สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ...เราอยากจะมาเล่าประสบการณ์(ระบายนั้นแหละ5555)ให้ฟังและให้คนที่อ่านเอาไปเป็นข้อคิดสำหรับการที่จะรักใครสักคน
เราคบกับแฟนเรามา2ปี7เดือน...เรากับเค้ารักกันมากเป็นอะไรให้กันในหลายๆอย่างไม่เคยห่างกันเลยตอนคบกันคือตอนม.5เทอม2ตั้งแต่คบกันเจอกันทุกวันเช้ากลางวันเย็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์จะมีทะเลาะกันบ้างช่วงที่คบกัน...พอจะจบม.6เราต้องเข้ามหาลัยคือเราอ่ะติดรอบโค้วต้าแต่แฟนเราอ่ะไม่ติดเลยเลือกที่จะไปเรียนรามแต่เรากับเค้าก็เข้าใจกันนะพอปิดเทอมที่จะรอเข้ามหาลัยคือตอนปีเรามันเป็นช่วงที่มหาลัยปรับเปลี่ยนการเปิดเรียนแบบอาเซี่ยนง่ายๆคือปิดเทอม6เดือนเราก็เลยทำงานและพอเริ่มทำงานก็ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไรคือที่บ้านแฟนก็ทำงานเราก็ทำงานต่างคนต่างทำงานแต่เวลาวันหยุดเราก็หาโอกาสมาหาแฟนเราบ้าง...จนเราเปิดเทอมมีกิจกรรมเยอะมากไม่ค่อยได้ไปไหนเท่าไรกับแฟนเราเราก็คุยโทรหากันทุกวันไลน์หากันบ้างช่วงที่มีกิจกรรมเยอะๆเราก็เริ่มมีการทะเลาะกันทะเลาะแต่ละครั้งคือมันเป็นเรื่องที่เล็กมากจนไม่น่าเก็บมาทะเลาะได้อ่ะเลิกกันบ่อยมากแต่ก็ไม่เคยไปจากกันสักครั้งทุกครั้งที่ทะเลาะเราก็ร้องไห้เสียใจตลอดและก็ง้อตามประสาอะนะ...เวลาเคลียกันเสร็จก็จะแบบมาคุยกันว่าตอนทะเาะกันเองคิดอะไรอยู่และก็เลยสัญญากันว่าไม่ว่าจะทะเลาะกันยังไงจะไม่บอกเลิกกัน..คือเวลาทะเลาะกันเราไม่เคยเป็นฝ่ายบอกเลิกเลยนะเราไม่เคยพูดเลยว่าเออเลิกกันเถอะจะมีแต่แฟนเราที่พูดตลอด...ช่วงปี1เทอม2ทะเลาะกันบ่อยมากๆคือมีเรื่องเข้ามาตลอดเราก็พยายามประคับประคองอ่ะก็พอทะเลาะก็เคลียก็หายพอจบปี1ปิดเทอมเราก็ทำงานอีกเริ่มไม่ค่อยคุยกันบ่อยแต่ก็ยังคุยกันปกตินะแต่ไม่บ่อยเท่าตอนเปิดเทอมคือมันมีอยู่วันนึ่งที่เราทำงานพอเสร็จงานเราก็เลยบอกแฟนเราแฟนเราก็โทรหาเราแล้วเราเป็นพวกที่เวลาคุยโทรศัพท์อ่ะเราจะไม่ชอบให้มีเสียงอะไรแทรกไปเพราะเราไม่ค่อยได้ยินและคือวันนั้นเรายืนรอรถอยู่...และคือรถมันเยอะมากเราไม่ค่อยได้ยินเราเลยบอกแฟนเราว่า...เองวางก่อนนะไว้ถึงบ้านคุยกันเค้าไม่ค่อยได้ยิน...แต่แฟนเราก็ยังดึงดันว่าจะคุยและพอเราไม่ได้ยินเราจะหงุดหงิดเราเลยบอกว่าให้วางไปก่อนไงไว้ถึงบ้านจะบอกแะเราก็พูดประมาณว่า เออไปๆๆๆๆคือเราที่พูดแบฃบฃนี้อ่ะคือประมาณว่าเออวางสายไปก่อนคือเราไม่ได้จะไล่เค้าไปไหน...แต่เค้าคงไม่เข้าใจเหมือนเราเค้าเลยบอกกับฃเราว่าทำไมต้องไล่กันด้วย
