หลายๆคู่ ที่เลิกรากันไป
บ้างก็ .... กลายเป็นคนไม่รู้จัก
บ้างก็ .... กลายเป็นเพื่อนไกลๆ
บ้างก็ .... กลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปเลย
สำหรับเรา เรายังตอบตัวเองไม่ได้เลย
เราเคยคบกับคนๆนึง คบกันมาได้ 2 ปี แล้วก็โดนบอกเลิกไป
เขาบอกว่า เราไม่ได้ผิดอะไร แต่เขาไม่พร้อมจะดูแลใครแล้ว
เขาบอกว่า เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย เราบอกไปว่า เรายังไม่พร้อมว่ะ
เขาก็บอกเราว่า เขาจะรอนะ รอวันที่เราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้
พอเลิกกับเราไป เราก็เห็นเขาไม่ได้มีใครนะ แต่ก็มีคุยเล่นๆบ้างตามภาษา
ตอนนั้นมันก็เสียใจอ้ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นถึงยังรอเขาได้เป็นปีๆ
แต่เราก็ยังอยากอยู่ใกล้ๆเขา ก็เลยจะพยายามทำใจให้เป็นเพื่อนเขา
พอเหมือนจะทำใจได้ทีไร ได้เจอหน้าเขาครั้งนึง ที่พยายามมาทั้งหมด
ก็เหมือนต้องเริ่มต้นใหม่หมดเลย เราเริ่มต้นกะตัวเองใหม่เป็นสิบๆครั้ง
จนเราเอง ได้มีโอกาสไปเรียนต่อที่ต่างประเทศประมาณ ปีนึง
เราจำความรู้สึกช่วงนั้นได้ดี ช่วงที่ความรู้สึกและความคิดมันต่อสู้กัน
ตอนนั้น เราก็ยังรอเขานะ แต่เราก็เริ่มคิดได้แล้วว่า มันนานพอแล้วนะ
ที่จะต้องมานั่งเสียใจ แล้วก็จมปลักเริ่มต้นอะไรไม่ได้เลย
และช่วงเวลาที่เราไปอยู่ไกลๆนั้น มันต้องไม่สูญเปล่า เราสัญญากับตัวเองว่า
ก้าวแรกที่เรากลับมาเหยียบประเทศไทย หัวใจเราต้องแข็งแรง สู้!!!
ตอนกลับมาแล้วเจอกันครั้งแรก เราโคตรตื่นเต้นเลยนะ
เรากลัว ว่า เราจะปวกเปียกกลับไปเริ่มต้นใหม่เหมือนเดิม
แต่นาทีแรกที่เจอกัน มองตากัน เราก็ตอบตัวเองได้ว่า
เราก็ทำสำเร็จแล้ว ทำได้แล้วจริงๆ เย้ !!!
