หมู่บ้านเงาจันทร์ (Village of lunar's shadow) - ตอนที่ 34.2 (ตอนจบ) : น้ำตาของผู้เหลือรอด (ครึ่งหลัง)

                   วินาทีต่อมาร่างกายของมนต์ก็ถูกเหวี่ยงลงกองกับพื้นอย่างแรง รับรู้สึกได้ถึงความเจ็บจากแผ่นหลังที่ปะทะเข้ากับพื้นไม้เย็นเฉียบ

                   ...ทั้งที่ผีสาวยังไม่ทันจะพุ่งถึงตัวด้วยซ้ำ

                   "พี่แพรพอได้แล้วค่ะ!" เสียง ๆ หนึ่งที่คุ้นหูดังขึ้นมาโดยไม่มีใครคาดคิด เมื่อมนต์ลืมตาขึ้นดู ก็ได้เห็นพลอยยืนกางแขนอยู่ที่เดียวกับที่เขาเคยยืน ...คงเป็นพลอยเองที่ผลักเขาล้มลงแล้วเอาตัวเองเข้าบัง

                   ผีสาวหยุดค้างกลางอากาศราวกับภาพวิดีโอที่ถูกพอสไว้

                   "พลอยขอพรให้พี่ได้แก้แค้นสี่คนนั้น เพราะคิดว่า น่าจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่พลอยจะทำให้ได้ แต่วิญญาณของพี่กลับไม่ยอมหยุด มัวเมาอยู่แต่กับความอาฆาต จนไม่ลืมหูลืมตา คิดจะฆ่าแม้กระทั่งคนดี ๆ เหล่านี้" ร่างของพลอยที่เพิ่งได้สติกลับมาในวินาทีสำคัญยืนประจันหน้าห่างจากร่างแพรเพียงแค่คืบเท่านั้น ท่ามกลางสายตาที่กำลังแสดงอาการงุนงง และตกใจผสานกันของทุกคนที่เหลือ

                   ไม่มีใครคาดคิดเลยแม้แต่น้อยว่า เด็กสาวที่พวกเขาพยายามค้นหากันแทบตายกลับกลายเป็นคนใกล้ตัวอย่างพลอยเสียเอง มนต์คาดว่าเธอ น่าจะได้สติขึ้นตอนที่พวกเขาทั้งหมดถูกผีสาวกวาดรวบให้ล้มลง ใครคนใดคนหนึ่งอาจจะไปทับเธอเข้า

                   “พี่แพรพอเถอะค่ะ พลอยขอร้อง” น้ำใส ๆ เอ่อคลออยู่ในเบ้าตาของเธอ

                   “ไอ้น้องเวร คิดจะขัดขวางอีกคนเหรอ!” ผีสาวตวาดกร้าว ดวงตาแดงก่ำไม่ลดโทสะ และความอาฆาต

                   “พวกพี่มนต์เขาทำผิดอะไรเหรอพี่ ทำไมถึงต้องฆ่าแกงกันด้วย” น้ำเสียงของสาวเจ้าเนื้อเริ่มสั่นเครือ เธอเองก็คงกำลังหวาดกลัวแพรเองอยู่เช่นกัน...มันอาจจะเป็นความผิดพลาดจริง ๆ เธอคงไม่เคยคาดคิดแม้แต่น้อยว่า ความแค้นที่สั่งสมมานานจะทำให้เรื่องมาถึงขั้นนี้

                   “ใครขัดขวางกู กูจะเอาให้ตายให้หมด!” ผีสาวตวาดกลับ ไม่มีเศษเสี้ยวของความยับยั้งชั่งใจ หรือความเกรงกลัวต่อบาปหลงเหลืออยู่ในน้ำเสียงที่ส่งผ่านมาแม้แต่น้อย

                   ในวินาทีนั้นเอง คำตอบก็แว่บเข้ามาในหัว พลอยตระหนักได้ในทันทีถึงเหตุผลที่วิญญาณของพี่สาวนำเธอเข้าไปทิ้งไว้ในป่า นั่นคงจะเป็นเพราะเธอเองถูกมองเป็นแค่ตัวเกะกะเท่านั้น แต่ที่ไม่ได้ทำร้ายเธอเลยแม้แต่น้อยน่าจะมีสาเหตุอื่น...นอกเหนือจากความผูกพันทางสายเลือด