หงุดหงิดว่ะเบื่อและก็ตัดสายไป...พอถึงบ้านเราเลยบอกเค้าว่าเราอะถึงแล้วนะเค้าก็โทรมาคืออารมหงุดหงิดนั้นแหละและก็คุยกันเราก็พยายามเป็นปกติอ่ะเพราะแฟนเรามันอารมณ์ร้อนมากๆและก็เริ่มคุยกันไม่รู้เรื่อง(ขอไม่บอกรายะเอียดนะเดี๋ยวมันจะัดเจนเกินไปเดี๋ยวมีคนรู้5555)และพอเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วอ่ะแฟนเรามันก็โมโหและพูดกับเราว่า
แฟน: ึงออกไปจากชีวิต..ูเลยนะเลิกกันไปเลย
เรา : (...อึ้ง!!) ึงพูดเองนะๆ....และเราก็ตัดสายมัน
คือเราอะไม่คิดว่ามันจะพูดจริงเพราะปกติเวาทะเลาะกันอะก็จะบอกเิกเราแบบนี้ตอดแต่คำที่ไม่เคยพูดกับเราเลยคือ ให้เราออกไปจากชีวิตเค้าอ่ะ...หลังจากนั้นไม่คุยกัน2วันและเราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้วอ่ะเราเลยทักแชทเฟสไปถามว่าตกลงจะเลิกกันจริงๆใช่ป้ะเราจะได้ไม่ต้องคิดมากมันก็บอกว่าเราไ่มันไม่ใช่หรอคือหลังจากนั้นเราก็เคลียกันอ่ะเราร้องไห้ขอให้เค้ากลับมาเราบอกเราขอโทษทุกอย่างคือวันนั้นเราเละมากเลยและเราก็เลยไปบอกเพื่อนให้เพื่อนเคลียให้แต่ผลที่ได้กลับมาคือ...มันบอกว่ามันหมดรักเราแล้วและพูดถึงแต่เรื่องแย่ๆเรื่องที่เคยทะเลาะกันไม่มีเรื่องดีๆของเราเลยคือมันก็ไม่ได้เป็นข้อเสียที่ร้ายแรงอะไรอะ....เพื่อนเราก็ว่าเราว่าเออเราสมควรโดนบลาๆๆๆๆๆเราก็ไม่หยุดเราก็ร้องไห้ขอให้เค้ากลับมาเค้าก็เอาแต่พูดว่าไม่มันสายไปแล้วมันหมดรักเราแล้ว...และหลังจากนั้นมันก็ลบฃเฟสเราบล็อคไลน์เราปิดช่องทางการติดต่อสื่อสารกับเราทุกช่องทางเราก็พยายามอีกให้เพื่อนคุยจนเพื่อนเรารำคาญ55555และหลังจากนั้นเราก็พยายามส่งข้อความไปง้อเค้าก็ไมากลับมาหาเราคือไม่มีทางเลย...และมันมีอยู่วันนึ่งที่เราเข้าไปส่องเฟสเค้าอะแล้วเราเห็นเค้าโพสอะไรที่มันหวานมากๆเราก็เลยแบบร้องไห้ไม่ไหวแล้วไม่เอาอีกแล้ว...เราเลยส่งข้อความไปแบบขอะข้อความสุดท้ายและจะไปแล้วจะตัดขาดแล้ว...ส่งไปและบังเอิญที่เค้าส่งกับมาหาเราเช่นกันคือเนื้อหาในข้อความอ่ะมันแบบมันเป็นสิ่งที่ทำให้เรายังยึดติดกับเค้าทำให้เราไม่ยอมตัดใจอะและหลังจากนั้นเค้าก็ปลดบลอคไลน์เราและโทรหาเราโทรมาเล่าเรื่องต่างๆให้ฟังแต่ไม่ใช่สถานะแฟนคือเราดีใจมากที่เค้าโทรมาและหลังจากนั้นก็เริ่มมีอะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไปคือปกติแฟนเราคือหึงมากหวงมากกับเราอ่ะและมันมีเพื่อนเรามาให้กำลังใจในเฟสและแฟนเราเห็นก็เลยโทรมาหาเราและเหมือนเค้าจะไม่ชอบ(เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเองรึป่าวนะแต่อะไรหลายๆอย่างมันทำให้เราคิด)หลังจากนั้นก็มีผู้หญิงคนนึ่งเข้ามาทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดผู้หญิงคนนั้นดีหมดเค้ามาพูดให้เราฟังว่าผู้หญิงคนนี้ดีอย่างนั้นอย่างนี้ไม่เหมือนเราบลาๆๆๆคือเราเฟลมากคือมันคุยกะเพื่อนเราและมันบอกว่ามันขออยู่คนเดียวและเราแบบนี่อะไรคนเดียวงั้นหรอคือเรา