เราพอแล้ว .... เราหยุดแล้ว .... เราไม่ได้รอเขาแล้ว
เราเลยบอกเขาไปว่า " เราเป็นเพื่อนให้แกได้แล้วนะ ;) "
แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลก อยุ่ๆ เขาก็กลับมาบอกเราว่า
เขายังรักเราอยู่ -..- นาทีนั้นเราเข้าใจเลยว่า
' หนึ่งวินาทีก็ช้าไป' มันเป็นยังไง
มันไม่มีความรู้สึกใดๆเกิดขึ้นกับหัวใจเราสักนิดเลย
เขาดูเหมือนจะเสียใจหนักมากๆ เราร้องไห้นะที่เราเปนต้นเหตุให้เขาเสียใจ
แต่เพื่อไม่เปนการสานต่อความหวัง เราเลยเลือกที่จะบอกเขาไปตรงๆว่า
' เราไม่อยากเปนต้นเหตุให้แกร้องไห้ เราขอโทษนะ แต่เรารักแกไม่ได้แล้วจริงๆ'
ตอนนี้ เราเองต้องเป็นฝ่ายพูดว่า ' เราจะรอนะ วันที่แกพร้อมจะเป็นเพื่อนเรา '
อ่อออ มีเสริมต่อแบบติดตลกด้วยว่า
' เห้ย อะไรวะ นี่พยายามมาเปนปีๆ เพื้อนเปนเพื่อนกับแก ไมแกทำงี้ว้า'
เขาก็ยังติดต่อมา ดราม่า บ้างอะไรบ้าง อาการเดียวกับเราที่โดนบอกเลิกตอนนั้น
เขาก็เปนแบบนั้นอยุ่นานนะ แต่ก็นานไม่เท่าเรา
หลังจากนั้น เราก็คุยกันเหมือนเพื่อนสนิททั่วไปเลย แบบทุกๆเรื่อง
คอยให้กำลังใจ ให้คำปรึกษา คอยช่วยเหลือ คอยรับฟัง
แล้วก็มีช่วงนึงที่เขาหายไป เราคิดว่าเขาน่าจะมีคนคุยด้วยใหม่แล้ว
ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
ตอนนั้น เราก็สับสนนะว่า เออ ที่เขาบอกว่ายังรักเรานี่
เขาหวงเราหรืออะไร ที่เขาบอกว่ายังรัก นี่เรื่องจริงหรือโกหก
(ลืมบอกไป ว่าหลังจากที่เราทำใจได้สักพัก ก็มีคนเข้ามาคุยๆเหมือนกัน)
เราโล่งใจนะ ที่เขามีคนที่เขารัก และคนๆนั้นก็รักเขา
แต่อีกใจนึง มันก็รู้สึกโหวงๆนะ แบบ เขาหายไปแล้ว ...
จะให้กลับไปคุยกัน มันก็เหมือนจะไม่ใช่
คนของเราก็จะไม่สบายใจ คนของเขาก็ไม่สบายใจ
เวลาคุย กันมันก็รู้สึกมีความรู้สึกบางอย่างที่มันพิเศษ
เราว่าคนเคนเป็นแฟนกัน ถึงจะเลิกกันไปแล้ว แต่มันมีเส้นใยบางอย่าง
ที่เชื่อมโยงกันไว้ ด้วยค.รุ้สึก ค.ผูกพัน หรือไม่ก็อะไรสักอย่าง เข้าใจอารมณ์นี้มั้ย
เหมือนมันเปนเพื่อนกันได้ไม่เต็ม 100% เราก็เลยเลือกที่จะห่างจากเขาออกมา
ต่างคนต่างอยู่กับคนของตัวเอง เราอยู่ได้นะ ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร บางครั้งเหมือนจะคิดถึง
แต่พอมาคิดๆดูแล้ว ใช้คำว่านึกถึงจะดีกว่า แบบสบายดีมั้ย จะเป็นยังไงบ้างนะ
มีเริ้องไรก็ยังนึกถึงเขานะ แต่พอนึกถึงไอ้เส้นใยประหลาดๆ ที่ก่อตัวขึ้นมา
เราเลยเลือกที่จะไม่คุย มันเป็นเรื่องปกติป่าวว้า มันไม่คุยกันก็ได้อ่ะ
แต่ ....เราเสียดายความเป็นเพื่อนที่เคยสนิทกันมา
มันมีแฟนเก่าที่กลับไปเป็นเพื่อนกันได้อย่างสนิทใจมั้ย
และไอ้ความรู้สึก หรือเส้นใยบ้าๆนี่ มีใครเป็นมั้ย มีใครเป็นแบบเรามั้ย ?
มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้มั้ย ? หรือเราเป็นคนเดียว
แล้วเราควรทำไงต่อไป ? มีคำแนะนำอะไรมั้ย ?
มันยาวไปหน่อยนะ แต่ก็ขอบคุณที่อ่านจบบบบบบบบบบบบบ
'แฟนเก่า' จะลดสถานะมาเป็นเพื่อนกัน ได้ 100% หรอ ?
