เถ้าแก่สุง มนุษย์ที่มีสิ่งที่ต้องทำ สิ่งที่อยากทำ และสิ่งที่ยอมรับ

จบองก์ 1 ไปพร้อมการทะลายกำแพงใจด้วยม่านน้ำตา
บทจากมนุษย์ลุงกลับเป็นมนุษย์พ่อปกติ ก่อนที่จะไม่มีใครเห็นใจสุงเลย 555+

แม้บทตัวละครนี้จะเป็นเหมือนบันไดเพื่อส่งเสริมตัวละครหลัก ซึ่งดูจะประสบผลสำเร็จ
แต่มันน่าสนใจว่า ตัวตนตัวละครแบบนี้คืออะไร
เพราะหลายคนคงตั้งคำถามถึงตัวตนของสุง กับ ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นจากตัวละคร
หรือตอนนี้ก็คงไม่สนอะไรกับตัวละครนี้แล้ว เพราะมันผ่านไปแล้ว

สุง หรือเถ้าแก่สุง หัวหน้าใหญ่มาเฟียเยาวราช ที่มีพี่น้องและมิตรให้ความเคารพ หรือศัตรูต่างความเคารพเพราะบารมี
ผู้ที่ใช้ความเมตตาในการปกครองคน

การได้เป็นหัวหน้าของสุง เกิดจากความไม่ตั้งใจ
แต่ทำเพราะความรักกับพี่น้องร่วมสาบานเลยทำให้ต้องฆ่าคนเพื่อป้องกันและเอาชีวิตรอด
ไม่ได้เป็นเพราะต้องการจะเป็นหัวหน้า เมื่อสถานการณ์บังคับและเมื่อมองว่ามันคือหน้าที่เขาก็รับผิดชอบอย่างดีมาตลอดค่อนชีวิต
แต่เมื่อถึงจุดหนึ่งเขาก็อยากจะสละตำแหน่ง เพื่อหลีกหนีความวุ่นวาย ก็เพราะสิ่งที่สุงทำ คือ สิ่งที่ต้องทำ
ซึ่งมันก็มีวันที่อยากทำและไม่อยากทำ

อีกมุมหนึ่งของสุง  มักจะชอบดูงิ้ว และมีความใฝ่ฝันที่อยากจะสร้างโรงงิ้วเป็นของตนเอง
และที่นั่นเขาได้พบความรักกับนางเอกงิ้วจนกลายมาเป็นภรรยาและเป็นแม่ของลูกเขา
จนวันหนึ่งเขาคลอดลูกชายสุงคงจะดีใจมาก เพราะนั่นสิ่งที่เขารักสามสิ่ง โรงงิ้ว เมียและลูกชาย
แค่นี้ก็คงเพียงพอแล้วในชีวิตของสุง เพราะนี่คือ สิ่งที่เขารัก สิ่งที่อยากทำ

แต่วันหนึ่งภรรยาของเขา ท้องลูกอีกคนหนึ่งที่มาพร้อมคำทำนาย
ที่จะทำให้เขาพลัดพลาดสิ่งสามสิ่งที่สุงรัก แต่เขาจะเติบโตและยิ่งใหญ่ในอนาคต
ในวันที่เด็กผู้หญิงคนนั้นเกิดมา ความพลัดพรากแรกเกิดขึ้นกับสุง คนที่สุงรักมากที่สุดจากไป นั่นคือเมียของเขา
แต่อย่างน้อยเขาก็มีโรงงิ้วและยังมีลูกชายอยู่ เขาจึงทุ่มสิ่งที่เขารักคือโรงงิ้วให้ลูกชายทั้งหมด และมองเด็กผู้หญิงคนนั้นเหมือนอากาศ
แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นก็พยายามหาตัวตนของตัวเอง จนบางครั้งก็จะทำให้สุงต้องเห็น ทั้งที่เขาไม่อยากเห็น
เมื่อลูกเขาเติบโตเขาก็ให้ความหวังกับลูกชายมากขึ้น แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปด้วยเสียง  ปัง...  ความพลัดพรากที่สองเกิดขึ้น
เขาสูญเสียลูกชายคนที่เขารักมากที่สุด เพราะ ลูกชายสุดรักมาบังกระสุนแทนลูกสาว
ความเกลียดชังที่เด็กผู้หญิงคนนี้มีมากขึ้น เพราะแผลเป็นเปิดขึ้นอีกครั้ง และมากำลังพร้อมความพลัดพรากสุดท้ายคือ โรงงิ้ว
เพราะการทุ่มเทความรักให้กับลูกชาย เพราะความหวังว่าลูดชายจะสืบต่อกิจการ สิ่งที่ตัวเองรัก แต่เมื่อเขาจากไป โรงงิ้วจะอยู่อย่างไร

