ฟ้าครึ้มราวเมฆสีเทาจะห่มผืนฟ้าให้สลัวอยู่ยามนี้ ลมโยกยอดไม้ไหวอยู่เป็นระยะ ดอกหางนกยูงหล่นจากต้นสูงลงพื้น มือเล็กก้มลงเก็บอย่างเบามือ ผมเปียของเธอเรี่ยเคลียแก้มนวลยามยืนขึ้น พลันยื่นให้เด็กผู้หญิงอีกคนที่นั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนข้างสนามฟุตบอล
"ดาวให้"
"สวยจัง" เดือนรับดอกไม้สีส้มแดงมาพลิกชื่นชมไปมา
"ไม่หอมนะแต่สวย ดอกมะลิจะหอมกว่าแต่สวยไม่เท่า"
“สีเหลืองส้มไล่กันข้างในนี่ มีสีขาวด้วยนะ สวยมาก” เธอชี้ให้คนเก็บมาให้ดูแล้วยกมือไหว้อีกฝ่ายที่อายุเท่ากัน
ดาวทำตาขเย้าใส่ ขณะเปิดกระเป๋าเอาหนังสือและสมุดเล่มบางออกมาเตรียมทำการบ้านบ้าง
“ให้ดาวช่วยสอนการบ้านไหมวันนี้”
เดือนยิ้มละไม
“วันนี้การบ้านภาษาไทยไม่ยาก เดือนทำเสร็จแล้วล่ะ ขอบใจนะ”
"ปีนี้พ่อเดือนมางานวันแม่หรือเปล่า" ดาวถาม
"ไม่มาหรอกมั้ง พ่อไม่เคยมา ขนาดวันพ่อยังไม่อยากจะมา"
"แล้วดาวมีดอกมะลิหรือยัง เดือนจะร้อยมาลัยมาเผื่อนะ"
ดาวยิ้มให้เจื่อน ๆ เสียงข้อความดังจากโทรศัพท์ของเดือน เด็กหญิงอ่านข้อความสั้น ๆ จากหน้าจอ
"รถมารับแล้ว เดือนไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน"
ดาวหยิบเป้ใบใหญ่ช่วยสะพายหลังให้และมองตามจนเดือนเดินขึ้นรถเอนกประสงค์คันใหญ่ขับออกไป
ดอกหางนกยูงสีส้มสดหล่นลงมาอีกดอก เธอมองเห็นตั้งแต่มันหลุดจากพวงสีส้มแดงด้วยแรงลมเมื่อกี้ เธอจะเอาไปฝากแม่เมื่อกลับถึงบ้าน
.
รายการพบผู้นำเพิ่งจบไป พร้อม ๆ กับเสียงถอนหายใจของกานดา แม้การเป็นช่างผมคนดังของวงการบันเทิงทำให้หล่อนคุ้นเคยกับนักแสดงน้อยใหญ่มากมาย แต่หล่อนก็ติดละครค่ำย้อนยุคเรื่องความรักของคุณชายเชื้อพระวงศ์กับหญิงสาวบ้านนอกเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ดาวคิดว่าแม่ชอบละครเรื่องนี้เป็นเพราะแม่อยากดูผลงานการทำผมของตัวละครหลักในเรื่อง
เสียงโทรทัศน์ไม่ดังมากนัก จานถั่วและแก้วไวน์วางอยู่กับดอกหางนกยูง ไม่ห่างกันดาวกำลังกินอาหารแช่แข็งที่เพิ่งเอาออกมาจากไมโครเวฟเพียงลำพัง
“การบ้านเสร็จแล้วใช่ไหม”
“ค่ะแม่”
“คราวหลังดาวกินข้าวเลย ไม่ต้องรอแม่นะ ผิดเวลาแบบนี้ไม่ดี”
“หนูอยากกินข้าวกับแม่ หนูทำเผื่อแล้ว”
“แม่กำลังควบคุมอาหารอยู่ แม่ดื่มไอ้นี่แล้ว” กานดาชูแก้วไวน์ให้ลูกดู
แม่บอบบางมาแต่ไหนแต่ไร แม่ไม่เคยปล่อยตัวให้อ้วนเลยสักหน ดาวคิด
