ตอนนี้เรากำลังขึ้นปี1 จะเปิดเทอมแล้วแหละ
ก็แบบสำหรับเราการได้มาเรียนที่ มหาลัย แห่งนี้
ก็เหมือนเด็กบ้านนอกเข้ากรุง
เหมือนเด็กอนุบาลที่แอบมาเรียนหลักสูตรของ ป.6
ซึ่งมหาลัยนี้ดีมากๆนะ
ทุกๆอย่างมันดีเกินไปสำหรับเราอะ
คณะที่เราติด มันเป็นคณะที่เราอยากเรียนและเราก็เลือกมัน ซึ่งเราก็ได้ แต่พอได้เจอเพื่อนในคณะ พี่ในคณะ คำว่าอยากเรียนมันไม่พออะ มันต้องมีความสามารถมากกว่านี้ คุณสมบัติเรากับพี่ที่คณะหรือเพื่อนที่คณะ เราไม่มีอะไรเทียบกับพวกเขาได้เลย แล้วการที่เราติด มหาลัยนี้ทุกคนรอบข้างบอกว่ามันดีนะ ดีแล้วที่ติด พวกเขาไม่รู้อะไรหรอก ว่าเรากดดันตัวเองแค่ไหน คนที่ ม. มีแต่คนเก่งๆเราก็ต้องไปจมกับหนังสือความรู้หรือช่องทางความรู้ต่าง เราเป็นคนไม่ฉลาด ไม่เก่ง โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ
เราพยายามมากๆเพื่อเริ่มต้นใหม่ที่ ม. พยายามฟังเพลงสากลมากขึ้น ดูหนังฝรั่งทั้งๆที่เราไม่ได้ชอบเลย แต่แบบความพยายามของเราที่เพิ่งมี สำหรับตอนนี้มันดูสายไปแล้ว เหมือนเพื่อนทุกคนกำลังรับปริญญาแล้ว แต่เราเพิ่งเรียนจบ ป.6
ที่ติดก็เพราะว่าขยัน นอกนั้นก็ไม่มีอะไรเลย ความสามารถก็ไม่มี ถ้ามีแค่ความขยันมันจะพอไม? มีคนมาปลอบมาให้กำลังใจ ก็ยังคิดว่าตัวเองไม่ดีพออยู่ดี เหมือนคนอยู่ผิดที่ผิดทางไปหมด แต่เราจะทิ้งตรงนี้ไปก็ไม่ได้ เพราะหันหลังกลับไปก็เจอพ่อแม่ที่รอและคอยดูแลเราอยู่ มองมาเราอย่างมีความสุขและมีความหวัง ยังมีญาติรอคอยที่จะซ้ำอยู่เรื่อยๆ
ความรู้สึกแบบนี้มันจะหายไปเมื่อไหร่ พยายามไม่คิดมันก็กลับมาคิดอยู่ตลอด เราแค่สงสาพ่อแม่ที่คอยเราอยู่ คนรอบข้างที่คาดหวังในตัวเราอยู่ คนที่ดีกับเรา คนที่มาเป็นเพื่อนกับเรา พี่รหัสของเรา เราไม่มีอะไรดีพอสำหรับพวกเขาเลย แต่แบบพวกเขาก็ใส่ใจเราทั้งๆที่เราไม่มีอะไรดี ยิ่งดูแลดีมากเท่าไหร่ เราก็รู้สึกว่าเรามันเห็นแกตัว เราไม่สามารถทำอะไรหรือให้อะไรตอบแทนพวกเขาได้เลย คอยแต่ที่จะพึ่งพาพวกเขา พวกเขามันดีเกินไปหรือเรามันไม่ดีเองวะ เราเศร้าใจตัวเองงะ
-เราเป็นคนมองโลกในแง่ดีนะเว้ยแต่ทำไมเรื่องข้างบนมันดูเหมือนเรามองโลกในแง่ร้ายวะ
-มันเป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกไม่รู้ว่ามันเป็นการขอกำลังใจ ความคิดเห็นหรือแค่ต้องการระบายออกมา ซึ่งสาระก็ไม่มีอะจริงๆ ก็ขอโทษด้วยนะคะ
-ขอนะขอ อย่าด่าเรา เราอยากได้เป็นกำลังใจมากกว่าหรือแนะนำให้เรารู้สึกบวกๆ