โรงงิ้ว ก็เกิดผลกระทบพระเอกขาดคน ปั้นคนมาไม่ทัน คนดูไม่มี คู่แข่งจะบีบให้ขายที่
เขาเตรียมใจจะสูญเสียสิ่งที่เขารักอย่างที่สามแล้ว
แต่แล้ว ผู้หญิงที่เขาคิดว่าหาประโยชน์อะไรไม่ได้  เพราะไม่ได้ให้ความหวังไว้
กลับกอบกู้สถานการณ์ได้ โดยการเป็นตัวละครหยางจงเป่าเล่นงิ้วได้อย่างดีจนสุดท้ายโรงงิ้วก็ไม่ถูกปิด
ถึงแม้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะพลัดพรากสิ่งที่เขารักสองสิ่ง แต่อย่างน้อยเด็กคนนั้นก็กลับรักษาสิ่งที่เขารักมากที่สุดคือ โรงงิ้วไว้ได้
เขาจึงมอบสิ่งที่เขารักให้เด็กคนนั้นดูแล เพราะมั่นใจว่าเด็กคนนั้นจะรักษามันไว้ได้ นั่นคือ สิ่งที่เขาต้องยอมรับ
ก็เลยเป็นภาพที่ทุกคนเห็นอย่างเมื่อคืน

แล้วความสัมพันธ์ พ่อ ลูก แบบนี้คืออะไร
มีคนตั้งข้อสงสัยเรื่องความเมตตาของสุง ว่าเมตตากับคนทุกคนทำไมทำกับลูกสาวขนาดนี้
อาจจะเพราะบทที่ต้องการให้เป็นแบบนี้ เพื่อให้คนดูรู้สึกไปกับตัวละครตามแนวละครน้ำตา
ความเมตตา  คือ ความปรารถนาดี
นั่นหมายความว่า เขาหวังดีจึงอยากให้คนได้ดี เหมือนอย่างที่เขาทำกับเสี่ยไช้ เพราะเขาหวังดีในตัวไช้ เขาจึงทำเช่นนี้
และสุดท้ายไช้ก็รู้ว่าพี่ใหญ่คนนี้ยังมีเมตตาให้เขาเสมอ
แต่กับหงส์ ถ้าคุณมาเจอคนที่ทำให้สิ่งที่คุณต้องการของคุณหายไป คุณจะทำอย่างไรกับเขา
บางคนอาจจะทำลายให้เขาหายไป ให้เจ็บแสบเหมือนสิ่งที่ทำกับเขา หรือสุดท้ายก็คือ ให้อภัยกับคนเหล่านั้น
สุงก็เช่นเดียวกัน เขาเห็นว่า หงส์คือคนทำลายสิ่งที่เขารักไปถึงสองสิ่ง แต่เธอก็เป็นลูก เขาพยายามปล่อยวาง คือไม่สนใจ
นั่นเพราะ เขาก็กำลังเมตตาตัวลูกสาวเขาคือ กำลังให้อภัยกับเธอสักวันหนึ่ง แล้ววันนั้นก็มาถึงแล้ว

สุดท้าย สุง อาจจะเป็นมหามนุษย์ลุง มนุษย์พ่อของคนดู แต่สุงก็คือมนุษย์
ที่ในชีวิต จะมีสิ่งที่ต้องทำ ทั้งที่ไม่อยากทำ หรือทำด้วยความตั้งใจและไม่ตั้งใจ
มีสิ่งที่อยากทำหรือไม่ได้ทำ มีสิ่งที่รักอย่างมาก ที่หวงแหนไม่ให้ใครมาทำลาย
แต่เมื่อเกิดสูญเสียสิ่งที่รัก เมื่อไม่เป็นดังหวังก็ต้องมีสิ่งที่ต้องยอมรับ
และดำเนินชีวิตต่อไปด้วยลิขิตฟ้าและหัวใจของตัวเอง