“ละครไม่ต้องไปดูมันหรอก เดี๋ยวจะติดเหมือนแม่ เอาเวลาไปท่องหนังสือเรียนให้เก่ง ๆ เข้าไว้ ขึ้น ม.1 ต้องสอบอีกทีใช่ไหม”
“ค่ะ”
“เดี๋ยวเอาขยะไปทิ้งให้แม่ที แล้วดาวไปแปรงฟันนอน”
เธอบอกแบบนี้เสมอเหมือนตั้งโปรแกรมไว้ว่าจะต้องพูด เด็กหญิงวางช้อนปิดกล่องอาหาร เดินมาหยิบถุงขยะที่มีเปลือกถั่วและมีดอกหางนกยูงของเธอรวมอยู่ด้วยมาถือไว้ก่อนจะออกไปทิ้งถังขยะนอกบ้าน
“แม่จะไปงานวันแม่ที่โรงเรียนไหมคะ โรงเรียนเขาเชิญ จดหมายอยู่บนโต๊ะค่ะ”
กานดาหยิบมาเปิดดูผ่าน ๆ ในหน้าแรก พอดีละครฉากสำคัญมาพอดีจึงวางจดหมายลงแล้วว่า
“แม่ไปไม่ได้ต้องออกกองถ่ายตั้งแต่เช้ามืดไปต่างจังหวัด”
เด็กหญิงแหงนมองพระจันทร์บนท้องฟ้า ที่สะท้อนภาพบนพื้นถนนปูนที่เจิ่งน้ำฝนเมื่อตอนเย็น
“ดาวอยู่ตรงนี้นะคะ” เธอเอ่ยเบา ๆ
“มีใครเห็นหนูบ้าง ทำไมหนูจะต้องเรียนหนังสือให้เก่ง เรียนแล้วได้อะไร พระจันทร์ตอบหนูที”
ดาววางกล่องอาหารที่เธอกินได้เพียงครึ่งเดียวและกล่องอาหารที่เธอทำเผื่อกานดาวางข้างถังขยะ เธอมองหาเจ้าน้ำตาลหมาพันทางที่จะมาหาเศษอาหารกินในเวลานี้ มันมีลูกเล็ก ๆ ห้าตัวกำลังน่ารัก
“น้ำตาล ๆ “ เธอร้องเรียก
สิ้นเสียงเรียก น้ำตาลก็พาร่างผอมโซของมันออกมากินอาหาร
“กินเพื่อไอ้ตัวเล็กห้าตัวนะ”
เธอบอกมันด้วยน้ำเสียงเบา ๆ มันมีท่าทีหิวมากแต่ก็ยังหันรีหันขวาง ลุกลี้ลุกลนเหมือนจะคอยฟังเสียงเล็ก ๆ ที่อยู่ในพงหญ้าไม่ห่างอยู่ตลอดเวลา
“คิดถึงลูกเหรอ”
เธอถามมันรึถามตัวเธอเองก็ไม่รู้ แต่คำพูดของตัวเองกลับสะท้านเข้าไปในหัวใจ ของเด็กผู้หญิงอย่างเธอเหลือเกิน
.
“ฉันรักพ่อของฉัน แม้ฉันจะไม่ได้อยู่กับพ่อ และไม่รู้ว่าพ่อรักฉันขนาดไหน จะเท่ากับที่พ่อคนอื่นๆ รักลูกของเขาหรือไม่ ฉันรู้แต่เพียงว่าฉันต้องเป็นเด็กดี เรียนหนังสือให้เก่ง ๆ พ่อฉันเป็นคนเรียนเก่ง แม่เคยเล่าให้ฟัง เรียนเก่งสอบได้ทุนและกลับมาทำงาน เจริญก้าวหน้า เป็นอธิบดีมีคนนับหน้าถือตามากมายในตอนนี้ เพื่อน ๆ ต่างรู้จักพ่อของฉันกันทุกคน แต่ฉันไม่กล้าบอกว่าฉันเป็นลูกของพ่อ เพราะแม่ห้ามเอาไว้ ฉันไม่รู้ว่าพ่อกับแม่แยกทางกันด้วยเรื่องอะไร มันคงเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ แม่บอกว่าโตก่อนฉันจึงจะเข้าใจ ตอนนี้ฉันโตขึ้นแล้วแต่อาจโตยังไม่พอที่จะเข้าใจถึงเหตุผลของผู้ใหญ่โดยเฉพาะคนเป็นพ่อเป็นแม่...ดาว
.