บ้างก็ .... กลายเป็นคนไม่รู้จัก
บ้างก็ .... กลายเป็นเพื่อนไกลๆ
บ้างก็ .... กลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปเลย
สำหรับเรา เรายังตอบตัวเองไม่ได้เลย
เราเคยคบกับคนๆนึง คบกันมาได้ 2 ปี แล้วก็โดนบอกเลิกไป
เขาบอกว่า เราไม่ได้ผิดอะไร แต่เขาไม่พร้อมจะดูแลใครแล้ว
เขาบอกว่า เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย เราบอกไปว่า เรายังไม่พร้อมว่ะ
เขาก็บอกเราว่า เขาจะรอนะ รอวันที่เราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้
พอเลิกกับเราไป เราก็เห็นเขาไม่ได้มีใครนะ แต่ก็มีคุยเล่นๆบ้างตามภาษา
ตอนนั้นมันก็เสียใจอ้ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นถึงยังรอเขาได้เป็นปีๆ
แต่เราก็ยังอยากอยู่ใกล้ๆเขา ก็เลยจะพยายามทำใจให้เป็นเพื่อนเขา
พอเหมือนจะทำใจได้ทีไร ได้เจอหน้าเขาครั้งนึง ที่พยายามมาทั้งหมด
ก็เหมือนต้องเริ่มต้นใหม่หมดเลย เราเริ่มต้นกะตัวเองใหม่เป็นสิบๆครั้ง
จนเราเอง ได้มีโอกาสไปเรียนต่อที่ต่างประเทศประมาณ ปีนึง
เราจำความรู้สึกช่วงนั้นได้ดี ช่วงที่ความรู้สึกและความคิดมันต่อสู้กัน
ตอนนั้น เราก็ยังรอเขานะ แต่เราก็เริ่มคิดได้แล้วว่า มันนานพอแล้วนะ
ที่จะต้องมานั่งเสียใจ แล้วก็จมปลักเริ่มต้นอะไรไม่ได้เลย
และช่วงเวลาที่เราไปอยู่ไกลๆนั้น มันต้องไม่สูญเปล่า เราสัญญากับตัวเองว่า
ก้าวแรกที่เรากลับมาเหยียบประเทศไทย หัวใจเราต้องแข็งแรง สู้!!!
ตอนกลับมาแล้วเจอกันครั้งแรก เราโคตรตื่นเต้นเลยนะ
เรากลัว ว่า เราจะปวกเปียกกลับไปเริ่มต้นใหม่เหมือนเดิม
แต่นาทีแรกที่เจอกัน มองตากัน เราก็ตอบตัวเองได้ว่า
เราก็ทำสำเร็จแล้ว ทำได้แล้วจริงๆ เย้ !!!
