อัดอั้นตันใจมีหลายเรื่องอยากจะพูด (หรือระบายนะ) เลยเหมารวมพ่นครั้งเดียว
เรื่องมันเกิดขึ้นว่าวันนี้หลังเลิกงานได้มีโอกาสนั่งเบาะหลังสุดของรถตู้
จริงๆเคยได้นั่งหลายครั้งแล้ว แต่ตั้งแต่นั่งมาวันนี้ชีวิตลำบากสุดเลยเกิดอาการเดือดดาล
เรื่องแรก ถามหน่อยเถอะทำไมบริษัททำรถถึงได้มีความคิดทำให้เบาะหลังมันมีสภาพเป็นแบบนั้น
ไม่รู้ว่ายี่ห้อไหนตราไหนแบรนด์ไหน แต่ที่เคยนั่งๆนี่นะ เบาะมันสูงกว่าเบาะหน้าๆ หัวคนนั่งนี่จะติดเพดานรถอยู่แล้ว
พอเบาะสูงทีนี้ทำไง เจ้าของรถก็ไปหาไม่กระดานมาทำเป็นบันไดขั้นนึงให้คนที่ขาไม่ถึงได้วางขา Leg room มันน้อยมากกกกก ก.ไก่ล้านตัว
แต่พื้นที่ตรงนั้นมันแคบเหลือเกินคุณพระ มันโอ้โหไม่รู้จะบรรยายยังไงดี มันเบียดบดจนเบี้ยน้อยหอย(หลอด)น้อยแทบจะมุดกลับเข้าไปในร่างอยู่แล้ว
แล้วยิ่งถ้าเป็นนักเรียนที่กระเป๋าใหญ่ๆ มีสัมภาระมากโขนี่ ไม่รู้จะหาที่ให้ได้หายใจอย่างไร
ถามหน่อยเถอะ ออกแบบมาทำไมแบบไหน คิดบ้างไหมตอนออกแบบ ลองมานั่งแล้วมันสบายไหม ถามหน่อย
แล้วมันไม่มาตรฐานความปลอดภัยเลยหรือ คิดบ้างไหมถ้าเกิดอุบัติเหตุ เอาแค่เบรคกะทันหัน คนนั่งเบาะหน้าเขายังพอให้มีพื้นที่
มันอาจจะไม่กระเด้งไปโดนเบาะถัดไปข้างหน้า แต่คนที่นั่งหลังสุดสุด เบรคนิดเบรคหน่อยก็กระดอนกระเด็นไปกระแทกเบาะด้านหน้าแล้ว
ไม่เข้าใจ
เรื่องสอง ถ้าบริษัทเขาไม่ได้ออกแบบมาแบบนี้ แล้วไปจ้างอู่ทำเอง
คืออารมณ์ขึ้น เลยคิดไปไกล ทำไม้ทำไมบ้านเราถึงให้มีการทำแบบนี้ขึ้นมาได้ คือนี่ลำบากกายจากการนั่งเลยคิดไปต่างๆนานา
ก็กลับมาเรื่องเดิม ไม่คิดถึงความปลอดภัยบ้างหรือไง คือเข้าใจว่ารับผู้โดยสารได้เพิ่ม แต่มันหาความดีไม่ได้เลยเบาะตรงนี้
(ข้อนี้อารมณ์ล้วน มโนล้วน อาจไม่มีจริง)
เรื่องสาม จะไม่มีเรื่องหนึ่งและสองถ้าข้อนี้ไม่เกิดขึ้น "ขอร้องอย่าแซงคิว"
คือมันเข้าใจได้ถ้าจังหวะโชคชะตาบุญพาวาสนาส่งให้ได้นั่งเบาะแถวหลังสุด แต่คือวันนี้ไงมาเข้าแถวรอรถตู้กลับบ้าน
แล้วคนล้านแปดมากตอนเย็น แถวนี่ยาวเป็นลอดช่องวัดเจษฯ
และแล้วรถตู้ก็มาสองคัน คนก็ขึ้นไปตามคิวที่ต้อไว้ จนมาเหลือหางแถวอีกมากมายมหาศาล แต่เราก็ยังโชคดี
นับมาจากคนด้านหน้า มี 1 2 3 4 5 ผมคนที่ 6
นึกในใจ โชคดีเว๊อะ ไม่ต้องนั่งหลังสุด