“ฉันรักแม่ แม้ฉันจะไม่ได้อยู่กับแม่ แม่เป็นเป็นคนสวยมาก ตอนนี้ก็ยังสวย แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมพ่อกับแม่ไม่รักกันต่อไป ฉันมีพี่สาวหนึ่งคน ฉันรักพี่สาวของฉัน เธอเรียนหนังสือเก่งเหมือนพ่อ เราเรียนชั้นเดียวกันแต่คนละห้อง ฉันเรียนห้องเด็กฝาก เธอเรียนห้องเด็กเรียนเก่ง นอกจากหน้าตาที่เหมือนกันมากแล้ว อย่างอื่นเราสองคนไม่เหมือนกันเลย ฉันชอบวาดรูป ทำงานศิลปะ พี่ชอบวิชายาก ๆ ชอบสอนการบ้านให้ฉันเสมอ และบอกบ่อย ๆ ว่า แม่ฝากความคิดถึงมาให้ ฉันเคยให้คนรถรอเพื่อที่ฉันจะได้พบแม่บ้างในวันหนึ่งที่พี่ดาวบอกว่าแม่จะมารับแต่ก็ไม่เคยพบสักที จากนั้นพี่ดาวก็ไปกลับรถตู้รับส่งนักเรียนทุกวัน
วันแม่ที่จะถึงนี้ฉันบอกพ่อว่า พี่ดาวได้รับวุฒิบัตรเรียนดีเด่น พ่อบอกว่าจะไปร่วมงานด้วย และพ่อบอกเลขาของพ่อให้แจ้งนักข่าวแล้ว ฉันดีใจที่สุด วันนั้นพวกเราจะได้ถ่ายรูปร่วมกัน พ่อแม่ลูก ฉันจะได้เจอแม่และเอาพวงมาลัยดอกมะลิที่ฉันตั้งใจร้อยไปกราบแม่พร้อม ๆ กับพี่ดาว แม่คงดีใจและรักลูกสาวอย่างฉัน...เดือน
ตะวันลับฟ้า
"ดาวให้"
"สวยจัง" เดือนรับดอกไม้สีส้มแดงมาพลิกชื่นชมไปมา
"ไม่หอมนะแต่สวย ดอกมะลิจะหอมกว่าแต่สวยไม่เท่า"
“สีเหลืองส้มไล่กันข้างในนี่ มีสีขาวด้วยนะ สวยมาก” เธอชี้ให้คนเก็บมาให้ดูแล้วยกมือไหว้อีกฝ่ายที่อายุเท่ากัน
ดาวทำตาขเย้าใส่ ขณะเปิดกระเป๋าเอาหนังสือและสมุดเล่มบางออกมาเตรียมทำการบ้านบ้าง
“ให้ดาวช่วยสอนการบ้านไหมวันนี้”
เดือนยิ้มละไม
“วันนี้การบ้านภาษาไทยไม่ยาก เดือนทำเสร็จแล้วล่ะ ขอบใจนะ”
"ปีนี้พ่อเดือนมางานวันแม่หรือเปล่า" ดาวถาม
"ไม่มาหรอกมั้ง พ่อไม่เคยมา ขนาดวันพ่อยังไม่อยากจะมา"
"แล้วดาวมีดอกมะลิหรือยัง เดือนจะร้อยมาลัยมาเผื่อนะ"
ดาวยิ้มให้เจื่อน ๆ เสียงข้อความดังจากโทรศัพท์ของเดือน เด็กหญิงอ่านข้อความสั้น ๆ จากหน้าจอ
"รถมารับแล้ว เดือนไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน"
ดาวหยิบเป้ใบใหญ่ช่วยสะพายหลังให้และมองตามจนเดือนเดินขึ้นรถเอนกประสงค์คันใหญ่ขับออกไป
ดอกหางนกยูงสีส้มสดหล่นลงมาอีกดอก เธอมองเห็นตั้งแต่มันหลุดจากพวงสีส้มแดงด้วยแรงลมเมื่อกี้ เธอจะเอาไปฝากแม่เมื่อกลับถึงบ้าน
.