โคตรหวงโคตรหึงอะแต่เราทำไรไม่ได้เว้ยเราไม่ใ่คนเดิมของเค้าแล้วอ่ะและหลังๆเวลาเราทักมันไปมันก็จะบอกว่า...ึงจะทักมาทำไมรำคาญบอกว่ารำคาญๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไม่รู้เรื่องรึไงคือวันนั้นที่มันบอกเราแบบนี้เราร้องไห้ฟูมฟายมากเราไม่เคยคิดเยว่าคนที่เคยบอกรักเราที่สุดจะอยู่กับเราตลอดไปจะทำแบบนี้กับเราคือและเค้ากะคนนั้นตั้งคบกันแล้วซึ่งเรางงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกแบบกอไก่ล้านตัวก็ไม่พอเพราะไรรู้ป่ะคือเราอ่ะคุยกะเด็กคนนั้น(แฟนปัจจุบันของแฟนเก่าเราอะ)และเราถามว่าคบกันแล้วหรอ..คือเราก็บอกน้องไปว่าเราไม่ได้มีจุดประสงค์หรือเจตนาที่ไม่ดีนะที่ม่คุยด้วยอ่ะแต่เราอึดอัดเราอยากพูด...แล้วน้องมันก็ตอบว่า...
น้อง : อ่อยังไม่ได้คบกันค่ะแค่คุยกันเฉยๆน้องยังไม่อยากรีบคบอยากรู้จัก...มากกว่านี้
เรา : ดีแล้วจะคบใครก็ศึกษาดีๆก่อนจะคบจะได้ไม่เสียใจ
และประเด็นคือนางบอกว่า....นางยังลืมคนเก่าไม่ได้!!!!แต่ตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้วคิดดีแล้วในทุกๆเรื่อง...หลังจากวันนั้นนางตั้งว่ากำลังคบหาดูใจอยู่กะแฟนเก่าเรา...เราน้ำตาตกเยแบบอะไรกัน
คือเรารู้ว่าเราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปว่าอะไรเค้า2คนนั้นเพราะเค้าคบกันหังจากที่เลิกกับเราคือเราไม่มีสมาธิจะทำไรเยตื่นเช้ามาเราคิดถึงเราร้องไห้จะให้ทำไงล่ะคนมันเคยคิดถึงกันคุยกันอยู่ตลอดเกือบ3ปีอ่ะอยู่เค้าคนนั้นหายไปอ่ะคิดว่าเราจะทำใจได้ง่ายๆหรอทุกวันนี้อ่ะเองจะรู้บ้างมั้ยว่าเค้าเป็นยังไงบ้างหลังจากที่เองไปเค้าจะเสียใจแค่ไหนเองเคยรับรู้มั้ยและการเลิกกันครั้งนี้เราไม่ได้เป็นคนตัดสินใจเองเลยมีแต่ฝ่ายนั้นที่เลิกไปและทิ้งเราไว้ตรงนี้
ทุกวันนี้เรายังคงไลน์ไปหาเค้า(ทั้งๆที่เค้าบลอคไลน์เรา)ยังคงนั่งมองรูปคู่ของเรายังคงนั่งคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆระหว่างที่เราคบกันยังคงนั่งร้องไห้...และเราไม่มีโอกาสได้แก้ไขมันเลยทุกวันนี้เราเริ่มคิดแล้วแหละว่าที่เราเลิกกันเพราะอะไรเราเริ่มไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรเพระาสิ่งที่เราเคยทำต่างๆอ่ะเรื่องมันจบไปนานเป็นปีแล้วและไม่เคยมีเรื่องเลยและเราก็ไม่ได้มีมือที่3ด้วยและเค้าทำท่าทางเหมือนกับว่ารังเกียจเราเราก็เลยยิ่ง งง เข้าไปใหญ่ว่าเราไปทำไรให้เค้าเกลียดฟร้ะ!!!!งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ...