แต่ช้าแต่ ความซวยกำลังจะมา พสุธาจะถล่ม
คนที่คอยจัดคนขึ้นรถ ไม่รู้ทำตำแหน่งอะไร บอกให้ย้ายไปตั้งแถวอีกฝั่งนึง
มัจจุราชที่พรากความสบายของผมมาแล้ว
พอย้ายไปทั้งแถวข้ามถนน ถนนนิ ไม่ใช่สนามบอล รถก็วิ่ง แถวมันเลยขาด
ขาดแล้วไง จำไม่ได้รึไง ใครมาก่อนมาหลัง ใครอยู่หน้าเธอก็ต่อหลังเขาไปสิ
พอแถวใหม่เริ่มก่อร่างสร้างตัว ดีออกบอกเลย
มีคุณลุงคุณป้าคุณน้าคุณอามาจากไหนอะ ไม่เห็นเลยตรงเมื่อกี้นี้ มาจากไหน เดินมาถึงชี้ที่ทำเลทอง เข้าจับจอง มองไม่เห็นใคร
ไอเราก็ทำไงดีอะ จะบอกไปว่าต่อแถวใหม่ดีไหมครับ ก็เป็นพลเมืองปากหนัก (น่าสมน้ำหน้าตัวเอง เพราะคนแบบนี้ไง สังคมเลยแก้ไม่ได้)
แต่ก็รู้สึกหงุดหงิด เลยโทรหาแม่ 555 โทรบอกว่ากลับบ้านใกล้ถึงแล้วนะ รอขึ้นรถตู้ และอีกสองสามประโยค
"เนี่ยรอรถตู้ รถจะมาแล้วครับ แต่...มาถึงแล้วรอคิว พอเขาให้มาเข้าคิวใหม่อะ ใครที่ไหนก็ไม่รู้ มาแซงคิว ทำให้...ต้องไปนั่งหลังสุดเลยอะแม่"
... คือ ผม เรียกชื่อตัวเอง
แม่ก็เลยบอกว่าไม่เป็นไรจะถึงบ้านแล้ว
มันเป็นหนะสิ มันเป็น บอกแล้วไงว่าตอนแรกจะไม่ได้นั่งเบาะหลังสุด
แต่พอนับคนใหม่ คนที่ 11 อะ รถตู้มันจุได้สิบห้าคน คนที่ 11 มันคือคนแรกที่ได้นั่งเบาะหลังสุด
จากตอนแรกที่เป็นคนที่ 6
คือเจ็บใจและหงุดหงิดและเซ็งนานาเพลินจิต
เป็นคนที่เมารถได้ตลอด ใกล้ไกลถ้าไม่ได้มองทางตรงด้านหน้า
แล้วไอเบาะด้านหลัง อื้อหือ มันคือดินแดนแห่งความทุกข์
เลยโมโห "ขอร้องอย่าแซงคิว"
คิว มาก่อนได้ก่อนมาทีหลังต้องต่อคนที่มาก่อน ไม่ได้จำกัดอายุ เพศ สถานะ ลูกเด็กเล็กแดง อ่อนแก่เฒ่าชรา ชายหญิงเกย์กะเทยตุ๊ดทอมดี้
ก็ต้องต่อคิว ใช่ไหมอะ
หรือถ้าอยากจะแซงคิว
ถ้าหน้าด้านแซงคิวแล้ว ขอวิงวอน ด้านให้สุด อย่าด้านระดับนึงด้วยการปาดหน้าแล้วทำหน้าตาลอย
ลองพูดมะ ขอโทษนะหนู ขอโทษนะพี่ ขอโทษนะครับ/นะคะ มีเหตุจำเป็นจริงๆ บลาๆ
(นี่คือไม่ได้สนับสนุนให้แซงคิวนะ ย้ำ ไม่ได้สนับสนุน)
แต่คือถ้าพูดออกมาให้ผมเข้าใจเธอมากขึ้นสักนิด ผมจะได้ไม่ต้องมาร้อนรุ่มไฟสุมอยู่ในอกเหมือนนรกอยู่ในใจ
สรุปสุดท้าย
เรื่องรถตู้ ขอบ่นประมาณนึง
เรื่องคิว เรื่องใหญ่
มีลูกสอนลูก มีหลานสอนหลาน ถ้าเคยผิดพลาด ขอให้แก้ไข มันยังไม่สาย
ทุกปัญหามีทางออก
สวัสดี