รายการพบผู้นำเพิ่งจบไป พร้อม ๆ กับเสียงถอนหายใจของกานดา แม้การเป็นช่างผมคนดังของวงการบันเทิงทำให้หล่อนคุ้นเคยกับนักแสดงน้อยใหญ่มากมาย แต่หล่อนก็ติดละครค่ำย้อนยุคเรื่องความรักของคุณชายเชื้อพระวงศ์กับหญิงสาวบ้านนอกเรื่องนี้เป็นอย่างมาก ดาวคิดว่าแม่ชอบละครเรื่องนี้เป็นเพราะแม่อยากดูผลงานการทำผมของตัวละครหลักในเรื่อง
เสียงโทรทัศน์ไม่ดังมากนัก จานถั่วและแก้วไวน์วางอยู่กับดอกหางนกยูง ไม่ห่างกันดาวกำลังกินอาหารแช่แข็งที่เพิ่งเอาออกมาจากไมโครเวฟเพียงลำพัง
“การบ้านเสร็จแล้วใช่ไหม”
“ค่ะแม่”
“คราวหลังดาวกินข้าวเลย ไม่ต้องรอแม่นะ ผิดเวลาแบบนี้ไม่ดี”
“หนูอยากกินข้าวกับแม่ หนูทำเผื่อแล้ว”
“แม่กำลังควบคุมอาหารอยู่ แม่ดื่มไอ้นี่แล้ว” กานดาชูแก้วไวน์ให้ลูกดู
แม่บอบบางมาแต่ไหนแต่ไร แม่ไม่เคยปล่อยตัวให้อ้วนเลยสักหน ดาวคิด
“ละครไม่ต้องไปดูมันหรอก เดี๋ยวจะติดเหมือนแม่ เอาเวลาไปท่องหนังสือเรียนให้เก่ง ๆ เข้าไว้ ขึ้น ม.1 ต้องสอบอีกทีใช่ไหม”
“ค่ะ”
“เดี๋ยวเอาขยะไปทิ้งให้แม่ที แล้วดาวไปแปรงฟันนอน”
เธอบอกแบบนี้เสมอเหมือนตั้งโปรแกรมไว้ว่าจะต้องพูด เด็กหญิงวางช้อนปิดกล่องอาหาร เดินมาหยิบถุงขยะที่มีเปลือกถั่วและมีดอกหางนกยูงของเธอรวมอยู่ด้วยมาถือไว้ก่อนจะออกไปทิ้งถังขยะนอกบ้าน
“แม่จะไปงานวันแม่ที่โรงเรียนไหมคะ โรงเรียนเขาเชิญ จดหมายอยู่บนโต๊ะค่ะ”
กานดาหยิบมาเปิดดูผ่าน ๆ ในหน้าแรก พอดีละครฉากสำคัญมาพอดีจึงวางจดหมายลงแล้วว่า
“แม่ไปไม่ได้ต้องออกกองถ่ายตั้งแต่เช้ามืดไปต่างจังหวัด”
เด็กหญิงแหงนมองพระจันทร์บนท้องฟ้า ที่สะท้อนภาพบนพื้นถนนปูนที่เจิ่งน้ำฝนเมื่อตอนเย็น
“ดาวอยู่ตรงนี้นะคะ” เธอเอ่ยเบา ๆ
“มีใครเห็นหนูบ้าง ทำไมหนูจะต้องเรียนหนังสือให้เก่ง เรียนแล้วได้อะไร พระจันทร์ตอบหนูที”
ดาววางกล่องอาหารที่เธอกินได้เพียงครึ่งเดียวและกล่องอาหารที่เธอทำเผื่อกานดาวางข้างถังขยะ เธอมองหาเจ้าน้ำตาลหมาพันทางที่จะมาหาเศษอาหารกินในเวลานี้ มันมีลูกเล็ก ๆ ห้าตัวกำลังน่ารัก
“น้ำตาล ๆ “ เธอร้องเรียก
สิ้นเสียงเรียก น้ำตาลก็พาร่างผอมโซของมันออกมากินอาหาร
“กินเพื่อไอ้ตัวเล็กห้าตัวนะ”
เธอบอกมันด้วยน้ำเสียงเบา ๆ มันมีท่าทีหิวมากแต่ก็ยังหันรีหันขวาง ลุกลี้ลุกลนเหมือนจะคอยฟังเสียงเล็ก ๆ ที่อยู่ในพงหญ้าไม่ห่างอยู่ตลอดเวลา
“คิดถึงลูกเหรอ”
เธอถามมันรึถามตัวเธอเองก็ไม่รู้ แต่คำพูดของตัวเองกลับสะท้านเข้าไปในหัวใจ ของเด็กผู้หญิงอย่างเธอเหลือเกิน
.