ตลอดเวลาที่คบกันอะเรามีความสุขทุกอย่างเค้าคนนั้นดีกับเรามากเป็นห่วงเราทุกอย่างให้เราทุกอย่างความรักเค้าให้เราเต็มร้อยตลอดเราจะไม่โทษฝ่ายผู้ายว่าทำไมต้องทิ้งเราไปแต่เราจะโทษตัวเราเองที่ให้ความสุขกับเค้าได้ไม่เพียงพอเค้าถึงต้องปล่อยมือเราไปและหามือใหม่มาแทนที่เรา...ทุกวันนี้เรายังจะรอรอแบบทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นยังไงเราจะรอเค้าก็ในเมื่อใจเรา
ให้เค้าไปหมดแล้วอ่ะ....เค้าจะรอเองนะไม่ต้องห่วงว่าเค้าจะไปทำรักใหม่เองพังเค้าจะแอบดูอยู่ในมุมของเค้าแค่เองยิ้มเค้าก็มีความสุขแล้ว ^^
เรื่องที่เราเอามาเล่าอาจจะน่าเบื่อมากๆแต่เราอยากจะระบายอยากที่จะพิมพ์มากกว่าพูด....สิ่งที่เราอยากจะบอกคือคนเรารักกันอ่ะมันก็ดีแต่ความรักอย่างเดียวมันไม่เพียงพอหรอกสำหรับคนสองคนมันต้องอาศัยความเข้าใจซึ่งกันและกันความเอาใจใส่....
...จงทำความรักของคุณวันนี้ให้ดีที่สุดก่อนที่ความรักที่คุณและเค้าที่มีให้แก่กันมันจะวิ่งหนีคุณไป...
...อย่ามัวแต่ทิฐิใส่กันบ้างทีการยอมๆกันมันไม่ได้มีไรเสียหาย...ที่เรายอมไม่ใช่ว่าเราผิดที่เรายอมเพราะเรารักเราเลยยอมให้เค้าได้...
...ขอให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านโชคดีกับความรักที่กำลังมีอยู่...ขอบคุณค่ะ
เมื่อความรักได้เริ่มจากคน2คนแต่ทำไมตอนจบถึงจบไปคนเดียว...??
