เราอยู่กัน3คนแม่ลูก พ่อเสียได้ประมาณ2-3ปีแล้ว ตัวเราเองเป็นพี่คนโต มีน้องชายหนึ่งคน เราไม่ได้รบกวนเงินทางบ้านมาตั้งแต่ช่วงก่อนพ่อเสียสักระยะแล้วค่ะ อาศัยขายของที่ตลาดนัดกลางคืนแห่งหนึ่ง+ขายออนไลน์ด้วย พออยู่ได้ไม่ถึงกับลำบากหรือสุขสบายนัก อย่างน้อยได้ใช้จ่ายส่วนตัว+เป็นค่าเทอมมหาวิทยาลัย ไม่มีเงินเก็บ
เราอยู่บ้านกับแม่และน้อง ส่วนตัวไม่ได้สนิทกับใครในบ้านเป็นพิเศษ กับน้องก็มีคุยบ้าง ส่วนมากคุยผ่านๆ แม่ก็ไม่สนิท เพราะเราชอบโดนแม่ว่าบ่อยๆ เลยเลือกที่จะขออยู่เงียบๆดีกว่า สมัยพ่อยังมีชีวิตอยู่ เวลาเรามีปัญหากับแม่ เรามักจะโทรไปคุยกับพ่อเสมอ ถึงจะไม่มีทางออกที่ดี แต่เราก็ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวแบบตอนนี้ ในความรู้สึกเรา พ่อคือคนที่ทำให้เรารู้ว่าชีวิตต้องทำอะไรบ้าง ส่วนแม่เค้าไม่ได้โฟกัสว่าเราต้องทำอะไรหรอกค่ะ
บางครั้งเดือนไหนที่แม่ใช้จ่ายไม่พอ ก็มีมาขอยืมเราบ้าง เราก็ให้ตลอด แต่ก็มีปฏิเสธบ้างในช่วงที่เราก็ชักหน้าไม่ถึงหลังเช่นกัน การยืมของแม่ก็คือการขอนั่นแหละค่ะ แต่เรายินดีให้ถ้าเราสามารถ แต่บางครั้งเราก็หมุนไม่ทัน แม่ก็จะใช้ถ้อยคำกดดันให้เราต้องหามาจนได้ เราเครียด ความรู้สึกของเราในตอนนี้มันว่างเปล่าค่ะ ภาพในสมองเรามันเป็นสีขาวโพลนไปหมดแล้ว จุดเริ่มต้นของความห่างเหินกับแม่มีตั้งแต่สมัยเด็กๆ เรารู้สึกมาตลอดว่าแม่รักน้องมากกว่าเราค่ะ แต่เราจะได้พ่อมาเติมเต็มส่วนที่เราคิดว่ามันขาดหายไปจากแม่ คนที่บอกว่าพ่อแม่รักลูกเท่ากันทุกคน มันไม่เสมอไปหรอก
เราเหนื่อยค่ะ ชีวิตมันเรื่อยเปื่อย เอื่อยๆ เรารู้ว่ามีคนที่เค้าเจออะไรเลวร้ายกว่าเรามากนัก แต่จุดรับความกดดันของคนเรามันไม่เท่ากัน ทุกวันนี้อยู่บ้านเดียวกัน มันสัมผัสคำว่าครอบครัวไม่เจอค่ะ ต่างคนต่างอยู่ เราไม่มีจุดหมายในชีวิตตั้งแต่พ่อไม่อยู่ เราไม่อยากทำอะไรเลย ภายนอกกับเพื่อนฝูงเราดูเป็นคนเฮฮา แต่มันก็แค่ช่วงเวลา ณ ตอนนั้น ลึกๆในใจเรามันยังเป็นแบบเดิมตลอด
มีช่วงปีที่ผ่านมา เรารู้สึกอยากตายตลอดเวลา อยากฆ่าตัวตาย อยากจบทุกอย่างในชีวิต อยากเลิกจมอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ มันทรมานนะคะ ทุกข์ที่อยู่ในใจของเรา เวลาเราผ่านสถานที่บางแห่ง มันเป็นความทรงจำของเรากับพ่อ เรามักจะร้องไห้โดยไม่ทราบสาเหตุ รู้แค่เพียงเราเสียใจจนเก็บมันไม่ไหวจริงๆ เรารู้สึกอ่อนแอ ตัวคนเดียว อยากไม่รู้สึกอะไรแล้วจริงๆค่ะ มันหนึบๆที่หัวใจ
เราเคยมีแฟนที่ดีและรักเรามาก เค้าดีกับเรามากจริงๆ แต่เราเลือกจะยุติความสัมพันธ์กับเค้า เพราะแค่รู้สึกว่าอยู่กับเค้าเราไม่มีความสุข แต่เราก็รักเค้ามากค่ะ ทุกวันนี้ยังเสียใจอยู่ที่ต้องเลิกรากัน แต่ถามใจเราตรงๆ คือเราไม่ต้องการมีเค้าในชีวิตของเรา เราอยากอยู่เนิบๆแบบนี้ แต่ทุกวันนี้ยังคิดถึงและพูดคุยกันบางครั้งบางคราวค่ะ