“ฉันรักพ่อของฉัน แม้ฉันจะไม่ได้อยู่กับพ่อ และไม่รู้ว่าพ่อรักฉันขนาดไหน จะเท่ากับที่พ่อคนอื่นๆ รักลูกของเขาหรือไม่ ฉันรู้แต่เพียงว่าฉันต้องเป็นเด็กดี เรียนหนังสือให้เก่ง ๆ พ่อฉันเป็นคนเรียนเก่ง แม่เคยเล่าให้ฟัง เรียนเก่งสอบได้ทุนและกลับมาทำงาน เจริญก้าวหน้า เป็นอธิบดีมีคนนับหน้าถือตามากมายในตอนนี้ เพื่อน ๆ ต่างรู้จักพ่อของฉันกันทุกคน แต่ฉันไม่กล้าบอกว่าฉันเป็นลูกของพ่อ เพราะแม่ห้ามเอาไว้ ฉันไม่รู้ว่าพ่อกับแม่แยกทางกันด้วยเรื่องอะไร มันคงเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ แม่บอกว่าโตก่อนฉันจึงจะเข้าใจ ตอนนี้ฉันโตขึ้นแล้วแต่อาจโตยังไม่พอที่จะเข้าใจถึงเหตุผลของผู้ใหญ่โดยเฉพาะคนเป็นพ่อเป็นแม่...ดาว
.
“ฉันรักแม่ แม้ฉันจะไม่ได้อยู่กับแม่ แม่เป็นเป็นคนสวยมาก ตอนนี้ก็ยังสวย แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมพ่อกับแม่ไม่รักกันต่อไป ฉันมีพี่สาวหนึ่งคน ฉันรักพี่สาวของฉัน เธอเรียนหนังสือเก่งเหมือนพ่อ เราเรียนชั้นเดียวกันแต่คนละห้อง ฉันเรียนห้องเด็กฝาก เธอเรียนห้องเด็กเรียนเก่ง นอกจากหน้าตาที่เหมือนกันมากแล้ว อย่างอื่นเราสองคนไม่เหมือนกันเลย ฉันชอบวาดรูป ทำงานศิลปะ พี่ชอบวิชายาก ๆ ชอบสอนการบ้านให้ฉันเสมอ และบอกบ่อย ๆ ว่า แม่ฝากความคิดถึงมาให้ ฉันเคยให้คนรถรอเพื่อที่ฉันจะได้พบแม่บ้างในวันหนึ่งที่พี่ดาวบอกว่าแม่จะมารับแต่ก็ไม่เคยพบสักที จากนั้นพี่ดาวก็ไปกลับรถตู้รับส่งนักเรียนทุกวัน
วันแม่ที่จะถึงนี้ฉันบอกพ่อว่า พี่ดาวได้รับวุฒิบัตรเรียนดีเด่น พ่อบอกว่าจะไปร่วมงานด้วย และพ่อบอกเลขาของพ่อให้แจ้งนักข่าวแล้ว ฉันดีใจที่สุด วันนั้นพวกเราจะได้ถ่ายรูปร่วมกัน พ่อแม่ลูก ฉันจะได้เจอแม่และเอาพวงมาลัยดอกมะลิที่ฉันตั้งใจร้อยไปกราบแม่พร้อม ๆ กับพี่ดาว แม่คงดีใจและรักลูกสาวอย่างฉัน...เดือน