ไม่มีใครอยากนั่งเบาะหลังสุดของรถตู้หรือครับ ขอร้องอย่าแซงคิว (ความรู้สึกมาเต็ม อารมณ์ล้วนๆ)
เรื่องมันเกิดขึ้นว่าวันนี้หลังเลิกงานได้มีโอกาสนั่งเบาะหลังสุดของรถตู้
จริงๆเคยได้นั่งหลายครั้งแล้ว แต่ตั้งแต่นั่งมาวันนี้ชีวิตลำบากสุดเลยเกิดอาการเดือดดาล
เรื่องแรก ถามหน่อยเถอะทำไมบริษัททำรถถึงได้มีความคิดทำให้เบาะหลังมันมีสภาพเป็นแบบนั้น
ไม่รู้ว่ายี่ห้อไหนตราไหนแบรนด์ไหน แต่ที่เคยนั่งๆนี่นะ เบาะมันสูงกว่าเบาะหน้าๆ หัวคนนั่งนี่จะติดเพดานรถอยู่แล้ว
พอเบาะสูงทีนี้ทำไง เจ้าของรถก็ไปหาไม่กระดานมาทำเป็นบันไดขั้นนึงให้คนที่ขาไม่ถึงได้วางขา Leg room มันน้อยมากกกกก ก.ไก่ล้านตัว
แต่พื้นที่ตรงนั้นมันแคบเหลือเกินคุณพระ มันโอ้โหไม่รู้จะบรรยายยังไงดี มันเบียดบดจนเบี้ยน้อยหอย(หลอด)น้อยแทบจะมุดกลับเข้าไปในร่างอยู่แล้ว
แล้วยิ่งถ้าเป็นนักเรียนที่กระเป๋าใหญ่ๆ มีสัมภาระมากโขนี่ ไม่รู้จะหาที่ให้ได้หายใจอย่างไร
ถามหน่อยเถอะ ออกแบบมาทำไมแบบไหน คิดบ้างไหมตอนออกแบบ ลองมานั่งแล้วมันสบายไหม ถามหน่อย
แล้วมันไม่มาตรฐานความปลอดภัยเลยหรือ คิดบ้างไหมถ้าเกิดอุบัติเหตุ เอาแค่เบรคกะทันหัน คนนั่งเบาะหน้าเขายังพอให้มีพื้นที่
มันอาจจะไม่กระเด้งไปโดนเบาะถัดไปข้างหน้า แต่คนที่นั่งหลังสุดสุด เบรคนิดเบรคหน่อยก็กระดอนกระเด็นไปกระแทกเบาะด้านหน้าแล้ว
ไม่เข้าใจ
เรื่องสอง ถ้าบริษัทเขาไม่ได้ออกแบบมาแบบนี้ แล้วไปจ้างอู่ทำเอง
คืออารมณ์ขึ้น เลยคิดไปไกล ทำไม้ทำไมบ้านเราถึงให้มีการทำแบบนี้ขึ้นมาได้ คือนี่ลำบากกายจากการนั่งเลยคิดไปต่างๆนานา
ก็กลับมาเรื่องเดิม ไม่คิดถึงความปลอดภัยบ้างหรือไง คือเข้าใจว่ารับผู้โดยสารได้เพิ่ม แต่มันหาความดีไม่ได้เลยเบาะตรงนี้
(ข้อนี้อารมณ์ล้วน มโนล้วน อาจไม่มีจริง)
เรื่องสาม จะไม่มีเรื่องหนึ่งและสองถ้าข้อนี้ไม่เกิดขึ้น "ขอร้องอย่าแซงคิว"
คือมันเข้าใจได้ถ้าจังหวะโชคชะตาบุญพาวาสนาส่งให้ได้นั่งเบาะแถวหลังสุด แต่คือวันนี้ไงมาเข้าแถวรอรถตู้กลับบ้าน
แล้วคนล้านแปดมากตอนเย็น แถวนี่ยาวเป็นลอดช่องวัดเจษฯ
และแล้วรถตู้ก็มาสองคัน คนก็ขึ้นไปตามคิวที่ต้อไว้ จนมาเหลือหางแถวอีกมากมายมหาศาล แต่เราก็ยังโชคดี
นับมาจากคนด้านหน้า มี 1 2 3 4 5 ผมคนที่ 6
นึกในใจ โชคดีเว๊อะ ไม่ต้องนั่งหลังสุด