เราอาจจะเวิ่นเว้อหรือระบายยืดยาวไปหน่อยนะคะ แต่จุดนี้เราไม่รู้จะหันหน้าไปคุยกับใคร เพื่อนสนิทที่รับรู้เรื่อง ตอนนี้เค้าก็มีปัญหาชีวิตของเค้าเช่นกัน ไม่อยากเพิ่มภาระหรือความเครียดให้เค้าแล้วค่ะ
เราเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่าคะ...ทุกอย่างรอบตัวมันหดหู่ไปหมดเลยจริงๆ
เราอยู่บ้านกับแม่และน้อง ส่วนตัวไม่ได้สนิทกับใครในบ้านเป็นพิเศษ กับน้องก็มีคุยบ้าง ส่วนมากคุยผ่านๆ แม่ก็ไม่สนิท เพราะเราชอบโดนแม่ว่าบ่อยๆ เลยเลือกที่จะขออยู่เงียบๆดีกว่า สมัยพ่อยังมีชีวิตอยู่ เวลาเรามีปัญหากับแม่ เรามักจะโทรไปคุยกับพ่อเสมอ ถึงจะไม่มีทางออกที่ดี แต่เราก็ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวแบบตอนนี้ ในความรู้สึกเรา พ่อคือคนที่ทำให้เรารู้ว่าชีวิตต้องทำอะไรบ้าง ส่วนแม่เค้าไม่ได้โฟกัสว่าเราต้องทำอะไรหรอกค่ะ
บางครั้งเดือนไหนที่แม่ใช้จ่ายไม่พอ ก็มีมาขอยืมเราบ้าง เราก็ให้ตลอด แต่ก็มีปฏิเสธบ้างในช่วงที่เราก็ชักหน้าไม่ถึงหลังเช่นกัน การยืมของแม่ก็คือการขอนั่นแหละค่ะ แต่เรายินดีให้ถ้าเราสามารถ แต่บางครั้งเราก็หมุนไม่ทัน แม่ก็จะใช้ถ้อยคำกดดันให้เราต้องหามาจนได้ เราเครียด ความรู้สึกของเราในตอนนี้มันว่างเปล่าค่ะ ภาพในสมองเรามันเป็นสีขาวโพลนไปหมดแล้ว จุดเริ่มต้นของความห่างเหินกับแม่มีตั้งแต่สมัยเด็กๆ เรารู้สึกมาตลอดว่าแม่รักน้องมากกว่าเราค่ะ แต่เราจะได้พ่อมาเติมเต็มส่วนที่เราคิดว่ามันขาดหายไปจากแม่ คนที่บอกว่าพ่อแม่รักลูกเท่ากันทุกคน มันไม่เสมอไปหรอก
เราเหนื่อยค่ะ ชีวิตมันเรื่อยเปื่อย เอื่อยๆ เรารู้ว่ามีคนที่เค้าเจออะไรเลวร้ายกว่าเรามากนัก แต่จุดรับความกดดันของคนเรามันไม่เท่ากัน ทุกวันนี้อยู่บ้านเดียวกัน มันสัมผัสคำว่าครอบครัวไม่เจอค่ะ ต่างคนต่างอยู่ เราไม่มีจุดหมายในชีวิตตั้งแต่พ่อไม่อยู่ เราไม่อยากทำอะไรเลย ภายนอกกับเพื่อนฝูงเราดูเป็นคนเฮฮา แต่มันก็แค่ช่วงเวลา ณ ตอนนั้น ลึกๆในใจเรามันยังเป็นแบบเดิมตลอด
มีช่วงปีที่ผ่านมา เรารู้สึกอยากตายตลอดเวลา อยากฆ่าตัวตาย อยากจบทุกอย่างในชีวิต อยากเลิกจมอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ มันทรมานนะคะ ทุกข์ที่อยู่ในใจของเรา เวลาเราผ่านสถานที่บางแห่ง มันเป็นความทรงจำของเรากับพ่อ เรามักจะร้องไห้โดยไม่ทราบสาเหตุ รู้แค่เพียงเราเสียใจจนเก็บมันไม่ไหวจริงๆ เรารู้สึกอ่อนแอ ตัวคนเดียว อยากไม่รู้สึกอะไรแล้วจริงๆค่ะ มันหนึบๆที่หัวใจ
เราเคยมีแฟนที่ดีและรักเรามาก เค้าดีกับเรามากจริงๆ แต่เราเลือกจะยุติความสัมพันธ์กับเค้า เพราะแค่รู้สึกว่าอยู่กับเค้าเราไม่มีความสุข แต่เราก็รักเค้ามากค่ะ ทุกวันนี้ยังเสียใจอยู่ที่ต้องเลิกรากัน แต่ถามใจเราตรงๆ คือเราไม่ต้องการมีเค้าในชีวิตของเรา เราอยากอยู่เนิบๆแบบนี้ แต่ทุกวันนี้ยังคิดถึงและพูดคุยกันบางครั้งบางคราวค่ะ
เราอาจจะเวิ่นเว้อหรือระบายยืดยาวไปหน่อยนะคะ แต่จุดนี้เราไม่รู้จะหันหน้าไปคุยกับใคร เพื่อนสนิทที่รับรู้เรื่อง ตอนนี้เค้าก็มีปัญหาชีวิตของเค้าเช่นกัน ไม่อยากเพิ่มภาระหรือความเครียดให้เค้าแล้วค่ะ