมณ์ประมาณถูกหวย) ดีใจจัง

แล้วฉันก็เอาเรื่องชายคนนี้ไปคุยกับเพื่อนที่คณะ
เพื่อนคนหนึ่ง (ให้ชื่อว่า N) ได้ตะโกนกลับมาว่า
“คนนี้ใช่ไหม”!!!!!
ฉันนี่รีบวิ่งไปดูทันที
หน้าจอมือถือของเพื่อน N ได้ปรากฏ Facebook ของชายหนุ่มคนหนึ่ง
“กรี๊ดดดดดดดดด” โอ๊ยยยยยยย!!! ใจจะระเบิด (เผลอกรี๊ดไปจริงๆ ไม่ได้ตั้งตัว)
เลยไม่ลังเลที่จะแอดเพื่อนไปในทันที ><

ในที่สุด ฉันก็ได้เป็นเพื่อนในเฟซเขา!!
(หลังๆมาขออนุญาตย่อคำนะคะ รู้สึกไม่ทันใจค่ะ)
ตามประสาคนแอบชอบ ก็จะคอยไปไลค์รูป ไลค์ทุกอย่างที่ไลค์ได้ คอยไปเม้นต์ตามสเตตัส
จนสุดท้าย ก็ตัดสินใจหน้าด้านทักแชทไป
คุยไปคุยมา เขาก็บอกให้ฉันไปกดถูกใจเพจเพจนึงให้หน่อย
ไอ้ฉันก็ไม่ได้สนใจว่าเป็นเพจอะไรก็ไลค์ให้ไปก่อนแหละ 555
จนมาถาม B ว่าเป็นเพจอะไร ก็เลยได้คำตอบมาว่า “เพจวงเต้นโคฟของเขา”
OK.ค่ะ

พอผ่านมาได้ไม่กี่วันรู้สึกว่า B เงียบๆไป ไม่ค่อยสนใจฉัน
เลยคิดว่า ที่เขาไม่คุยด้วยเพราะไม่รู้จักเรามั้ง (ให้กำลังใจตัวเอง)
ณ ตอนนั้นอาการเหมือนอกหัก ไปย้อนดูรูปเขา
จนมาเจอรูปหนึ่ง!!!!

เป็นรูปที่ B กำลังเล่นกีต้าร์ หันหน้าเข้ากำแพง และ....
ไม่ได้ใส่เสื้อ!!!!
อร๊ากกกกกกกกกกกก เลือดกำเดาจิไหล 5555555555
ฟินมากกกกกกกกกกกก บอกเลย
(ซึ่งรูปนี้เป็นรูปที่ฉันดูบ่อยที่สุด)
‘เธอผอมจังเลย’ มาเอาไขมันที่ฉันไปนี่

วันหนึ่ง ขณะที่ฉันเพิ่งเลิกเรียน ก็ได้เดินลงมาจากตึก
ตอนนั้นเป็นช่วงเย็นแล้ว ทางเข้า-ออกตึกจึงเป็นทางแคบๆ กว้างไม่เกิน 1.50 เมตร และมีอยู่ทางเดียว
ฉันกำลังเดินลง ส่วน B กำลังเดินขึ้น
ฉันเงยหน้ามาเจอกับ B
O/////O (ใจเต้นแรงมาก ไม่คิดว่าจะได้เห็นใกล้ๆขนาดนี้)

ฉันควรจะทักเขาไหมนะ แต่ฉันเขินเหลือเกิน
แล้วฉันก็เผลอยิ้มอีกแล้ว เลยตัดสินใจทัก(โอกาสได้คุยกันมันแทบเป็นไปไม่ได้ เลยเลือกที่จะคว้าไว้)
ฉัน : “อ้าว B”
B ทำหน้างงเล็กน้อย ประมาณว่า อีนี่ใครหว่า?
เสี้ยววินาทีนั้นก็เหมือนจะนึกได้
B : “อ่อ...... C”   (ให้ B เรียกฉันว่า C  นะ)
ฉัน : “จำเค้าได้ด้วยเหรอ รูปในเฟซมันดูดีกว่าตัวจริงใช่ไหมล่ะ ไม่คิดว่าจะจำได้”
B : “ไม่หรอก”
ฉัน : “แล้วมาทำไมเหรอ” ปกตินี่ไม่ใช่ตึกเรียนเขาแน่ๆ เพราะนี่มันตึกเรียนคณะฉัน
B : “มาซ้อมเต้นน่ะ”
ฉัน : “อ่อ เค้าไปละ”   ณ ตอนนั้นยืนบนบันได ขวางทางชาวบ้านเขามาก
B : “อื้มม”
นั่นเป็นครั้งแรก ที่ฉันได้คุยกับเขาซึ่งๆหน้าแบบนี้
อร๊ายยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดด

หลังจากนั้นเราก็กลับมาคุยกันในเฟซบ่อยขึ้น คุยมากขึ้น และดูสนิทกันมากขึ้น
จนวันหนึ่ง.......
ฉันก็ได้คุยกับ B ในเฟซ
B ชวนฉันไปกินข้าววววววววววว
ย้ำ!!! ว่า..... B ชวนฉันไปกินข้าววววววววววววววว
ณ ตอนนั้นบอกตรงๆเลยว่ายังไม่หิว (ปกติ ข้าวเย็นจะกินกับ A แต่วันนี้ A ไปส่งเพื่อนทำธุระ)
แต่ด้วยความอยากเจอหน้า + อยากคุยแบบตัวต่อตัว
เลยโกหกไปว่า “กำลังจะไปกิน”

ฉันกับ B ตัดสินใจเจอกันที่ป้อมยามตรงทางเข้าหอ
ตอนนั้น ฉันกำลังจะขอเบอร์ไว้ เผื่อหากันไม่เจอ
ยังพิมพ์ไม่ทันเสร็จ ฉันก็เห็น B เดินผ่านหน้าไปด้วยความไว (คือแบบ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว หน้า ผม เสื้อผ้า รองเท้า)
จะตะโกนเรียกก็ไม่ทัน (จะเร็วไปไหน)
สภาพที่ฉันออกไปคือ หัวมันๆ เสื้อยืด กางเกง4ส่วน และรองเท้าแตะหูคีบ(คู่ละ25บาทในตอนนั้น)

ตอนเดินออกมาจากหอ ฉันเห็น B อยู่ลิบๆที่ตรงป้อมยาม
ทางไปป้อมยาม เป็นทางตรง ยาวประมาณ 30-40 เมตร
‘ทำไมมันตรงขนาดนี้ ไม่มีที่ให้พอหลบได้เล๊ยยยยยยย’
จนที่สุด ก็มาถึงป้อมยาม
ฉันตื่นเต้น เขิน และประหม่า ทำตัวไม่ถูก อยากมองหน้าใจจะขาด แต่ก็ไม่กล้าสบตา
พอเงยหน้ามองได้ไม่ถึงวินาที ก็ก้มหน้าลงเหมือนเดิม
เฮ้ออออออออ

ตอนเดินไปโรงอาหารของหอใน ฉันกับ B ก็เดินข้างๆกัน
ข้างสุดของถนน ทั้งคู่ -_-*
พอถึงที่ ก็แยกย้ายกันไปซื้อข้าวมานั่งกิน
ฉันเดินถือชามเย็นตาโฟมา ในขณะที่ B ถือ........
ความว่างเปล่า ??????
ฉัน : “อ้าว!! ไม่กินเหรอ?”
B : “กินแล้วน่ะ”
What???????????
ไหนชวนมากินข้าว?

ตอนนั้นก็ไม่กล้าถามไป เลยหาที่นั่งแทน
ตอนที่หาที่นั่ง ก็มีคนกลุ่มนึงที่อยู่โต๊ะใกล้ๆ แซว B
“เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆ”
เฮ้ย!!! ทำไมฉันรู้สึกว่า B อาย ที่โดนเพื่อนแซว แต่ก็ไม่กล้าคิดไปไกลกว่านี้
แต่ฉันก็แอบเขินและอมยิ้มอยู่

ตอนที่ฉันกินเย็นตาโฟ B ก็เอาแต่จ้องฉัน
ใครมันจะไปกินลง โดนจ้องขนาดนั้น และคนที่จ้องก็เป็นคนทึ่ชอบซะด้วยสิ
สุดท้าย ฉันก็กินไม่หมด!!

พอกินข้าวเสร็จ ฉันขอไปซื้อขนมก่อนเข้าหอ พอซื้อเสร็จก็กะว่าจะเข้าหอ (กลัวแฟนกลับมา)
ขณะเดินกับ B ฉันมีความสุขมาก
ตอนเดินในผ่านสวน ที่มีไฟสลัวๆอยู่นั้น ฉันก็พบกับบุคคลหนึ่งนั่งอยู่ตรงหน้า!!!!
และพบว่า ความสุขที่มีอยู่เมื่อกี้มันหายไปหมด

A!!!!!!!!!

สภาพตอนนั้นเดินหยุดกึก พร้อมกับตาที่เบิกกว้าง
อิ๊บอ๋าบแล้วววววววววว
ฉันทำตัวไม่ถูก แต่ด้วยความที่นั่น A แฟนเรา ก็เลยเดินเข้าไปหา และปล่อย B ให้งงและเอ๋อรับประทาน
มีแต่ความเงียบครอบงำทั้ง 3 คน
จน B เดินไป(แบบงงๆ ว่าเกิดไรขึ้นวะ?)
หลังจากนั้น ฉันก็เคลียร์กับ A พักนึง
A ก็ให้อภัย โดยที่ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอีก
ตอนนั้นก็ร้องไห้แหละ ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกผิดที่ทำนะ
ฉันก็พยายามขอโทษ B ที่ทำให้เข้ามาเกี่ยว แต่ฉันก็ไม่อยากลบ B ออกจากเฟซ
ฉันไม่อยากลบ B เพราะ B ก็เหมือนเพื่อนคนนึง
จนถูก A บังคับอยู่หลายรอบ จึงลบเพื่อนไป

***ยังไม่จบ รอดูก่อนว่าควรเล่าต่อไหม