แต่ช้าแต่ ความซวยกำลังจะมา พสุธาจะถล่ม
คนที่คอยจัดคนขึ้นรถ ไม่รู้ทำตำแหน่งอะไร บอกให้ย้ายไปตั้งแถวอีกฝั่งนึง
มัจจุราชที่พรากความสบายของผมมาแล้ว
พอย้ายไปทั้งแถวข้ามถนน ถนนนิ ไม่ใช่สนามบอล รถก็วิ่ง แถวมันเลยขาด
ขาดแล้วไง จำไม่ได้รึไง ใครมาก่อนมาหลัง ใครอยู่หน้าเธอก็ต่อหลังเขาไปสิ
พอแถวใหม่เริ่มก่อร่างสร้างตัว ดีออกบอกเลย
มีคุณลุงคุณป้าคุณน้าคุณอามาจากไหนอะ ไม่เห็นเลยตรงเมื่อกี้นี้ มาจากไหน เดินมาถึงชี้ที่ทำเลทอง เข้าจับจอง มองไม่เห็นใคร
ไอเราก็ทำไงดีอะ จะบอกไปว่าต่อแถวใหม่ดีไหมครับ ก็เป็นพลเมืองปากหนัก (น่าสมน้ำหน้าตัวเอง เพราะคนแบบนี้ไง สังคมเลยแก้ไม่ได้)
แต่ก็รู้สึกหงุดหงิด เลยโทรหาแม่ 555 โทรบอกว่ากลับบ้านใกล้ถึงแล้วนะ รอขึ้นรถตู้ และอีกสองสามประโยค
"เนี่ยรอรถตู้ รถจะมาแล้วครับ แต่...มาถึงแล้วรอคิว พอเขาให้มาเข้าคิวใหม่อะ ใครที่ไหนก็ไม่รู้ มาแซงคิว ทำให้...ต้องไปนั่งหลังสุดเลยอะแม่"
... คือ ผม เรียกชื่อตัวเอง
แม่ก็เลยบอกว่าไม่เป็นไรจะถึงบ้านแล้ว
มันเป็นหนะสิ มันเป็น บอกแล้วไงว่าตอนแรกจะไม่ได้นั่งเบาะหลังสุด
แต่พอนับคนใหม่ คนที่ 11 อะ รถตู้มันจุได้สิบห้าคน คนที่ 11 มันคือคนแรกที่ได้นั่งเบาะหลังสุด
จากตอนแรกที่เป็นคนที่ 6
คือเจ็บใจและหงุดหงิดและเซ็งนานาเพลินจิต
เป็นคนที่เมารถได้ตลอด ใกล้ไกลถ้าไม่ได้มองทางตรงด้านหน้า
แล้วไอเบาะด้านหลัง อื้อหือ มันคือดินแดนแห่งความทุกข์
เลยโมโห "ขอร้องอย่าแซงคิว"
คิว มาก่อนได้ก่อนมาทีหลังต้องต่อคนที่มาก่อน ไม่ได้จำกัดอายุ เพศ สถานะ ลูกเด็กเล็กแดง อ่อนแก่เฒ่าชรา ชายหญิงเกย์กะเทยตุ๊ดทอมดี้
ก็ต้องต่อคิว ใช่ไหมอะ
หรือถ้าอยากจะแซงคิว
ถ้าหน้าด้านแซงคิวแล้ว ขอวิงวอน ด้านให้สุด อย่าด้านระดับนึงด้วยการปาดหน้าแล้วทำหน้าตาลอย
ลองพูดมะ ขอโทษนะหนู ขอโทษนะพี่ ขอโทษนะครับ/นะคะ มีเหตุจำเป็นจริงๆ บลาๆ
(นี่คือไม่ได้สนับสนุนให้แซงคิวนะ ย้ำ ไม่ได้สนับสนุน)
แต่คือถ้าพูดออกมาให้ผมเข้าใจเธอมากขึ้นสักนิด ผมจะได้ไม่ต้องมาร้อนรุ่มไฟสุมอยู่ในอกเหมือนนรกอยู่ในใจ
สรุปสุดท้าย
เรื่องรถตู้ ขอบ่นประมาณนึง
เรื่องคิว เรื่องใหญ่
มีลูกสอนลูก มีหลานสอนหลาน ถ้าเคยผิดพลาด ขอให้แก้ไข มันยังไม่สาย
ทุกปัญหามีทางออก
สวัสดี