เราพอแล้ว .... เราหยุดแล้ว .... เราไม่ได้รอเขาแล้ว
เราเลยบอกเขาไปว่า " เราเป็นเพื่อนให้แกได้แล้วนะ ;) "
แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลก อยุ่ๆ เขาก็กลับมาบอกเราว่า
เขายังรักเราอยู่ -..- นาทีนั้นเราเข้าใจเลยว่า
' หนึ่งวินาทีก็ช้าไป' มันเป็นยังไง
มันไม่มีความรู้สึกใดๆเกิดขึ้นกับหัวใจเราสักนิดเลย
เขาดูเหมือนจะเสียใจหนักมากๆ เราร้องไห้นะที่เราเปนต้นเหตุให้เขาเสียใจ
แต่เพื่อไม่เปนการสานต่อความหวัง เราเลยเลือกที่จะบอกเขาไปตรงๆว่า
' เราไม่อยากเปนต้นเหตุให้แกร้องไห้ เราขอโทษนะ แต่เรารักแกไม่ได้แล้วจริงๆ'
ตอนนี้ เราเองต้องเป็นฝ่ายพูดว่า ' เราจะรอนะ วันที่แกพร้อมจะเป็นเพื่อนเรา '
อ่อออ มีเสริมต่อแบบติดตลกด้วยว่า
' เห้ย อะไรวะ นี่พยายามมาเปนปีๆ เพื้อนเปนเพื่อนกับแก ไมแกทำงี้ว้า'
เขาก็ยังติดต่อมา ดราม่า บ้างอะไรบ้าง อาการเดียวกับเราที่โดนบอกเลิกตอนนั้น
เขาก็เปนแบบนั้นอยุ่นานนะ แต่ก็นานไม่เท่าเรา
หลังจากนั้น เราก็คุยกันเหมือนเพื่อนสนิททั่วไปเลย แบบทุกๆเรื่อง
คอยให้กำลังใจ ให้คำปรึกษา คอยช่วยเหลือ คอยรับฟัง
แล้วก็มีช่วงนึงที่เขาหายไป เราคิดว่าเขาน่าจะมีคนคุยด้วยใหม่แล้ว
ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
ตอนนั้น เราก็สับสนนะว่า เออ ที่เขาบอกว่ายังรักเรานี่
เขาหวงเราหรืออะไร ที่เขาบอกว่ายังรัก นี่เรื่องจริงหรือโกหก
(ลืมบอกไป ว่าหลังจากที่เราทำใจได้สักพัก ก็มีคนเข้ามาคุยๆเหมือนกัน)
เราโล่งใจนะ ที่เขามีคนที่เขารัก และคนๆนั้นก็รักเขา
แต่อีกใจนึง มันก็รู้สึกโหวงๆนะ แบบ เขาหายไปแล้ว ...
จะให้กลับไปคุยกัน มันก็เหมือนจะไม่ใช่
คนของเราก็จะไม่สบายใจ คนของเขาก็ไม่สบายใจ
เวลาคุย กันมันก็รู้สึกมีความรู้สึกบางอย่างที่มันพิเศษ
เราว่าคนเคนเป็นแฟนกัน ถึงจะเลิกกันไปแล้ว แต่มันมีเส้นใยบางอย่าง
ที่เชื่อมโยงกันไว้ ด้วยค.รุ้สึก ค.ผูกพัน หรือไม่ก็อะไรสักอย่าง เข้าใจอารมณ์นี้มั้ย
เหมือนมันเปนเพื่อนกันได้ไม่เต็ม 100% เราก็เลยเลือกที่จะห่างจากเขาออกมา
ต่างคนต่างอยู่กับคนของตัวเอง เราอยู่ได้นะ ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร บางครั้งเหมือนจะคิดถึง
แต่พอมาคิดๆดูแล้ว ใช้คำว่านึกถึงจะดีกว่า แบบสบายดีมั้ย จะเป็นยังไงบ้างนะ
มีเริ้องไรก็ยังนึกถึงเขานะ แต่พอนึกถึงไอ้เส้นใยประหลาดๆ ที่ก่อตัวขึ้นมา
เราเลยเลือกที่จะไม่คุย มันเป็นเรื่องปกติป่าวว้า มันไม่คุยกันก็ได้อ่ะ
แต่ ....เราเสียดายความเป็นเพื่อนที่เคยสนิทกันมา
มันมีแฟนเก่าที่กลับไปเป็นเพื่อนกันได้อย่างสนิทใจมั้ย
และไอ้ความรู้สึก หรือเส้นใยบ้าๆนี่ มีใครเป็นมั้ย มีใครเป็นแบบเรามั้ย ?
มีใครเข้าใจความรู้สึกนี้มั้ย ? หรือเราเป็นคนเดียว
แล้วเราควรทำไงต่อไป ? มีคำแนะนำอะไรมั้ย ?
มันยาวไปหน่อยนะ แต่ก็ขอบคุณที่อ่านจบบบบบบบบบบบบบ