                   "ในเมื่อพี่ไม่สามารถจากไปอย่างสงบได้ มันก็คงเป็นความผิดพลาดของพลอยเองด้วย ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้พลอยจะขอจบมันเอง พลอยขอทำหน้าที่น้องสาวเป็นครั้งสุดท้าย พลอยจะช่วยปลดปล่อยวิญญาณของพี่เอง” เด็กสาวเจ้าเนื้อชักมีดเดินป่าเล่มหนึ่งขึ้นมาจากที่นอนของโจ้ พลางมองไปที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มนายแบบครั้งหนึ่งราวกับต้องส่งผ่านความนัยพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปาก ก่อนจะหันหนเกลับไปทางผู้ที่เคยเป็นพี่สาว เมื่อครั้งยังมีเลือดเน้อ “ถ้าพลอยตายไป พรจากพระจันทร์คงจะหายไปด้วยใช่ไหม ถ้าอย่างนั้น...”

                   โจ้เข้าใจความหมายซึ่งซ่อนอยู่ที่แววตาภายใต้ม่านน้ำ และรอยยิ้มอันเศร้าสร้อยของพลอยได้ในวินาทีนั้นเอง “พลอย อย่า!”

                   แต่ไม่ทันเสียแล้ว พลอยง้างใบมีดคมกริบสีตะกั่วขึ้นกลางอากาศ แล้วแทงลงที่หน้าอกของตนโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ท่ามกลางความตกใจของทุกคนที่มองดูอยู่ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่สามารถมีใครขัดขวางไว้ได้ทัน

                   พร้อมกับที่โลหะคมกริบแทรกตัวเข้าไปถึงชั้นเนื้อของเด็กสาว แพรก็แผดเสียงตะโกนดังออกมาทันที "ไม่ !!!" และนั่นเองก็เป็นเสียงสุดท้ายของเธอ...ดวงวิญญาณหญิงสาวผู้ตามลงทัณฑ์ฆาตกรด้วยมือตัวเอง

                   ร่างบิดเบี้ยวอันเกรอะกรังไปด้วยเลือด และโคลนค่อย ๆ มลายหายไปกับอากาศธาตุว่างเปล่า

                   เนื้อผ้าสีฟ้าอ่อนกำลังดูดซับของเหลวสีแดงสดซึ่งไหลซึมออกจากบาดแผลจนแปรเปลี่ยนเป็นวงคล้ำขนาดใหญ่ พลอยเองก็รู้สึกได้ถึงเรี่ยวแรงที่กำลังหายไปจนหมดสิ้น จนไม่สามารถประคองร่างให้ตั้งตรงอยู่ได้ ต้องปล่อยให้ล้มลงกับพื้น ลมหายใจของเธอกำลังโรยรินลงทุกชั่วขณะ

                   “พลอย!” โจ้รีบโผเข้าประคองร่างนั้นไว้ในอ้อมกอดอย่างนุ่มนวลทันที “ทำอย่างนี้ทำไม”

                   "จบเรื่องแล้วนะ พลอยขอโทษด้วยที่ทำอย่างนี้" หยดน้ำอุ่น ๆ ไหลอาบทั้งสองแก้มของเธอ "โจ้... แม้ว่ามันจะไม่นาน แต่ก็ขอบคุณนะที่โจ้ช่วยให้พลอยได้สัมผัสถึงความอบอุ่น ความห่วงใย... พลอยว่า พลอยรักโจ้เข้าแล้วหล่ะ" หญิงสาวส่งยิ้มให้อย่างมีไมตรี ทว่าใบหน้าของเธอกลับกำลังซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัดลง

                   "โจ้ก็รักพลอยนะ! ทำใจดี ๆ ไว้ เดี๋ยวโจ้จะหาทางช่วยพลอยเอง!" น้ำตาของลูกผู้ชายชื่อโจ้หลั่งออกมาด้วยความเสียใจ มันเป็นความสูญเสียที่ทำให้เขารู้สึกราวกับกำลังจ้องมองดูโลกกำลังแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ ไปต่อหน้าต่อตา