ทำยังไงเลิกคิดว่าตัวเองไม่ดีพอ
ก็แบบสำหรับเราการได้มาเรียนที่ มหาลัย แห่งนี้
ก็เหมือนเด็กบ้านนอกเข้ากรุง
เหมือนเด็กอนุบาลที่แอบมาเรียนหลักสูตรของ ป.6
ซึ่งมหาลัยนี้ดีมากๆนะ
ทุกๆอย่างมันดีเกินไปสำหรับเราอะ
คณะที่เราติด มันเป็นคณะที่เราอยากเรียนและเราก็เลือกมัน ซึ่งเราก็ได้ แต่พอได้เจอเพื่อนในคณะ พี่ในคณะ คำว่าอยากเรียนมันไม่พออะ มันต้องมีความสามารถมากกว่านี้ คุณสมบัติเรากับพี่ที่คณะหรือเพื่อนที่คณะ เราไม่มีอะไรเทียบกับพวกเขาได้เลย แล้วการที่เราติด มหาลัยนี้ทุกคนรอบข้างบอกว่ามันดีนะ ดีแล้วที่ติด พวกเขาไม่รู้อะไรหรอก ว่าเรากดดันตัวเองแค่ไหน คนที่ ม. มีแต่คนเก่งๆเราก็ต้องไปจมกับหนังสือความรู้หรือช่องทางความรู้ต่าง เราเป็นคนไม่ฉลาด ไม่เก่ง โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ
เราพยายามมากๆเพื่อเริ่มต้นใหม่ที่ ม. พยายามฟังเพลงสากลมากขึ้น ดูหนังฝรั่งทั้งๆที่เราไม่ได้ชอบเลย แต่แบบความพยายามของเราที่เพิ่งมี สำหรับตอนนี้มันดูสายไปแล้ว เหมือนเพื่อนทุกคนกำลังรับปริญญาแล้ว แต่เราเพิ่งเรียนจบ ป.6
ที่ติดก็เพราะว่าขยัน นอกนั้นก็ไม่มีอะไรเลย ความสามารถก็ไม่มี ถ้ามีแค่ความขยันมันจะพอไม? มีคนมาปลอบมาให้กำลังใจ ก็ยังคิดว่าตัวเองไม่ดีพออยู่ดี เหมือนคนอยู่ผิดที่ผิดทางไปหมด แต่เราจะทิ้งตรงนี้ไปก็ไม่ได้ เพราะหันหลังกลับไปก็เจอพ่อแม่ที่รอและคอยดูแลเราอยู่ มองมาเราอย่างมีความสุขและมีความหวัง ยังมีญาติรอคอยที่จะซ้ำอยู่เรื่อยๆ
ความรู้สึกแบบนี้มันจะหายไปเมื่อไหร่ พยายามไม่คิดมันก็กลับมาคิดอยู่ตลอด เราแค่สงสาพ่อแม่ที่คอยเราอยู่ คนรอบข้างที่คาดหวังในตัวเราอยู่ คนที่ดีกับเรา คนที่มาเป็นเพื่อนกับเรา พี่รหัสของเรา เราไม่มีอะไรดีพอสำหรับพวกเขาเลย แต่แบบพวกเขาก็ใส่ใจเราทั้งๆที่เราไม่มีอะไรดี ยิ่งดูแลดีมากเท่าไหร่ เราก็รู้สึกว่าเรามันเห็นแกตัว เราไม่สามารถทำอะไรหรือให้อะไรตอบแทนพวกเขาได้เลย คอยแต่ที่จะพึ่งพาพวกเขา พวกเขามันดีเกินไปหรือเรามันไม่ดีเองวะ เราเศร้าใจตัวเองงะ
-เราเป็นคนมองโลกในแง่ดีนะเว้ยแต่ทำไมเรื่องข้างบนมันดูเหมือนเรามองโลกในแง่ร้ายวะ
-มันเป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกไม่รู้ว่ามันเป็นการขอกำลังใจ ความคิดเห็นหรือแค่ต้องการระบายออกมา ซึ่งสาระก็ไม่มีอะจริงๆ ก็ขอโทษด้วยนะคะ
-ขอนะขอ อย่าด่าเรา เราอยากได้เป็นกำลังใจมากกว่าหรือแนะนำให้เรารู้สึกบวกๆ