เราคบกับแฟนเรามา2ปี7เดือน...เรากับเค้ารักกันมากเป็นอะไรให้กันในหลายๆอย่างไม่เคยห่างกันเลยตอนคบกันคือตอนม.5เทอม2ตั้งแต่คบกันเจอกันทุกวันเช้ากลางวันเย็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์จะมีทะเลาะกันบ้างช่วงที่คบกัน...พอจะจบม.6เราต้องเข้ามหาลัยคือเราอ่ะติดรอบโค้วต้าแต่แฟนเราอ่ะไม่ติดเลยเลือกที่จะไปเรียนรามแต่เรากับเค้าก็เข้าใจกันนะพอปิดเทอมที่จะรอเข้ามหาลัยคือตอนปีเรามันเป็นช่วงที่มหาลัยปรับเปลี่ยนการเปิดเรียนแบบอาเซี่ยนง่ายๆคือปิดเทอม6เดือนเราก็เลยทำงานและพอเริ่มทำงานก็ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไรคือที่บ้านแฟนก็ทำงานเราก็ทำงานต่างคนต่างทำงานแต่เวลาวันหยุดเราก็หาโอกาสมาหาแฟนเราบ้าง...จนเราเปิดเทอมมีกิจกรรมเยอะมากไม่ค่อยได้ไปไหนเท่าไรกับแฟนเราเราก็คุยโทรหากันทุกวันไลน์หากันบ้างช่วงที่มีกิจกรรมเยอะๆเราก็เริ่มมีการทะเลาะกันทะเลาะแต่ละครั้งคือมันเป็นเรื่องที่เล็กมากจนไม่น่าเก็บมาทะเลาะได้อ่ะเลิกกันบ่อยมากแต่ก็ไม่เคยไปจากกันสักครั้งทุกครั้งที่ทะเลาะเราก็ร้องไห้เสียใจตลอดและก็ง้อตามประสาอะนะ...เวลาเคลียกันเสร็จก็จะแบบมาคุยกันว่าตอนทะเาะกันเองคิดอะไรอยู่และก็เลยสัญญากันว่าไม่ว่าจะทะเลาะกันยังไงจะไม่บอกเลิกกัน..คือเวลาทะเลาะกันเราไม่เคยเป็นฝ่ายบอกเลิกเลยนะเราไม่เคยพูดเลยว่าเออเลิกกันเถอะจะมีแต่แฟนเราที่พูดตลอด...ช่วงปี1เทอม2ทะเลาะกันบ่อยมากๆคือมีเรื่องเข้ามาตลอดเราก็พยายามประคับประคองอ่ะก็พอทะเลาะก็เคลียก็หายพอจบปี1ปิดเทอมเราก็ทำงานอีกเริ่มไม่ค่อยคุยกันบ่อยแต่ก็ยังคุยกันปกตินะแต่ไม่บ่อยเท่าตอนเปิดเทอมคือมันมีอยู่วันนึ่งที่เราทำงานพอเสร็จงานเราก็เลยบอกแฟนเราแฟนเราก็โทรหาเราแล้วเราเป็นพวกที่เวลาคุยโทรศัพท์อ่ะเราจะไม่ชอบให้มีเสียงอะไรแทรกไปเพราะเราไม่ค่อยได้ยินและคือวันนั้นเรายืนรอรถอยู่...และคือรถมันเยอะมากเราไม่ค่อยได้ยินเราเลยบอกแฟนเราว่า...เองวางก่อนนะไว้ถึงบ้านคุยกันเค้าไม่ค่อยได้ยิน...แต่แฟนเราก็ยังดึงดันว่าจะคุยและพอเราไม่ได้ยินเราจะหงุดหงิดเราเลยบอกว่าให้วางไปก่อนไงไว้ถึงบ้านจะบอกแะเราก็พูดประมาณว่า เออไปๆๆๆๆคือเราที่พูดแบฃบฃนี้อ่ะคือประมาณว่าเออวางสายไปก่อนคือเราไม่ได้จะไล่เค้าไปไหน...แต่เค้าคงไม่เข้าใจเหมือนเราเค้าเลยบอกกับฃเราว่าทำไมต้องไล่กันด้วย
แฟน: ึงออกไปจากชีวิต..ูเลยนะเลิกกันไปเลย
เรา : (...อึ้ง!!) ึงพูดเองนะๆ....และเราก็ตัดสายมัน
