คิดถึงแค่ไหน ก็หน่วงแค่นั้น ...

คือว่าเราไม่แน่ใจว่าเราเป็นอะไร เราไม่กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นโรคซึมเศร้า ไม่รู้จะเรียกอาการที่เป็นอยู่ว่าเป็นอะไร เพราะว่าเราก็ยังไม่เคยไปพบจิตแพทย์ สายด่วนทางจิตเราเคยโทรไปหลายครั้งแต่ว่าเราไม่เค

จะมีสักกิคน ที่แต่รักคนอื่นโดยไม่นึกถึงตัวเอง หลายต่อหลายครั้งที่เขาทำชัดเจนมากว่าเขาไม่แคร์อะไรเราเลย แต่ทุกครั้งกลับมาทำดีดวยเราเองก็ใจอ่อน มันจะมีคำพุดที่เขาพูดกับเราว่า เราไม่ได้เป็นความสุขของเขา

พอเริ่มดึกความรู้สึกคิดถึง เศร้า มาเกือบทุกคืนเลยครับ เวลาเศร้า มันเป็นเศร้าแบบ ใจโหวงๆ หนาวแปลกๆ ไม่ชอบหรอกครับความรู้สึกแบบนี้ แต่มันอดคิดถึงวันเวลาเก่าๆไม่ได้ ผมนึกถึงช่วงเวลาตอนเด็กๆ ผมชอบนับเวลา

เรามีความสัมพันธ์กับคนคนนึงที่ต่างประเทศ คุยกัน เจอกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ทำกิจกรรมอะไรๆร่วมกัน บางคืนเราก็ไปค้างที่ห้องเค้า เป็นอย่างนี้ประมาณเดือนนึง และเราต่างก็รู้ว่าเวลาของเราสองคนมีจำกัด เราคุยกันห

มันเป็นความคิดถึงที่ไม่ได้ทรมานจะเป็นจะตาย หรือต้องการให้เขากลับมา แต่อยู่ๆก็คิดถึงเธอคนนั้นขึ้นมา นึกถึงความทรงจำดีๆที่เคยมีร่วมกัน แม้จะแอบมีซ่อนความเศร้านิดหน่อยที่มันเป็นแค่อดีตไปแล้วก็ตาม น่าแป

ภาพในอดีตจริงๆแล้วมันไม่เคยจากเราไปไหนมันอาจจะซุกอยู่ในซอกใดซอกหนึ่งในลิ้นชักแห่งความทรงจำ ถ้าเราไม่คุ้ยมันออกมาเราก็จะไม่รู้เลยว่ามันยังอยู่ในนั้นมาโดยตลอด.. สำหรับตัวผมแล้ว วันนี้ได้พบเธออีกครั้งอา

ตอนเรียนมัธยมซึ่งนานมากๆแล้ว มีร้านข้าวมันไก่ร้านนึงอยู่ในตลาดใกล้ๆบ้าน คนขายเป็นอาม่าแก่ๆ อายุแกมากกว่า 60 แน่นอน น่าจะอยู่กับญาติหรือเพื่อนแกอีกคน ผมไปกินบ่อยมากแทบจะไม่เคยไปกินอย่างอื่น ในความรู้สึ

ในการเดินทางของชีวิต เราได้ผ่านประสบการณ์ต่างๆมามากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดี หรือไม่ดีนั้น สิ่งเหล่านั้นล้วนเป็นความทรงจำที่เคยเกิดขึ้นในชีวิต ไม่ว่าจะมีไว้เพื่อให้หวนกลับไปคิดถึง หรือมีไว้เพื่อเป็น

เคยคิดถึงอดีตเรื่องราวความทรงจำดีๆแล้วร้องไห้บ้างไหมค่ะ เช่น นึกถึงสมัยตอนเรียน เห็นรูปเพื่อนรูปเรา ถ่ายหมู่รวมกันในห้องเรียน อยู่ดีๆก็ใจสั่นๆ แล้วอยากร้องไห้ คิดถึงเวลาเหล่านั้นกันไหมค่ะ เชื่อว่า ใคร