                   "ไม่หรอกโจ้ พลอยไม่รอดแน่ คิดซะว่านี่คือการชดใช้ให้กับความผิดของพลอย"เสียงของหญิงสาวสั่นเครือมากขึ้น "โจ้ พลอยเจ็บจัง โจ้ช่วยอะไรพลอยหน่อยได้ไหม”

                   "ได้สิ ได้ อะไรก็ได้ พลอยบอกมาเลย" คำตอบของโจ้ดังออกมาพร้อมกับเสียงร่ำให้สะอึกสะอื้น

                   "โจ้ช่วยทำให้พลอยหายเจ็บ ช่วยทำให้พลอยไปสบายได้ไหม" พลอยขยับมือที่สั่นเจียนหมดแรงของตนขึ้นมากุมมือโจ้ไว้ ก่อนจะนำมันทาบลงไปบนด้ามมีดซึ่งปักอยู่กลางอกของตน พร้อมกับร้อยยิ้มจาง ๆ ซึ่งผุดขึ้นตรงมุมปาก

                   “พลอย หยุดเถอะ พลอยจะต้องไม่เป็นอะไร เราปล่อยไว้อย่างนี้เถอะนะ นะ เดี๋ยวโจ้จะอุ้มพลอยไปโรงพยาบาลเอง” เด็กหนุ่มพูดพลางประสานสายตากับเด็กสาวในอ้อมแขน ตาดำสั่นระริกอยู่ท่ามกลางตาขาวที่เปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อน ๆ โดยที่หยดน้ำใส ๆ ไม่สามารถชะล้างมันออกไปได้

                   “โจ้ พลอยอยู่ไม่ได้ขนาดนั้นหรอก พลอยรู้ตัวดี โจ้ช่วยให้พลอยหายทรมานทีเถอะนะ” หญิงสาวพูดปลอบทั้งที่ตัวเองแทบประคองสติไว้ไม่อยู่ มันจวนเจียนจะดับวูบลงได้ในทุกวินาที

                   เด็กหนุ่มกำด้ามมีดไว้แน่น แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถจะทำคามความต้องการนั้นได้...แม้จะถูกฝึกให้มีความกล้า แม้จะถูกสอนสั่งให้เป็นลูกผู้ชายเต็มตัวชนิดที่นักเลงหัวไม้ปากเก่งทั้งหลายไม่อาจทาบได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า เขาจะใจแข็งพอ

                   “โจ้ไม่ต้องกลัวนะ” พลอยประคองมือที่สั่นเทานั้นไว้อย่างให้กำลังใจ สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของเด็กหนุ่มซึ่งแผ่ซ่านให้รู้สึกได้เป็นครั้งสุดท้ายผ่านทางปลายนิ้ว

                   เด็กสาวเจ้าเนื้อพยักหน้าให้ทีหนึ่งเป็นสัญญาณ พร้อมกระชับมือของตนลงบนมือของอีกฝ่ายแน่นกว่าเดิม

                   เด็กหนุ่มผิวเข้มหลับตาลง กักขังน้ำตาไว้ ในขณะที่ค่อย ๆ ถอนมีดออกโดยไม่เต็มใจนัก หากแต่เขาเองก็รู้ดี...นี่คือคำขอร้องครั้งสุดท้ายของเธอ

                   ทันทีที่ใบมีดขยับออกจนหมด เลือดอุ่น ๆ ก็พรั่งพรูออกมาจากบาดแผลนั้นราวกับตาน้ำ

                   เด็กสาวผู้เจียนจะหมดชีวิตนึกแปลกใจไม่ได้เหมือนกันที่มันไม่มีความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย ทั่วร่างรู้สึกชาดิกราวกับเส้นประสาทไม่ทำงาน ทั้งที่เตรียมใจรับความเจ็บปวดเหล่านั้นไว้แล้ว



----------------------------  ยังไม่จบ อ่านต่อด้านล่างครับ ----------------------