สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ตั้งขึ้นมาอยากระบาย ตอนนี้จะ 3 เดือนแล้วที่เราเลิกกัน ตัว จขกท มาอยู่ต่างประเทศด้วยภาระหน้าที่ เราคบกับเขามา กำลังจะเข้าปีที่ 5 แต่ตอนแรกมันก็ดีค่ะ คุยกันแทบทุกวัน พอนานไปเริ่มว่างไม่ตรงกัน คุยกันน้อยลง ใช่ค่ะ ปัญหาที่คู่รักทางไกลต้องเจอทั่วไป ... แต่ ของเรามันจบที่คำว่า เลิก ค่ะ คือเป็นการตกลงของเราทั้งคู่ เหมือนแบบลองไปคิดทบทวน พอเอาเข้าจริง จขกท แค่อาทิตย์เดียวก็ไม่รอดค่ะเลยทักเค้าไป เรื่องมันก็เลยเริ่มแย่ลงจากจุดนี้.....
เขาไม่อยากคุยกับเรา เขาบอกยังไม่พร้อมคุยไปก็ทะเลาะ เราก็โอเค แต่พอนานๆเข้า เราไม่ไหวอะ เราคิดถึง ทำไมเขาไม่โทรมา รึคุย รึทักมา จขกท ทักก่อนตลอด จนแบบเห้ย!!! รับรู้ได้เขาเปลี่ยนไปอะค่ะ เขาบอกเขาไม่มีใครหรอก คือ จากวันนั้นจนวันนี้ จขกท พยามทักเขาไป มีทั้งดราม่าใส่ พูดดีๆ แต่เขาก็ไม่เหมือนเดิม ไม่คิดจะกลับมาเลย เราร้องไห้ขอโทคุยไม่อยากมาพิมคุยเขาปฎิเสธตลอด
คือไม่รู้จะพูดไงอะ ใจมันสลายอะ เรามาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองตัวคนเดียว เขาเหมือนเป็นที่พึ่งเรามาตลอดเวลาเราไม่สบายใจ เราเหนื่อย คือ จขกท ไม่ค่อยบ่นให้พ่อแม่ฟังเท่าไหร่อะค่ะ จนแบบวันนึงเขาทิ้งเราไป เราแบบเหมือนเสียศูนย์อะ แต่ละวันมันเหนื่อยมาก คือด้วยสภาพแวดล้อม มันเหงา โค-ตะ-ระ เหงา มันแบบเห่ยย .... อธิบายไม่ถูก แต่เจ็บจนแบบ มันไม่ทันตั้งตัว เพราะแค่ระยะทาง ทำให้เขาเปลี่ยนไปหรอ ... คือเราเสียใจมาก แค่ทุกๆวันนี้เราพยามทำให้ตัวเองเข้มแข็ง ปลอบตัวเองต้องไหว ต้องอยู่ให้ได้ ธันวานี่ก็จะกลับไทยล่ะ วันนี้เราจะทักเขาไปครั้งสุดท้ายล่ะค่ะ สามเดือนที่ผ่านมาเขาเก่งมากน่ะไม่ทักเราเลย มีแต่เราที่ยังพยามทัก เก่งมากน่ะ แต่เราก็ต้องเก่งให้ได้บ้าง ไม่ว่าเหตุผลอะไรที่เขาไม่กลับมา เราจะไม่ถามแล้ว ขอไม่รับรู้อีกดีกว่า
มาอยู่ต่างประเทศตัวคนเดียว แฟนที่ไทยก็มาทิ้ง
เขาไม่อยากคุยกับเรา เขาบอกยังไม่พร้อมคุยไปก็ทะเลาะ เราก็โอเค แต่พอนานๆเข้า เราไม่ไหวอะ เราคิดถึง ทำไมเขาไม่โทรมา รึคุย รึทักมา จขกท ทักก่อนตลอด จนแบบเห้ย!!! รับรู้ได้เขาเปลี่ยนไปอะค่ะ เขาบอกเขาไม่มีใครหรอก คือ จากวันนั้นจนวันนี้ จขกท พยามทักเขาไป มีทั้งดราม่าใส่ พูดดีๆ แต่เขาก็ไม่เหมือนเดิม ไม่คิดจะกลับมาเลย เราร้องไห้ขอโทคุยไม่อยากมาพิมคุยเขาปฎิเสธตลอด
คือไม่รู้จะพูดไงอะ ใจมันสลายอะ เรามาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองตัวคนเดียว เขาเหมือนเป็นที่พึ่งเรามาตลอดเวลาเราไม่สบายใจ เราเหนื่อย คือ จขกท ไม่ค่อยบ่นให้พ่อแม่ฟังเท่าไหร่อะค่ะ จนแบบวันนึงเขาทิ้งเราไป เราแบบเหมือนเสียศูนย์อะ แต่ละวันมันเหนื่อยมาก คือด้วยสภาพแวดล้อม มันเหงา โค-ตะ-ระ เหงา มันแบบเห่ยย .... อธิบายไม่ถูก แต่เจ็บจนแบบ มันไม่ทันตั้งตัว เพราะแค่ระยะทาง ทำให้เขาเปลี่ยนไปหรอ ... คือเราเสียใจมาก แค่ทุกๆวันนี้เราพยามทำให้ตัวเองเข้มแข็ง ปลอบตัวเองต้องไหว ต้องอยู่ให้ได้ ธันวานี่ก็จะกลับไทยล่ะ วันนี้เราจะทักเขาไปครั้งสุดท้ายล่ะค่ะ สามเดือนที่ผ่านมาเขาเก่งมากน่ะไม่ทักเราเลย มีแต่เราที่ยังพยามทัก เก่งมากน่ะ แต่เราก็ต้องเก่งให้ได้บ้าง ไม่ว่าเหตุผลอะไรที่เขาไม่กลับมา เราจะไม่ถามแล้ว ขอไม่รับรู้อีกดีกว่า