คือเราอะไม่คิดว่ามันจะพูดจริงเพราะปกติเวาทะเลาะกันอะก็จะบอกเิกเราแบบนี้ตอดแต่คำที่ไม่เคยพูดกับเราเลยคือ ให้เราออกไปจากชีวิตเค้าอ่ะ...หลังจากนั้นไม่คุยกัน2วันและเราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้วอ่ะเราเลยทักแชทเฟสไปถามว่าตกลงจะเลิกกันจริงๆใช่ป้ะเราจะได้ไม่ต้องคิดมากมันก็บอกว่าเราไ่มันไม่ใช่หรอคือหลังจากนั้นเราก็เคลียกันอ่ะเราร้องไห้ขอให้เค้ากลับมาเราบอกเราขอโทษทุกอย่างคือวันนั้นเราเละมากเลยและเราก็เลยไปบอกเพื่อนให้เพื่อนเคลียให้แต่ผลที่ได้กลับมาคือ...มันบอกว่ามันหมดรักเราแล้วและพูดถึงแต่เรื่องแย่ๆเรื่องที่เคยทะเลาะกันไม่มีเรื่องดีๆของเราเลยคือมันก็ไม่ได้เป็นข้อเสียที่ร้ายแรงอะไรอะ....เพื่อนเราก็ว่าเราว่าเออเราสมควรโดนบลาๆๆๆๆๆเราก็ไม่หยุดเราก็ร้องไห้ขอให้เค้ากลับมาเค้าก็เอาแต่พูดว่าไม่มันสายไปแล้วมันหมดรักเราแล้ว...และหลังจากนั้นมันก็ลบฃเฟสเราบล็อคไลน์เราปิดช่องทางการติดต่อสื่อสารกับเราทุกช่องทางเราก็พยายามอีกให้เพื่อนคุยจนเพื่อนเรารำคาญ55555และหลังจากนั้นเราก็พยายามส่งข้อความไปง้อเค้าก็ไมากลับมาหาเราคือไม่มีทางเลย...และมันมีอยู่วันนึ่งที่เราเข้าไปส่องเฟสเค้าอะแล้วเราเห็นเค้าโพสอะไรที่มันหวานมากๆเราก็เลยแบบร้องไห้ไม่ไหวแล้วไม่เอาอีกแล้ว...เราเลยส่งข้อความไปแบบขอะข้อความสุดท้ายและจะไปแล้วจะตัดขาดแล้ว...ส่งไปและบังเอิญที่เค้าส่งกับมาหาเราเช่นกันคือเนื้อหาในข้อความอ่ะมันแบบมันเป็นสิ่งที่ทำให้เรายังยึดติดกับเค้าทำให้เราไม่ยอมตัดใจอะและหลังจากนั้นเค้าก็ปลดบลอคไลน์เราและโทรหาเราโทรมาเล่าเรื่องต่างๆให้ฟังแต่ไม่ใช่สถานะแฟนคือเราดีใจมากที่เค้าโทรมาและหลังจากนั้นก็เริ่มมีอะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไปคือปกติแฟนเราคือหึงมากหวงมากกับเราอ่ะและมันมีเพื่อนเรามาให้กำลังใจในเฟสและแฟนเราเห็นก็เลยโทรมาหาเราและเหมือนเค้าจะไม่ชอบ(เราไม่รู้ว่าเราคิดไปเองรึป่าวนะแต่อะไรหลายๆอย่างมันทำให้เราคิด)หลังจากนั้นก็มีผู้หญิงคนนึ่งเข้ามาทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดผู้หญิงคนนั้นดีหมดเค้ามาพูดให้เราฟังว่าผู้หญิงคนนี้ดีอย่างนั้นอย่างนี้ไม่เหมือนเราบลาๆๆๆคือเราเฟลมากคือมันคุยกะเพื่อนเราและมันบอกว่ามันขออยู่คนเดียวและเราแบบนี่อะไรคนเดียวงั้นหรอคือเรา
น้อง : อ่อยังไม่ได้คบกันค่ะแค่คุยกันเฉยๆน้องยังไม่อยากรีบคบอยากรู้จัก...มากกว่านี้
เรา : ดีแล้วจะคบใครก็ศึกษาดีๆก่อนจะคบจะได้ไม่เสียใจ
และประเด็นคือนางบอกว่า....นางยังลืมคนเก่าไม่ได้!!!!แต่ตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้วคิดดีแล้วในทุกๆเรื่อง...หลังจากวันนั้นนางตั้งว่ากำลังคบหาดูใจอยู่กะแฟนเก่าเรา...เราน้ำตาตกเยแบบอะไรกัน
คือเรารู้ว่าเราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปว่าอะไรเค้า2คนนั้นเพราะเค้าคบกันหังจากที่เลิกกับเราคือเราไม่มีสมาธิจะทำไรเยตื่นเช้ามาเราคิดถึงเราร้องไห้จะให้ทำไงล่ะคนมันเคยคิดถึงกันคุยกันอยู่ตลอดเกือบ3ปีอ่ะอยู่เค้าคนนั้นหายไปอ่ะคิดว่าเราจะทำใจได้ง่ายๆหรอทุกวันนี้อ่ะเองจะรู้บ้างมั้ยว่าเค้าเป็นยังไงบ้างหลังจากที่เองไปเค้าจะเสียใจแค่ไหนเองเคยรับรู้มั้ยและการเลิกกันครั้งนี้เราไม่ได้เป็นคนตัดสินใจเองเลยมีแต่ฝ่ายนั้นที่เลิกไปและทิ้งเราไว้ตรงนี้
ทุกวันนี้เรายังคงไลน์ไปหาเค้า(ทั้งๆที่เค้าบลอคไลน์เรา)ยังคงนั่งมองรูปคู่ของเรายังคงนั่งคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆระหว่างที่เราคบกันยังคงนั่งร้องไห้...และเราไม่มีโอกาสได้แก้ไขมันเลยทุกวันนี้เราเริ่มคิดแล้วแหละว่าที่เราเลิกกันเพราะอะไรเราเริ่มไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรเพระาสิ่งที่เราเคยทำต่างๆอ่ะเรื่องมันจบไปนานเป็นปีแล้วและไม่เคยมีเรื่องเลยและเราก็ไม่ได้มีมือที่3ด้วยและเค้าทำท่าทางเหมือนกับว่ารังเกียจเราเราก็เลยยิ่ง งง เข้าไปใหญ่ว่าเราไปทำไรให้เค้าเกลียดฟร้ะ!!!!งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ...
ตลอดเวลาที่คบกันอะเรามีความสุขทุกอย่างเค้าคนนั้นดีกับเรามากเป็นห่วงเราทุกอย่างให้เราทุกอย่างความรักเค้าให้เราเต็มร้อยตลอดเราจะไม่โทษฝ่ายผู้ายว่าทำไมต้องทิ้งเราไปแต่เราจะโทษตัวเราเองที่ให้ความสุขกับเค้าได้ไม่เพียงพอเค้าถึงต้องปล่อยมือเราไปและหามือใหม่มาแทนที่เรา...ทุกวันนี้เรายังจะรอรอแบบทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นยังไงเราจะรอเค้าก็ในเมื่อใจเรา
เรื่องที่เราเอามาเล่าอาจจะน่าเบื่อมากๆแต่เราอยากจะระบายอยากที่จะพิมพ์มากกว่าพูด....สิ่งที่เราอยากจะบอกคือคนเรารักกันอ่ะมันก็ดีแต่ความรักอย่างเดียวมันไม่เพียงพอหรอกสำหรับคนสองคนมันต้องอาศัยความเข้าใจซึ่งกันและกันความเอาใจใส่....
...จงทำความรักของคุณวันนี้ให้ดีที่สุดก่อนที่ความรักที่คุณและเค้าที่มีให้แก่กันมันจะวิ่งหนีคุณไป...
...อย่ามัวแต่ทิฐิใส่กันบ้างทีการยอมๆกันมันไม่ได้มีไรเสียหาย...ที่เรายอมไม่ใช่ว่าเราผิดที่เรายอมเพราะเรารักเราเลยยอมให้เค้าได้...
...ขอให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านโชคดีกับความรักที่กำลังมีอยู่...ขอบคุณค่ะ